Sheikh Salah Raed is een antisemiet

 

Sheikh Salah Raed is een antisemiet, dat is wel duidelijk wanneer je uitspraken doet als deze:

 

"We have never allowed ourselves to knead [the dough for] the bread that breaks the fast in the holy month of Ramadan with children's blood," he said. "Whoever wants a more thorough explanation, let him ask what used to happen to some children in Europe, whose blood was mixed in with the dough of the [Jewish] holy bread."

"Great God, is this a religion?" he asked. "Is this what God would want? God will deal with you yet for what you are doing."

 

"Whoever wants to build a house of God should not do so while our blood is still on his clothes, on his doorposts, in his food, in his drink, being passed along from one terrorist general to the next terrorist general,"

Na deze toespraak tijdens een vrijdagdienst van de Al Aqsa Moskee, braken er rellen uit en begon de woedende menigte met stenen te gooien.

Denk niet dergelijke uitspraken in de media tegen te komen bij de berichtgeving over zijn arrestatie in Londen eerder deze week. Wanneer daarentegen een Joodse rabbijn extremistische uitspraken doet, dan komt het op de voorpagina’s, zoals we met Ovadia Yosef hebben gezien.

 

RP

-----------

 

 

http://elderofziyon.blogspot.com/2011/06/guardians-bias-in-covering-sheikh-raed.html

From Ha'aretz, January 29, 2008:

 

The head of the Islamic Movement in Israel's Northern Branch, Ra'ad Salah, was charged Tuesday in Jerusalem Magistrate's Court with incitement to violence and racism, over a fiery speech he gave a year ago in which he invoked the blood libel.

During the speech at the February 16, 2007 protest in the East Jerusalem neighborhood of Wadi Joz, Salah accused Jews of using children's blood to bake bread.

"We have never allowed ourselves to knead [the dough for] the bread that breaks the fast in the holy month of Ramadan with children's blood," he said. "Whoever wants a more thorough explanation, let him ask what used to happen to some children in Europe, whose blood was mixed in with the dough of the [Jewish] holy bread."

"Great God, is this a religion?" he asked. "Is this what God would want? God will deal with you yet for what you are doing."

The rally was called to protest the planned Mughrabi bridge construction in Jerusalem's Old City. Addressing the 1,000-strong crowd and assembled press, Salah accused Israel of attempting to rebuild the Jewish Temple on the Temple Mount while drenched in Arab blood.

"Whoever wants to build a house of God should not do so while our blood is still on his clothes, on his doorposts, in his food, in his drink, being passed along from one terrorist general to the next terrorist general," he said.

Following the speech and Friday prayers, the crowd began rioting and throwing stones at police. According to the prosecution, Salah's speech constituted a "call to commit acts of violence and encouragement of acts of violence, which given the content and context, there was a real possibility that it could lead to acts of violence."

The prosecution said Salah made the remarks "with the objective of inciting racism."

In an interview with Ashams radio, Salah said in response that, "I am willing to repeat before the court all the things I said at the Friday sermon in Wadi Joz or any other meeting with journalists."

"Our statements are the products of conviction, and I will not recant," he continued.

Salah was released from prison in 2005 after serving some two years for having contact with a foreign agent, as well as financial crimes related to the Islamic Movement.

 

 

'No-go zone' voor Joden in Oost-Jeruzalem

 

Het gebeurt af en toe: een Jood neemt de verkeerde afslag vanaf Mount Scopus of de Olijfberg en belandt in een Arabische wijk van Jeruzalem. Daar wordt hij vervolgens belaagd en is blij als ie het er levend vanaf brengt. Er is weinig of geen aandacht voor in onze media, en Israel critici doen het af als een begrijpelijke reactie op de onderdrukking door Israel.

 

This intolerable situation highlights how dismal has been the deterioration in relations over the past few years – how stark a contrast to the period before Camp David 2000 and the subsequent Arafat-fostered terrorism when tens of thousands of Israelis did their weekly shopping in the West Bank without having to fear for their lives.

Sommige mensen geven de Oslo Akkoorden de schuld, die de Palestijnse Autoriteit in het leven riepen waaronder het terrorisme groeide, evenals de opruiing in de media. Hoe dan ook, het is niet altijd zo geweest en Palestijnen zijn niet van nature bloeddorstige Jodenhaters. Fouten en wreedheden bij checkpoints helpen natuurlijk niet, maar de dagelijkse portie haat vanuit media, moskeeën en scholen helpt zeker ook niet. De PA vereert plegers van de meest gruwelijke aanslagen en aanvallen als helden, en stelt ze als voorbeeld voor de jeugd door er scholen en zomerkampen naar te vernoemen. Het is dan misschien niet echt verbazingwekkend dat een 11 jarig jongetje denkt goed bezig te zijn door ‘Yahud, yahud’ te roepen als hij een auto met Israelisch kenteken in de straat ziet.

 

RP

-----------

 

Hostility exposed on Isawiya streets

http://www.jpost.com/Opinion/Editorials/Article.aspx?id=227189

By JERUSALEM POST EDITORIAL  
06/29/2011 23:42 

Where police are unwilling to enter, hostile pockets of potentially lethal danger are created for anyone who unintentionally wanders in.

Nir Nahshon was travelling from Hadassah Hospital on Mount Scopus to Ma’aleh Adumim last Sunday when, in his words, he “met death face-to-face, and it stared me in the eye.” The 28-year-old, misdirected by his GPS device, found himself in Isawiya, an Arab neighborhood just outside Jerusalem’s French Hill, inside sovereign Jerusalem city limits.

A 11-year-old boy spotted him and started shouting “Yahud, Yahud” (Jew, Jew). That sufficed to draw a crowd. Some people began hurling cement blocks at Nahshon’s car. Molotov cocktails followed. Then he was pulled from the vehicle, beaten and kicked. Nahshon said later he feared his life was about to end in the same gruesome way that it did on October 12, 2000, at the start of the second intifada terror war, for two reservists – Yossi Avrahami and Vadim Nurzhitz – who had strayed into Ramallah.

More than many other terrorist atrocities, the Ramallah lynching is deeply ingrained in the psyche of Israelis. The killers’ gleeful viciousness is hard to forget. Details of appalling bloodshed often fade from memory, but not so the ghastly homicide of the reservists, who were surrounded by a screaming mob, dragged to a police station and beaten to a pulp. They were stabbed, disemboweled and their eyes gouged out. One corpse was tossed out the window, whereupon the crowd stomped on it and set it on fire. The brutality was emblemized in a photo showing one of the perpetrators, Aziz Salha, jubilantly waving his blood-soaked hands from a window of the building to the frenzied throng below.

But, as Nahshon’s case illustrates, the readiness to resort to violence against an Israeli whose “crime” was merely to take a wrong turning into an Arab neighborhood persists, even amid the relative calm that prevails today over the pre-1967 Green Line. Self-evidently, such hostility is fed by the steady dose of incitement and demonization of Israel that so often pollutes the official PA media, its educational system and mosques. A young schoolboy’s mind was so poisoned that he exhorted passersby to “kill the Jew,” and many locals responded with alacrity.

Nahshon might well have met a dreadful fate had it not been for Isawiya’s courageous mukhtar, Darwish Darwish, who took him into his home and shielded him. The rescuer feared his own house would be targeted next. He said later that moderates were unprotected because the police were loath to enter Isawiya. Somehow Nahshon was smuggled out and handed over to policemen waiting outside Isawiya’s perimeter.

