zaterdag 24 september 2011

Begaat de VN de fatale blunder in het Palestijns-Israëlische conflict?

 
Dit commentaar is van eerder deze week, maar bevat relevante aanvullende informatie over de Palestijnse positie, die je nauwelijks in de media leest.
 
 
--------------
 
 

Begaat de VN de fatale blunder in het Palestijns-Israëlische conflict?

http://www.dagelijksestandaard.nl/2011/09/begaat-de-vn-de-fatale-blunder-in-het-palestijns-isra%C3%ABlische-conflict

Geplaatst door Yochanan Visser op 20 september, 2011 - 17:44 in Frontpage

 

 

Terwijl op de West Bank niet veel te merken is van een op handen zijnde dramatische gebeurtenis, lijkt de wereld weer op hol geslagen door het Palestijns Israëlische conflict.

 

De koortsachtige diplomatieke activiteit rond de Palestijnse aanvraag voor volwaardig VN lidmaatschap die deze week wordt behandeld, doet denken aan de internationale reacties op een oorlog.

 

De verwoede pogingen om 'last minute' het vredesproces nieuw leven in te blazen lijken echter gedoemd.

 

Deze pogingen gaan namelijk geheel voorbij aan de strategische beslissing om internationale erkenning te krijgen voor het unilateraal uitroepen van een Palestijnse staat, die de PA twee jaar geleden nam.

 

Die beslissing betekende in feite een flagrante schending van de Oslo akkoorden en het einde van het vredesproces zoals dat met intermezzo's heeft bestaan sinds 1993.

 

Consistent

 

Alle daden van de PA sinds de introductie van die gewijzigde strategie - zoals de weigering om te onderhandelen tijdens een door Israel ingevoerde bouwstop in 2009/2010 - zijn consistent met wat erover op papier werd gezet.

 

De internationale gemeenschap negeerde echter de Palestijnse beslissing en voerde de druk op Israël op.

 

De bewuste strategische beslissing wordt ook nauwkeurig omschreven in een nieuw intern Palestijns document getiteld: 'Towards new strategies for Palestinian liberation' van de 'Palestine Strategy Group' (PSG).

 

Volgens het rapport is de gang naar de VN, om zodoende toegang te krijgen tot allerlei internationale organen, een topprioriteit. Dit heeft tot doel om de strijd tegen Israel verder te internationaliseren.

 

Hoe dat moet, staat ook in het plan, namelijk via intelligent verzet – d.w.z. via juridische actie tegen Israel in de internationale gerechtshoven en door een boycotcampagne- maar ook via het gebruik propaganda.

 

Het 30 pagina's tellende document noemt 'vrede' niet als een doel.

 

Wel spreekt het rapport onomwonden over de hevige strijd die in het verschiet ligt als gevolg van de gewijzigde Palestijnse strategie.

 

Onverzoenlijk

 

Deze onverzoenlijke houding van de Palestijnse Autoriteit (PA) werd afgelopen vrijdag nog eens goed duidelijk gemaakt door president Mahmoud Abbas.

 

In een toespraak in Ramallah zei hij opnieuw dat de PA Israël nooit als Joodse staat zal erkennen.

 

Ook beschuldigde hij Israël van 'het trainen van honden en zwijnen' die ingezet zouden gaan worden tegen demonstranten tijdens de te verwachten Palestijnse onafhankelijkheidsdemonstraties.

 

In dezelfde toespraak zei hij dat de erkenning van een Palestijnse staat niet zal betekenen dat er verandering moet komen in de internationale behandeling van Palestijnse vluchtelingen.

 

Eerder had de PLO ambassadeur in Libanon Abdullah tijdens een interview met de Daily Star al gespecificeerd dat zelfs de status van vluchtelingen in kampen in Gaza en West Bank na VN erkenning van een Palestijnse straat, niet zou veranderen. Zij worden geen burgers maar blijven vluchtelingen volgens Abdullah.

 

Staatsopbouw

 

Maar niet alleen uit woorden is duidelijk geworden dat het Palestijnse leiderschap nooit afstand heeft genomen heeft van de aloude standpunten over de vernietiging van Israël.

 

Ook de wijze waarop de Palestijnse Autoriteit vanaf de dag van haar oprichting is omgegaan met de opbouw van instellingen die nodig waren voor autonomie en later voor de eigen staat, laat zien dat men de oude doelen nooit losliet.

 

Dit was feitelijk al bekend in 2002, toen Daniel Polisar van Peace Watch een artikel publiceerde waarin hij beschreef hoe Arafat de PA opzette als een soort staatsmaffia die de strijd tegen Israel moest voortzetten.

 

Polisar kon het weten omdat hij lange tijd binnen de PA werkte.

 

Over Abbas en Fayad worden echter dingen beweerd waaruit zou moeten blijken dat met de dood van Arafat de oude doelen werden losgelaten, en de opbouw van een Palestijnse staat begon. Dat is echter bezijden de waarheid.

 

Neem bijvoorbeeld de fraaie rapporten die suggereren dat de PA klaar is voor een staat.

 

De situatie op de grond laat echter iets anders zien, en maakt ook duidelijk dat de uitroeping van een Palestijnse staat onder de huidige omstandigheden een ramp zal veroorzaken.

 

Zo ontbreken essentiële voorzieningen voor een onafhankelijke staat geheel.

 

De PA heeft bijvoorbeeld geen elektriciteitscentrales gebouwd en heeft niets gedaan om de waterinfrastructuur op de West-Bank te verbeteren.

 

Het zelfde geldt in grote lijnen voor het bouwen van wegen op de West-Bank. Projecten die bijvoorbeeld konden worden gefinancierd door de Amerikaanse overheid, werden door de PA niet uitgevoerd.

 

Economie

 

In economisch opzicht behandelde de PA de situatie al even slecht.

 

De economische groei van 10% over de laatste jaren heeft niet geleid tot het teruglopen van de werkloosheid. Integendeel een UNWRA rapport van juni dit jaar liet een toename zien in de werkloosheid van 21,7 tot 25%.

 

Zodra een deel van de toegezegde buitenlandse hulp van ruwweg 1,2 miljard dollar voor dit jaar niet binnen kwam konden de salarissen van de ongeveer 170.000 ambtenaren (op een bevolking van 3 miljoen !) in de PA niet meer worden betaald.

 

Het budget van de PA drijft dan ook voor meer dan 35% op de buitenlandse donaties

 

De PA economie is verder volledig gebouwd op de relatie met Israël.

 

Volgens het Palestijnse Centraal Bureau voor de Statistiek gaat 89% van de Palestijnse export naar Israël en is 81% van de importen afkomstig uit Israël.

 

Verder krijgt een aanzienlijk deel van de Palestijnse bevolking haar inkomen uit de economische betrekkingen met de Israëli's op de West-Bank.

 

De Palestijnse bevolking negeert en masse PA wetgeving die het werken in Israëlische bedrijven en dorpen op de West-Bank verbiedt. Hetzelfde geldt voor de boycot op Israëlische producten.

 

Tegelijkertijd lijken werkgelegenheidsprojecten in de PA, zoals het creëren van industriële parken, voornamelijk de zorg te zijn van buitenlandse regeringen en organisaties.

 

Co-existentie

 

De PA heeft ook niets gedaan om de Palestijnse bevolking voor te bereiden op onafhankelijkheid en co-existentie met Israël. Het tegendeel is waar.

 

Een zojuist verschenen rapport van Palestinian Media Watch geeft opnieuw een onthutsend beeld over de ophitsing tegen Israël, en over de cultus van verheerlijking van terroristen die omkwamen tijdens aanslagen op Israëlische burgers.

 

Het rapport gaat ook in op het gebruiken van Nederlands donorgeld om terroristen die in Israëlische gevangenissen zitten, salarissen te betalen.

 

Het ultieme bewijs van de PA verheerlijking van terroristen werd vorige week geleverd. Uitgerekend Latifa Abu Hmeid, de moeder van vier- wegens moord op Israeli's veroordeelde - Palestijnse terroristen mocht in Ramallah de campagne voor de VN erkenning openen.

