zaterdag 24 maart 2012

Slechts buitenlandse interventie zal Assad kunnen stoppen

 
Dit bericht van Missing Peace is al weer 2 weken oud, maar verbetering is nog niet in zicht. De VN Veiligheidsraad heeft inmiddels een verklaring aangenomen die oproept tot een einde aan het geweld in Syrië. Dat is minder dan een resolutie, maar zelfs bij een resolutie van de Veiligheidsraad is het de vraag of de regering zich hiervan iets zou aantrekken, als die niet gevolgd wordt door concrete maatregelen.
 
Of de val van Assad orde en rust, vrede en democratie zou brengen is overigens ook nog maar zeer de vraag. In Lybië bijvoorbeeld heerst nog steeds vooral de chaos.
 
Wouter
___________
 

Slechts buitenlandse interventie zal Assad kunnen stoppen

Door Missing Peace / Vrijdag, 9 Maart, 2012 - 2:20 PM
Bloedbad in Syrië verergert na Chinees Russisch veto in VN Veiligheidsraad over sancties

"In Baba Amr leerden we R. kennen, een gewonde met een geamputeerd been die een week daarvoor was ontslagen uit het legerziekenhuis.

Eind december werd zijn straat beschoten door het Syrische leger. Vijf van zijn buren en familie leden kwamen toen om het leven. We kregen een video filmpje te zien waarin R. haastig in een auto werd gelegd terwijl zijn been er half af lag en op een onprofessionele manier op zijn plaats werd gehouden door een doek.

Het eerste ziekenhuis waar hij naartoe werd gebracht was vol en samen met zijn 28-jarige neef, wiens arm aan zijn lijf vast zat enkel door middel van een paar stukken huid, werd hij doorverwezen naar een ander ziekenhuis,. De taxi die de twee vervoerde naar het nieuwe ziekenhuis werd echter aangehouden bij een controlepost van de Syrische veiligheidsdienst. De twee gewonden werden gearresteerd; overgebracht naar een gepantserd voertuig en vervolgens vervoerd naar het leger ziekenhuis.

In het ziekenhuis werden hun wonden niet behandeld; ze werden geblinddoekt, vastgebonden aan hun bedden en uren lang gemarteld. Hun beulen wilden geen informatie los krijgen, ze namen er genoegen mee om hun slachtoffers te martelen en uit te schelden: "Ah, dus jij wilt vrijheid! Hier, hier is je vrijheid!".

De neef van R. overleed tijdens de martelingen. Hijzelf werd uiteindelijk wel geopereerd en daarna overgebracht naar de gevangenis, daar raakte zijn been ontstoken en moest na 6 dagen worden geamputeerd."

Dit voorval werd beschreven door de Franse journalist Jonathan Littell in een verslag dat hij schreef over zijn verblijf in Syrie in februari 2012.

Littell beschrijft dat martelingen in de staats- en legerziekenhuizen bijna de norm zijn en dat zij al deel uitmaakten van de procedures van het regime lang voordat de Syrische opstand begon.

Muhabarat

Een dokter genaamd Abu Salim, die twee jaar bij de Syrische inlichtingendienst (Muhabarat) werkte (en nu bij de oppositie hoort), legde aan Littell uit wat zijn functie inhield:

"Wat is de taak van een doktor in de Muhabarat?

Ik zal het je vertellen: Ten eerste, er voor zorgen dat de personen die worden gemarteld in leven blijven, zodat ze zolang mogelijk ondervraagd kunnen worden.

Ten tweede; medische zorg verstrekken zodra de ondervraagde bewusteloos raakt, opdat de ondervragingen door kunnen gaan.

Ten derde, het verstrekken van psychofarmaca.

Ten vierde, indien een gemartelde aan het einde is gekomen van zijn krachten en dreigt te overlijden dan kan de dokter om zijn opname vragen. De dokter beslist dit zelf niet. De verantwoordelijke voor het onderzoek beslist of de ondervraagde opgenomen mag worden. Voordat de revolutie begon werd bijna iedereen opgenomen en behandeld, nu alleen de belangrijke gevangenen. De rest laten ze dood gaan."

