NGO's eisen dat Israel Hamas aan materialen voor tunnels helpt

 

Kritiek van Elder of Ziyon op een rapport van een aantal NGO's dat van de week uitkwam. Daarin roepen zij Israel op de 'blokkade' van de Gazastrook te beëindigen. Het rapport is zoals we van dergelijke NGO's gewend zijn nogal eenzijdig, en kreeg vreemd genoeg maar beperkt aandacht in de media. Op internet vonden we alleen dit artikel. Journalisten nemen zelden de moeite zo'n rapport kritisch te bekijken en baseren zich doorgaans slechts op het persbericht. Elder of Ziyon heeft dat wel gedaan, inclusief voetnoten.

 

RP

-------------

  

NGOs insist that Israel help Hamas build tunnels

http://www.elderofziyon.blogspot.nl/2015/04/ngos-insist-that-israel-help-hamas.html

 

The Association of International Development Agencies is a consortium of dozens of NGOs, including CARE International , BBC Media Action, Oxfam GB, Diakonia, Save the Children and The Carter Center.

It just released a report urging the international community to step up efforts to rebuild Gaza. But, naturally, it slams Israel.

The report pretends to be even-handed. For example:

 

All parties should immediately resume negotiations for a long-term ceasefire that addresses the need for sustainable reconstruction, tackles the root causes of the conflict and can deliver long-lasting security for both Israelis and Palestinians. Negotiations should include all concerned parties, particularly women, in keeping with UN Security Council Resolution 1325.

Both the Government of Israel and Palestinian armed groups, including Hamas, must abide by international humanitarian and human rights law in the conduct of hostilities.

The international community must demand an end to violations of international law, and push for greater accountability of all parties, including guarantees of non-repetition.³

 

Sounds like it includes Hamas, right?

But that tiny footnote 3 refers to:

 

Articles 30–37 of the International Law Commission Draft Article on Responsibility of States for Internationally Wrongful Acts, 2001.http://legal.un.org/ilc/texts/instruments/english/commentaries/9_6_2001.pdf, read with Common Article 1 of the Geneva Conventions, https://www.icrc.org/en/war-and-law/treaties-customary-law/geneva-conventions Elaborated at p. 12 below, "Accountability For IHL Violations" 

 

A draft article, never ratified into law, that only applies to states - and not Hamas!

The draft document says that states that illegally attack others must pay restitution, so AIDA is saying that israel's defending itself from Hamas rockets is against international law.

This sort of bias pervades the document. But one more example will do.

AIDA's recommendations include Israel giving Hamas the unlimited ability to build bunkers in Gaza and terror tunnels into Israel. 

The report says:

 

To date, the international community has failed to put forth a plan of action that effectively pressures Israel to lift the blockade; choosing instead to work around it.

The clearest example of "working around the blockade‟ is the Gaza Reconstruction Mechanism (GRM). Introduced just before the Cairo conference, the GRM was presented as a way to address Israel‟s security concerns while allowing the import of cement and other construction materials.

Israel has often stated that the enforcement of the blockade is necessary for controlling the import of cement and other items that they label as "dual use‟. It should be noted that, under the Wassenaar Arrangement, dual-use items are defined based on clearly agreed criteria, in particular, their inclusion in the globally accepted munitions list and "the ability to make a clear and objective specification of the item‟ for military purposes. Aggregate, steel bars and cement (ABCs), which are essential for largescale reconstruction, are not listed as prohibited materials, yet Israel continues to define these and many other essential goods as "dual-use‟ in order to restrict their entry into Gaza.

 

Since the materials that Hamas uses to build tunnels meant to kidnap Israelis and hide weapons caches underneath civilian structures are the same materials used to build buildings, AIDA is recommending that there be no restrictions on those materials.

Not surprisingly, the entire report does not mention tunnels once - even though they were a major military objective of Operation Protective Edge. And even though the entire purpose of those tunnels is to commit war crimes.

Instead of embracing a mechanism that allows Israel to restrict materials to terror groups, or even attempting to improve that mechanism, AIDA says that all restrictions of materials to Hamas be lifted.

Israeli civilians are not worthy of protection, except maybe from rockets as long as Israel doesn't target rockets that are launched near civilian buildings, which is why Hamas does exactly that with impunity.

AIDA also includes spurious research in its demand that Israel open up all crossings to and from Gaza:

Even if the GRM is able to keep up with the demand for ABCs, it is not clear if Kerem Shalom, the sole crossing for goods between Israel and Gaza, has the capacity to meet supply. According to one senior UN source, „Even if GRM works perfectly, the Kerem Shalom is not enough, even if it operates 24/7‟.⁸⁷

The source?

AIDA interview with UN official conducted in Jerusalem, 26 March 2014

No statistics, no numbers, no name. Some UN official makes a statement and it is accepted as fact. 

Of course, one reason Israel has created the huge Kerem Shalom complex was to ensure its security while making it large enough to supply all of Gaza's needs should it need to. But AIDA didn't ask Israeli officials to give them any statistics on its capacity and growth potential, instead relying on an anonymous UN official. Which they footnoted as if there was any credibility to his opinion.

This is what the entire report is like. It pretends to be fair but its bias is obvious if you scratch the surface.