 

Veiligheidsgaranties

 

Naast al deze factoren is er het feit dat VN erkenning van een Palestijnse staat zonder vredesakkoord, het conflict alleen maar zal verscherpen.

 

De noodzaak voor een vredesakkoord met veiligheidsgaranties wordt niet alleen duidelijk uit de woorden en daden van de PA leiders, maar ook uit de retoriek van andere Palestijnse organisaties die minder verbloemd praten over hun doelen.

 

Islamic Jihad leider Ramadan Abdullah, zei afgelopen zaterdag bijvoorbeeld dat een Palestijnse staat voor hem betekent: een staat op het grondgebied van wat nu Israel is.

 

De Shabak, de Israëlische binnenlandse veiligheidsdienst, publiceerde daarnaast nieuw bewijs dat Hamas op de West Bank onverminderd actief is en slechts wacht op een kans om het gebied onder haar controle te brengen.

 

Wie zich wil voorstellen wat er zal gebeuren wanneer de Palestijnen een staat krijgen zonder vredesakkoord met Israel, hoeft slechts te kijken naar wat er gebeurde in Gaza na de Israëlische terugtrekking in 2005. De 7800 raketten die daarna op Israel werden afgevuurd zeggen genoeg.

 

Geschiedenis

 

De wereldgemeenschap heeft een lange geschiedenis van dramatisch slechte beslissingen waar het gaat om het Arabisch Israëlische conflict en is voor een aanzienlijk deel verantwoordelijk voor de huidige problemen.

 

Die geschiedenis gaat terug tot voor de stichting van de staat Israël, toen internationaal geratificeerde afspraken werden herroepen na Arabische agressie.

 

Dit resulteerde in een klimaat waarin de vernietiging van de toen embryonale Joodse staat denkbaar werd.

 

De VN is dus gewaarschuwd, een nieuwe blunder in de kwestie van de Palestijnse staat zal vrede tot een utopie maken en zou Israël op termijn fataal kunnen worden. 

 

 

Urgent terreur-alarm in zuid-Israel

 
"IDF officials said the terror plot may constitute an attempt to undermine the Palestinian Authority's statehood bid at the United Nations."
 
Bij de vorige aanslag (nabij Eilat) slaagde men er niet alleen in een stuk of 8 Israeli's te vermoorden, maar bovendien kwamen Egyptische grenswachten om door Israelisch vuur, wat een volkswoede in Cairo tot gevolg had die tot ontruiming van de Israelische ambassade daar leidde. Dat zal de terroristen zeker naar meer hebben gesmaakt, en lijkt me een waarschijnlijker motivatie dan de actie van Abbas bij de VN.
 
Wouter
______________
 

Urgent terror alert in southern Israel

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4126662,00.html

Defense establishment says Hamas, other terrorists planning imminent attack

Yoav Zitun

Latest Update: 

09.23.11, 22:41 / Israel News

 

IDF forces in southern Israel boosted their alert level Friday evening following concrete information about the intention of Hamas and other terror groups to carry out an imminent attack on the Israel-Egypt border.

 

IDF officials said the terror plot may constitute an attempt to undermine the Palestinian Authority's statehood bid at the United Nations.

  

Large army forces deployed along the Egypt border after 10 pm Friday to reinforce the regular presence in the area. The troops are undertaking various operations in order to neutralize the terror plot. The border area has also been reinforced by advanced technological means and Air Force support following the Eilat-area attack about a month ago.

 

The army's presence in the area was reinforced about four weeks ago, following the terror offensive near Eilat that left eight Israelis dead. Terrorists who infiltrated Israel opened fire at two Israeli buses and two cars; the assailants also targeted IDF troops and police forces responding to the attacks.

 

A high state of alert was declared in the area some two weeks ago, following intelligence information pointing to another terror plot in the region. At the time, Deputy Defense Minister Matan Vilnai estimated that "a terror cell comprising at least 10 members" is looking to stage an attack in Israel.

 

Earlier today, defense authorities said they were satisfied with the ability of IDF and police forces to contain protests and riots by Palestinians at various West Bank sites. 

 

Forces deployed en masse and were equipped with large quantities of crowd dispersal means, but officials said the number of protests was "medium" and noted the army did not utilize all means at its disposal.

 

The wide-scale deployment will remain in place until Sunday at least.

 

 

Buitenhof voor Palestina (IMO)

 
Alle recente berichten en artikelen in de media over Israel en de Palestijnen zijn nauwelijks nog bij te benen, en tegen de eenzijdigheid en foutieve informatie lijkt geen kruit gewassen..
 
Zie ook mijn voorgaande IMO: Arend Jan Boekestijn versus Jaap Hamburger over Israel-Palestina (bespreking artikel Reformatorisch Dagblad)
 
------------------------------

Buitenhof voor Palestina

IMO Blog, 2011

Nu het Palestijnse verzoek om als onafhankelijke staat tot de VN te worden toegelaten snel nadert, neemt ook de propaganda in de media rap toe. Afgelopen zondag in Buitenhof mocht een mij onbekende dame van Palestijnse komaf een kwartier lang baarlijke nonsens verkopen. Normaal gesproken komen in dit kwaliteitsprogramma alleen experts aan het woord, en zij zat dan ook ingepast tussen gesprekken met filosofen, economen en monetair deskundigen. Een Palestijnse afstamming geldt tegenwoordig blijkbaar al als vanzelfsprekende kwalificatie om over het Israelisch-Palestijns conflict je mening te mogen verkondigen in kwaliteitsprogramma's. Wat zij te berde bracht, daarbij niet één keer tegengesproken door de interviewer, is een blamage voor Buitenhof.


Buitenhof presenteert het item als volgt op de website:

Deze week vergadert de Algemene Vergadering van de VN over de erkenning van Palestina als staat. Daar is steeds meer steun voor, ook in Europa – maar de Verenigde Staten zullen er hun veto over uitspreken. Waarom wordt die stap dan toch gezet? Is de Palestijnse Autoriteit klaar om een staat te worden? En wat heeft de gewone Palestijn daar aan? Daarover een gesprek met Leila Jaffar, Nederlandse van Palestijnse herkomst.

Leila Jaffar legde uit, in reactie op vragen van Pieter Jan Hagen dat velen cynisch zijn in de Palestijnse gebieden maar dat de Arabische lente de mensen wel moed heeft gegeven omdat men ziet dat veranderingen mogelijk zijn, en met vreedzame middelen dictators worden afgezet. Ze maakte ook duidelijk dat de Palestijnse zaak de kern blijft de Arabische wereld. Geen vraag: 'hoe komt dat, heeft men niet genoeg aan zichzelf? En vanwaar die solidariteit met specifiek de Palestijnen? Er zijn immers wel meer moslims die lijden, in Irak, in Iran, in Tsjetsjenië, in Syrië en in China. Waarom is Palestina belangrijker dan die andere conflicten?' Of de vraag waarom de Palestijnen op hun beurt niet wat solidairder zijn met bijvoorbeeld die arme Syriërs, waarvan er de afgelopen maanden duizenden zijn vermoord door regeringstroepen en een veelvoud in de gevangenis is gegooid.

Vervolgens legde ze uit dat alle onderhandelingen met Israel erop neer komen dat Israel meer land wil. Is dat zo? Waarom heeft men dan in de Oslo Akkoorden ca. 40% van het land aan de Palestijnse Autoriteit overgedragen? Waarom heeft men zich uit de Sinaï teruggetrokken in ruil voor vrede? Waarom heeft men zich zonder iets in ruil uit Zuid-Libanon en de Gazastrook teruggetrokken? Ook heeft Israel verschillende vredesvoorstellen gedaan, in 2000 en in 2008, waarin de Palestijnen bijna de gehele Westoever en Gazastrook zouden krijgen. Hoe rijmt ze dat met voornoemde bewering? Maar Pieter Jan Hagen bleef stil.