Gruweldaden

Berichten over martelingen en video opnames van martelingen en andere gruweldaden bewijzen dat het Syrische regime zich schuldig maakt aan mensenrechten schendingen op grote schaal.

Sinds het begin van de Syrische opstand heeft Assad zijn troepen opdracht gegeven om met harde hand op te treden tegen de opstandelingen. Dit heeft ervoor gezorgd dat hij nog steeds aan de macht is maar ook dat veel soldaten overgelopen zijn naar de oppositie.

De meeste van deze soldaten weigerden om geweld te gebruiken tegen hun landgenoten en verlieten met gevaar voor eigen leven Assad's leger.

Oppositie

Echter niet alle strijders van de oppositietroepen zijn voormalige soldaten van het Syrische Leger. Velen hebben zich aangesloten bij de oppositie omdat ze genoeg hebben van het leven in angst en terreur en omdat ze schoon genoeg hebben van Assad's regime.

Abu Saliman, een oppositie lid uit Baba Amr in Homs, vertelde dat de generatie van zijn ouders verlamd was door hun angst voor het regime, maar dat zijn generatie nu deze angst barrière had doorbroken. De keuze is nu tussen de overwinning of de dood.

Een van de problemen is echter dat de oppositie verdeeld is. Begin maart maakte de Syrische Revolutionaire Patriottische Groep (SRPG) bekend dat ze uit de SNC coalitie stapte.

De afsplitsing kwam nadat de oppositie zich terug had moeten trekken uit het Baba Amr district in Homs. De SRPG vindt het SNC te gematigd en schijnt banden te hebben met Al Kaida. Een gevolg van dit alles is dat de oppositie internationaal aan steun heeft ingeboet en dat het Syrische regime tot nu toe vrij gemakkelijk overeind blijft .

Burgeroorlog

Een ander probleem is dat het huidige conflict steeds meer etnische aspecten krijgt en dat er nu feitelijk sprake is van een burgeroorlog.

Het overgrote gedeelte van de Syrische oppositie bestaat namelijk uit Soennieten. Het Syrische regime bestaat daarentegen voornamelijk uit Alawieten (een afsplitsing van Shia Islam) die een kleine minderheid vormen in Syrië.

De Syrische opstandelingen doen het voorkomen dat zij vechten voor alle Syrische burgers, er zijn echter regelmatig berichten over aanvallen op Alawieten door Soennieten en Bedoeïenen. Het ging daarbij vaak om wraakacties na de dood van familieleden en naasten.

Het verschil tussen deze wraakacties en de acties van het regime is dat die steeds meer beginnen te lijken op ethische zuiveringen.

Dat bleek ook uit de maandlang durende aanval op Homs waarbij het Syrische Leger de inwoners van deze stad, en dan voornamelijk van de wijk Baba Amr (Moslim Broederschap Soennitisch bolwerk), probeerde uit te moorden.

Vele journalisten en deskundigen die het conflict volgen, zijn daarom bezorgd dat dit conflict in een slepende burgeroorlog zal uitmonden. Sommigen maken vergelijkingen met de oorlog in Bosnië.

Bondgenoten

De Syrische oppositie is zich hiervan bewust en weet dat ze snel hulp moet krijgen uit het buitenland om zo een einde te kunnen maken aan het regime van Assad. Een bijkomend probleem is dat het regime machtige bondgenoten heeft in Iran, Rusland en China.

De kans op die buitenlandse hulp lijkt echter verminderd door de interne verdeeldheid in de oppositie. Bovendien heeft het Russische en Chinese veto over een scherper sanctieregime tegen Assad in de VN Veiligheidsraad er voor gezorgd dat de positie van het regime in feite verstevigd is.

Passiviteit

De Britse journalist Paul Conroy, die onlangs gewond raakte en door de oppositie uit Homs werd gesmokkeld, waarschuwde echter vorige week tegen de passiviteit van de wereldgemeenschap in het Syrische drama.

Hij zei dat de wereld over 10 jaar wroeging zal hebben en zich zal afvragen hoe dit heeft kunnen gebeuren. Hij zei dat hij vele oorlogen en conflicten heeft gezien maar dat wat hij in Homs had gezien ongekend was.

