http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/04/16/palestijnen-niet-in-actie-voor-yarmouk/
= IMO Blog =
De afgelopen jaren voltrok zich een humanitaire ramp in Yarmouk (ook Jarmuk gespeld), een stad dan wel stadsdeel of (onofficieel) vluchtelingenkamp bij Damascus, dat sinds 1957 een grote populatie Palestijnen huisvest. De bevolking van Yarmouk is in vier jaar tijd van bijna 200.000 teruggelopen naar 18.000. Eerder kwam het kamp in het nieuws vanwege gevechten tussen het leger van Assad en Palestijnse strijders. Het kamp werd gebombardeerd en beschoten, omdat de Palestijnen weigerden de kant van Assad te kiezen in de burgeroorlog. Het Syrische leger omsingelde Yarmouk daarop, een blokkade die nu al bijna 2 jaar aan de gang is en waardoor vele duizenden Palestijnen van de honger zijn omgekomen.
Vorige week werd het kamp door Islamitische Staat aangevallen, dat o.a. Palestijnse strijders heeft onthoofd en meer dan 90% van het kamp heeft veroverd. De NOS en andere media brachten dit nieuws vorige week kort maar indringend. Er was een reportage van Monique van Hoogstraten, waarin ze een wanhopige Palestijnse vrouw interviewde die uit het kamp was gevlucht. Het nieuws over Yarmouk werd echter al gauw verdrongen door vooral binnenlands nieuws zoals de bonussen die ABN AMRO zichzelf toekende maar onder maatschappelijke en politieke druk van afzag, de bezetting van het Maagdenhuis, voorstellen van PvdA en VVD om zichzelf te profileren. Yarmouk was hooguit twee dagen in het nieuws, terwijl de gevechten er zeker een week duurden en de ellende, het totale tekort aan voedsel, medicijnen, fatsoenlijk onderdak en totale uitzichtloosheid al jaren aan de gang zijn. Een gisteren bij Nieuwsuur aangekondigde reportage werd uitgesteld vanwege – weer – binnenlandse politieke ontwikkelingen.
Ik ben niet de enige die een groot contrast ontwaart met de aandacht voor Palestijns lijden wanneer dit in de strijd tegen Israel gebeurt of aan de bezetting kan worden geweten. Verschillende pro-Israel bloggers en journalisten wijzen erop dat niet alleen pro-Palestina activisten in Westerse landen zich opvallend stil houden, maar ook het Palestijnse leiderschap zelf. Abbas is niet boos naar de VN gestapt, de Arabische Liga is niet bij elkaar geroepen, de Veiligheidsraad niet in spoedzitting bijeen, het regent geen veroordelingen door Westerse leiders en de straten en pleinen staan niet vol met woedende Arabieren en andere Palestina sympathisanten.
“Het leed van de Palestijnen in Damascus beroert het geweten klaarblijkelijk minder dan het leed van de Palestijnen in de Gazastrook of op de Westbank”, concludeert Niek van der Molen droogjes in het Friesch Dagblad van 13 april (alleen in de papieren krant, zie scan onder dit artikel). De PA en Hamas zijn nog steeds (of weer, dat is altijd de vraag) druk met het bevechten van elkaar. Zo eist Hamas het aftreden van Abbas, nadat PA functionarissen Hamas ervan beschuldigden een aparte staat in Gaza te willen stichten.
Overigens weten de Palestijnen in deze weken wel degelijk de weg naar VN instituties te vinden. De Arabisch-Israelische journalist Khaled Abu Toameh schrijft daarover:
Ook hebben ze pech omdat Palestijnse leiders andere dingen aan hun hoofd lijken te hebben, zoals hun campagne Israel binnen elk denkbaar forum te isoleren en delegitimeren. Voor de leiders van de Palestijnse Autoriteit (PA) is het verlangen Israel te bestraffen sterker dan hun wil de levens te redden van duizenden Palestijnen die in Syrië gedood worden door IS en uitgehongerd worden door het Syrische leger, dat Yarmouk al ruim 700 dagen belegt.
In plaats van hun energie en moeite te steken in het stoppen van de slachtingen in Yarmouk, waren PA-vertegenwoordigers bezig met het optekenen van een nieuwe resolutie voor de VN-Veiligheidsraad, waarin zij een tijdlijn vaststellen voor het eindigen van de Israëlische “bezetting”.