De ergste uitspraak kwam daarna, toen ze zei dat Obama een pion is van de zionistische organisaties, die bepalen of hij herkozen wordt of niet. Tja. Hoe simpel kan je zijn? Er zijn talloze belangenorganisaties in de VS, er worden peperdure verkiezingscampagnes gevoerd waarbij verschillende doelgroepen voor beide kandidaten cruciaal zijn, en in de eerste plaats zijn er de kiezers zelf die op grond van vooral binnenlandse en sociaal-economische onderwerpen hun keuze maken. Er zijn vele malen meer zwarten en latino's dan Joden, en ook deze hebben belangenorganisaties die de kandidaten proberen te beïnvloeden. De Joden in de VS zijn goed georganiseerd, en hebben daardoor wellicht iets meer invloed dan overeen zou komen met hun aandeel in de bevolking. Het is echter volslagen nonsens te beweren dat alleen de Joods-zionistische organisaties bepalen wie er gekozen wordt. Dan kunnen de verkiezingen wel worden afgeschaft, dat scheelt weer een paar centen. Maar ook hier geen kritische vraag, laat staan tegenwerping. Het moest wel gezellig blijven.

Het simplisme ging nog even door met: 'Rosenthal is een fan van Likoed. Hij is niet voor mensen in Israel die voor vrede en een tweestatenoplossing zijn'.
'Hoezo? Waaruit maak je dat op?', zou hier een logische vraag kunnen zijn maar die werd niet gesteld. Rosenthal is voor een tweestatenoplossing, het regeringsstandpunt sinds de Oslo Akkoorden en waarschijnlijk al daarvoor. Rosenthal staat sympathiek tegenover Israel, maar is niet blij met het feit dat Israel in de nederzettingen bouwt. Ondanks de steun die de regering voor Israel uitspreekt en het verwachte 'nee' aanstaande vrijdag geeft Nederland de Palestijnse Autoriteit jaarlijks een smak geld, ondanks de opruiing en de financiering van Palestijnse terroristen in Israelische gevangenissen. Ook steunt Nederland diverse vredesorganisaties, die meestal nogal eenzijdig zijn en het alleen voor de Palestijnen opnemen. Men staat meer open voor kritiek hierop dan voorgaande regeringen, maar die steun is niet stopgezet. Jaffar beweerde vervolgens dat Rosenthal net als Likoed voor een Palestijnse staat in Jordanië is. Serieus. En Pieter Jan Hagen zei niks. Serieus. Geen vraag, geen voorzichtige suggestie, niks. Een Palestijnse spreek je niet tegen, ook niet voorzichtig.

Toen stelde Pieter Jan Hagen zowaar een vraag die je met een heleboel fantasie kritisch zou kunnen noemen, namelijk of het nu tijd is voor een staat? Jaffar verwees even naar een paar rapporten die zouden bevestigen dat de Palestijnen hun zaakjes wel op orde hebben, waarna ze ietwat geïrriteerd vroeg of de Palestijnen soms tests moeten doen om het recht op een eigen staat te krijgen? Nee natuurlijk, antwoordde ze zelf, we hebben dat recht gewoon, en mogen er dus een zo grote puinhoop van maken als we willen. Nee, dat laatste zei ze niet en de presentator vroeg het ook niet, want dat is niet beleefd tegenover een Palestijnse. Terwijl het helemaal geen raar idee is dat je moet laten zien er geen al te grote bende van te maken voordat je erkend wordt als staat. Wanneer het Israel betreft, worden antizionisten niet moe om te benadrukken dat Israel helemaal niet had mogen worden toegelaten tot de VN, dat de VN het land niet hadden mogen delen en dat Israel had toegezegd bepaalde verplichtingen na te komen en dat niet deed, en om die reden alsnog uit de VN zou moeten worden gezet.

Allemaal onzin, maar het laat zien hoezeer men alles maar aangrijpt om Israel in diskrediet te brengen. Natuurlijk moet je aan voorwaarden voldoen, natuurlijk moeten andere landen het idee hebben dat de nieuwe staat geen bron van instabiliteit en oorlogen zou worden, of een springplank naar meer claims. Volken kunnen ook niet zomaar een staat krijgen op grondgebied dat ook door een ander wordt geclaimd, zo weten de Koerden uit ervaring. Wat betreft 'Palestina' zijn er nog wel wat twijfels wat betreft een en ander, en vandaar dat de Veiligheidsraad er in ieder geval niet voor zal stemmen vrijdag.

De vragen uit de inleiding kwamen nauwelijks aan bod, omdat Pieter Jan Hagen niet onbeleefd wilde zijn tegenover Jaffar en/of omdat hij zijn zaakjes niet op orde had en er gewoon niks van wist. Ik verdenk hem en veel journalisten ervan een ongezonde zwak te hebben voor Palestijnen, een misplaatst gevoel dat ze met fluwelen handschoenen moeten worden behandeld want ze hebben het al zo zwaar. Vooral niet te kritisch doen en niet de indruk wekken dat je ook al aan de kant van de zionisten staat, die immers al zo oppermachtig zijn. Zoiets.

De Palestijnen zijn ondertussen behoorlijk mondig en bespelen de media en politiek net zo vakkundig als Israel. Sympathisanten van de Palestijnen komen geregeld in de media en het Palestijnse narratief, waarin zij slachtoffer zijn van een oppermachtig Israel dat hun land heeft ingepikt en leven zowat onmogelijk maakt, is allang dominant. Met zo'n houding is natuurlijk geen fatsoenlijke journalistiek mogelijk. Mijn advies aan Buitenhof: nodig de volgende keer een deskundig iemand uit, voor mijn part een officiële afgevaardigde van de PLO, en ondervraag die stevig of zet er de Israelische ambassadeur tegenover.

Ratna Pelle

vrijdag 23 september 2011

Met VN-erkenning krijgt Abbas kleur, maar neemt ook veel risico

 
Over NRC Handelsblad gesproken: de Volkskrant is een krant die juist wel, tenminste in het opiniegedeelte, veel en tegenstrijdige meningen aan het woord laat. In de jaren '80 hadden we een abonnement in het studentenhuis, dus ik ken hem redelijk goed. Destijds was de krant vrij rechtlijnig links, op het drammerige af, maar dat was ik ook dus dat sloot wl goed aan. Tegenwoordig is het meer een progressieve dan een linkse krant, waarbij ik die pluriformiteit dus als progressief definieer.
Je ziet het bij de ingezonden stukken, maar ook bij vaste columnisten zoals Paul Brill hieronder of Nausica Marbe, die geen klassiek links geluid verkondigen. Waarbij weer de vraag is of het voor Israel opnemen en/of kritisch naar de islam staan persé niet-links is.
 
Het stuk hieronder is in elk geval een zeer uitgewogen nuchtere analyse. Overigens zijn er geruchten dat Abbas op het laatst alsnog zal zwichten voor de druk van de VS. Actiegroep Avaaz (zie de derde video van gisteren), die de Palestijnse staats-erkenning een goed idee vindt, is vanochtend nog een online petitie gestart om Abbas op te roepen zijn rug recht te houden en door te zetten. Ze willen 250.000 (digitale) handtekeningen verzamelen voordat Abbas straks voor de VN verschijnt, en zijn nu op de helft.
 
Wouter
____________

 

'Abbas krijgt kleur, maar neemt ook veel risico'

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/6277/Paul-Brill/article/detail/2925055/2011/09/23/Abbas-krijgt-kleur-maar-neemt-ook-veel-risico.dhtml

Paul Brill − 23/09/11, 10:38 

 

 

Mogelijk wordt de Palestijnse status opgewaardeerd, maar, vraagt Paul Brill zich af, wat doe je daar dan mee?

Het been stijf houden - vriend noch vijand heeft ooit beweerd dat dit een eigenschap is waarmee de Palestijnse president Mahmoud Abbas rijkelijk is bedeeld. Integendeel, vooral onder de Palestijnen zelf geldt hij als een politicus die zich te gevoelig toont voor externe druk en te vaak zijn koers bijstelt.