Last November, three students from Givatayim and an Australian friend lost their way in the dark in the same area, en route to a pub. They too ended up surrounded by an Isawiya mob baying for their blood. With blocks, stones, pipes and assorted projectiles hurled at them, the four somehow avoided being pulled out of their car and managed to get away.

Ambulance crews report frequent assault when summoned to help Isawiya’s own residents.

And it’s not only Isawiya.

A few days ago, Jewish mourners visiting their mother’s grave at the Mount of Olives cemetery were attacked at close range by stone-throwing Arabs. A young girl was injured. Such attacks are a not uncommon occurrence at this ancient, sacred site.

Last month, five policemen were wounded at A-Tur after rocks and firebombs were thrown at them.

ALL OF these cases – and there are numerous others – occurred inside sovereign Israel. The grim concern is that any Jew in a predominantly Arab area may find himself in mortal danger. Make a wrong turn, and your life could be at risk.

This intolerable situation highlights how dismal has been the deterioration in relations over the past few years – how stark a contrast to the period before Camp David 2000 and the subsequent Arafat-fostered terrorism when tens of thousands of Israelis did their weekly shopping in the West Bank without having to fear for their lives.

It also underlines the lost deterrent of our law-enforcement authorities. Where police are unwilling to enter, hostile pockets of potentially lethal danger are created for anyone who unintentionally wanders in.

No law-enforcement hierarchy in any city should allow itself to become reconciled to consistent, potentially deadly attacks against a segment of the population. Reducing widespread Palestinian Arab hostility to Jews requires a change of mindset from Palestinian opinion-shapers, a protracted process of education for reconciliation. The sooner that starts, the better. Meanwhile, however, Israel’s law-enforcement hierarchy is obligated to protect ordinary Israelis from the violent consequences

 

 

R.I.P. Ami Isseroff: een Zionist op zoek naar vrede

 

Met verslagenheid namen we vandaag kennis van het overlijden van Ami Isseroff afgelopen woensdag. Ami was een ontzettend actieve en toegewijde blogger met een fenomenale kennis van het Midden-Oosten en de geschiedenis van de regio en het conflict, het zionisme, de diverse vredesplannen etc. Ami zette zich aanvankelijk vooral in voor vredesinitiatieven en dialooggroepen, maar is zich in reactie op de delegitimatiecampagne tegen Israel meer en meer op het verdedigen van Israels bestaansrecht en het zionisme als legitieme bevrijdingsbeweging van het Joodse volk gaan richten. Hij schreef vele achtergrondartikelen voor de websites Mideastweb en Zionism Israel Information Center. Hij ging niet alleen de discussie aan met antizionisten, en in zijn ogen te naieve vredesactivisten, maar ook met rechtse zionisten die het bestaansrecht van een Palestijns volk en Palestijnse rechten ontkennen. Zijn verdediging van Israel, haar legitimiteit en recht op zelfverdediging, leidde niet tot een blind oog voor misstanden en extremisten aan de eigen kant.

Mogen zijn blogs en artikelen nog lange tijd een inspiratiebron zijn voor iedereen die zich inzet voor Israel en een rechtvaardige oplossing van het conflict met de Plaestijnen en Arabische staten. 

 

RP

------------- 

 

 

 

Ami Isseroff RIP: the heart of a real Zionist stopped 

 

http://simplyjews.blogspot.com/2011/06/ami-isseroff-rip-heart-of-real-zionist.html

It is a sad day indeed for all those who knew and appreciated one of the most unusual and brave people in the Internet community. 

When a blogger mentions someone in blogging "business", it is an accepted practice to connect the name to a link. When Ami is mentioned, it is simply impossible to choose which one of the sites Ami kept and nurtured to link. This or this or this or... And all of the sites were not just a whim or a temporary storage for something to read and forget. Ami was one of the most prolific and talented writers I have seen in my life, producing two or three new articles a day wasn't rare for him.

And when one mentions the Internet communities he created and kept alive, his correspondence with anyone who needed assistance, his readiness with advice and/or criticism, it is impossible to see how mere twenty four hours a day were enough for what he has done. Day after day, year after year, doing an impossible amount of work, without being paid, without being honored or appreciated by powers that be, fighting enemies without and within with the same fierceness and bravery that he fought his physical frailty. A demanding and exacting man, Ami was demanding of his friends and partners, but much more demanding of himself.

I had the honor of personal acquaintance with Ami. It didn't happen because of Ami's Internet activities. The company I worked for was looking for a good technical writer, and Ami answered our ad. The first appearances could be deceptive, and none more than in Ami's case. His small stature, his rumpled clothes and sometimes unclear speech (it became obvious quite soon that it's Ami's frail heart, leaving him frequently gasping for air, that is the cause) - all this was forgotten in a few minutes, and I was captivated by Ami the person. And in a short while I have started to learn from Ami how to do my job better - while being an experienced software developer, which Ami never was. I didn't know then about Ami's Zionist activities, getting wise to these only in a few years and only then getting to really appreciate the enormous work Ami performed daily.      

Ami was a real Zionist. His love of Zion wasn't qualified. He didn't live in the world built on religious fervor, nor in one full of nationalistic rhetoric. Coming from the left, he didn't hide his rejection of the (part of the) left's anti-Zionist trends and his disillusionment with their feel-good empty slogans. On the other hand, his Zionism, his love of Israel were never blind, never of the "my country, right or wrong" kind.

And, to his last moment, Ami remained a believer in peace - not in the fake peace process we lost our belief in, but real and tangible peace. I looked for a link to one of the Ami's articles and a quote to complete this post, and this will be the best and the most appropriate:

Peace is the only option

 

For the Zionist movement, peace has always been the only option, but it has never really been on the menu before. Peace may not be on the menu this time, either. But if we are consistent in pursuing our goal, it will be, one day.

Peace requires patience. It will be an ugly baby when it is born. It will not look anything like the utopia described in first paragraphs of this article, just as in 1948 our economy did not resemble the Israeli economy of today, and the Jewish Legion of World War I did not resemble the IDF of today.

He didn't live to see peace coming, but it was always in his heart, the big heart of a real mensch. And when peace eventually comes, it will be to some extent because of his efforts to make it real and tangible.

Rest in peace, Ami, and may your memory be blessed.

 

Bob Dylan lééft in Israel

 

Een bevlogen recensie door Bradley Burston van het concert dat Bob Dylan onlangs gaf in Israel.

 

Wouter

_________________

 

        Published 21:30 21.06.11   

    Latest update 21:30 21.06.11

Bob Dylan, it turns out, does live in Israel

Bob Dylan, who played his first concert in twenty years in Israel on Monday, is an unlikely admor for Israelis, perhaps not your first choice as a grand teacher and master, but he has influenced Israel for the better more than any other American Jew.

http://www.haaretz.com/blogs/a-special-place-in-hell/bob-dylan-it-turns-out-does-live-in-israel-1.368946

By Bradley Burston

My rebbe held a tisch this week. A gathering of his followers. Like many sages of Israel, he lives abroad. Like many followers of sages, I knew that there was every risk that if I came to the tisch, it might be unsettling in tone, disappointing in content, even, at times, infuriating.

Or it might be as it turned out to be. Perfect.