 

De stilte rond het Palestijnse drama in Yarmouk (IMO)

 

 

De stilte rond het Palestijnse drama in Yarmouk

http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/04/16/de-stilte-rond-het-palestijnse-drama-in-yarmouk/  

= IMO Blog =  

Waarom doet de rest van de wereld niks tegen het humanitaire drama in Yarmouk? Omdat in het cynische machtsspel tussen de machtige spelers in de wereld een paar doden meer of minder totaal irrelevant zijn. Assad kan al jaren zijn gang gaan in Syrië, en steeds weer blijkt bovendien dat een schurk verjagen slechts leidt tot meer chaos en meer ellende, dus we weten ook eigenlijk niet goed wat te doen, zelfs als we de moed zouden hebben en de wil er zou zijn is het vreselijk moeilijk om op het juiste moment de juiste mensen te steunen en de juiste acties te ondernemen.

Waarom komen Palestijnen wereldwijd niet in actie en organiseren solidariteitsdemonstraties, roepen regeringen op wat te doen, uiten hun woede en wanhoop over zoveel leed en onrecht? En waarom roept deze tragedie niet een fractie van de woede en verontwaardiging op onder sympathisanten van de Palestijnen, zoals die afgelopen zomer te zien en te horen was, toen Israel Gaza bombardeerde in reactie op constante raketbeschietingen? Het blijft moeilijk te bevatten dat mensen als Appa, Meulenbelt, Van Agt, Duisenberg, Van Bommel etc. etc. zich nu stil houden. Op sociale media en in de kranten zijn geen felle discussies losgebarsten, wordt machthebbers geen hypocrisie verweten, wordt niet boos geroepen dat het leven van een Palestijn maar weinig waard is en het Westen deze mensen aan hun lot over laat.

Nee, dat gebeurt alleen als Israel in het spel is. Dan ligt het verwijt op ieders lippen dat het Westen Israel wil ontzien vanwege de loodzware geschiedenislast van Europa en dat de Palestijnen daarvoor de prijs betalen. Dat dit onzin is, aangezien geen land zo hard en fel wordt bekritiseerd, ook door de EU, als Israel, en dat geen niet-land zoveel internationale steun geniet tegenover zo weinig prestaties als de Palestijnen, dat wordt doorgaans genegeerd.

Nu de Palestijnen daadwerkelijk in de steek worden gelaten en worden afgeslacht door een vijand die inderdaad geen zier geeft om een Palestijns leven (dit alles in tegenstelling tot Israel, dat burgers probeert te sparen en alleen aanvalt om de eigen bevolking te beschermen tegen raketbeschietingen, ontvoeringen en aanslagen) hoor je geen verwijten richting de hypocriete politiek van Nederland, Europa en andere spelers.

Zelfs Palestijnen hoor je nauwelijks, alsof ze begrijpen dat dit niet iets is om publiekelijk je emoties over te uiten, zoals dat immers ook niet gebeurde over al die andere miljoenen Syriërs die dood of gevlucht zijn en onder miserabele omstandigheden in een vol vluchtelingenkamp zonder eten zitten.

Wanneer je pro-Palestijnen op deze dubbele houding aanspreekt, reageren ze als door een wesp gestoken: ‘Het is allemaal onzin, kijk maar, ik was ook een keer bij een anti-Syrië demonstratie, ik heb ook een keer een petitie tegen IS getekend, ik heb ook een keer geblogd over Palestijnen in de kampen in Libanon.’ Dat de aandacht voor dit onrecht nog geen fractie is van de woede waarin men ontsteekt zodra Israel een Palestijns jongetje zou hebben gedood dat op het strand aan het spelen was, is echter evident. Ik heb er nooit een bevredigend antwoord op gekregen. ‘Je kunt je nou eenmaal niet met alle onrecht tegelijk bezig houden, zo kun je niks doen, want er is altijd wel ergens extremer onrecht’, is het slappe excuus vaak. Men maakt dan de vergelijking met Zuid-Afrika. Ook toen was er elders nog erger onrecht, en als mensen daarom niet tegen de Apartheid hadden gestreden, was die er nu wellicht nog steeds. Een kul argument, want het gaat hier juist om erger leed en onrecht van de Palestijnen, het gaat om dezelfde kwestie, hetzelfde probleem.

De vraag is: als je de Palestijnen wilt helpen, moet je je pijlen dan op Israel richten? Zouden de Palestijnen hun staat en ‘rechten’ hebben als Israel een kopje kleiner wordt gemaakt, waar zoveel Palestina activisten van dromen? Die kans acht ik klein. Zonder alles wat Israel doet te willen goedpraten, denk ik dat de Palestijnen zonder Israel niet beter en waarschijnlijk stukken slechter af waren. Stel dat de Arabische landen in 1948 hadden gewonnen, dan was het mandaatgebied Palestina, waarbinnen de staat Israel werd uitgeroepen, verdeeld onder Jordanië (dat nu ook de Westbank innam maar graag nog een corridor naar de zee had gehad), Syrië, dat op Galilea aasde en Egypte dat de Negev graag wilde hebben (en Gaza innam en er een marionettenregering neerzette).