Uiteraard maakt de voorgestelde resolutie geen enkele melding van de tragedie in Yarmouk. De Arabische ministers van Buitenlandse Zaken die elkaar vorige week troffen om manieren te bepalen waarop zij de Palestijnse resolutie zo goed mogelijk konden steunen, negeerden tijdens het kletsen en koffiedrinken moedwillig dat Palestijnen afgeslacht en uit Yarmouk verdreven werden.
In plaats daarvan reisden PA-vertegenwoordigers van land naar land om hun campagne tegen Israel voort te zetten.
Jibril Rajoub, voorzitter van de Palestijnse Voetbal Vereniging, was in Cairo om te eisen dat de FIFA Israel’s lidmaatschap opzegt. Rajoub zag geen enkele reden naar Syrië te reizen om zijn volk aldaar te helpen
(…) Dit is was Fatah-woordvoerder Osama Qawassmeh te zeggen had terwijl de gevechten in Yarmouk in alle hevigheid losbarstten: “Het Palestijnse leiderschap is vastberaden Israel aan te klagen voor oorlogsmisdaden. Wij zullen het Internationale Strafhof alle bewijsstukken presenteren waaruit Israel’s schuld zal blijken.”
Ook leek het PA-Ministerie voor Informatie bezorgder om een “kolonisten-marathon” dan om de levens van Palestijnen in Yarmouk.
In een verklaring afgegeven te Ramallah, veroordeelde het ministerie een geplande marathon door kolonisten als “agressie tegen de Palestijnse territoria en een voortzetting van Israel’s arrogantie.” Het ministerie riep alle internationale instituties en mensenrechtenorganisaties ertoe op zich te “concentreren op de terreur van kolonisten, dat zich ditmaal vermomt in sportkleding.”
Voor de PA lijken joden die deelnemen aan een marathon ernstiger en bedreigender dan IS-terroristen die Palestijnen onthoofden en hun huizen in Yarmouk vernietigen.
Waarom doet de PA niks? Waarom wil men inderdaad liever Israel bestrijden en delegitimeren dan de hulpeloze Palestijnen in Yarmouk helpen? Dit heeft met machtspolitiek te maken, en met cynisme. Israel Today schreef vorige week:
De Palestijnse president Machmoud Abbas en zijn PLO vertegenwoordiger in Syrië, Anwuar Abed Al-Hadi, benadrukten herhaaldelijk, dat ze hun Palestijnse broeders en zusters in Syrië niet kunnen helpen. In dit geval gaan ze niet eens naar het Internationaal Strafhof in Den Haag of roepen de VN of de EU op om in te grijpen bij de brutale verovering door de jihadisten.
De Palestijnen passen ervoor op om een tactische fout te maken tegenover de soennitische jihadisten, omdat die hun woede naar andere Palestijnse kampen zouden kunnen uitbreiden. Abbas en Al-Hadi roepen alleen de islamitische milities en de Syrische regering ertoe op om de Palestijnen in Yarmoek te sparen. Al het andere heeft vanuit Palestijns perspectief geen politieke invloed
De Palestijnen weten dat een oproep om Israel aan te pakken het goed doet bij de Arabische Liga, de VN of ook de EU, en dat het hen in de regio punten oplevert. De PA vergroot er ook zijn populariteit in de Palestijnse straat mee, want Israel is voor de Palestijnen de grote vijand, het monster, dat schuld is aan al hun ellende. Iedereen kent wel iemand die in een Israelische gevangenis heeft gezeten of bij een checkpoint werd vernederd. En men leest dagelijks in de media dat Israel en de zionisten de meest vreselijke dingen zouden doen. Een ander Arabisch land diplomatiek aanvallen heeft die voordelen niet. In de regio kan het de Palestijnen punten kosten, en men vervreemdt een land van zich dat men op ander gebied nodig kan hebben. Bovendien reageren grillige spelers als IS, andere milities of Assad onvoorspelbaar op harde Palestijnse diplomatieke actie. Israel dreigt ook vaak met represailles, maar wordt daarbij altijd teruggefloten door de VS of de gematigdere partijen in de eigen regering. IS en Assad hebben geen last van hun geweten, democratie, een kritische pers of de stem van de VS. Assad doet wat hem goeddunkt en Rusland en China verhinderen vergaande sancties.
(vervolg)
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten