Wanneer Joden geen mensen meer zijn

 

Ik wou deze eerst overslaan, vond dat deze jongen al teveel aandacht krijgt in relatie tot wat hij te vertellen heeft, maar het is toch wel belangrijk. Wat vooral opvalt is de jodenhaat en hoe diep die er ingebakken zit. Zelf zegt hij daarover:

 

Had je het wel gedurfd, die bomaanslag? 
'Ik zeg het eerlijk: ik denk het wel. Het is dan makkelijk omdat joden geen mensen meer voor je zijn.'

(...)

 

In Lach met de duivel. Autobiografie van een 'rotte-appel'-Marokkaan beschrijft hij hoe hij naar de aanslagen van 11 september 2001 keek. Hij kon ze moeilijk plaatsen. De slachtoffers, dacht hij, moesten wel joden zijn. Die jodenhaat komt later in zijn autobiografie veel terug.

Zover is de Jodenhaat dus doorgedrongen bij doorsnee Marokkaanse jongeren. Ze maken zich boos vanwege de beelden op Al Jazeera (in Pauw en Witteman gaf hij toe dat die vaak nogal eenzijdig de Palestijnse kant belichten), moeten vanuit hun geloof al niet veel van Joden hebben en dan hoeft er niet zo heel veel te gebeuren of je mag ze doden. Natuurlijk, het overgrote merendeel doet het niet, maar keer op keer is ook gebleken dat men wel de haat gevoelens koestert en wel begrip heeft voor zelfmoordaanslagen op Israelische burgers.

 

Je wond je er nogal over op toen over je werd gerapporteerd dat je sadistisch was. Vind je nog steeds dat je dat niet was? 
'Ja. Zou ik sadistisch kunnen zijn dan?'

Je beschrijft bijvoorbeeld hoe jullie in de gevangenis drie zwakke jongens dwingen om tot bloedens toe met elkaar te vechten en hoe je daarvan geniet.
'Is dat wel sadisme dan?'

Dat lijkt me ongeveer de definitie.
'Ja, daar zit wel wat in. Blijkbaar vond ik dat wel leuk.'

Zou je het nog steeds leuk vinden?
'Ik denk het wel.'

 

Tot zover de 'bekering' van deze jongeman. In Pauw en Witteman vond ik het al een nogal zwak verhaal wat hij had, hij lijkt meer iemand die aandacht wil en nu met dit boek wil proberen snel rijk te worden dan iemand die echt wroeging heeft gekregen over zijn verleden en daarmee af wil rekenen. En die aandacht, dat zit wel snor. 

 

RP

--------

 

 

#Jihadist De moord op Van Gogh was ik ook heel blij mee.

'Ik vind dat ik dingen zou moeten mogen'

http://www.depers.nl/binnenland/596837/Ik-voel-me-soms-een-slachtoffer.html

Door: Kustaw Bessems 
Gepubliceerd: zondag 18 september 2011 19:31
Update: vandaag 13:51

Yehya Kaddouri (24) deradicaliseerde in de jeugdgevangenis en schreef er een boek over. 'Zou ik sadistisch kunnen zijn dan?'

Ben jij ooit echt gevaarlijk geweest? 
'Ja, dat zeker wel. Toen ik in 2004 werd opgepakt. Toen ik een aanslag wilde plegen op de Israeëlische ambassade.'

Zo'n aanslag moet ook nog lukken he`? 
'Inderdaad. Maar aan mijn intentie heb ik geen twijfel.'

Dus het was terecht dat je werd opgepakt. 
'Het was logisch. Maar vanuit jezelf denk je aan al die jaren dat je vastzat en denk je: laat me lekker.'

Voor een jihadist hield je je niet erg aan de islamitische regels. Je dronk, je ging uit. 
'Ik bad wel vijf keer per dag. Die andere dingen praatte ik een beetje goed voor mezelf. Ik was ook nog tiener. Het was natuurlijk hypocriet: als we het erover hadden dat de sharia moest worden ingevoerd in Afghanistan, wist ik dat ik de eerste zou zijn die zou worden bestraft.'

Had je het wel gedurfd, die bomaanslag? 
'Ik zeg het eerlijk: ik denk het wel. Het is dan makkelijk omdat joden geen mensen meer voor je zijn.'