Not perfect in the sense of flawless, polished, faithful to the original. Perfect in the sense of fearless. Perfect as in the meaning of what rock and roll feels like in the gut of guts. Mean and knowing and growling and real. Fearless as in willing to take on anything and everything and, in particular, your own self, your own fame and perception and even your own life's work. And, while you're at it, to get thousands of people to get up and dance and sing and roar.

Bob Dylan is an unlikely admor for Israelis, perhaps not your first choice as a grand teacher and master. "His voice suggests a cross between a coffee grinder and a lawn mower," Israel Hayom reviewer Yaakov Leviatan wrote after Dylan's Monday night performance in Israel's largest soccer stadium.

Before the concert, Israel's Channel 10 television news reminded viewers that the 70-year-old Dylan had once considered living on a kibbutz.

Looking at the crowd - which was overwhelmingly young, overwhelmingly native-born Israelis - it occurred to me that I don't know of a single kibbutz that Dylan doesn't live on, his incomparable music, the brutal poetry of his words.

Waiting for Dylan in the bizarre setting of the stadium, a venue and a concert astonishingly disorganized even for Israel, his followers were unusually quiet before he took the stage. All that changed at the first chord, the first pulse of distortion, and the bottomed-out voice that sounded as if it would flame out and fail him altogether midway through the first number.

The concert lurched and bellowed along, a telescopic history of the roots of rock and roll itself, narrated and driven by Dylan's songs set to rockabilly and early rhythm and blues, jitterbug jumps through sixties power chords.

There is something uniquely dugri, something shockingly honest, something uniquely, resolutely, perhaps obsoletely Israeli about the performance.

Here is a 70-year-old man working at a physically punishing pace, at a job which demands enormous resources of endurance and presence of mind, and doing so with breathtaking originality and dedication, at an energy level that would tax a man decades his junior.
And he doesn't talk while he works.

There are no fireworks, barely a screen to view the stage. The lighting is something from the 1860s, a gaslight glow. There is no pandering, not a word to the crowd. Dylan, the dour magician, performs the illusions, the miracles, even the dead-on self-parody – and then it is abruptly over. Not an encore. No tricks. A zetz from the rebbe, and then the rebbe is gone.

Of the handful of admorim which centuries of North American Jewry have produced, it may be said that if Shlomo Carlebach was the Yankee Nachman of Bratzlav, Dylan remains Menachem Mendl of Kotzk. The Kotzker of Rock seems to despise the entire apparatus of popular music, the relationship of stars to fans, and the perceived debt which artists owe their publics.

Like the Kotzker, bitter, raging, self-contained, there is no one remotely like Bob Dylan. And even if there were, it would be an imitation of a Dylan which Dylan himself has already left far behind.

The reviewer wrote that Dylan, who was last here in 1993, is unlikely ever to visit again. And he may be right. But the crowd in Ramat Gan showed something else. Dylan lives here. He lives in the culture of Israel. He lives in the thought processes of many of the nation's artists and intellectuals and activists, and, of course, its musicians and songwriters and poets.

He has influenced Israel for the better more than any other American Jew – and I say this with some sadness, as, along with Meir Kahane and Baruch Goldstein, the designation includes Golda Meir, who, in retrospect, blazed Israel's current trail of refusal to read signs of peace and refusal to respond appropriately to signs of danger.

Like any true rebbe, certainly like Shlomo Carlebach, Bob Dylan is spectacularly flawed. But like any true rebbe, he has worlds to teach us about ourselves and this life, and we know this much: we are simply not going to get this stuff from anyone else.

 

Trouw negeert het werkelijke probleem van de Gazavloot

 

 

Trouw negeert het werkelijke probleem van de Gazavloot

http://www.zionism-israel.com/blog/archives/00000570.html

IMO Blog, 2011

Dagblad Trouw wordt een steeds eenzijdiger pro-Palestijns krantje. Het hoofdredactionele commentaar van afgelopen dinsdag doet het voorkomen alsof er een foute partij is, Israel, en een onschuldig slachtoffer, de Palestijnen. Israel moet ook weer van alles: de blokkade opheffen, de Gazavloot doorlaten (en 'vriendelijk begeleiden naar de haven van Gaza'), stoppen met nederzettingen bouwen en met de Palestijnen gaan praten (er staat niet bij met wie precies).

Een hoop eisen in een stukje van 387 woorden. En er is uiteraard van alles mis met Israel: het neemt een 'geharnaste en onintelligente houding aan', het kiest voor 'een primitieve reactie van de harde hand' en zou dat steeds doen, het houdt een 'immorele blokkade' in stand, het heeft onterecht journalisten die met de Gazavloot meevaren gedreigd met tien jaar verbanning en verspilt daarmee zijn predikaat de enige democratie van het Midden-Oosten te zijn, het heeft een 'angstig-agressieve houding'. Ook ontbreekt het Israel aan een 'wijs en creatief leiderschap'.

Een hoop kritiek in zo'n kort stukje, waarvan een gedeelte onjuist. Israel had haar dreigement aan journalisten al snel weer ingetrokken. Zonder blokkade zouden er geen schepen naar Gaza zijn. Ja, en wel nog meer wapens voor Hamas. Bovendien heeft het feit dat humanitaire goederen onbeperkt door worden gelaten, geen effect op de organisatoren. Er staat niet één woord in over Hamas, over het geweld van de Gaza vloot activisten vorig jaar, de wapensmokkel en raketten van Hamas, de eisen die president Abbas steeds stelt aan onderhandelingen en het probleem dat er nu wel/niet een overeenkomst is met Hamas. Dat maakt het allemaal maar ingewikkeld.

Men negeert het feit dat zeeblokkades in oorlogstijd een legitiem middel zijn om je vijand te verzwakken. Je kunt erover twisten of er van een oorlog sprake is, maar Hamas leiders houden niet op om de vernietiging van Israel en de verdrijving van de Joden te bepleiten, en er worden nog steeds regelmatig raketten afgevuurd vanuit Gaza op Israel. Er worden geregeld wapenleveranties voor Hamas onderschept door Israel of Egypte.

De Trouw redactie zwijgt over de bewezen connecties van de Free Gaza organisatie met Hamas - waarover notabene ook haar eigen journalist (en ex-ICCO-medewerker) heeft bericht, met de Moslim Broederschap en de extremistische IHH. De Nederlandse organisator Rob Groenhuijzen heeft in de jaren '70 meegedaan aan een trainingskamp van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina en heeft drie jaar vastgezeten voor verboden wapenbezit. Hij zegt, geconfronteerd met deze feiten door blogger Keesje Maduraatje, geen spijt te hebben van zijn verleden.

De meeste media hebben al deze onthullingen genegeerd, en blijven de Gaza flottielje beschrijven als gedreven door humanitaire overwegingen en een logische reactie op een wrede en onmenselijke blokkade. Ondertussen heeft Israel sterke aanwijzingen dat verschillende 'vredesactivisten' Israelische soldaten willen doden.