Die Palestijnse staat was er niet gekomen, zoals de Koerden ook slechts kunnen dromen van onafhankelijkheid. Sterker nog, ik vraag me af in hoeverre de Palestijnen zelf nog naar een staat hadden gestreefd. Vermoedelijk werden ze als tweederangsburgers behandeld door deze landen, een beetje zoals nu de Palestijnse vluchtelingen. Zij worden zelfs in Jordanië, dat hen als enig land ook staatsburgerschap heeft gegeven, niet echt als gelijken behandeld. Palestijnen zijn in geen enkel Arabisch land welkom gebleken. Ze worden gezien als verstoorders van het demografische evenwicht tussen de bevolkingsgroepen (dit speelt het sterkst in Libanon, maar ook in Jordanië (waar de Hashemieten de minderheid zijn geworden door de vele Palestijnen), en de kampen bleken een ideale voedingsbodem voor geweld en allerhande milities.

Veel Palestijnen geven in privé gesprekken toe dat ze liever onder Israelisch bestuur leven dan onder PA bestuur in een onafhankelijke staat, zoals ook steevast uit enquêtes blijkt dat een grote meerderheid van de Palestijnen in Jeruzalem liever onder Israel dan onder PA bestuur wil leven. Welvaart, vrijheid, stabiliteit en rechtszekerheid, al zijn ze ook in Israel verre van perfect, gaan boven hoogdravende idealen over nationale onafhankelijkheid. Hamas en Fatah liggen eindeloos met elkaar overhoop, de PA komt (ondanks royale donorgelden) altijd geld tekort, zelfverrijking en corruptie staan een goed bestuur in de weg. De woede van het volk wordt handig gekanaliseerd richting Israel, de vrijheid van meningsuiting ondertussen stevig ingeperkt, zodat dissidente en zelfkritische geluiden nauwelijks van de grond komen.

Als je de Palestijnen wilt helpen, zou je je eerst eens op dit soort zaken moeten richten, en ze helpen een volwassen bestuur op te zetten, met fatsoenlijke instituties met rechtszekerheid voor de burgers. Er zou veel strenger op de besteding van de vele miljoenen aan hulpgeld moeten worden toegezien. En de anti-Israel retoriek en opruiing moet worden aangepakt. Een volk dat slechts gedijt bij demonisering van de ‘vijand’, dat zich alleen  verbonden voelt als men deze vijand een slag toe heeft gebracht, is niet in staat zichzelf te regeren. Wanneer dat fatsoenlijke bestuur er is, en men zich op de eigen problemen richt in plaats van alleen Israel de schuld te geven van alles, zal ook in Israel het vertrouwen toenemen dat nodig is om land over te dragen.

De oorverdovende stilte rond Yarmouk laat echter zien dat het de meeste Palestina activisten niet echt om het verbeteren van de situatie voor de Palestijnen gaat, maar vooral om het demoniseren van Israel. Zonder Israel als vijand zijn de Palestijnen een van de vele vage groeperingen in het Midden-Oosten die lijden onder extremisme maar hier zelf ook aan bijdragen. Israel heeft ze een gezicht gegeven, door Israel is zinloos etnisch en religieus geweld opeens heroïsch verzet tegen een machtige vijand geworden. Door Israel zijn ze bovenal een door een Westers land onderdrukt volk geworden, in plaats van de zoveelste etnische groep met milities en onderlinge strijd die vecht tegen talloze andere milities en etnische groepen. Door Israel is een Palestijns slachtoffer een slachtoffer van de Westerse hegemonie. Een Palestijn die in Yarmouk wegkwijnt of wordt onthoofd is echter niet anders of bijzonderder dan een Syriër die in dat uitzichtloze, warrige en schimmige conflict de dood vindt.

Ratna Pelle

 

Palestijnen niet in actie voor Yarmouk (IMO)

 

 

Palestijnen niet in actie voor Yarmouk

http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/04/16/palestijnen-niet-in-actie-voor-yarmouk/  

= IMO Blog =  

De afgelopen jaren voltrok zich een humanitaire ramp in Yarmouk (ook Jarmuk gespeld), een stad dan wel stadsdeel of (onofficieel) vluchtelingenkamp bij Damascus, dat sinds 1957 een grote populatie Palestijnen huisvest. De bevolking van Yarmouk is in vier jaar tijd van bijna 200.000 teruggelopen naar 18.000. Eerder kwam het kamp in het nieuws vanwege gevechten tussen het leger van Assad en Palestijnse strijders. Het kamp werd gebombardeerd en beschoten, omdat de Palestijnen weigerden de kant van Assad te kiezen in de burgeroorlog. Het Syrische leger omsingelde Yarmouk daarop, een blokkade die nu al bijna 2 jaar aan de gang is en waardoor vele duizenden Palestijnen van de honger zijn omgekomen.