Yehya Kaddouri spreekt met het accent van de straat, met een heel klein beetje Zeeuwse tongval er nog in. In de gevangenis las hij De vliegeraar van Khaled Hosseini en besloot hij een boek te schrijven. 'Toen ik vrijkwam had ik een stapel handgeschreven papieren. Ik las op internet dat je dat niet kon inleveren. Dus toen ben ik het gaan uittypen en heb ik het gewoon naar de uitgeverij gestuurd. Al na een paar dagen lieten ze weten dat het ze was opgevallen.'

In Lach met de duivel. Autobiografie van een 'rotte-appel'-Marokkaan beschrijft hij hoe hij naar de aanslagen van 11 september 2001 keek. Hij kon ze moeilijk plaatsen. De slachtoffers, dacht hij, moesten wel joden zijn. Die jodenhaat komt later in zijn autobiografie veel terug.

'Het Palestina-Israëlconflict speelt al heel lang en ik heb mijn hele jeugd gezien hoe mijn familie reageerde. Die vonden de Israëlische bezetting erg. Wat er met de Palestijnen gebeurde. En in mijn jeugd leerde ik ook uit de Koran dat de joden de boosdoeners zijn.'

'Jood is een scheldwoord voor ons. Het is een overkoepelend begrip geworden. Justitie, de begeleiders in detentie, dat waren voor mij allemaal joden. Ik weet wel dat ze niet echt joden zijn, maar ze staan voor mij dan allemaal aan dezelfde kant.'

De discussie die de aanslagen opriepen over de islam waren belangrijk voor zijn radicalisering, zegt hij. 'Ik begon mij vragen te stellen: waar sta ik? Moet ik partij kiezen? Je wordt ter verantwoording geroepen. Over nine eleven. Voor een jongere begint de zoektocht al snel op internet. De imams, oudere traditionele Marokkaanse mannen van het platteland, die vind ik een beetje wereldvreemd.'

Yehya keek gewelddadige filmpjes en las radicale islamitische teksten.

'Ik koos partij. Als er weer een aanval was op Palestijnen, dat was de bron voor mijn woede. Voor de meeste scholieren was dat niet relevant.'

Yehya belandde bij de dokter met paniekaanvallen. 'Ik fokte me te veel op. Ik was zo bezig met die politiek, ik dacht dat ik de hele wereld in m'n eentje kon veranderen. Dan neem je te veel hooi op je vork. Ik moest informatie tot mij nemen. Ik moest weten wat er in Palestina gebeurde, in Irak, in Kashmir, in Tsjetsjenië. Dat geeft veel stress.'

'Maar het is niet puur door de ideologie dat ik zo radicaal werd. Het komt ook door de jongen die ik was. Ik stond behoorlijk zwart-wit in het leven. In religieus opzicht had ik dat ook wel meegekregen: moslims gaan naar de hemel en de rest niet. Dat is met gelovigen. Maar veel mensen hebben daar last van, dat ze de wereld in tweeën delen: goed en slecht. Communisten doen het ook.'

Yehya schrijft over het verschil tussen de 'innerlijke moraal' in de Nederlandse cultuur en de 'uiterlijke moraal' in de Marokkaanse. 'Ken je het boek Marokkaanse lieverdjes van criminoloog Hans Werdmölder? Ik las het drie jaar geleden, aan het begin van mijn detentie. Ik deed mijn profielwerkstuk voor het vwo over Marokkanen en criminaliteit. Ik kreeg een negen. Toen ik dat las, dacht ik: als buitenstaander heeft hij best wel goed inzicht in de Marokkaanse gemeenschap. Het is wat ik in mijn omgeving zie aan Marokkaanse jongens. Wat ik heb geleerd: als iemand ziet dat je iets fout doet, betrapt worden – bijvoorbeeld door je ouders – dat is wat erg is. Daar zit een van de grote cultuurverschillen. Ik vind de Nederlandse cultuur daarin verder ontwikkeld. Hier is het meer van praten en gevoelens uiten en leer je je kind: je hoort dat niet te doen en als je het wel doet hoor je je schuldig te voelen.'

Stond je er bij stil welk effect jouw gedrag had op de beeldvorming van moslims en Marokkanen? 
'Ik dacht dat het juist in het belang van de gemeenschap was. De moord op Theo van Gogh was ik ook heel blij mee, want ik dacht dat die de revolutie dichterbij zou brengen. Daarna dacht ik: waar blijven die andere jongens en meisjes die zeggen dat ze willen vechten?'