Uit verschillende bronnen blijkt dat er in Gaza geen humanitaire ramp plaatsvindt. Er is armoede, er is werkloosheid, maar geen hongersnood, geen massale uitbraak van ziekten en de levensstandaard ligt ruim boven die van de meeste landen in Afrika boven de Sahara. De situatie in Gaza is al helemaal niet te vergelijken met Soedan, of Kongo of Rwanda. Israel laat onbeperkt voedsel en andere humanitaire goederen door en er wordt bovendien flink gebouwd: het ene na het andere luxe hotel, vakantieresort, waterparadijs of winkelcentrum opent de deuren. Nee, dat is niet voor iedere Gazaan weggelegd, maar het materiaal is er, de investeerders zijn er (en hebben blijkbaar vertrouwen in de zaak), de klanten zijn er en Hamas keurt het allemaal goed. Er zijn genoeg problemen in Gaza, zoals de onderdrukking van vrouwen, christenen en homo's, het ontbreken van de vrijheid je mening te uiten, en spontane explosies wanneer organisaties zich wat te kritisch opstellen tegenover Hamas. Over al deze zaken wordt nooit bericht, want daarvan kan men Israel niet de schuld geven.

Trouw, en met haar veel andere media, lijden aan een tunnelvisie: de schuldige is al bekend, en alle zaken die een andere kant op wijzen worden genegeerd. Het levert slechte journalistiek op, onvolledigheid, gebrek aan hoor en wederhoor, gebrek aan originaliteit en visie en het doet de waarheidsvinding geen goed. Van objectieve en onbevooroordeelde verslaggeving is geen sprake meer. Trouw, graag wat meer nuance en diepgang in je commentaren!

Ratna Pelle

 

49  Verhuisdozen, dat is minder dan ik bij een gemiddelde verhuizing heb. De opvarenden snappen zelf ook wel dat dat een lachertje is, en daarom wordt nu steeds duidelijker en openlijker gezegd dat het niet echt om die spullen gaat, maar om het idee, het symbool, om de blokkade te doorbreken. Een 'blokkade' die dagelijks wordt doorbroken door de honderden vrachtwagens met hulpgoederen die via Israel naar Gaza worden gebracht. Daarnaast passeren dagelijks Gazanen de grens van Gaza met Egypte en dan zijn er nog de honderden smokkeltunnels waardoor onder andere bouwmateriaal voor de  diverse nieuwe luxe winkelcentra en vakantieparken en hotels wordt gesmokkeld. Ach, het is net zo iets als het eindeloos doorbreken van het 'taboe' op kritiek op Israel, en de meeste media lijken erin te trappen.

 

Zie ook over dit en aanverwante onderwerpen:

http://www.telegraaf.nl/binnenland/10109082/__Hulpvloot_vandaag_naar_Gaza__.html

http://www.youtube.com/watch?v=vhmBbGFJleU

http://www.youtube.com/watch?v=oJQgDBKeDFU

http://brabosh.com/2011/06/15/pqpct-bjn/

http://www.israel-palestina.info/gaza_blokkade.html

http://israel-palestijnen.blogspot.com/search/label/Gaza%20konvooi%20%2F%20Gaza%20flotilla

http://justiceforgaza.com/

http://www.flotillafacts.com/  
en de Gaza fotoserie op Facebook:

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.154888987878413.32464.151633444870634

 

RP

-----------

 

Hulpkonvooi met 49 verhuisdozen naar Gaza

http://www.telegraaf.nl/binnenland/10102507/__Verhuisdozen_naar_Gaza__.html?p=31,1

door Hans Kuitert en Bart Olmer

AMSTERDAM -  De omstreden actie om de Gaza-zeeblokkade te doorbreken met schepen later deze week is op alle fronten zwaar teleurstellend: zowel wat omvang van de partij hulpgoederen, het zeer bescheiden aantal Nederlandse activisten aan boord van de 'scheepsarmada' en de financiële steun vanuit Nederland.

Pers vertrouwt Free Gaza boot niet

 

Het zit de organisatoren van de Gazavloot niet mee. Er varen veel minder schepen uit dan gepland, met minder activisten aan boord, en minder mensen hebben hun steun toegezegd. Verzekeraars doen moeilijk, de Griekse autoriteiten doen moeilijk, en nou vertrekken de journalisten die zouden meevaren ook nog vanwege gebrek aan vertrouwen. Dit is opmerkelijk, want uit de verhalen van deze journalisten blijkt dat zij sympathiek staan tegenover het initiatief en de activisten. Ondanks het feit dat humanitaire goederen onbeperkt Gaza in kunnen worden gebracht en een zeeblokkade legitiem is tegenover een vijandig regime, meenden zij dat de actie steun verdient. Ook blijkt dat er wel degelijk banden met Hamas zijn, ondanks de beweringen van het tegendeel:

 

Hasna el Maroudi (26) ging mee als activist maar zou onderweg ook verslag doen voor 'Uitgesproken Vara' en Joop.nl. "Ik vind deze tocht in principe een fantastische actie, ik ben begaan met Palestijnse mensen en streef naar een vrij Gaza. Maar ik geloof niet dat dit de manier is.
"Ik kreeg geen antwoord op de vraag hoe het zat met de financiering. Ook op de vraag in hoeverre er betrekkingen waren met Hamas was het antwoord onbevredigend."

En opeens kwam Amin Abou Rashed opdagen op Korfoe. Van hem wordt vermoed dat hij banden onderhoudt met de moslimbroeders en Hamas. El Maroudi: "Officieel was hij niet betrokken bij de stichting. Nu bleek hij opeens toch achter de schermen actief. Dat is vreemd voor een organisatie die zegt transparant te zijn. Op het moment dat ik mijn twijfels hierover uitte, kwam er geen reactie. Men zweeg liever. Voor mij was het de reden niet meer mee te gaan."
Abou Rashed vertelde Trouw de boot te hebben geregeld. Of er banden waren met Hamas? "Natuurlijk. Je kunt niet zonder in Gaza."

Hasna el Maroudi had op Joop.nl een tijdje terug een vreselijk suggestief stukje geschreven waarin ze beweerde dat niet Palestijnse 'vrijheidsstrijders' maar Thaise gastarbeiders het gezin Fogel uit Itamar hadden vermoord. Iemand had zoiets in Ma'an gesuggereerd, dus is het waar, dacht ze blijkbaar. Ik heb geen correctie van haar gezien toen Israel de schuldigen had opgepakt, twee strijders van het Volksfron voor de Bevrijding van Palestina, en zij bekenden de moord uit 'ideologische redenen' te hebben gepleegd. Zo iemand gaat dus door voor een 'journalist' en zo iemand knapt zelfs af op de organisatie Nederland-Gaza. Veelzeggend.

Onderstaande is ook illustrerend voor de betrouwbaarheid van de organisatie.

 

De opvarenden was echter verteld dat er onder geen beding zou worden samengewerkt met Hamas. Zo zou UNRWA, de VN-organisatie voor Palestijnse vluchtelingen, de goederen distribueren in Gaza - niet Hamas. UNRWA-woordvoerder Christopher Gunness zegt echter dat er helemaal geen toezegging voor hulp is gedaan. Hij schaart zich achter het standpunt van Ban Ki-moon, die de vloot niet steunt.
 

Zie tevens de verhalen van twee andere journalisten:

Eric Beauchemin

Hasna El Maroudi

 

RP

------------------------

 

Pers vertrouwt Gazaboot niet

http://www.trouw.nl/tr/nl/4492/Nederland/article/detail/2459749/2011/06/29/Pers-vertrouwt-Gazaboot-niet.dhtml

Wilfred van de Poll − 29/06/11, 16:59

 

 Op de Nederlands-Italiaanse boot 'Stefano Chiarini', die meevaart met de internationale vloot naar Gaza, gaan zo'n acht activisten uit Nederland mee. Ook Nederlandse journalisten (onder wie een van Trouw) hadden zich aangemeld - maar zij trokken zich allemaal terug. Wat is er aan de hand?

