De stilte rond het Palestijnse drama in Yarmouk (IMO)

 

 

De stilte rond het Palestijnse drama in Yarmouk

http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/04/16/de-stilte-rond-het-palestijnse-drama-in-yarmouk/  

= IMO Blog =  

Waarom doet de rest van de wereld niks tegen het humanitaire drama in Yarmouk? Omdat in het cynische machtsspel tussen de machtige spelers in de wereld een paar doden meer of minder totaal irrelevant zijn. Assad kan al jaren zijn gang gaan in Syrië, en steeds weer blijkt bovendien dat een schurk verjagen slechts leidt tot meer chaos en meer ellende, dus we weten ook eigenlijk niet goed wat te doen, zelfs als we de moed zouden hebben en de wil er zou zijn is het vreselijk moeilijk om op het juiste moment de juiste mensen te steunen en de juiste acties te ondernemen.

Waarom komen Palestijnen wereldwijd niet in actie en organiseren solidariteitsdemonstraties, roepen regeringen op wat te doen, uiten hun woede en wanhoop over zoveel leed en onrecht? En waarom roept deze tragedie niet een fractie van de woede en verontwaardiging op onder sympathisanten van de Palestijnen, zoals die afgelopen zomer te zien en te horen was, toen Israel Gaza bombardeerde in reactie op constante raketbeschietingen? Het blijft moeilijk te bevatten dat mensen als Appa, Meulenbelt, Van Agt, Duisenberg, Van Bommel etc. etc. zich nu stil houden. Op sociale media en in de kranten zijn geen felle discussies losgebarsten, wordt machthebbers geen hypocrisie verweten, wordt niet boos geroepen dat het leven van een Palestijn maar weinig waard is en het Westen deze mensen aan hun lot over laat.

Nee, dat gebeurt alleen als Israel in het spel is. Dan ligt het verwijt op ieders lippen dat het Westen Israel wil ontzien vanwege de loodzware geschiedenislast van Europa en dat de Palestijnen daarvoor de prijs betalen. Dat dit onzin is, aangezien geen land zo hard en fel wordt bekritiseerd, ook door de EU, als Israel, en dat geen niet-land zoveel internationale steun geniet tegenover zo weinig prestaties als de Palestijnen, dat wordt doorgaans genegeerd.

Nu de Palestijnen daadwerkelijk in de steek worden gelaten en worden afgeslacht door een vijand die inderdaad geen zier geeft om een Palestijns leven (dit alles in tegenstelling tot Israel, dat burgers probeert te sparen en alleen aanvalt om de eigen bevolking te beschermen tegen raketbeschietingen, ontvoeringen en aanslagen) hoor je geen verwijten richting de hypocriete politiek van Nederland, Europa en andere spelers.

Zelfs Palestijnen hoor je nauwelijks, alsof ze begrijpen dat dit niet iets is om publiekelijk je emoties over te uiten, zoals dat immers ook niet gebeurde over al die andere miljoenen Syriërs die dood of gevlucht zijn en onder miserabele omstandigheden in een vol vluchtelingenkamp zonder eten zitten.

Wanneer je pro-Palestijnen op deze dubbele houding aanspreekt, reageren ze als door een wesp gestoken: ‘Het is allemaal onzin, kijk maar, ik was ook een keer bij een anti-Syrië demonstratie, ik heb ook een keer een petitie tegen IS getekend, ik heb ook een keer geblogd over Palestijnen in de kampen in Libanon.’ Dat de aandacht voor dit onrecht nog geen fractie is van de woede waarin men ontsteekt zodra Israel een Palestijns jongetje zou hebben gedood dat op het strand aan het spelen was, is echter evident. Ik heb er nooit een bevredigend antwoord op gekregen. ‘Je kunt je nou eenmaal niet met alle onrecht tegelijk bezig houden, zo kun je niks doen, want er is altijd wel ergens extremer onrecht’, is het slappe excuus vaak. Men maakt dan de vergelijking met Zuid-Afrika. Ook toen was er elders nog erger onrecht, en als mensen daarom niet tegen de Apartheid hadden gestreden, was die er nu wellicht nog steeds. Een kul argument, want het gaat hier juist om erger leed en onrecht van de Palestijnen, het gaat om dezelfde kwestie, hetzelfde probleem.