Maar zie, de zelfde Abbas lijkt vastbesloten om vandaag in de Algemene Vergadering te vragen om het volwaardige VN-lidmaatschap van een Palestijnse staat. En dit ondanks zware Amerikaanse pressie om deze stap vooralsnog niet te zetten en de voorrang te geven aan rechtstreekse vredesbesprekingen met Israël.

Andere man?
Is de 76-jarige Abbas in het zevende jaar van zijn leiderschap plotseling een andere man geworden? Niet zo waarschijnlijk. Dat hij de Amerikaanse pleidooien naast zich neerlegt, zegt allereerst iets over het afgenomen gezag van Washington in het Midden-Oosten.

Eerder lukte het de regering-Obama niet om Israël te weerhouden van bouwplannen in bezet Palestijns gebied die het toch al zeer moeizame vredesoverleg nog verder belasten. Nu laten ook de Palestijnen zich niet terugfluiten en zien de Amerikanen zich mogelijk gedwongen hun vetorecht in de Veiligheidsraad in stelling te brengen teneinde te voorkomen dat Israël in reactie op de Palestijnse VN-stap het vredesproces volledig de rug toekeert. Maar zo'n veto brengt onherroepelijk schade toe aan de Amerikaans-Arabische betrekkingen.

Wereldopinie 
De Palestijnse gang naar de VN komt overigens niet uit de lucht vallen. In het Palestijnse kamp is er altijd een neiging geweest om het vredesproces te internationaliseren, vanuit de gedachte dat de wereldopinie meer aan de kant van de Palestijnen dan van de Israëli's staat. In de huidige situatie komt er voor Abbas als voordeel bij dat hij met dit optreden in New York zijn persoonlijk aanzien in eigen kring flink oppoetst. Plotseling ziet hij er wat minder bleek uit in vergelijking met de blufpokeraar Yasser Arafat. Voor het eerst wordt hij door gewone Palestijnen openlijk geprezen. Zelfs Hamas, dat niets moet hebben van het VN-initiatief (omdat Hamas niet wenst te berusten in de grenzen van 1967), durft hem even niet te bekritiseren.

Maar Abbas neemt ook een fors risico. Want er worden nu bij de Palestijnen verwachtingen gewekt die hij onmogelijk kan waarmaken en die dan gemakkelijk kunnen omslaan in frustratie en woede. Mogelijk lukt het om, als een volledige erkenning wordt geblokkeerd in de Veiligheidsraad, wel een opgewaardeerde VN-waarnemerstatus in de wacht te slepen. Maar wat doe je daar dan mee? Gaan de Palestijnen Israël constant bevechten voor het Internationale Strafhof? Dat zal de vredeswil niet bevorderen.

Hoe dan ook zal de Israëlische regering onder binnenlandse druk komen te staan de eenzijdige Palestijnse stap niet onbeantwoord te laten. Nu al wordt geopperd dat Israël de afdracht van de geïnde belastingen aan de Palestijnse Autoriteit moet opschorten. Tevens gaan in het door de Republikeinen gedomineerde Huis van Afgevaardigden stemmen op een streep te zetten door de Amerikaanse financiële bijstand aan de PA. Het is te hopen dat kalmer denken zal prevaleren, maar duidelijk is dat escalatie op de loer ligt.

Rugdekking
Hoe begrijpelijk het ook is dat Abbas in zijn relatief zwakke positie internationale rugdekking zoekt, het verandert niets aan het feit dat een vredesakkoord uiteindelijk alleen kan worden gerealiseerd door voldoende vertrouwen te wekken bij de Israëlische bevolking (waarvan een meerderheid in beginsel niet afwijzend staat tegenover een Palestijnse staat) en bij de beschermheren in Washington. Daar moet het pleit worden gewonnen, zoals Anwar Sadat ooit aantoonde, en zonder een gebaar in die richting zal een mooiere zetel in de VN weinig zoden aan de dijk zetten.

 

 

Hans Moll: NRC is een krant van gelovigen geworden

 

Hans Moll, 20 jaar redacteur bij NRC Handelsblad, schreef een boek over zijn ervaringen en hoe de krant steeds meer stelling nam in het debat rond de islam en Israel-Palestina.  

 

Vroeger dacht ik: Het NRC is een krant van en voor intellectuelen. Tot je erachter komt: Nee, dat is niet zo. Er schrijven voor een belangrijk deel gelovigen in. De discussie is zoek.'

 

Dat gevoel heb ik vaak als ik de krant bekijk. Op zich interessante artikelen, maar altijd maar vanuit één richting of invalshoek, in ieder geval wat betreft de islam, het Midden-Oosten etc. Er is geen echte discussie wat dat betreft, en dat zou een krant als de NRC pretendeert te zijn juist wel op moeten zoeken. Het lijkt alsof men andere meningen wat dit betreft krampachtig buiten de deur probeert te houden, alsof men ergens bang voor is.

 

HM: 'Ik heb de chef boeken en de vroegere plaatsvervangende hoofdredacteur Sjoerd de Jong er nog eens over aangesproken. Ik zei: 'Er blijven een heleboel boeken over de islam in de weggeefkast liggen.' Hij zei: 'Dan schrijf jij er toch over? We zijn een liberale krant, alle meningen kunnen erin.'Maar dan merk je al snel dat dat dus niet zo is. Sjoerd de Jong en de filosoof Michiel Leezenberg doen samen de islamboeken, dat weet de boekenredactie. Iedereen blijft daar verder vanaf. Sjoerd las alle anti islam boeken als eerste. Hij zat erop als een bok op de haverkist. Het was zijn prooi. Het is het hele klimaat op de krant. Een onderhuidse sfeer. Ik zat op een gegeven moment te praten met een vrouwelijke collega, een aantrekkelijke vrouw. Ineens kwam Hubert Smeets, ook een chef van de boekenbijlage naast ons zitten en zei out of the blue tegen haar: 'Wist je wel dat Hans een neocon is?' Grapje. Maar er bestaan geen grapjes. Hoe moet je je daartegen verweren? Ik hoorde van een andere collega dat Sjoerd tegen hem zei: 'Jij zal ook wel PVV hebben gestemd.' Dat is verdacht maken. In een hoek zetten. Zo is er een hele cultuur ontstaan, waarvan ik nog weet dat die er vroeger niet was. Ik weet nog dat Elsbeth Etty bij de krant kwam en dat ik dacht: 'Dat is mooi voor een liberale krant, een oud communiste erbij halen.' Maar een PVV-er als journalist bij de krant? Ondenkbaar! Of een uitgesproken VVD-er? Kan niet! Vroeger hebben we die wel gehad.'

 

Het is tekenend dat Afshin Ellian vorig jaar is ontslagen. Hij was de laatste columnist met een tegengeluid, de laatste die het voor Israel opnam en felle kritiek uitte op de islam. Ik vond zijn columns soms wat taai en was het er ook niet altijd mee eens, maar het was een verademing dat er tenminste nog iemand was die een ander geluid liet horen. Een goede krant heeft een breed palet aan columnisten en laat in zijn opiniestukken mensen uit verschillende hoeken en richtingen aan het woord. Ik heb voor mijn onderzoek naar de NRC honderden artikelen bekeken en er was niet één opiniestuk waarin het voor Israel werd opgenomen. Er waren enkele brieven, maar evenzovele tegenbrieven, en er was een enkele column van Ellian. Dat was het wat betreft het pro-Israel geluid. Daar stonden tientallen opinie- en achtergrondartikelen en interviews tegenover met een duidelijke anti-Israel toonzetting, soms op het ophitsende af. Geen kritische vragen, geen wederhoor, maar een lange lijst van aantijgingen aan het adres van Israel, zonder enige contekst. Zie voor mijn onderzoek: http://www.israel-palestina.info/krantenonderzoek_nrc.html  

Hierop hebben we overigens nooit een reactie gehad van de NRC. Nu worden de uitkomsten bevestigd door een redacteur die er 20 jaar heeft gewerkt.

 

Zie ook deel 1 van het interview.