·       "Wat wij gisteravond in beslotenheid bespraken, stond vanochtend in deTelegraaf! Een journalist heeft gelekt!" Furieus keek Anne de Jong (30) om zich heen. In het Iliadahotel in Gouvia, Korfoe, zaten veertien mensen: acht activisten, twee documentairemakers en vier journalisten. Zij zouden meegaan met de Nederlands-Italiaanse boot naar Gaza. 

Anne de Jong voer vorig jaar mee met de eerste 'freedom flotilla' en is een spin in het web bij de stichting Nederland-Gaza, die het schip samen met de Italiaanse stichting 'Freedom Flotilla Italia' heeft aangekocht.

Haar verwijt, dat een slag in de lucht bleek, zette kwaad bloed bij de journalisten. Wat was dit voor kinderachtige verdachtmakerij?

Journalisten en activisten zochten de afgelopen week op Korfoe naar een manier om hun onderlinge relatie te bepalen. Ze zouden - letterlijk - in hetzelfde schuitje komen te zitten, maar de journalisten wilden toch onafhankelijk blijven. Onmogelijk leek zoiets niet te zijn; makkelijk was het evenmin. Wederzijds vertrouwen was cruciaal.

Maar juist dat vertrouwen liep in Korfoe telkens nieuwe deuken op, door de sfeer van achterdocht die door de organisatie - bewust of onbewust - werd geschapen. "Wij zijn een volledig open en transparante organisatie!" beet De Jong het journaille toe.

Eric Beauchemin (47), journalist voor de Wereldomroep: "Ik doe dit werk al 25 jaar, maar nooit zag ik zo'n gesloten organisatie. Stelden we een kritische vraag, dan werd ons 'onprofessionaliteit' verweten. Restricties werden gesteld die van te voren niet waren gecommuniceerd. We mochten niet vertellen op welk eiland we ons bevonden. Bepaalde programmaonderdelen mochten niet geciteerd worden, hoewel dat wel beloofd was. En alsof Israël niet allang van alles op de hoogte was.

"Vragen werden gewoon niet beantwoord. Er werd altijd 'later op teruggekomen'. Al snel verloor ik mijn geloof en vertrouwen. Die zijn wel essentieel bij een onderneming met zoveel risico's als deze; vorig jaar kwamen er negen mensen om het leven. Ik ben zeer, zeer teleurgesteld."

Bud Wichers (33) reist als freelance 'veiligheidscorrespondent' voor de persbureau's Reuters, AFP en ANP en komt vaak in gevaarlijke gebieden, zoals Afghanistan en Irak. Maar nog nooit voelde hij zich zo ongemakkelijk bij een onderneming als bij deze Gazareis. "Er werden verwachtingen gewekt die later met het grootste gemak weer van tafel werden geschoven. De feiten waren telkens in tegenspraak met wat ons was voorgespiegeld.

"Bijvoorbeeld: voordat we afreisden naar Korfoe was ons verteld dat we daar álle opvarenden van de boot zouden ontmoeten. Voor mij en een aantal anderen was dat erg belangrijk: we wilden kunnen inschatten of het veilig was om met ze mee te gaan. Maar op Korfoe hoorden we dat de andere opvarenden pas onderweg 'ergens' zouden worden opgepikt."

Gisteren hebben alle opvarenden zich alsnog in Korfoe verzameld, maar toen had Wichers zijn besluit al genomen. "De vertrouwensbreuk was op een gegeven moment onherstelbaar. Er was bovendien foutieve informatie over mij naar buiten gebracht in de media. Daardoor werd het werken mij onmogelijk gemaakt."

Hasna el Maroudi (26) ging mee als activist maar zou onderweg ook verslag doen voor 'Uitgesproken Vara' en Joop.nl. "Ik vind deze tocht in principe een fantastische actie, ik ben begaan met Palestijnse mensen en streef naar een vrij Gaza. Maar ik geloof niet dat dit de manier is.

"Ik kreeg geen antwoord op de vraag hoe het zat met de financiering. Ook op de vraag in hoeverre er betrekkingen waren met Hamas was het antwoord onbevredigend."

En opeens kwam Amin Abou Rashed opdagen op Korfoe. Van hem wordt vermoed dat hij banden onderhoudt met de moslimbroeders en Hamas. El Maroudi: "Officieel was hij niet betrokken bij de stichting. Nu bleek hij opeens toch achter de schermen actief. Dat is vreemd voor een organisatie die zegt transparant te zijn. Op het moment dat ik mijn twijfels hierover uitte, kwam er geen reactie. Men zweeg liever. Voor mij was het de reden niet meer mee te gaan."

Abou Rashed vertelde Trouw de boot te hebben geregeld. Of er banden waren met Hamas? "Natuurlijk. Je kunt niet zonder in Gaza."

De opvarenden was echter verteld dat er onder geen beding zou worden samengewerkt met Hamas. Zo zou UNRWA, de VN-organisatie voor Palestijnse vluchtelingen, de goederen distribueren in Gaza - niet Hamas. UNRWA-woordvoerder Christopher Gunness zegt echter dat er helemaal geen toezegging voor hulp is gedaan. Hij schaart zich achter het standpunt van Ban Ki-moon, die de vloot niet steunt.

Hasna el Maroudi: "Niet alleen met de journalisten wordt onprofessioneel omgegaan. Dat geldt ook voor de activisten. Die zijn zeer gemotiveerd, en dat bewonder ik. Maar ze stellen te weinig vragen en laten zich daardoor gebruiken." Eric Beauchemin: "Hun naïviteit is schokkend. Ze worden verblind door idealisme."

Martijn Dekker, woordvoerder van de stichting Nederland-Gaza, betreurt het vertrek van de journalisten. "Wij herkennen ons niet in het beeld dat van ons geschetst wordt. Het is volkomen begrijpelijk dat het vertrouwen een deuk oploopt als informatie telkens onjuist blijkt. Maar wij proberen niet bewust mensen om de tuin te leiden. Het was ook onmacht: de organisatie heeft te kampen met veel onverwachte veranderingen en internationale druk."

Sabotage door 'vijandige duikers'

Volgens de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken, Avigdor Lieberman, zijn de activisten die naar Gaza willen varen op zoek zijn naar 'confrontatie en bloed'.

Op de Israëlische radio sprak de minister van 'een harde kern van terreuractivisten'.

Toch trekt Israël zijn eerder geuite dreigement in om meevarende journalisten langdurig de toegang tot het land te ontzeggen, liet het bureau van premier Netanjahoe weten.

Volgens de organisatoren van de vloot zet Israël Griekenland onder druk om te voorkomen dat de vloot kan vertrekken en is één van de tien schepen, het Zweedse schip 'Juliano', gesaboteerd.

De schroef is door 'vijandige duikers' onklaar gemaakt.