Vorige week werd het kamp door Islamitische Staat aangevallen, dat o.a. Palestijnse strijders heeft onthoofd en meer dan 90% van het kamp heeft veroverd. De NOS en andere media brachten dit nieuws vorige week kort maar indringend. Er was een reportage van Monique van Hoogstraten, waarin ze een wanhopige Palestijnse vrouw interviewde die uit het kamp was gevlucht. Het nieuws over Yarmouk werd echter al gauw verdrongen door vooral binnenlands nieuws zoals de bonussen die ABN AMRO zichzelf toekende maar onder maatschappelijke en politieke druk van afzag, de bezetting van het Maagdenhuis, voorstellen van PvdA en VVD om zichzelf te profileren. Yarmouk was hooguit twee dagen in het nieuws, terwijl de gevechten er zeker een week duurden en de ellende, het totale tekort aan voedsel, medicijnen, fatsoenlijk onderdak en totale uitzichtloosheid al jaren aan de gang zijn. Een gisteren bij Nieuwsuur aangekondigde reportage werd uitgesteld vanwege – weer – binnenlandse politieke ontwikkelingen.

Ik ben niet de enige die een groot contrast ontwaart met de aandacht voor Palestijns lijden wanneer dit in de strijd tegen Israel gebeurt of aan de bezetting kan worden geweten.  Verschillende pro-Israel bloggers en journalisten wijzen erop dat niet alleen pro-Palestina activisten in Westerse landen zich opvallend stil houden, maar ook het Palestijnse leiderschap zelf. Abbas is niet boos naar de VN gestapt, de Arabische Liga is niet bij elkaar geroepen, de Veiligheidsraad niet in spoedzitting bijeen, het regent geen veroordelingen door Westerse leiders en de straten en pleinen staan niet vol met woedende Arabieren en andere Palestina sympathisanten.

“Het leed van de Palestijnen in Damascus beroert het geweten klaarblijkelijk minder dan het leed van de Palestijnen in de Gazastrook of op de Westbank”, concludeert Niek van der Molen droogjes in het Friesch Dagblad van 13 april (alleen in de papieren krant, zie scan onder dit artikel). De PA en Hamas zijn nog steeds (of weer, dat is altijd de vraag) druk met het bevechten van elkaar. Zo eist Hamas het aftreden van Abbas, nadat PA functionarissen Hamas ervan beschuldigden een aparte staat in Gaza te willen stichten.

Overigens weten de Palestijnen in deze weken wel degelijk de weg naar VN instituties te vinden. De Arabisch-Israelische journalist Khaled Abu Toameh schrijft daarover:

Ook hebben ze pech omdat Palestijnse leiders andere dingen aan hun hoofd lijken te hebben, zoals hun campagne Israel binnen elk denkbaar forum te isoleren en delegitimeren. Voor de leiders van de Palestijnse Autoriteit (PA) is het verlangen Israel te bestraffen sterker dan hun wil de levens te redden van duizenden Palestijnen die in Syrië gedood worden door IS en uitgehongerd worden door het Syrische leger, dat Yarmouk al ruim 700 dagen belegt.

In plaats van hun energie en moeite te steken in het stoppen van de slachtingen in Yarmouk, waren PA-vertegenwoordigers bezig met het optekenen van een nieuwe resolutie voor de VN-Veiligheidsraad, waarin zij een tijdlijn vaststellen voor het eindigen van de Israëlische “bezetting”.

Uiteraard maakt de voorgestelde resolutie geen enkele melding van de tragedie in Yarmouk. De Arabische ministers van Buitenlandse Zaken die elkaar vorige week troffen om manieren te bepalen waarop zij de Palestijnse resolutie zo goed mogelijk konden steunen, negeerden tijdens het kletsen en koffiedrinken moedwillig dat Palestijnen afgeslacht en uit Yarmouk verdreven werden.

In plaats daarvan reisden PA-vertegenwoordigers van land naar land om hun campagne tegen Israel voort te zetten.

Jibril Rajoub, voorzitter van de Palestijnse Voetbal Vereniging, was in Cairo om te eisen dat de FIFA Israel’s lidmaatschap opzegt. Rajoub zag geen enkele reden naar Syrië te reizen om zijn volk aldaar te helpen

(…) Dit is was Fatah-woordvoerder Osama Qawassmeh te zeggen had terwijl de gevechten in Yarmouk in alle hevigheid losbarstten: “Het Palestijnse leiderschap is vastberaden Israel aan te klagen voor oorlogsmisdaden. Wij zullen het Internationale Strafhof alle bewijsstukken presenteren waaruit Israel’s schuld zal blijken.”

Ook leek het PA-Ministerie voor Informatie bezorgder om een “kolonisten-marathon” dan om de levens van Palestijnen in Yarmouk.

In een verklaring afgegeven te Ramallah, veroordeelde het ministerie een geplande marathon door kolonisten als “agressie tegen de Palestijnse territoria en een voortzetting van Israel’s arrogantie.” Het ministerie riep alle internationale instituties en mensenrechtenorganisaties ertoe op zich te “concentreren op de terreur van kolonisten, dat zich ditmaal vermomt in sportkleding.”

Voor de PA lijken joden die deelnemen aan een marathon ernstiger en bedreigender dan IS-terroristen die Palestijnen onthoofden en hun huizen in Yarmouk vernietigen.

Waarom doet de PA niks? Waarom wil men inderdaad liever Israel bestrijden en delegitimeren dan de hulpeloze Palestijnen in Yarmouk helpen? Dit heeft met machtspolitiek te maken, en met cynisme. Israel Today schreef vorige week:

De Palestijnse president Machmoud Abbas en zijn PLO vertegenwoordiger in Syrië, Anwuar Abed Al-Hadi, benadrukten herhaaldelijk, dat ze hun Palestijnse broeders en zusters in Syrië niet kunnen helpen. In dit geval gaan ze niet eens naar het Internationaal Strafhof in Den Haag of roepen de VN of de EU op om in te grijpen bij de brutale verovering door de jihadisten. 

De Palestijnen passen ervoor op om een tactische fout te maken tegenover de soennitische jihadisten, omdat die hun woede naar andere Palestijnse kampen zouden kunnen uitbreiden. Abbas en Al-Hadi roepen alleen de islamitische milities en de Syrische regering ertoe op om de Palestijnen in Yarmoek te sparen. Al het andere heeft vanuit Palestijns perspectief geen politieke invloed

De Palestijnen weten dat een oproep om Israel aan te pakken het goed doet bij de Arabische Liga, de VN of ook de EU, en dat het hen in de regio punten oplevert. De PA vergroot er ook zijn populariteit in de Palestijnse straat mee, want Israel is voor de Palestijnen de grote vijand, het monster, dat schuld is aan al hun ellende. Iedereen kent wel iemand die in een Israelische gevangenis heeft gezeten of bij een checkpoint werd vernederd. En men leest dagelijks in de media dat Israel en de zionisten de meest vreselijke dingen zouden doen. Een ander Arabisch land diplomatiek aanvallen heeft die voordelen niet. In de regio kan het de Palestijnen punten kosten, en men vervreemdt een land van zich dat men op ander gebied nodig kan hebben. Bovendien reageren grillige spelers als IS, andere milities of Assad onvoorspelbaar op harde Palestijnse diplomatieke actie. Israel dreigt ook vaak met represailles, maar wordt daarbij altijd teruggefloten door de VS of de gematigdere partijen in de eigen regering. IS en Assad hebben geen last van hun geweten, democratie, een kritische pers of de stem van de VS. Assad doet wat hem goeddunkt en Rusland en China verhinderen vergaande sancties.

(vervolg)

Ratna Pelle

 

Goede betrekkingen met Washington blijven onontbeerlijk (Alfred Muller)

 

Ondanks alle te pas en te onpas door Netanyahu geuite bezwaren, lijkt de atoomdeal met Iran onontkoombaar. Bibi zou er verstandig aan doen de sterk verzuurde relatie met de regering Obama proberen te verbeteren; de VS blijft Israels onmisbare bondgenoot.

 

Wouter

_________________

 

Goede betrekkingen met Washington blijven onontbeerlijk

 

http://alfredmuller.net/2015/04/13/goede-betrekkingen-met-washington-blijven-onontbeerlijk/

 

Het akkoord tussen Iran en zes grootmachten is in Israël de afgelopen dagen een belangrijk gespreksonderwerp gebleven. Enthousiasme ontbreekt. Vrijwel iedereen denkt dat de internationale gemeenschap eind juni een deal met Iran zal sluiten waar grote bezwaren aan kleven.

Begin deze maand werden de partijen het al eens over een raamwerk. Bezwaren zijn gemakkelijk te ontdekken. Iran behoudt zijn nucleaire infrastructuur. De tijd om een bom te kunnen produceren, blijft kort. Over ballistische raketten wordt met geen woord gerept. Iran kan zijn steun aan terreurgroepen voortzetten.

Arabische landen zullen eigen kernbommen willen ontwikkelen. En mochten ze, op verzoek van Washington, daar nog mee willen wachten, dan zullen ze toch zeker hun conventionele legers op willen krikken. En hoe moet het dan met Israëls militaire voorsprong?

De afgelopen dagen gingen Israëlische ministers door met het uiten van bezwaren. Het doel daarvan lijkt te zijn ervoor te zorgen dat het akkoord er niet komt.

Wat wel? 

Maar wat dan wel? Een militaire actie tegen Iran is geen optie. Een operatie kan een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten ontketenen en het leven van talloze burgers op het spel zetten. Bovendien zal een aanval het Iraanse nucleaire programma slechts met een paar jaar vertragen. Iraniërs raken er dan helemaal van overtuigd dat zij nucleaire wapens nodig hebben.

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft gesteld dat dit alternatief geen oorlog, maar een beter akkoord is. Maar de realiteit is dat de internationale gemeenschap nu al een akkoord met Iran wil. En ook al zouden andere landen de druk op Teheran willen opvoeren, de machthebbers in Iran hebben daar geen last van. Het volk heeft niet de optie in opstand te komen of een verlicht, prowesters regime aan de macht te helpen.

Als Israëlische politici Amerikaanse Congresleden aanmoedigen om het akkoord te torpederen, zullen de relaties tussen Netanyahu en de Amerikaanse president Barack Obama verder verslechteren. Natuurlijk, Netanyahu kan menen dat Obama in januari 2017 het veld zal ruimen en plaats zal maken voor een Republikein, die tegen de deal is en pro-Israël zal zijn, wat Israël ook doet. Maar wie zegt dat de Amerikanen niet opnieuw een Democraat in het Witte Huis willen?

Relatie herstellen 

Wat is verstandig? Goede betrekkingen met Washington blijven onontbeerlijk. Netanyahu zou er goed aan doen te proberen de relatie met president Obama te herstellen. Nu de deal onontkoombaar lijkt, kan Israël beter proberen de risico’s die zijn verbonden aan het akkoord te verkleinen door afspraken te maken over de bepalingen.

Israël zal de komende twee jaar de Amerikaanse regering namelijk hard nodig hebben. Om bijvoorbeeld in internationale forums als de VN niet helemaal geïsoleerd te raken. En voor verdere sponsoring van het Israëlische raketschild, dat miljoenen burgers moet beschermen als er een nieuwe oorlog uitbreekt.

 

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken pauzeert op het terras van een hotel in Lausanne. Hij verbleef daar om besprekingen te voeren met een Iraanse delegatie over het nucleaire programma van dat land. Foto: State Department / Public Domain.

 

De VN van kwaad tot erger

 

Ooit is de VN opgezet om de wereldvrede en verbroedering te bevorderen door een overlegstructuur te hebben voor alle landen van de wereld, groot en klein, rijk en arm. Helaas is van die idealen weinig meer over en domineren dictaturen de Mensenrechtenraad en andere organen. De Westerse landen doen daar nauwelijks wat tegen; hooguit wordt er hier en daar een enkele keer even gemord. Werd Israel een paar weken geleden als enige land berispt omdat het Palestijnse vrouwen zou onderdrukken, nu is nota bene Iran gekozen in de VN organisatie UN Women.

 

Iran staat op plaats 137 van de 142 in the Global Gender Gap Index for 2014 of the World Economic Forum.

Dit komt onder andere doordat Iran kindhuwelijken voor meisjes toestaat, er een zeden/kledingpolitie voor vrouwen is die toeziet op degelijke hoofddoek en zedige kleding, huiselijk geweld negeert, verkrachting in het huwelijk normaal vindt, mannen hun vrouw mogen controleren, ongelijkheid in werkplek, onderwijs en beloning normaal is, en vrouwelijke activisten voor vrouwenrechten gevangen worden gezet.

 

Maar dat mag de pret niet drukken, zoals de meest grove mensenrechtenschenders ook telkens weer in de Mensenrechtenraad worden gekozen en daar in gewichtige zittingen voornamelijk Israel bekritiseren en speciale commissies en gezanten aanstellen om, van alle landen en regio’s, alleen de situatie in de Palestijnse gebieden te onderzoeken, waarbij dan uiteraard niet naar de rol van de Palestijnse Autoriteit mag worden gekeken maar alleen naar Israel, door mensen die zo vooringenomen zijn dat de uitkomst al vast staat.

 

Onze media en politici spelen dit spel echter mee en legitimeren deze praktijk, door volkomen kritiekloos de uitkomsten van al dergelijke zittingen te vermelden. En allerhande mensenrechten- vredes- en ontwikkelingsorganisaties beroepen zich op deze uitspraken en uitkomsten om hun eigen eenzijdige kritiek op Israel kracht bij te zetten. Een verwijzing naar het aantal VN resoluties tegen Israel geldt als bewijs dat Israel een schurkenstaat is die geboycot dient te worden.

En zo leidt dit anti-Israel circus, bij veel politici en journalisten natuurlijk wel bekend, tot de daadwerkelijke delegitimering van Israel, precies zo als de Palestijnen, islamitische en niet gebonden landen het hadden beoogd.

 

RP

--------------

De VN van kwaad tot erger

http://blog.waarnet.nl/2015/04/de-vn-van-kwaad-tot-erger.html

 

De hypocrisie  van de VN

 

De VN is de organisatie die moet zorgen voor toezicht op tal van zaken over de hele wereld en 193 landen zijn lid van de VN. Om al die taken te kunnen uitoefenen zijn er VN-organisaties met speciale opdrachten zoals bij voorbeeld de UNHCR die speciaal voor de vluchtelingen wereldwijd is. Zo is er ook een organisatie als VN-Women. Deze organisatie houdt zich bezig met vrouwenrechten wereldwijd. Nu zou je verwachten dat de leden van zo`n gespecialiseerde organisatie zodanig gekozen zijn, dat je mag verwachten dat ze onpartijdig en kundig oordelen. Maar neen, niet bij de VN. Daar zitten landen in organisaties die samen een blok vormen en zo voorkomen dat hun landen gecontroleerd en zeker veroordeeld worden. Ze houden elkaar de hand boven het hoofd. Zo`n bekend blok bestaat uit moslimlanden en ongebonden landen samen. Die vormen steevast de meerderheid.

 

In de UNHCR (mensenrechtenraad) zitten landen als Saoedi-Arabie (behandelt buitenlandse werknemers als persoonlijke slaven,de liberale blogger Raif Badawi werd veroordeeld tot 100 zweepslagen voor het schrijven van zijn blogs), Qatar (eveneens bekend om de slaven en vrouwonvriendelijkheid) en Venezuela waar ook geen vrijheid van meningsuiting bestaat. Toch geven zij hun oordeel over mensenrechten in andere landen. Er is een ranglijstlijst opgesteld door Freedom House die aangeeft waar een land staat met zijn mensenrechten. Op deze lijst staan de genoemde landen behoorlijk laag. Maar nu de uitslag over de mensenrechten van dit beleid van de VN:

 

In het jaar 2014-2015 alleen al heeft de VN ongeveer 20 resoluties aangenomen die kritisch waren over Israel terwijl Iran, Syrie en Noord Korea dat eenmaal overkwam! Het hoeft dan ook niet te vebazen dat de vicevoorzitter dat jaar een Iranier was. Iran voert het blok van moslimlanden en ongebonden landen aan. Iran staat op plaats 137 van de 142 in the Global Gender Gap Index for 2014 of the World Economic Forum.

Dit komt onder andere doordat Iran kindhuwelijken voor meisjes toestaat, er een zeden/kledingpolitie voor vrouwen is die toeziet op degelijke hoofddoek en zedige kleding,huiselijk geweld negeert, verkrachting in het huwelijk normaal vindt, mannen hun vrouw mogen controleren, ongelijkheid in werkplek, onderwijs en beloning normaal is, en vrouwelijke activisten voor vrouwenrechten gevangen worden gezet. Iran ondermijnt dus eerder vrouwenrechten dan dat je mag verwachten dat het opkomt voor vrouwen. Maar wat komt er uit de VN : Israel is in 2014-2015 het enige land dat veroordeeld wordt voor onrecht tegen vrouwen. Als er een land is waar vrouwen hun mond open doen en volop meedoen in alle sectoren van de samenleving dan is dat wel Israel.

 

Maar daar heeft de VN echt geen boodschap aan. Kennelijk bevalt dit idiote beleid zo goed dat nu Iran gekozen is in de UN Women! Dat is des te opmerkelijker omdat de baas van de VN, Ban Ki-moon in een recent rapport (2015) zelf aangaf dat Iran een van de slechtste landen is van vrouwenrechten met de genoemde plaats 137 van 142 landen in the Global Gender Gap Index voor 2014 om de redenen zoals hierboven genoemd.

 

Hoe gek is de wereld, inclusief Europa om een land te laten zitten in een commissie voor vrouwenrechten als dat land bijna op de allerlaagste plaats staat van die vrouwenrechten? Maar na de veroordeling van enkel Israel in 2014-2015 vanwege vrouwenrechten kon dit verwacht worden. De vraag dringt zich op: wat moeten we met een VN die duidelijk gekaapt is en disfunctioneert? Of gaan we met zijn allen zitten wachten totdat de VN de Sharia als ijkpunt gaat invoeren?

 

MS

 

Tegen de stroom in (Alfred Muller)

 

Er wordt veel haat en aversie geuit via de sociale media, zo schrijft Alfred Muller hieronder. Mij viel die vooral op, al jaren, in reacties op nieuwsberichten en opiniestukken van allerlei krantensites en dergelijke. Op Facebook zie ik gelukkig ook juist verzoenende initiatieven, zoals Israel Loves Palestine en Palestine Loves Israel, of Face the Bridge. Zelf proberen we met MidEastWeb for Coexistence ook een steentje bij te dragen.

 

De nieuwe Israelische president Rivlin is een curieus geval: hij zet zich overtuigd in voor verzoening tussen Joden en Arabieren, maar anders dan zijn voorganger Peres is hij voor de nederzettingen, tegen een Palestijnse staat en voor een soort één-staat-oplossing, ‘desnoods’ met staatsburgerschap voor de Palestijnen op de Westoever. Misschien staat hij daarmee verder dan Peres af van het verklaarde beleid van Netanyahu, maar dichterbij het feitelijke beleid...

 

Wouter

___________

 

Tegen de stroom in

http://alfredmuller.net/2015/04/09/tegen-de-stroom-in/

 

President Reuven Rivlin legt een krans in Kafr Qasim. Foto: GPO.

Alle keren waren we thuis toen de afgelopen zomer de sirenes loeiden. De anderhalve minuut die we hadden om het trapportaal aan de binnenkant van de flat te bereiken, bleek ruim voldoende. Wij en onze buren waren erop voorbereid de dreun van een raketinslag te horen, maar we hoorden geen dreun. Het was geen gemakkelijke tijd, maar we beseften dat het in de Gazastrook zelf vele malen erger was toen Hamas en Israël in juli en augustus oorlog voerden. Hamas bestookte Israël met duizenden raketten, het leger probeerde daar een einde aan te maken.

De Gazaoorlog was niet het enige wat leidde tot een moeilijke zomer en najaar. Allerlei ontwikkelingen werkten eraan mee dat de verhoudingen tussen Joden en Arabieren op scherp kwamen te staan. In maart 2014 liepen de door Washington gesponsorde vredesbesprekingen tussen Israël en de Palestijnen vast. Drie Israëlische jongens en een Palestijnse jongen werden ontvoerd en gruwelijk vermoord. Radicale Palestijnse leiders zetten aan tot haat en sommige Israëlische politici scherpten het negatieve beeld dat burgers al hebben van de andere kant verder aan in de hoop op verkiezingswinst. Dat rechtse Knessetleden spraken over de wens de status quo op de Tempelberg te veranderen, veroorzaakte eveneens grote onrust onder moslims.

Wat zorg veroorzaakte onder de Arabieren in Israël was het wetsvoorstel ‘Israël als de natiestaat van het Joodse volk’, dat de regering Netanyahu wil doorvoeren. Tallozen spraken hun oppositie uit tegen deze wet, waaronder de Israëlische president Reuven Rivlin. Israël is namelijk al een Joodse én democratische staat. Velen vrezen dat het democratisch gehalte van de staat door deze wet zal inboeten. Het voorstel stelt ondermeer dat de rechterlijke macht de Joodse traditie kan gebruiken als bron van inspiratie.