 

RP

----------- 

 

 

Hans Moll: " Ik vond het beklemmend op de NRC redactie."

http://www.dagelijksestandaard.nl/2011/09/hans-moll-ik-vond-het-beklemmend-op-de-nrc-redactie

Geplaatst door Joost Niemoller op 23 september, 2011

 

Hans Moll was 23 jaar redacteur bij NRC handelsblad. Nu komt hij naar buiten met een boek over het politiek correcte klimaat en de leugens en pesterijen. Deel 2 van een interview.

 

Tot hij met de VUT ging was Hans Moll redacteur bij NRC handelsblad. Hij was opgelucht toen hij er weg was. Een politiek correct klimaat waarin de enkeling die anders dacht, zoals hij, het slachtoffer werd van aanhoudende pesterijtjes. Hans Moll voerde vanaf 9-11 een vergeefse strijd om stukjes waarheid terug in de krant te krijgen. Met name als het ging om de islam, Marokkanen en Israël. Het boek dat hij erover schreef is vandaag verschenen: Hoe de nuance verdween uit een kwaliteitskrant.

 

-U bent 23 jaar redacteur geweest bij het NRC. Hoe heeft u het opinieklimaat naar links zien verschuiven?

 

HM: 'Nou… Het is meer dat ik me na 9-11 voor iets begon te interesseren en dacht, toen ik allerlei lacunes in de aandacht van de krant merkte, dat was vroeger toch anders. Van 1979 tot en met 1999 was Michael Stein bijvoorbeeld redacteur voor het Midden Oosten voor het NRC. Toen speelde ook een groot conflict tussen het Westen en de islamitische wereld. Israël was ook voortdurend in het nieuws. En ik heb het idee dat er toen veel meer onbevangen naar werd gekeken. De blik is steeds meer politiek correct geworden.'

 

-Hoe ontwikkelde zich dat dan?

 

HM: 'Heel veel journalisten zijn parttimer geworden. Toen ik met de VUT ging, waren er net twee oudgedienden weggegaan. Alle twee zonder gezin. Die deden niets anders dan kranten lezen en zich meningen vormen. En daarmee vertegenwoordigden ze in mijn ogen een oude journalistieke cultuur. Dan hadden ze ergens iets gelezen wat niet in het NRC stond en dan zaten ze er gelijk bovenop: 'Waarom hadden wij dat niet?' Ze werden een beetje lacherig afgedaan als die oude mannetjes van de Muppets Show. Maar zij waren altijd de laatsten die nog op de krant waren. Ze waren meer dan honderd procent gecommitteerd aan de krant. Nu heb je allemaal mensen met gezinnen en kinderen, die liefst parttime werken. Met het eten thuis. Dat betekent ook dat je je niet meer volledig met de krant als geheel bezig kunt houden. Dan houd je je enkel bezig met wat jouw redactie doet, en je gaat niet meer overal een mening over hebben. Zoals een collega van me zei: 'Over Israël lees ik niets, dat is zo ononoplosbaar.' Dan denk ik van ja, maar daar is toch wel een krant voor om daar kennis van te nemen?'

 

-Dat verklaart nog niet waarom de NRC journalisten allemaal zo politiek correct zijn geworden.

 

HM: 'Nee, dat ben ik met u eens. Toen Fortuyn kwam, betekende dat een waterscheiding. Op de dag dat Fortuyn werd vermoord, stond er toevallig net een commentaar in de krant over hem van de hoofdredacteur Folkert Jensma. Ik weet niet hoeveel mensen daar toen mee zijn weggejaagd. Jensma schreef: 'Dat we hier mensen gelijk behandelen in een open samenleving. Dat we ons hier de xenofoben en racisten van het lijf wensen te houden. Het is een grote schande dat we zestig jaar na dato een politicus in ons midden daaraan moeten herinneren.' Een Godwin van de eerste orde. En zo ontstellend dom. De krant kon niet met het fenomeen Fortuyn omgaan. Het klootjesvolk, zo werd dat op de redactie gevoeld, loopt met hem weg. Daar moeten wij dan eigenlijk geen aandacht aan besteden. Wij zijn te keurig voor deze man. Maar de redactie miste het analytische vermogen om iets inhoudelijks tegen hem in te brengen.'

 

-Is dat stukje van Jensma achteraf nog in een redactievergadering aan de orde gekomen?

 

HM: 'Het was natuurlijk heel pijnlijk dat dat net in de krant stond toen Fortuyn vermoord was. Dat moet zijn besproken, maar het kan heel goed dat het binnenskamers is gebleven bij de hoofdredactie.'

 

-Er is nooit een reactie op gekomen in de krant.

 

HM: 'Nee, Jensma heeft zelfs nog een necrologie over Fortuyn geschreven. Daar is hij later nog op aangevallen, dat het heel hypocriet was. Ik herinner me nog een uitspraak van een parlementair journalist van de NRC. Fortuyn had het over etniciteit en religie, en die journalist zei toen: 'Dat zijn onderwerpen waarover je niet praat.' Wat ik een merkwaardig journalistiek uitgangspunt vind.'

 

-Heeft 9-11 u veranderd?

 

HM: 'Ja, maar heel geleidelijk. Ik ging eens op Amsterdamse scholen kijken hoe allochtone leerlingen erover denken. Een normale journalistieke reflex. En ik kreeg me daar een bagger over me heen! Een heleboel daarvan heeft toen de krant niet gehaald omdat ik het niet kon plaatsen.'

 

-U beschrijft ook een dergelijk geval van zelfcensuur in uw boek.

 

HM: 'Ja, dat was later, na de moord op Van Gogh. Ik heb dat toen wel genoteerd. Het was op de plek waar de moord was gepleegd. Een Marokkaans meisje zei: 'Had hij Allah maar niet moeten beledigen.' Maar ik dacht toen: Is zo'n uitspraak wel representatief? Dat durfde ik niet te zeggen. Als ik zo'n uitspraak in de krant zet, geef ik dan de mening van een marginale enkeling weer?'

 

-Maar dat geldt op zo'n moment toch voor alle meningen die je op straat hoort?

 

HM: 'Dat is een kwestie van gutfeeling. Soms voel je als verslaggever wel aan dat zo'n mening staat voor die van meer mensen. Andere uitspraken lijken meer uniek voor die persoon. Ik wist het gewoon niet bij zo'n Marokkaans meisje. Na 9-11 was er toch niet echt een discussie geweest over het islamitische gedachtegoed in Nederland. Het idee was: 9-11 was ver weg, dat gebeurde daar, door vreemde mensen. Maar de moord op Van Gogh plaatste die vreemde mensen hier in de straat. Terwijl; als we beter hadden gekeken naar de reacties van veel Nederlandse moslims op 9-11, hadden we beter kunnen weten. Zij keken toch heel anders dan Nederlanders naar die ramp. Ze vonden het niet eens een ramp. 1-1 hoor je dan een jongetje zeggen. Maar wat was dat? Een pubertje?'

 

-Er wonen een miljoen moslims in Nederland. Het is een onverdraaglijk gedachte als die in meerderheid er net zo over denken als zo'n jongetje.

 

HM: 'Ik zou er wel eens voor zijn als er een grote enquête werd gehouden in Nederland, over hun meningen over dit soort zaken. Dan weet je het in ieder geval. Je kunt je ogen er toch niet voor sluiten? Als je weg blijft kijken… '

 

-De inleiding van uw boek werd geschreven door Frits Bolkestein. Hij citeerde daarin Josef Joffe, hoofdredacteur van Die Zeit, die had gezegd: 'Beschuldigingen van nazigedrag hebben niets van doen met de werkelijkheid en moeten worden gezien als pogingen om de eigen persoonlijkheid te koesteren.' In uw boek geeft u een voorval op de redactie weer. U staat met een boek van Hirsi Ali in uw handen: Mijn Vrijheid. Dan komt een collega redacteur langs, en die zegt: 'Goed boek hè. Mein Freiheit', refererend aan 'Mein Kampf.' U schreef dat hij daarbij nog net niet met zijn hakken klikte. Nu zullen NRC redacteuren in de krant islamcritici niet vergelijken met nazi's, maar dit zijn dan kennelijk wel de gevoelens die erachter schuilen.