Hoe ontwikkelden je ideeën zich in de gevangenis? 
'Het duurde lange jaren voordat ik deradicaliseerde. Doordat ik de normale dingen in het leven ging doen: voetballen, darten, een simpel filmpje kijken. In de buitenwereld zoek je de jongens op met dezelfde ideologie en houd je afstand tot de rest. Maar binnen gaat dat haast niet. Je kunt je wel afzonderen in je eentje, maar dat is behoorlijk saai. Je gaat toch meedraaien met de groepsactiviteiten. Dan ga je normaal denken. Eerst luisterden de andere jongens wel naar mijn verhalen, maar uiteindelijk heb ik de groep niet veranderd, de groep heeft mij veranderd. Mij verbaast het niet dat Mohammed B. nog achter zijn ideeën staat, want die zit afgezonderd.'

Wat je ooit de topdrie vond om vermoord te worden: Ayaan Hirsi Ali, Geert Wilders, Theo van Gogh. Hoe denk je nu over ze?
'Hirsi Ali zegt me niet zo veel meer. Ik waardeer haar niet, maar die haat heb ik ook niet meer. Bij Wilders voel ik ook totaal geen sympathie maar ook geen haat. Als ik hem zie optreden, ik vind het goed dat hij gewoon meedraait in politiek Den Haag. Ik denk dat hij daardoor een beetje zal matigen. Ik herken mijzelf een beetje in hem van toen ik radicaal was. Eigenlijk best wel grappig. Hij ziet de wereld ook behoorlijk zwart-wit. Overal verbanden trekken en de dingen zien die zijn gelijk bewijzen.'

Wat opvalt: je doet in het boek erg zielig, maakt een slachtoffer van jezelf: het is zo moeilijk tussen twee culturen, het is zo zwaar als je vastzit.
'Dat is niet mijn bedoeling. Maar ik voelde me denk ik wel soms slachtoffer.'

Als je niet vast had willen zitten, had je het maar niet moeten doen. 
'Is ook wel zo. Maar het is wel lastig, als dat zwart-witdenken al zo in je zit. En ik heb snel het gevoel: ik zou eigenlijk alles moeten mogen in deze wereld. Dat is best wel egoïstisch.'

Na je vrijlating kwam je in de criminaliteit terecht. Je doet of de harde materialistische wereld dat van je vraagt.
'Blijkbaar vind ik dat ik dingen zou moeten mogen. En sta ik nog verbaasd te kijken als ik erop word aangesproken ook.'

Je wond je er nogal over op toen over je werd gerapporteerd dat je sadistisch was. Vind je nog steeds dat je dat niet was? 
'Ja. Zou ik sadistisch kunnen zijn dan?'

Je beschrijft bijvoorbeeld hoe jullie in de gevangenis drie zwakke jongens dwingen om tot bloedens toe met elkaar te vechten en hoe je daarvan geniet.
'Is dat wel sadisme dan?'

Dat lijkt me ongeveer de definitie.
'Ja, daar zit wel wat in. Blijkbaar vond ik dat wel leuk.'

Zou je het nog steeds leuk vinden?
'Ik denk het wel.'

Dit boek eindigt een jaar geleden. Hoe heb je de tijd sindsdien doorgebracht? 
'Oooh.. dat is wel apart. Ik moet wel voorzichtig zijn dat ik mezelf niet belast toch? Ik heb mijn studie bedrijfseconomie afgemaakt op mijn scriptie na, dat is wel goed. En het is niet zo erg hoor, maar toen ik net vrij was in 2010 ging ik wel met een van mijn maatjes gelijk weer dingen doen. Toen gingen we met een paar jongens een beetje skimmen. Daar zat wel veel geld in. Maar nu hebben ze het moeilijker gemaakt, omdat ze zijn overgestapt op de EVM-chip. Daar zit je dan als Marokkaanse jongens tussen de Roemenen.'

Wat is nu het waarschijnlijkste toekomstscenario? 
'Mijn scriptie afmaken.'

Niks doen met je maatjes?
'Weet je wat het met mij is? Als ik 40 miljoen zou hebben, zou ik doorgaan voor 200.'

Je bent nu 24, wanneer moeten de miljoenen vergaard zijn? 
'Liefst vandaag nog.'

Moet je niet eens je verwachtingen bijstellen? Eerst denken dat je de jihad kan winnen, nu dat je multi-miljonair wordt.
'De grap is altijd dat het een paar mensen lukt.'

Ik ben benieuwd wat je hebt gedaan als ik je over een jaar spreek. 
'Ik hoop iets goeds.'