Met VN-erkenning krijgt Abbas kleur, maar neemt ook veel risico

 

Over NRC Handelsblad gesproken: de Volkskrant is een krant die juist wel, tenminste in het opiniegedeelte, veel en tegenstrijdige meningen aan het woord laat. In de jaren '80 hadden we een abonnement in het studentenhuis, dus ik ken hem redelijk goed. Destijds was de krant vrij rechtlijnig links, op het drammerige af, maar dat was ik ook dus dat sloot wl goed aan. Tegenwoordig is het meer een progressieve dan een linkse krant, waarbij ik die pluriformiteit dus als progressief definieer.

Je ziet het bij de ingezonden stukken, maar ook bij vaste columnisten zoals Paul Brill hieronder of Nausica Marbe, die geen klassiek links geluid verkondigen. Waarbij weer de vraag is of het voor Israel opnemen en/of kritisch naar de islam staan persé niet-links is.

 

Het stuk hieronder is in elk geval een zeer uitgewogen nuchtere analyse. Overigens zijn er geruchten dat Abbas op het laatst alsnog zal zwichten voor de druk van de VS. Actiegroep Avaaz (zie de derde video van gisteren), die de Palestijnse staats-erkenning een goed idee vindt, is vanochtend nog een online petitie gestart om Abbas op te roepen zijn rug recht te houden en door te zetten. Ze willen 250.000 (digitale) handtekeningen verzamelen voordat Abbas straks voor de VN verschijnt, en zijn nu op de helft.

 

Wouter

____________

 

'Abbas krijgt kleur, maar neemt ook veel risico'

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/6277/Paul-Brill/article/detail/2925055/2011/09/23/Abbas-krijgt-kleur-maar-neemt-ook-veel-risico.dhtml

Paul Brill − 23/09/11, 10:38 

 

 

Mogelijk wordt de Palestijnse status opgewaardeerd, maar, vraagt Paul Brill zich af, wat doe je daar dan mee?

Het been stijf houden - vriend noch vijand heeft ooit beweerd dat dit een eigenschap is waarmee de Palestijnse president Mahmoud Abbas rijkelijk is bedeeld. Integendeel, vooral onder de Palestijnen zelf geldt hij als een politicus die zich te gevoelig toont voor externe druk en te vaak zijn koers bijstelt.

Maar zie, de zelfde Abbas lijkt vastbesloten om vandaag in de Algemene Vergadering te vragen om het volwaardige VN-lidmaatschap van een Palestijnse staat. En dit ondanks zware Amerikaanse pressie om deze stap vooralsnog niet te zetten en de voorrang te geven aan rechtstreekse vredesbesprekingen met Israël.

Andere man?
Is de 76-jarige Abbas in het zevende jaar van zijn leiderschap plotseling een andere man geworden? Niet zo waarschijnlijk. Dat hij de Amerikaanse pleidooien naast zich neerlegt, zegt allereerst iets over het afgenomen gezag van Washington in het Midden-Oosten.

Eerder lukte het de regering-Obama niet om Israël te weerhouden van bouwplannen in bezet Palestijns gebied die het toch al zeer moeizame vredesoverleg nog verder belasten. Nu laten ook de Palestijnen zich niet terugfluiten en zien de Amerikanen zich mogelijk gedwongen hun vetorecht in de Veiligheidsraad in stelling te brengen teneinde te voorkomen dat Israël in reactie op de Palestijnse VN-stap het vredesproces volledig de rug toekeert. Maar zo'n veto brengt onherroepelijk schade toe aan de Amerikaans-Arabische betrekkingen.

Wereldopinie 
De Palestijnse gang naar de VN komt overigens niet uit de lucht vallen. In het Palestijnse kamp is er altijd een neiging geweest om het vredesproces te internationaliseren, vanuit de gedachte dat de wereldopinie meer aan de kant van de Palestijnen dan van de Israëli's staat. In de huidige situatie komt er voor Abbas als voordeel bij dat hij met dit optreden in New York zijn persoonlijk aanzien in eigen kring flink oppoetst. Plotseling ziet hij er wat minder bleek uit in vergelijking met de blufpokeraar Yasser Arafat. Voor het eerst wordt hij door gewone Palestijnen openlijk geprezen. Zelfs Hamas, dat niets moet hebben van het VN-initiatief (omdat Hamas niet wenst te berusten in de grenzen van 1967), durft hem even niet te bekritiseren.

Maar Abbas neemt ook een fors risico. Want er worden nu bij de Palestijnen verwachtingen gewekt die hij onmogelijk kan waarmaken en die dan gemakkelijk kunnen omslaan in frustratie en woede. Mogelijk lukt het om, als een volledige erkenning wordt geblokkeerd in de Veiligheidsraad, wel een opgewaardeerde VN-waarnemerstatus in de wacht te slepen. Maar wat doe je daar dan mee? Gaan de Palestijnen Israël constant bevechten voor het Internationale Strafhof? Dat zal de vredeswil niet bevorderen.

Hoe dan ook zal de Israëlische regering onder binnenlandse druk komen te staan de eenzijdige Palestijnse stap niet onbeantwoord te laten. Nu al wordt geopperd dat Israël de afdracht van de geïnde belastingen aan de Palestijnse Autoriteit moet opschorten. Tevens gaan in het door de Republikeinen gedomineerde Huis van Afgevaardigden stemmen op een streep te zetten door de Amerikaanse financiële bijstand aan de PA. Het is te hopen dat kalmer denken zal prevaleren, maar duidelijk is dat escalatie op de loer ligt.

Rugdekking
Hoe begrijpelijk het ook is dat Abbas in zijn relatief zwakke positie internationale rugdekking zoekt, het verandert niets aan het feit dat een vredesakkoord uiteindelijk alleen kan worden gerealiseerd door voldoende vertrouwen te wekken bij de Israëlische bevolking (waarvan een meerderheid in beginsel niet afwijzend staat tegenover een Palestijnse staat) en bij de beschermheren in Washington. Daar moet het pleit worden gewonnen, zoals Anwar Sadat ooit aantoonde, en zonder een gebaar in die richting zal een mooiere zetel in de VN weinig zoden aan de dijk zetten.