 

HM: 'Nou, soms werd die vergelijking dus ook in de krant gemaakt, zoals door Jensma die Fortuyn dus vergeleek met een nazi, met zoveel woorden. 'Zestig jaar na dato…' Misschien zijn ze te beschaafd om letterlijk het woord 'nazi' in de mond te nemen, maar dat is dus wel wat ze op een verkapte, indirecte manier wel doen. En ja, wat zit daarachter. Inderdaad, zoals Joffe zei: als ik de ander een nazi noem, dan sta ik zelf dus aan de goede kant.'

 

-Kortom: De gemiddelde NRC redacteur zegt van zichzelf: Ik deug.

 

HM: 'Ja. Ik haal mijn collega Tom-jan Meeus aan in mijn boek. Een goeie journalist op zich. Tijdens de IRT affaire deden we nogal wat misdaadonderzoek. Dan kom je in een mistige feitenwereld terecht. Ik vroeg me af: wie moet ik nu geloven en wie niet. Toen zei Tom-jan: 'Waar het iedere keer weer op neerkomt is de vraag: Deugt die persoon of niet.' Maar dat kan toch geen journalistiek uitgangspunt zijn? Dat getuigt van nogal wat ijdelheid, dat jij wel even bepaalt wie deugt en wie niet deugt. Ik vond dat eigenlijk heel christelijk. Het stond ver van me af. Ja, misschien zit dat wel heel diep bij NRC redacteuren.'

 

-Heeft u dat gevoel, dat NRC redacteuren diep van zichzelf het gevoel hebben dat zij degenen zijn die deugen?

 

HM: 'Ja, daar ben ik van overtuigd. Dat als er ooit een moreel eindoordeel over de krant zou worden gegeven, dat zij weten dat zij aan de goede kant stonden.'

 

-Zou dat verklaren waarom men totaal niet open stond voor uw kritiek?

 

HM: 'Ja, waarom werd er zo onwelwillend op mij gereageerd? Niet omdat ik wel of niet gelijk zou hebben. Maar omdat ik een foute mening vertegenwoordigde. Er was eens een stukje geschreven over de Amerikaanse hoogleraar John Louis Esposito in de krant. Ik kende hem niet, dus ik googelde ernaar. De man bleek niet onomstreden. Toen ik dat inbracht was het antwoord: 'Dat is hij alleen bij neocons.' Maar dat is dan toch ook context, dat moet je dan toch ook vermelden? Al was het maar dat je zegt: 'Hij vertegenwoordigt een mening die niet door alle islamlogen wordt gedeeld.' Maar nee, dat wordt weggelaten. Binnen een half jaar kwam er een tweede stuk over hem, heel groot. Ik had inmiddels al het nodige over hem gelezen, onder andere dat hij beweerde dat Hamas en Hezbollah geen terreurbewegingen waren. En dat de Jihad niets met geweld te maken heeft. Dan denk ik: 'Jongens dat moeten jullie toch weten?' Dan spreek je ze erop aan en dan is het: 'De man deugt, en zo komt het in de krant.' Daar hoort dan geen kritiek meer op. Ja, dan heb je het dus inderdaad over gelovigen. Vroeger dacht ik: Het NRC is een krant van en voor intellectuelen. Tot je erachter komt: Nee, dat is niet zo. Er schrijven voor een belangrijk deel gelovigen in. De discussie is zoek.'

 

-Dit zo horend denk ik: U zult wel opgelucht zijn geweest toen u daar weg was.

 

HM: 'Ja.'

 

-Zo'n gevecht tegen de bierkaai put je uit.

 

HM: 'Het houdt je ook wel scherp.'

 

-Had u ook bondgenoten?

 

HM: 'Dat weet ik niet. Er waren een paar mensen… Iemand constateerde bijvoorbeeld: het 'Libertas' is uit de krant verdwenen. (Refererend aan het NRC Handelsbladlogo waarin staat: Lux et Libertas, JN) Maar die zei er ook meteen achter: 'Mij gaan ze niet horen, want ik moet hier nog twintig jaar zitten.' En iemand anders, die zich echt helemaal voorover boog naar me, zei zachtjes: 'Dat zijn meningen waarmee je je hier niet populair maakt.' Die onthield zich zelf van het openlijk uiten daarvan. Maar ook iemand die naar me toekwam na de laatste verkiezingen, en die zei: 'Zo, heb je nou je zin?' Ik zei: 'Hoezo?' 'Nou, je partij heeft toch gewonnen?' Ik zei: 'Je mag best weten dat ik voor het eerst van mijn leven VVD hebt gestemd.' 'O, dat is jammer ik had gehoopt dat ik tegen mijn vrienden kon zeggen dat ik eindelijk een PVV stemmer kende.' Wonderlijke reactie. Het is mijn partij niet, de PVV, maar er wordt gedaan alsof PVV-ers landverraders zijn. Ik vond het beklemmend.'

 

-Het beklemmende is vooral dat er kennelijk geen openlijke discussie meer over mogelijk was op de NRC redactie.

 

HM: 'Ik heb de chef boeken en de vroegere plaatsvervangende hoofdredacteur Sjoerd de Jong er nog eens over aangesproken. Ik zei: 'Er blijven een heleboel boeken over de islam in de weggeefkast liggen.' Hij zei: 'Dan schrijf jij er toch over? We zijn een liberale krant, alle meningen kunnen erin.'Maar dan merk je al snel dat dat dus niet zo is. Sjoerd de Jong en de filosoof Michiel Leezenberg doen samen de islamboeken, dat weet de boekenredactie. Iedereen blijft daar verder vanaf. Sjoerd las alle anti islam boeken als eerste. Hij zat erop als een bok op de haverkist. Het was zijn prooi. Het is het hele klimaat op de krant. Een onderhuidse sfeer. Ik zat op een gegeven moment te praten met een vrouwelijke collega, een aantrekkelijke vrouw. Ineens kwam Hubert Smeets, ook een chef van de boekenbijlage naast ons zitten en zei out of the blue tegen haar: 'Wist je wel dat Hans een neocon is?' Grapje. Maar er bestaan geen grapjes. Hoe moet je je daartegen verweren? Ik hoorde van een andere collega dat Sjoerd tegen hem zei: 'Jij zal ook wel PVV hebben gestemd.' Dat is verdacht maken. In een hoek zetten. Zo is er een hele cultuur ontstaan, waarvan ik nog weet dat die er vroeger niet was. Ik weet nog dat Elsbeth Etty bij de krant kwam en dat ik dacht: 'Dat is mooi voor een liberale krant, een oud communiste erbij halen.' Maar een PVV-er als journalist bij de krant? Ondenkbaar! Of een uitgesproken VVD-er? Kan niet! Vroeger hebben we die wel gehad.'

 

-In de Volkskrant zie je nog dat verschillende meningen naast elkaar kunnen bestaan.

 

HM: 'Ja, hadden wij maar een columniste als Nausicaa Marbe. Maar die schijnt ook niet lekker te liggen bij de Volkskrant, heb ik me laten vertellen. Bij het NRC hebben we gewoon geen tegendraadse opiniemakers. Dat is uit den boze.'

 

-U drukte in uw boek, zoals gezegd, ook mailcorrespondenties af met mederedacteuren.

 

HM: 'Sjoerd de Jong was er al op voorhand razend over dat ik dat deed. Maar in het NRC zouden ze dat ook doen als ze mails kregen van Wilders aan iemand. Dat heeft dan ineens nieuwswaarde. Dus als ze met dat argument komen tegen mij, dan is dat puur hypocriet.'

 

-NRC is ook een krant met veel macht.

 

HM: 'Zeker op het Binnenhof. Je wordt door veel politici als een belangrijke spreekbuis gezien. Bij de politie, wat een tijdlang mijn werkterrein was, had je dat veel minder. Daar kwam eerst de Telegraaf.'

 

-Dus de NRC redacteuren weten niet alleen van zichzelf dat ze deugen, maar ook dat ze macht hebben.