 

Nederlandse Free Gaza activisten verblind door idealisme

 

Veel media stellen de Gazavloot en de organisatie voor als een groep idealistische vredesactivisten, ondanks de bewezen links met Hamas en de Moslim Broederschap en de extreme standpunten van sommige organisatoren. Een journalist van Radio Netherlands Worldwide heeft zelf ervaren dat de organisatoren niet bepaald open zijn tegenover journalisten, ondanks zijn sympathie voor de zaak.

 

RP

------------

 

Eric Beauchemin (Wereldomroep) vaart niet mee op de Gazaboot

"Ik heb nog nooit zo'n gesloten organisatie gezien als de Stichting Nederland-Gaza"

Bron: wereldomroep via Keesjemaduraatje  

 

Een handjevol Nederlandse activisten vertrekt dinsdag uit Griekenland richting Gazastrook. Ze gaan mee met een protestvloot, die de Israëlische blokkade van het verarmde stukje Palestijns gebied wil doorbreken met hulpgoederen. Eric Beauchemin volgde de voorbereidingen.

De afgelopen drie maanden was ik van plan om met de activisten mee te varen en verslag te doen van hun tocht. Maar na een week in Griekenland heb ik alle vertrouwen verloren in de Stichting Nederland-Gaza, die verantwoordelijk is voor de Nederlandse boot.

Gesloten organisatie
Bij onze eerste ontmoeting op het eiland Corfu ging het gelijk al mis. Eén van de organisatoren was woest omdat een Nederlandse journalist informatie zou hebben gelekt naar de Telegraaf. Niemand is zo open als de Free Gaza Movement, verklaarde ze verontwaardigd.

Ik heb 25 jaar als journalist gewerkt, maar ik heb nog nooit zo'n gesloten organisatie gezien als de Stichting Nederland-Gaza. Dat bleek ook toen ze na de welkomstboodschap de regels aan ons uitlegde. Veel punten waren niet-onderhandelbaar. 'Als je dat niet accepteert, kun je niet met ons mee.'

Onnodige tweedeling
Ik was van plan een videoverslag te maken van de verplichte tweedaagse training, om te laten zien hoe de activisten zich voorbereidden. Maar de organisatie verbood de toegang tot tal van onderdelen. Samen met andere aanwezige journalisten legde ik uit dat we de beelden nodig hadden om ons werk te kunnen doen.

Daar wilde ze niets van weten. 'We hebben gewerkt met CNN, Al Jazeera, BBC... Niemand was zo veeleisend als jullie Nederlandse journalisten.' Uiteindelijk was er een hoofdelijke stemming. De activisten stemden tegen berichtgeving over die onderdelen van de training. In onze ogen was daarmee een onnodige tweedeling gecreëerd.

Riskante trip
We begonnen ons geloof en vertrouwen in de organisatie te verliezen, wat toch essentieel is als je deel uitmaakt van zo'n riskante trip. Tijdens de vorige Freedom Flotilla, in 2010, kwamen negen Turkse opvarenden om het leven, toen de Israëlische marine hun schip enterde en er gevechten uitbraken.

Dat ik mee wilde, had ermee te maken dat er dit keer ook een aparte Nederlandse boot zou zijn. Ik had gehoord dat daarop zo'n dertig deelnemers zouden meevaren, waaronder een aantal BNers. Een delegatie van 20 Italianen zou ook meegaan.

Verplichte blijdschap
Ik bezocht allerlei bijeenkomsten in Nederland. Ik moest gescreend worden, omdat - zo werd me verteld - zoveel mensen mee wilden. Toen de organisatoren me lieten weten dat ik was uitverkoren om met een select gezelschap de tocht te maken, voelde ik me dan ook verplicht om mijn blijdschap te tonen.

Achteraf lijkt het allemaal boerenbedrag. Er was geen 'select gezelschap' en ook doen er met Freedom Flotilla 2 helemaal geen BNers mee. In plaats van 32 Nederlandse deelnemers heeft de organisatie er met moeite 10 bij elkaar geschraapt: acht activisten en twee documentqire makers.

Wie betaalt?
Maandag besloten overigens nog twee journalisten om te bedanken voor de eer, voordat de boot zelfs maar was uitgevaren uit de haven van Corfu. En ondertussen proberen we al vanaf het begin erachter te komen wie de Nederlandse boot nu eigenlijk betaalt.

Zelfs op vragen over de energievoorziening aan boord - nodig om mijn satellietverbinding op aan te sluiten - kreeg ik steevast dezelfde reactie. 'Dat laat ik je nog wel weten' of 'we hebben geen idee'. Op de antwoorden zit ik nog steeds te wachten.

Openluchtgevangenis
Zelf ben ik tweemaal in Gaza geweest. Ik heb met eigen ogen kunnen zien waarom mensen het een openluchtgevangenis noemen: niemand erin en niemand eruit. Zo was ik op een middag aan het strand met een Palestijnse kleermaker, wiens zaak failliet was gegaan door de blokkade.

De kleermaker vertelde me dat hij elke dag aan het strand te vinden was. Ik vroeg hem of dat misschien was omdat de zee voor hem een symbool was geworden van vrijheid. Hij lachte en wees naar de horizon. Daar lagen Israelische marineschepen.

Veel geluk
Het idealisme dat ik de afgelopen week zag bij de deelnemers aan de Gazavloot heeft me verrast. Ik vind het heel bijzonder dat er nog altijd Nederlanders zijn die desnoods hun leven willen geven voor de goede zaak. Of ze daarmee iets bereiken is een andere vraag. Maar nog veel verontrustender vind ik hun naïviteit.

Maandagmorgen had ik een laatste ontmoeting met de deelnemers. Ik zei tegen ze dat ze ik vond dat ze de organisatie niet moesten vertrouwen, na alles wat er was gebeurd. Maar ze waren onverzettelijk: het doel waarvoor ze gingen was veel te belangrijk. 'We gaan de blokkade doorbreken en de bevolking van Gaza helpen.' Ik wens ze een goede reis en veel geluk.

 

Christen-Zionist redde Hedy Epstein het leven

Hermann Maas

 

 

Ik heb verder weinig met christen-zionisten, en hoef niet zo nodig tegen 'Free Gaza' activiste Hedy Epstein aan te trappen, maar vond dit toch een mooi verhaal van Keesje Maduraatje.

 

Wouter

________________

28 juni 2011

Christen-Zionist redde Hedy Epstein het leven

http://keesjemaduraatje.web-log.nl/keesjemaduraatje/2011/06/christen-zionist-redde-hedy-epstein-het-leven.html

 

'Holocaust survivor', 'Mavi Marmara Survivor', 'Kindertransport survivor'.'Auschwitz survivor', welke ramp heeft Hedy Epstein eigenlijk niét overleefd? Straks zal ze als 'Audacity of Hope survivor' te boek staan, terwijl ze helemaal niet aan boord van de Amerikaanse Gazaboot zit.

Hedy Epstein is sinds haar pensionering full-time Holocaust survivor. Een titel die haar al in Nicaragua, Cambodja en China bracht. Slechts een enkeling weet hoe Hedy in 1939 uit Duitsland kon ontkomen. Er waren Duitsers die tot aan de komst van de geallieerden consequent 'nee' bleven zeggen tegen het fascisme en de oorlog desondanks overleefden. Eén van die mensen is de Christen-Zionist Hermann Maas. Hij organiseerde de Kindertransporte van Joodse kinderen naar London en redde daarmee vele kinderen, waaronder de toen 11-jarige Hedwig Wachenheimer (later Hedy Epstein) uit Kippenheim, het leven.

Hermann Maas
Sinds het Zesde Zionistische Congres in 1903, dat Maas uit nieuwsgierigheid bezocht tijdens een verblijf in Basel, werd hij een vriend van het Joodse volk en een vurige sympathisant van de zionistische beweging. Op het congres was hij getuige van het felle debat tussen de voorstanders van het "Uganda plan" en zij die trouw zijn aan "Sion" en had de gelegenheid tot ontmoeting met prominente joodse politieke leiders als Herzl en Weizmann, en met de Duits-joodse filosoof Martin Buber , met wie hij een levenslange vriendschap onderhield. Als een aanhanger van de christelijke oecumenische beweging, werd hij een fervent voorstander van begrip tussen de monotheïstische religies en in het bijzonder, een voorvechter van de christelijk-joodse verzoening.

Bekennende Kirche

In 1933, toen het nazi-regime de economische boycot van Joden in Duitsland afkondigde, reisde Maas naar Palestina voor een ontmoeting met enkele zionistische activisten, hij maakte indruk door vloeiend Hebreeuws te spreken. Bij zijn terugkeer in Heidelberg hij kreeg zware kritiek als een "Jodenvriend". De nazis durfden echter niets tegen hem te ondernemen, vanwege de enorme steun die hij uit de bevolking kreeg. Na de machtsovername door Hitler, trad hij toe tot de Pfarrernotbund en de 'Bekennende Kirche, samen met andere protestantse theologen, zoals Dietrich Bonhoeffer en Martin Niemöller. Eind jaren dertig en in de vroege jaren veertig hielp Maas vele joden uit Duitsland te ontvluchten met behulp van zijn connecties en hielp met uitreisvisa. Toen de vlucht naar Palestina niet meer mogelijk was, organiseerde hij met anderen de Kindertransporte naar London. Hedy Epstein vertrok met één van de laatste Kindertransporte naar London en werd gered.

Werkkamp
Medio 1943 werd hij gedwongen af te treden als dominee. In 1944 werd hij naar een werkkamp in Frankrijk gestuurd, waar hij later werd bevrijd door de Amerikaanse troepen.

In 1950 was Maas de eerste niet-joodse Duitser die officieel werd uitgenodigd in de nieuw gevormde staat Israël. Op 28 juli 1964 besloot Yad Vashem om dominee Hermann Maas te erkennen als één van de Rechtvaardigen onder de Volkeren.

Hij stierf op 27 september 1970 in Heidelberg.

Boekrecensie Grillroom Jeruzalem van P.F. Thomése

Illustratie: Siegfried Woldhek

 

De NCRV heeft inmiddels, bij monde van Jeroen Illy van Altijd Wat, gereageerd op de kritiek van Thomese. Een citaat:

 

 "Er is door Altijd Wat geen censuur toegepast. Het was voor de schrijvers duidelijk dat Altijd Wat in de montage zou bepalen wat er in de reportage zou komen. Het was niet mogelijk om de videodagboeken integraal over te nemen. Thomése heeft zich in zijn dagboek, net als zijn reisgenoten, vooral geschokt getoond over het lot van de Palestijnen. " 

 

Dat duidelijk is dat in de montage wordt gesneden vind ik een flauw excuus, en hij gaat niet in op de vraag waarom juist zo'n kritische opmerking (namelijk dat de Palestijnen het ook wel een beetje aan zichzelf te danken hebben) eruit wordt geknipt. Juist wanneer het leed van de Palestijnen zo centraal staat is dat een verfrissende opmerking, die laat zien dat er meer kanten van de medaille zijn.

 

Verder meldt de NCRV dat men zelf de eenzijdigheid van de reis heeft bekritiseerd, en er daarom een ontmoeting met kolonisten was geregeld. Dat siert ze, maar op een week van alleen Palestijnenleed is dat natuurlijk niks. Bovendien vind ik dat je verhaal moet halen bij de mensen die erover gaan. Dus als een boer vertelt te zijn onteigend voor de bouw van het hek, dan ga je praten met Israelische autoriteiten, onafhankelijke juristen, journalisten of politici van links en rechts en probeer je erachter te komen hoe het zit en waarom de beste man geen compensatie heeft gekregen. Als Palestijnen in een vluchtelingenkamp vertellen hoe ze al in 1948 werden verdreven en nu nog steeds in eigen land niet vrij zijn praat je ook met iemand die in 1948 aan Joodse kant vocht, en als Palestijnen vertellen hoe ze bij de checkpoints worden getreiterd praat je ook met slachtoffers van teroristische aanslagen, en met soldaten die de checkpoints bemensen en er nog geregeld explosieven en andere wapens in beslag nemen. Alleen zo krijg je een compleet beeld en wordt de complexiteit duidelijk. Dat dat niet de bedoeling was van de reis blijkt wel uit het boek van Thomese, Grillroom Jeruzalem, en uit onderstaande fraai geschreven recensie:

 

 " Blijft de vraag: als het drietal niet dom is, waarom gaat het dan in hemelsnaam mee op een trip die beoogt partijgangers van hen te maken? Die vraag wordt beantwoord in de keuze van het genre dat Grillroom Jeruzalem virtuoos pasticheert: het schoolreisjeverslag. Oneerbiediger kan dat natuurlijk niet bij een bestemming die met de geur van heiligheid, modieus engagement, exotisch martelaarschap en dood omgeven is. Het lijkt erop dat het drietal meeging omdat goedverkopende en/of mediageliefde Ne-derlandse schrijvers nu eenmaal vaak met zulke pretreisjes naar verre landen meegaan. Ditmaal niet door het letterenstaatsfonds gefinancierd, maar who cares? "

 

RP

------------ 

 

Grillroom Jeruzalem – P.F. Thomése

http://www.vn.nl/boeken/recensie/grillroom-jeruzalem-p-f-thomese/

door Jeroen Vullings in Recensie
28 juni 2011 

 

Drie Nederlandse schrijvers kregen de uitnodiging in 2010 naar Israël en de bezette gebieden te reizen om zich daar onder leiding van mediapriester Antoine Bodar zelf een oordeel te vormen over het langdurige conflict tussen Israëli's en Palestijnen. Waarom Jan Siebelink, Rosita Steenbeek en P.F. Thomése ja zeiden, staat niet in de reisnovelle Grillroom Jeruzalem, die Thomése over die ervaring schreef. En waarom juist zij werden uitgenodigd, wordt ook niet duidelijk. Op een gegeven ogenblik oppert Thomése dat de verklaring misschien is dat zij zo onnozel zijn, ideale figuren om te manipuleren. 