De vraag is: als je de Palestijnen wilt helpen, moet je je pijlen dan op Israel richten? Zouden de Palestijnen hun staat en ‘rechten’ hebben als Israel een kopje kleiner wordt gemaakt, waar zoveel Palestina activisten van dromen? Die kans acht ik klein. Zonder alles wat Israel doet te willen goedpraten, denk ik dat de Palestijnen zonder Israel niet beter en waarschijnlijk stukken slechter af waren. Stel dat de Arabische landen in 1948 hadden gewonnen, dan was het mandaatgebied Palestina, waarbinnen de staat Israel werd uitgeroepen, verdeeld onder Jordanië (dat nu ook de Westbank innam maar graag nog een corridor naar de zee had gehad), Syrië, dat op Galilea aasde en Egypte dat de Negev graag wilde hebben (en Gaza innam en er een marionettenregering neerzette).

Die Palestijnse staat was er niet gekomen, zoals de Koerden ook slechts kunnen dromen van onafhankelijkheid. Sterker nog, ik vraag me af in hoeverre de Palestijnen zelf nog naar een staat hadden gestreefd. Vermoedelijk werden ze als tweederangsburgers behandeld door deze landen, een beetje zoals nu de Palestijnse vluchtelingen. Zij worden zelfs in Jordanië, dat hen als enig land ook staatsburgerschap heeft gegeven, niet echt als gelijken behandeld. Palestijnen zijn in geen enkel Arabisch land welkom gebleken. Ze worden gezien als verstoorders van het demografische evenwicht tussen de bevolkingsgroepen (dit speelt het sterkst in Libanon, maar ook in Jordanië (waar de Hashemieten de minderheid zijn geworden door de vele Palestijnen), en de kampen bleken een ideale voedingsbodem voor geweld en allerhande milities.

Veel Palestijnen geven in privé gesprekken toe dat ze liever onder Israelisch bestuur leven dan onder PA bestuur in een onafhankelijke staat, zoals ook steevast uit enquêtes blijkt dat een grote meerderheid van de Palestijnen in Jeruzalem liever onder Israel dan onder PA bestuur wil leven. Welvaart, vrijheid, stabiliteit en rechtszekerheid, al zijn ze ook in Israel verre van perfect, gaan boven hoogdravende idealen over nationale onafhankelijkheid. Hamas en Fatah liggen eindeloos met elkaar overhoop, de PA komt (ondanks royale donorgelden) altijd geld tekort, zelfverrijking en corruptie staan een goed bestuur in de weg. De woede van het volk wordt handig gekanaliseerd richting Israel, de vrijheid van meningsuiting ondertussen stevig ingeperkt, zodat dissidente en zelfkritische geluiden nauwelijks van de grond komen.

Als je de Palestijnen wilt helpen, zou je je eerst eens op dit soort zaken moeten richten, en ze helpen een volwassen bestuur op te zetten, met fatsoenlijke instituties met rechtszekerheid voor de burgers. Er zou veel strenger op de besteding van de vele miljoenen aan hulpgeld moeten worden toegezien. En de anti-Israel retoriek en opruiing moet worden aangepakt. Een volk dat slechts gedijt bij demonisering van de ‘vijand’, dat zich alleen  verbonden voelt als men deze vijand een slag toe heeft gebracht, is niet in staat zichzelf te regeren. Wanneer dat fatsoenlijke bestuur er is, en men zich op de eigen problemen richt in plaats van alleen Israel de schuld te geven van alles, zal ook in Israel het vertrouwen toenemen dat nodig is om land over te dragen.

De oorverdovende stilte rond Yarmouk laat echter zien dat het de meeste Palestina activisten niet echt om het verbeteren van de situatie voor de Palestijnen gaat, maar vooral om het demoniseren van Israel. Zonder Israel als vijand zijn de Palestijnen een van de vele vage groeperingen in het Midden-Oosten die lijden onder extremisme maar hier zelf ook aan bijdragen. Israel heeft ze een gezicht gegeven, door Israel is zinloos etnisch en religieus geweld opeens heroïsch verzet tegen een machtige vijand geworden. Door Israel zijn ze bovenal een door een Westers land onderdrukt volk geworden, in plaats van de zoveelste etnische groep met milities en onderlinge strijd die vecht tegen talloze andere milities en etnische groepen. Door Israel is een Palestijns slachtoffer een slachtoffer van de Westerse hegemonie. Een Palestijn die in Yarmouk wegkwijnt of wordt onthoofd is echter niet anders of bijzonderder dan een Syriër die in dat uitzichtloze, warrige en schimmige conflict de dood vindt.

Ratna Pelle