 

HM: 'Ja, al zullen ze zichzelf daarover niet op de borst slaan. Dat past niet. Maar met iemand als Fortuyn hebben ze dus heel weinig kunnen doen. Die onttrok zich aan hun macht. Fortuyn keek op hen neer.'

 

Hans Moll: Hoe de nuance verdween uit een kwaliteitskrant. NRC Handelsblad neemt stelling tegen Israël. Uitgeverij Bert Bakker. 

 

 

Hans Moll: "NRC is een te opzichtig linkse krant geworden"

 
Hans Moll doet letterlijk een boekje open over het reilen en zeilen op de redactievloer van NRC Handelsblad; hieronder deel 1 van een interview.
 
Of NRC nu echt een linkse krant is zou ik niet weten, ik lees hem zelden. Betreffende de opiniepagina's viel me wel op dat ze zelden een andere mening aan het woord laten dan die van de Israel-critici, en als, dan alleen in korte brief-reacties. Dat vind ik dus niet bijzonder links, maar bij het "politiek correcte" kan ik me wel iets voorstellen.
 
Ratna heeft uitvoerig onderzoek gedaan naar de berichtgeving in NRC over Israel en de Palestijnen, en daarin bleek overduidelijk de anti-Israel koers en vooringenomenheid.
 
Wouter
___________
 
 
Hans Moll

ISBN: 9789035137172 | € 19.95

Bindwijze Paperback
Omvang 192 p.
ISBN 9789035137172
Prijs € 19.95
Eerste druk 22-09-11
Fonds Nederlandse non-fictie
Dit boek is te koop bij de boekhandel of via bol.com

Journalisten dragen een grote verantwoordelijkheid. Zij moeten de werkelijkheid die ze waarnemen zo duidelijk en eerlijk mogelijk weergeven opdat de lezer, luisteraar of kijker zich een gefundeerd oordeel kan vormen. Die verantwoordelijke taak rust vooral op de journalisten die verbonden zijn aan de 'kwaliteitsmedia'.

In Hoe de nuance verdween uit een kwaliteitskrant wil Hans Moll, oud-redacteur van nrc Handelsblad, aantonen dat deze krant vooringenomen is wat betreft de weergave van het Midden-Oostenconflict en bovendien weinig oog heeft voor het groeiend antisemitisme in de Arabisch-islamitische wereld. Hij stuit na een grondige analyse van citaten uit de krant op aanvechtbare omissies, eenzijdige benaderingen en een structureel partijdige berichtgeving in het nadeel van Israël.

Hans Moll was van 1987 tot 2010 redacteur bij nrc Handelsblad waar hij werkte voor verschillende redacties.

___________
 

 

Hans Moll: "NRC is een te opzichtig linkse krant geworden."

Geplaatst door Joost Niemoller op 22 september, 2011 - 10:14 in Frontpage

http://www.dagelijksestandaard.nl/2011/09/hans-moll-nrc-is-een-te-opzichtig-linkse-krant-geworden

 

Hans Moll was 23 jaar redacteur bij NRC handelsblad. Nu komt hij naar buiten met een boek over het politiek correcte klimaat en de leugens en pesterijen. Deel 1 van een interview.

 

 

Tot hij met de VUT ging was Hans Moll redacteur bij NRC handelsblad. Hij was opgelucht toen hij er weg was. Een politiek correct klimaat waarin de enkeling die anders dacht, zoals hij, het slachtoffer werd van aanhoudende pesterijtjes. Hans Moll voerde vanaf 9-11 een vergeefse strijd om stukjes waarheid terug in de krant te krijgen. Met name als het ging om de islam, Marokkanen en Israël. Het boek dat hij erover schreef is vandaag verschenen: Hoe de nuance verdween uit een kwaliteitskrant.

 

Hier een interview met Hans Moll.

 

-U heeft 23 jaar gewerkt als redacteur bij de NRC. Nu schrijft u een terugblik over die periode, en het onderwerp is Israël. Waarom juist dat onderwerp?

 

HM: "Dat is volstrekt toevallig. Het is begonnen na 9-11 bij mij. Vanuit nieuwsgierigheid over de islam. Na 9-11 viel het me op dat bij de boekenbijlage de boeken die kritisch waren over de islam besmet bleken te zijn. Die belandden in de zogeheten weggeefkast.'

 

-Wat is dat?

 

HM: 'Er komen stapels boeken binnen op de boekenredactie. De eerste vangst waarover NRC recensies wil schrijven, is vaak duidelijk. Dat zijn de actuele boeken. En dan blijf je met een heleboel boeken zitten: buitenlandse paperbacks, waarvan de gebonden versies al zijn besproken, of vertalingen bijvoorbeeld. Dat komt dan in de weggeefkast. Iedereen op de redactie kan die meenemen. En het kan zijn dat als je daar iets vandaan haalt, je daar alsnog over mag schrijven. In de weggeefkast stonden dus erg veel islamkritische boeken. Ik stond een keer met zo'n boek van de weggeefkast bij het koffieapparaat, een collega zag dat en die riep: 'Hé, Neocon!'. Achteraf gezien was dat een belangrijk moment voor mij. Ik dacht: Waar hebben ze het toch over? Neocon, dat staat voor neo- conservatief, en dat is een scheldwoord op de NRC redactie.'

 

-Welk boek was dat?

 

HM: 'Dat weet ik niet meer precies. Het kan een boek geweest zijn van islamcritici als Robert Spencer, of Daniel Pipes, of misschien wel van Samuel Huntington. Eerst was dat boek in mijn handen nog 'neoncon', maar daarna werd ik zelf op de redactie steeds vaker 'neoncon' genoemd. Ik vond dat vreemd. Ik heb niks aan de kaak gesteld, alleen maar vragen gesteld. In het begin had ik nog het idee: Ik ga schrijven over de boeken die niet gerecenseerd worden. Over de ideeën die de krantenlezer mist. En dan kom je erachter dat er een hele cultuur bestaat binnen de krant van het wegzetten van meningen. Heel langzaam wordt het je duidelijk dat het te maken heeft met hoe je in de multiculturele samenleving staat. Bij vragen die ik stelde, ook aan de binnenlandredactie, als het ging over Marokkanen in Nederland, of bij de buitenlandredactie, als het ging over Israël. Ik kwam er steeds meer achter dat er een heleboel niet in de krant stond. En dat haal je alleen van internet, als je heel goed leest wat er over hetzelfde onderwerp wordt gezegd. Soms dacht ik: dit grenst bijna aan misleiding. En zo is Israël steeds meer in the picture gekomen.'

 

-U had dus net zo goed de multiculturele samenleving als onderwerp kunnen nemen om aan te tonen dat het NRC een heel specifiek, politiek correct filter op de wereld doorgeeft.

 

HM: 'Nou, ik heb dit boek erg ingekort, met name waarin het gaat over de Marokkanen. Ik dacht namelijk: Dan ga je via dit boek over het NRC eigenlijk Marokkanen bashen. Maar het is natuurlijk weldegelijk een item in verband met het NRC. Verleden jaar heb je bijvoorbeeld een aantal incidenten gehad bij ziekenhuizen, onder andere het Radboud ziekenhuis, waar Marokkanen totaal door het lint gingen en de boel bedreigden. Dat is maar heel voorzichtig bij ons in de krant gekomen. Typerend. Maar het lastige van dat onderwerp was dat ik met het onderwerp multiculturaliteit ook andere kranten had moeten analyseren. Dan was het veel breder geworden dan alleen het NRC.'

 

-Israël lijkt steeds meer een ijkpunt geworden in de media.

 

HM: 'Ik had geen speciale belangstelling voor Israël, maar als het over Israël gaat, dan komen een heleboel dingen bij elkaar. Ik had een interview met een bestuurlijk hooggeplaatste Marokkaan. Helaas kan ik je zijn naam hier niet noemen. Ik vertelde hem dat ik op straat heel veel Marokkaanse jongens had gehoord die 9-11 gebruikten om de meest antisemitische opmerkingen te maken. Daar was ik totaal door overvallen. Toen zei hij twee interessante dingen, die bezijden het interview waren, dus ik heb ze niet opgenomen. Ten eerste: 'Jullie in Nederland weten niet hoezeer Israël als item leeft in Marokko. Het nieuws begint daar steevast met een item over Palestina. De Marokkanen identificeren zich totaal met de Palestijnen.' En de tweede eyeopener was dat hij zei: 'Met mijn vrienden die ook gestudeerd hebben kunnen we het er rustig over hebben dat Israël bestaansrecht heeft, maar daar kunnen we nooit meer naar buiten komen, want dan zijn we onze achterban kwijt.' Krankzinnig. Vanuit een Westerse optiek denk je: je hebt een mening, en die moet je uitdragen. Maar bij Marokkanen hangt je mening vast aan je achterban.'

 

-Wat steeds terugkomt in uw boek: het onderwerp 'antisemitisme onder moslims' is een absoluut taboe in het NRC.

 

HM: 'Daar lijkt het op ja. Iemand schreef een recensie over twee boeken over Hamas. Ik zei toen: interessant, maar wat ik zelf over Hamas heb gelezen, is dat het puur antisemitisme is. Daar zou ik toch wel een verwijzing naar willen zien. Ja, daar kom ik wel op terug, zei ze. Nooit op teruggekomen. En zo zijn er meer van die gevallen. Op een gegeven moment wordt iemand in Engeland opgepakt en in de gevangenis gezet. De krant schreef over die aanhouding dat het niet duidelijk was waarom dat was gebeurd. Dan ga je googelen en dan blijkt de goede man afschuwelijke antisemitische uitlatingen te hebben gedaan. Ja, dat moet de correspondent ook geweten hebben die dat stuk schreef. Ik vind dat heel wonderlijk.'

 

-Hoe verklaart u zo'n fenomeen?

 

HM: 'De journalistiek houdt zich voor een belangrijk deel bezig met conflicten. In die conflicten wil je als lezer alle facetten zien om je er een oordeel over te kunnen vormen. Maar je hebt bij een heleboel conflicten ook dat journalisten er al een eigen mening over hebben. Vind ik best. Maar laat het niet merken in de krant. Ik heb het idee dat in dit geval gedacht wordt door deze journalisten: als je de Palestijnen of de Arabieren of de Iraniërs serieus neemt op hun woorden, dan is dat zo beschadigend voor die mensen die het toch al zo moeilijk hebben, vermeld het dan maar niet. Dus als je ze alleen al zou citeren, zou het al natrappen zijn. Zoiets. Die mensen worden gezien als underdog en die ga je niet nog eens belasten.'

 

-Het NRC afficheert zich als een krant die pretendeert niet partijdig te zijn. Is het dan niet beter dat je in zo'n geval dan openlijk partijdig bent?

 

HM: 'Natuurlijk. Intern, in de wandelgangen van de krant, is NRC wel eens het partijorgaan van de PvdA genoemd. Ik bedoel er bestaat bij veel mensen weldegelijk het idee: deze krant gaat de verkeerde kant uit. Een te opzichtig linkse kant. Inderdaad, noem jezelf dan gewoon een linkse krant en niet de krant die de nuance zoekt. Een krant die pretendeert liberaal te zijn en alle meningen aan het woord te laten. Want dat doet het NRC namelijk niet. Het is vooral tegen die pretentie in dat ik dit boek heb geschreven.'

 

-U bent vooral erg feitelijk in uw boek.

 

HM: 'Ik denk met name dat ze dat heel vervelend vinden, dat ik meen op de kwaliteit van de berichtgeving iets te kunnen afdingen.'

 

- Zo stond er in 2002 in een bericht in het NRC dat joodse kolonisten zich zouden laten bewaken met ingehuurde Filippijnen die in het zwart gekleed, en zwaar bewapend zouden rondrijden. U checkt dit, en dan blijkt er helemaal geen sprake te zijn van Filippijnen, maar van mensen uit het Indiase Manipur, die volgens sommige Thora exegeten zouden behoren tot een verloren 'tiende stam.' Wel donker dus, maar ook joods, en het ging dus zeker niet om Filippijnse huurlingen. U probeert dit recht te zetten, maar de correspondent houdt voet bij stuk.

 

HM: 'Dat had heel makkelijk rechtgezet kunnen worden. Gewoon toegeven: 'Het ging om donkere mensen, ik dacht dat het Filippijnen waren.'

 

-In uw boek heeft u het er ook over dat er in 2010 een artikel verschijnt in NRC Handelsblad, door Guus Valk, waarin een eenzijdige voorstelling van zaken wordt gegeven over het vertrek van de Palestijnen uit Israël, vlak na de oprichting van het land. Er werd in dit stuk gesteld dat de Palestijnen moesten vluchten voor 'Joodse strijdtroepen'. En dat de officiële Israëlische lezing was dat de Palestijnen  [bedoeld is: de Joden? WB]  zich moest verdedigen. In het stuk staat dan: 'Overigens door historici van links tot rechts ontkracht'. In dit stuk in het NRC werd niet vermeld dat de Joden waren aangevallen door de omliggende Arabische landen, waarna het conflict met de Palestijnen in Israël ontstond. De Israëlische ambassadeur, Harry Kney-Tal. schreef daarop een brief naar NRC Handelsblad, waarin hij wees op deze eenzijdige voorstelling van zaken. Hij schreef in die brief onder andere: 'Er wordt met geen woord gerept over de andere historische interpretaties, behalve dan dat de Israëlische versie bij voorbaat wordt verworpen.' Maar NRC Handelsblad weigerde deze rechtszetting van de feiten door de ambassadeur af te drukken. Werd het niet relevant geacht door de redactie?

 

HM: 'Dat weet je niet. Misschien gebeurt dat vaker, dat weet de hoofdredactie, maar dat weten wij niet.'

 

-In uw boek hebt u mailtjes afgedrukt met discussies tussen u en andere redacteuren waarbij u ze attendeert op fouten. Opvallend waren de korzelige reacties. Soms werd er helemaal niet op gereageerd. Maar ik dacht ook: Hoezo mailtjes? Jullie zitten toch met elkaar op een redactie? Wordt er over dat soort kwesties als fouten in de berichtgeving niet gewoon gepraat?

 

HM: 'Iedere keer gaat het om iets kleins. Over die kleine dingen heb ik met allerlei mensen wel gesproken. En dan krijg je al gauw het verwijt: je bent een neocon, je staat achter Israël. Terwijl dat niet het geval is. Maar je kunt je daar niet tegen verdedigen.'

 

-Er zullen toch ook wel eens grote redactievergaderingen geweest zijn over de koers van de krant?

 

HM: 'Nauwelijks. Ik herinner me een State of the union aan het begin van het jaar, en dan kwam de hoofdredacteur met wat opmerkingen over de richting. Ik herinner me wel een keer toen Birgit Jonker nog hoofdredacteur was. Die zei: 'Wij willen als krant niet neutraal zijn.' Dat was een thema van haar. Maar het werd niet gekoppeld aan onderwerpen. 'We willen evenwichtig zijn, maar niet neutraal. We willen best zeggen dat iets niet deugt.' Maar zo'n grote vergadering is niet het moment om de discussie te zoeken. Pas later beginnen die momenten op te vallen waarop de krant kennelijk willens en wetens niet neutraal wilde zijn.'

 

-Op zich is het natuurlijk juist: Neutraliteit bestaat ook niet in de journalistiek.

 

HM: 'Je kunt er wel naar streven. U en ik hebben als journalist een eigen mening over iets, maar we kunnen wel proberen die mening zoveel mogelijk opzij te drukken om te proberen iets weer te geven. En zelfs zo dat mensen van een afstand niet weten hoe wij erover denken. Neutraliteit en objectiviteit zijn begrippen die niet meer worden gebruikt, maar er bestaat nog wel zoiets.'

 

Deel 2 volgt morgen.

 

Hans Moll: Hoe de nuance verdween uit een kwaliteitskrant. NRC Handelsblad neemt stelling tegen Israël. Uitgeverij Bert Bakker.