Maar waarschijnlijk heeft niets zo bijgedragen aan het negatieve beeld dat Israëliërs en Palestijnen van elkaar hebben dan uitingen in de sociale media. Israëliërs, Palestijnen en ja, ook buitenlanders, etaleerden daar hun haatgevoelens jegens Palestijnen dan wel Israëliërs. Ook allerlei gelovigen in Jezus Messias deden daar aan mee. Ze lieten zich meeslepen door de wereld.

Tegenstemmen

Maar gelukkig waren er ook tegenstemmen. De meest vooraanstaande persoon die zich uitsprak tegen de golf van haat en racisme was Israëls president Reuven Rivlin. Hij staat aan de rechterkant van het politieke spectrum. Hij is tegen de oprichting van een Palestijnse staat naast Israël en zou in het kader van een vredesoplossing de Palestijnen het staatsburgerschap willen geven. Nadat de Knesset hem in juli vorig jaar tot staatshoofd had gekozen zei hij dat “terrorisme gevaarlijk is, maar een sfeer van aanzetting tot haat niet minder gevaarlijk is.” Hij riep het land op daartegen in verzet te komen.

Zelf deed hij zijn best relaties te verbeteren. Op 26 oktober bracht hij een bezoek aan Kafr Qasim. Op die dag herdenken de Arabieren dat de grenspolitie in 1956 49 mannen, vrouwen en kinderen doodschoot. Dat was omdat ze een uitgaansverbod hadden overtreden. Maar daarvan hadden zij niet gehoord omdat ze op het land werkten. Rivlins oom Avraham Shapira werkte in 1957 aan een sulha. Zo’n ceremonie beoogt de relaties tussen beide groepen te verbeteren.

“De Joodse en Arabische gemeenschappen kunnen niet net doen of de andere zijde niet bestaat”, hield Rivlin zijn gehoor voor. “We kunnen niet hopen dat de andere zijde verdwijnt, als we het gordijn dichtdoen.”

De 75-jarige politicus zei ook dat Joden en Arabieren gezamenlijk de verantwoording moeten nemen voor de toekomst. “De relatie tussen ons kan veranderen van een bron van frictie in een bron van kracht  en in een symbool van het vermogen van Joden en Arabieren, de kinderen van Abraham, Izak en Ishmael, om samen te leven.”

Brandstichting

Niet iedereen kon zijn vreedzame visie delen. In de late uren van 29 november staken rechtsradicalen de Jeruzalemse Max Rayne Hand in Hand school in brand. De vijf Hand in Hand scholen in Israël hebben zowel Joodse als Arabische leerlingen en leerkrachten. Ze bieden lessen in beide talen en besteden aandacht aan de Joodse, christelijke en islamitische feestdagen.

Op een van de muren schilderden de vandalen de kreten ‘Kahane had gelijk’ en ‘Er is geen coëxistentie met kanker’. Rabbijn Meir Kahane was voorstander van etnische zuivering van Arabieren. De Knesset verbood in 1994 zijn Kachpartij.

Na de brand arresteerde de politie een aantal activisten van de groep Lehava (‘vlam’), die in de voetstappen van Kahane wensen te treden. Defensieminister Moshe Ya’alon vroeg het juridisch departement van het kabinet te kijken of Lehava tot een terreurorganisatie uitgeroepen kan worden.

De vlammen verwoestten twee lokalen. Het kostte de school twee weken om de ruimtes weer op te knappen. De kinderen konden echter worden ondergebracht in andere leslokalen. Ook president Rivlin stelde zijn presidentiële ambtswoning een dag voor hen open.

Al voor de brandstichting kalkten rechtsradicalen twee keer racistische leuzen op het schoolgebouw. “De kinderen voelden zich bedreigd”, zegt mediacontact Gaby Goldman. “Ouders en supporters in de wijk brachten ’s morgens de kinderen naar school.”

Na de brandstichting toonden velen support. “De hoeveelheid reacties verbaasde ons. We hadden nooit verwacht dat duizenden ons brieven en emails zouden zenden of deel zouden nemen aan protesten. Dit gaf ons nieuw vertrouwen. We voelden ons echt bemoedigd.”

De Hand in Hand school gaat dus stug door. Andere landen kunnen hun voordeel hebben van wat de betrokkenen in de afgelopen 15 jaar hebben geleerd. Goldman benadrukt dat haar conclusie niet alleen rust op praktijkervaring, maar ook op uitgebreid wetenschappelijke onderzoek. “Kinderen die een tijd doorbrengen in een tweetalige school, zijn zich beter bewust van het bestaan van de andere groep”, zegt ze. “Ze zijn het misschien niet altijd met de ander eens, maar ze weten wel dat ze ermee kunnen praten. En dat ze de ander dus niet hoeven uit te sluiten. Als ze weten dat ze er een relatie mee op kunnen bouwen, dan vormt dat de basis voor meer tolerantie en minder racisme.”

- Lees verder op de website van Alfred Muller.