 

Dat is natuurlijk onzin, want uit de terughoudendheid van Siebelink en Steenbeek en de intuïtieve argwaan van Thomése spreekt dat ze zich niet voor een ideologisch karretje wilden laten spannen. Ze daarmee feliciteren is beledigend, want je moet wel erg dom zijn om niet te kunnen bevroeden wat je te zien zult krijgen als je uitgenodigd wordt door de pro-Palestijnse organisatie United Civilians for Peace, in Tho-méses woorden 'een consortium van humanitaire organisaties als Pax Christi, Oxfam Novib'. En je moet nog dommer, want megalomaan zijn als je denkt dat je als Nederlandse schrijver na zo'n georganiseerd tranentrekreisje eventjes de oplossing kunt verzinnen voor het complexe conflict daar, dat met zoveel emoties gepaard gaat: 'Er is iets in het begrip "Israël" dat mensen buiten zichzelf van woede brengt. Of je het nu verdedigt of bestrijdt, voor de woede zelf maakt dat geen verschil. Die is er, altijd, erop wachtend om gevoed te worden. Eén woord, één opmerking is dan al genoeg om een steekvlam te veroorzaken. Zoals het politieke conflict steeds weer ontploft, letterlijk, door aanslagen en daaropvolgende militaire wraakoefeningen, zo ontploft het ook bij voortduring in de hoofden van afzonderlijke mensen.' 

 

Schoolreisjeverslag 

 

Blijft de vraag: als het drietal niet dom is, waarom gaat het dan in hemelsnaam mee op een trip die beoogt partijgangers van hen te maken? Die vraag wordt beantwoord in de keuze van het genre dat Grillroom Jeruzalem virtuoos pasticheert: het schoolreisjeverslag. Oneerbiediger kan dat natuurlijk niet bij een bestemming die met de geur van heiligheid, modieus engagement, exotisch martelaarschap en dood omgeven is. Het lijkt erop dat het drietal meeging omdat goedverkopende en/of mediageliefde Ne-derlandse schrijvers nu eenmaal vaak met zulke pretreisjes naar verre landen meegaan. Ditmaal niet door het letterenstaatsfonds gefinancierd, maar who cares? Je kunt daarbij de morele wijsvinger heffen, ze verwijten dat ze hun schrijversnaam prostitueren, maar dat maakt hun al te menselijke motieven van zo'n buitenkansje te profiteren niet minder invoelbaar. 

 

Een schoolreisje dus, en hup, daar gaat het koddige Bekende Nederlanders-kwartet weer de minibus in, nadat hun chauffeur uitgeplast is. 'De eindeloosheid van vakanties vroeger op de achterbank naar Zuid-Frankrijk. Waar blijven de zee, de beek, de ijsjes?' Van plaatje naar plaatje, de ene na de andere geregisseerde ervaring tegemoet. Dat regisseren krijgt nog een dubbele betekenis, omdat ze in hun nek gehijgd worden door een NCRV-televisieploeg. 

 

 Al direct spreken de NCRV'ers over 'de goede zaak', als iets waar de reisgenoten allen hun steentje aan moeten bijdragen, waarop Thomése innerlijk steigert: hoezo, goede zaak? De schrijver is tenslotte aan niets en niemand dienstig. Hij duidt 'die verdomde cameraploeg' aan als 'de duivel', aan wie je je ziel niet moet verkopen zoals de ijdele Bodar doet: 'Mogen ze iets quoten? Antoine heeft het er al uitgeflapt. Iets over het Derde Rijk. Doe dat nou niet, Antoine. Hij doet het toch. Ik doe het toch, zegt hij, het mag niet, maar mensen uit hun huizen zetten mag ook niet. Dat zijn methoden die… verwerpelijk vindt hij het. Walgelijk. Onmen-selijk. Hij spuugt zijn adjectieven uit, als giftige fluimen.' 

 

 Deze cynische NCRV-types, die niet malen om zoiets als de waarheid of nuance, maar die het slechts te doen is om platte, kijkcijferstuwende propaganda, door ongefilterde emotie te ontlokken aan manipuleerbare naïevelingen, willen Thomése in hún film dringen. Een film die zou kunnen heten: The making of a fellow traveller. Hij bestrijdt hen met hun eigen wapenen, hij maakt zijn eigen film: 'Grillroom Jeruzalem. Starring: Rosita Steenbeek & Jan Siebelink. Also starring: Antoine Bodar as "the priest".' Hij speelt daar niet in mee, trouw aan zijn schrijversroeping: 'Laat mij alsjeblieft het scenario maar schrijven.' 

 

 Dat wordt dan wel een desavouerende film: Nobelprijs voor de Vrede-winnaar Yasser Arafat noemt hij ronduit een terrorist: 'Arafat leefde [...] in de overtuiging dat de honderden zo niet duizenden aanslagen die hij organiseerde op Joodse burgers, onder wie kinderen, sporters, zieken, bejaarden, een prima zaak waren, want – zoals zijn Nederlandse vrienden van het Palestina Komitee zeiden en misschien nog steeds zeggen – wat moest hij anders? Voor de goede zaak moeten nu eenmaal wel eens de verkeerden sneuvelden. Scholen, ziekenhuizen worden dan noodzakelijke doelen.' Tot zover die 'goede zaak', waarvoor de NCRV-duiveltjes Thomése dachten te kunnen ronselen. 

 

 Even ongemakkelijk is iets anders wat hij blootlegt. Als één volk, zo leert de geschiedenis en Thoméses geliefde literatuur, recht heeft op de status van ultiem slachtofferschap, dan is het wel het Joodse. Maar de Palestijnen winnen die propagandaslag, keer op keer, omdat geen spin toereikend is om het Israëlische militaire optreden te verbloemen. 

 

 Fysiek geïntimideerd 

 

 Grillroom Jeruzalem leest ook als een hardhandige beteugeling van Thoméses literaire zucht naar romantiek. Hij ziet de Joodse kolonisten in Hebron als – jeugdsentiment uit de western – vooruitgeschoven pioniers in een vijandige omgeving. Last frontier, dat werk. Tot hij na wat kritische vragen fysiek geïntimideerd wordt door zo'n bikkelharde kolonist: 'Ik ruik het zuur van zijn koosjere adem.' Evenzeer ondervindt hij hoezeer de wurgende overmaat aan verboden en beperkende bepalingen het leven van Palestijnen in Israël bemoeilijkt. 

 

 Tegenover die ontromantisering stelt hij een revitalisering van door decennialange nieuwsgewenning inhoudsloos geworden begrippen – de reden waarom berichten uit Israël en Gaza nauwelijks meer tot hem doordrongen. De lege woorden weer betekenis geven lukt hem alleen door dicht bij zichzelf te blijven. Vandaar het perspectief van het schoolreisje, waarbij Thomése en Siebelink zich tijdens een bijeenkomst met onverstaanbaar mummelende geestelijk leiders liever vergapen aan een leuk jong Arabisch ding. Pret van geile pubers. 

 

 Bij dat hilarische schoolreisjeperspectief hoort ook zijn 'luiheid'. Betrekkelijke luiheid, want hij schreef wel Grillroom Jeruzalem. Maar alle ideologisch gekleurde informatie die hij ter voorbereiding thuis kreeg, liet hij ongelezen. Achter die desinteresse schuilt zijn verweer, zijn weigering een gedicteerde versie van de werkelijkheid te betreden. 

 

 In de slotzin van Grillroom Jeruzalem gebruikt Thomése nadrukkelijk de term 'waarheid'. Groot woord voor een schrijver, en de precieze betekenis blijft hier wat troebel. Thomése kan zich daarover beter nader verklaren in een essay. Grillroom Jeruzalem is inzichtelijk genoeg: een Nederlandse schrijver heeft niks te betekenen in de werkelijkheid van Gaza waarin literaire symboliek verwordt tot machteloze pathetiek. Hij moet afgewend van de wereld zijn eigen tuintje maar ontginnen. Met eigen taal.