Voorlopig is de enige buitenlandse inmenging in het Syrische conflict gekomen van de Arabische Liga. Na de mislukte waarnemingsmissie zijn er nu berichten dat de Arabische landen nu wapens en huurlingen sturen om de oppositie tegen Assad te versterken.

Israël volgt deze ontwikkelingen met argusogen. Het is risico is namelijk niet denkbeeldig dat de grote voorraden massavernietigingswapens van het Assad regime in handen zullen vallen van Hezbollah, Al Kaida of andere extremistische groeperingen.

 

Antisemitische drek in een Nederlandse krant

 

Deze column verscheen bijna een jaar geleden in Elsevier. Sindsdien is er helaas niks ten goede veranderd, en Jos Collingnon had deze week weer eens een antisemitische cartoon in de krant. Hij doet dit vaker, waarbij de oppermachtige louche rijke Joodse lobby een geliefd onderwerp is. Zo had hij ook eens een cartoon over de Amerikaanse verkiezingen waarin  de Joodse lobby tot winnaar werd uitgeroepen, en een waarin hij heel onthullend de lange tenen van het CIDI hekelde waar het antisemitisme betreft. Dat hij zich aan mensen ergert die dit benoemen, is zeer begrijpelijk. Tegen de cartoon van deze week, waarin een hand van achter een muur Wilders een hoop geldt toesteekt en die in het Hebreeuws daarvoor bedankt, is aangifte gedaan. Of het werkt, is zeer twijfelachtig, maar het zou niet slecht zijn als er eens een discussie komt over hoe antisemitische thema's, vaak onder het mom van antizionisme, steeds meer de mainstream media insluipen. 

 

RP

---------

 

Antisemitische drek in een Nederlandse krant

http://www.elsevier.nl/web/Opinie/Afshin-Ellian/294519/Antisemitische-drek-in-een-Nederlandse-krant.htm

woensdag 13 april 2011 09:52

 

Bekijk de cartoons 

·  Muammar Khaddafi met Dracula's tanden

·  Eindelijk mag het 

 

Veel dingen gebeuren onopgemerkt. Het ergste wat ons kan overkomen is dat het verwerpelijke normaal wordt. Daardoor worden we resistent tegen wat we altijd als afkeurenswaardig hebben beschouwd. 

Als onze kranten in hun uiterlijke verschijning op antisemitische Midden-Oosterse kranten gaan lijken, vraag ik me af wat voor zin het heeft om op 
4 mei de moord op weerloze burgers, vooral de joodse, te herdenken. 

Plezier
De Volkskrant is een van mijn ochtendkranten. Sinds ik in Nederland woon, lees ik met veel plezier de Volkskrant. Ik heb met die krant de Nederlandse taal geleerd. Daardoor heb ik een stevige emotionele band met de krant. Het is een spannende krant, die tegengeluid en kritiek niet weert.

Maar toch kunnen ook vrienden, de beste columnisten en redacteuren, fouten maken. Of, erger nog, het kwaad steunen.

Op de voorpagina van de Volkskrant van dinsdag 5 april keken twee cartoons de lezer pontificaal aan. Daaronder stond: 'In het Vrije Libië in de stad Benghazi werken cartoonisten zich een slag in de rondte om 42 jaar onderdrukking in te halen. Staatsieportretten van Kadhafi (sic) zijn in de fik gestoken. In plaats daarvan verschijnen overal spotprenten, bijvoorbeeld van de dictator die een schop onder zijn kont krijgt. De ontlading van het vrije woord en het vrije beeld: eindelijk mag het.'

Dracula's tanden
Eindelijk mag het? Wat wordt in de eerste cartoon afgebeeld? het is een afbeelding van kolonel Muammar Khaddafi met Dracula's tanden. Op zijn bril staat de Davidster, de vlag van Israël, het symbool van de joden. Daaronder staat in het Arabisch te lezen: 'de jood'.

Is dit het vrije Libië? Moeten we hier blij mee zijn? Ook ten tijde van Khaddafi mochten de vijanden als joodse handlangers worden afgebeeld. Nu worden de rollen omgedraaid en wordt Khadadfi zelf als jood afgebeeld. Iedereen verwijt elkaar 'de jood' te zijn – de jood is namelijk de duivel.

De neutrale Volkskrant-tekst onder deze antisemitische cartoon is veelzeggend over het gebrekkige historische en morele bewustzijn van sommige journalisten. 

Laars
Dit is echt ernstig. De tekst onder die cartoon had totaal anders moeten luiden. Twintig jaar geleden zou dat het geval zijn geweest. Ook verderop in de Volkskrant zijn een paar cartoons geplaatst. Op een van die cartoons is Khaddafi te zien met een Davidster op zijn arm. De joodse Khaddafi krijgt van een laars, het Libische volk, een rotschop. In de handen van Khaddafi zien we geld. 

Wat waren de joden alweer in de paranoïde verbeelding van Europa? Geldzuchtigen, woekeraars, moordzuchtige beesten! Dat waren de stereotypen die de Europese antisemieten gebruikten voor de joden.

En deze antisemitische drek staat nu zo maar in een beschaafde Nederlandse krant, zonder enig commentaar. 

Huiscartoonist
Op zaterdag 9 april stond er een andere antisemitische cartoon in de Volkskrant. Deze was niet gemaakt door een Libiër maar was homegrown. Een huiscartoonist voelde zich aangemoedigd om ouderwetse gore anti-joodse propaganda te tekenen.

Het is een reactie op Richard Goldstone's brief in The Washington Post waarin hij zijn eerdere beschuldigingen aan het adres van Israël over de Gaza-oorlogintrekt. Goldstone komt nu op basis van beschikbare informatie tot de conclusie dat in zijn rapport Israël ten onrechte van oorlogsmisdaden is beschuldigd. Wel blijft hij van mening dat Hamas oorlogsmisdaden heeft gepleegd. 

 

Verwoest
De cartoonist tekende een getto (Gaza) dat door prikkeldraad wordt omgeven. De getto is verwoest. Het beeld doet ons denken aan de getto van Warschau. Boven die verwoestingen zweeft een man met een Davidster op zijn arm (Netanyahu?) met dikke Stürmer-lippen en met een tekst in zijn hand: Washington Post, Goldstone, ik heb het niet geweten. Wir haben es nicht gewusst.

Is de Gaza-strook echt te vergelijken met de getto van Warschau? Waren in de getto van Warschau de levensverwachting en het niveau van de gezondheidszorg van de joden hoger dan die van de bevolking in het Turkije van nu? Waren de joden in de getto het snelst groeiende (en opmerkelijk gezonde) volk in de wereld, zoals de Gazanen? Lagen de winkels in Warschau vol met voedsel en goederen, zoals in Gaza? 

Sprookjes
Als dit het geval is, dan viel het erg mee met de behandeling van de joden door de nazi's, dan zijn ook al die verhalen over de Holocaust sprookjes, en dan zijn de joden leugenaars. Wie beweren dat laatste? De antisemieten en de nazaten van de nazi's.

Het gaat hier dus niet zozeer om de angstaanjagende domheid en de schokkende ongeletterdheid van deze cartoonist. Hij doet moedwillig mee aan de Holocaust-ontkenning. En niemand bij de Volkskrant denkt: wat zijn we hier aan het doen? Wat voor propaganda bedrijven we hier? Geen zucht van de hoofdredactie.

We beginnen weer gewend te raken aan het antisemitisme.

 

'Iran loves Israel, Israel loves Iran'

De profielfoto van de facebookpagina Israel loves Iran

 
Facebook wemelt van de anti-Israel groepen, met soms meer dan 100.000 sympathisanten. Onderstaande aktie laat zien dat het ook anders kan: liefdesbetuigingen over en weer tussen Israeli's en Iraniërs. Correspondent Rolf Bos hoont daarbij de bangmakerij door de regering Netanjahoe. De angst voor een Iraans atoomwapen is echter gerechtvaardigd, en heeft niets te maken met vermeende ophitsing tot haat tegen Iraniërs maar met een misdadig regime dat ook geweld tegen haar eigen bevolking niet schuwt. Israel heeft nooit gedreigd wapens tegen het Iraanse volk in te zetten, maar alleen tegen atoomlokaties, anders dan Achmadinejad die de Joodse staat uit het Midden-Oosten verwijderd wil hebben.
 
Peace & Love,
Wouter
______________
 
 

'Iran loves Israël, Israël loves Iran'

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/9766/Buitendienst-Jeruzalem/article/detail/3229428/2012/03/22/Iran-loves-Israel-Israel-loves-Iran.dhtml

Rolf Bos − 22/03/12, 10:08

VK WEBLOG In tijden van dreiging over en weer liefdevolle steunbetuigingen uitwisselen tussen Israël en Iran. Het kan, en het gebeurt, schrijft correspondent Rolf Bos.

Hey world we have a message for you!
We, Iranians, do not want a nuclear bomb!
We, Iranians, do not want a war!
We, Iranians, do not want an Islamic regime!
We, Iranians, do not want to support terrorist groups!
We want democracy!


Het is een verademing, in tijden dat  de regeringen van Iran en Israël elkaar voor zo'n beetje alles en nog wat uitmaken. Een oproep om, als Iraniërs en Israëliërs, van elkaar te houden. Op internet, en dan vooral op facebook, is de laatste dagen een zogenoemd 'lovefest' tussen Iraniërs en Israëliërs gaande. De liefdesbetuigingen over en weer zijn niet van de lucht.

Het begon afgelopen zaterdag. Twee grafische ontwerpers uit Tel Aviv, het echtpaar Ronny Edry en Michal Tamir zetten foto's van henzelf op een facebookpagina met het logo: 'Iraniërs We (hartje) You. We zullen jullie land nooit bombarderen.' In mum van tijd had de pagina duizenden sympathisanten. 

Verbazingwekkend veel kwamen er uit Iran, waar zondag een tweede facebookpagina werd gecreëerd met het logo 'We (hartje) You, Israëlisch volk. De Iraniërs willen met geen enkel land oorlog voeren.' Op de site werden afbeeldingen geplaatst van Abdol-Hossein Sardari, de 'Iraanse Schindler' die tijdens de oorlog 2.000 Iraanse joden uit Frankrijk hielp ontvluchten. Ook werd een zegel geplaatst van Cyrus de Grote, de heerser van het Perzische Rijk rond 550 vC., die tolerant jegens zijn Joodse onderdanen was.

Chatten

Sindsdien zijn er op de pagina's contacten over en weer. Iraniërs zijn zelfs begonnen te chatten met Israëliërs.  De Israëlische initiatiefnemer Ronny Edry schrijft: 'Voor een oorlog moeten we bang zijn voor elkaar, moeten wij elkaar haten. Ik ben niet bang voor jullie, ik haat jullie niet. Geen Iraniër deed me ooit kwaad. Ik ben geen officiële vertegenwoordiger van mijn land. Ik ben een vader en een leraar. We houden van jullie. We willen jullie ontmoeten, een kopje koffie met elkaar drinken en over sport praten.'

Het antwoord van Reza Khatar uit Iran: 'Ja, laten we naar een wedstrijd kijken, wij nemen de snacks mee.'

Snacks uit Iran! Dat is nogal wat anders dan de angst voor het Iraanse atoomwapen waar de Israëlische regering de laatste maanden zo op wijst. Zowel de Iraanse president Ahmedinejad als de Israëlische premier Netanyahu hebben nog niet op de wederzijdse liefdesverklaringen van hun respectievelijke volkeren gereageerd.

Rolf Bos is correspondent in Jeruzalem voor de Volkskrant.

 

vrijdag 23 maart 2012

Onderzoek naar berichtgeving over Gaza escalatie

 

Israel: 12 Points , Israel-Palestina.Info en stichting WAAR

Gepubliceerd: vrijdag 23-3-2012

Zie het volledige onderzoek hier.


In dit onderzoek is de berichtgeving van De Volkskrant, NRC Handelsblad, Trouw en het NOS journaal over de recente escalatie rond de Gazastrook en Zuid-Israël (10-17 maart) bekeken en beoordeeld op evenwichtigheid. Ons viel op dat er in de berichten die we spontaan tegenkwamen erg weinig aandacht was voor de achtergronden van de escalatie en voor het aantal raketten dat op Israël werd afgevuurd en hun impact. We hebben een aantal zaken op een rijtje gezet waarvan we meenden dat die van belang zijn voor een goed begrip van wat er gaande was en een evenwichtige berichtgeving, zoals de reden dat Israël op vrijdag 9 maart twee leden van de Volksverzetscomités (PRC's) doodde, het feit dat er ook daarvoor al raketten op Israël werden afgevuurd, hoe snel werd in het artikel duidelijk dat de Palestijnse slachtoffers vooral strijders waren, werd in de kop geweld van beide kanten genoemd, werd duidelijk dat Israël verschillende maatregelen nam om doden aan haar kant te voorkomen en de raketten ondanks het geringe aantal Israëlische slachtoffers veel impact hadden op het leven voor een miljoen mensen?

Uit de artikelen op zowel de websites van de verschillende kranten als de papieren edities en de berichten en geluid- en videofragmenten op de website van de NOS kwam een behoorlijk onevenwichtig beeld naar voren. Men ging veelal voorbij aan het Israëlische leed en de voortdurende angst waarin een miljoen mensen leven. Ook het feit dat Israël de scholen in dit gebied gesloten hield en de afgelopen jaren veel heeft geïnvesteerd in schuilkelders en een goed maar duur raketafweersysteem bleef onvermeld, met uitzondering van de papieren editie van de Volkskrant en enkele geluidsfragmenten van de NOS.

In de berichtgeving lag sterk de nadruk op de doden en gewonden aan Palestijnse kant, en het feit dat er in Israël slechts enkele gewonden vielen. Soms werd dat contrast nog vergroot door toe te voegen dat de Palestijnse raketten weinig schade aanrichtten in Israël. Pas later in de artikelen werd (soms impliciet) gemeld dat de meeste (en de eerste dagen alle) doden aan Palestijnse kant strijders waren. De escalatie begon nadat Israël twee leden van de Volksverzetscomités had gedood, die volgens Israëlische inlichtingen bezig waren met een grote aanslag op Israël. Dat laatste werd echter vaak niet genoemd. Andere doden waren vooral leden van de Islamitische Jihad die op weg waren raketten af te vuren, of in of nabij raketlanceerinstallaties en wapenopslagplaatsen aanwezig waren. In plaats van op het verschil in doden aan beide kanten te wijzen had men ook de nadruk kunnen leggen op het verschil in intentie: de meer dan 300 vanuit Gaza afgevuurde raketten waren zonder uitzondering bedoeld om maximale schade aan te richten en zoveel mogelijk slachtoffers te maken, terwijl Israël juist probeert om zowel aan eigen kant als bij de Palestijnen onschuldige slachtoffers te vermijden. Terwijl de Islamitische Jihad (net als Hamas) opereert vanuit burgergebied en raketten in de nabijheid van huizen en scholen afschiet, doet Israël er alles aan de eigen bevolking te beschermen. Al deze zaken bleven onderbelicht, zodat alleen de simpele rekensom: 25 doden tegenover 8 gewonden overbleef. Alsof de moraliteit van beide partijen kan worden afgemeten aan het aantal slachtoffers dat men had te betreuren.

De berichten op de websites zijn het meest gekleurd. Er wordt nauwelijks enige achtergrond informatie gegeven zodat een en ander gereduceerd wordt tot het aantal doden en gewonden aan beide kanten. Daarbij meldden de koppen bijna uitsluitend Israëlisch geweld, evenals de foto's. Het aantal raketten op Israël wordt veel minder vaak genoemd dan het aantal Palestijnen dat door Israël werd gedood, en het werd vaak niet of pas in de laatste alinea duidelijk dat de gedode Palestijnen voornamelijk strijders waren. De berichten op de websites waren vaak afkomstig van het persbureau ANP, en vaak was hetzelfde bericht op vele websites geplaatst. Het is daarom bijzonder kwalijk dat juist het ANP zulke slechte en gekleurde artikelen aflevert.

Van de kranten besteedde de Volkskrant de meeste aandacht aan het conflict, met zeven artikelen online en nog eens vier in de papieren krant. De Volkskrant bood tevens de meeste achtergrond, met een interview met een Palestijnse strijder en een stukje van de Israëlische ambassadeur. De NRC had drie artikelen in de papieren krant en vier online en Trouw had zeven artikelen online en weinig in de papieren krant. Bij De Volkskrant is er een duidelijk verschil tussen de artikelen online die van de persbureaus afkomstig waren en kort en gekleurd waren en de eigen berichtgeving in de papieren krant die veel evenwichtiger is. Bij de NRC zijn juist de online berichten nog relatief evenwichtig, vergeleken met zowel de eigen papieren krant als met de ANP berichten die Trouw en de Volkskrant online plaatsten. NRC gaat in de papieren krant weliswaar iets dieper op de zaak in maar dat leidt niet tot evenwichtigere berichtgeving. Ook bij de NOS is er een duidelijk verschil tussen de geschreven artikelen op de website en vooral de geluidsfragmenten, waarin meestal de correspondente aan het woord kwam.

Naast omissies en selectieve berichtgeving waren er ook enkele feitelijke onjuistheden. Zo meldden NOS, Trouw en VK dat er sinds het einde van de Gaza oorlog een staakt het vuren was en dat Hamas dat ook nakwam. Er werden echter de afgelopen maanden geregeld raketten op Israël afgevuurd en ook Hamas heeft na de Gaza oorlog meermaals raketten afgevuurd. Ook zijn er vorig jaar aanslagen geweest in onder andere Eilat en verijdelt Israël ook nog steeds aanslagen.

Alle media meldden ook de dood van een tienerjongen door Israël op 12 maart. Het is echter onwaarschijnlijk dat hij door Israël is gedood, zoals blijkt uit het verslag van een AFP verslaggever die ter plekke was.

Zowel NRC als De Volkskrant hadden op hun websites een verkeerd foto-onderschrift dat later stilzwijgend gecorrigeerd werd, waarschijnlijk na klachten van lezers: de NRC meldde daarbij dat Israël 200 raketten op de Gazastrook had afgevuurd, wat natuurlijk andersom moest zijn, terwijl De Volkskrant meldde dat een raket van het Iron Dome raketafweersysteem 'op de Gazastrook afgevuurd' werd, terwijl het natuurlijk een uit Gaza afkomstige raket probeerde te onderscheppen. Beide fouten zetten Israël negatief neer.

Hoewel men in de berichtgeving het onderscheid tussen burgers en strijders vaak niet maakte, lijkt dit wel een reden dat de berichtgeving over deze escalatie niet prominenter werd gebracht. De kranten maakten er geen voorpagina nieuws van en de NOS had alleen een paar korte berichten in de TV journaals, zonder reportages. Ook de internationale veroordelingen die Israël bij dergelijke escalaties doorgaans ten deel vallen bleven grotendeels uit. Terecht eiste het zo veel extremere dagelijkse bloedbad in Syrië meer aandacht op. Desondanks is de berichtgeving, vooral het aantal berichten op de websites van Trouw en de Volkskrant, toch wat buitenproportioneel te noemen.

 

 

donderdag 22 maart 2012

Hamas welkom in VN hoofdkwartier Geneve

 

Nadat men onlangs Ghadafi nog eens heeft geprezen vanwege zijn fantastische mensenrechtenbeleid, en nadat een VN medewerkster is betrapt op het vervalsen van foto's van dode Palestijnse kinderen, mag dit natuurlijk niet verbazen. Verbazingwekkender is het dat zoveel mensen de Verenigde Naties nog serieus nemen en als gezaghebbende organisatie op het gebied van de mensenrechten en het internationaal recht beschouwen. Het idee en het ideaal zijn mooi, maar aan de uitvoering schort helaas nogal wat, en je ogen sluiten helpt daar niet tegen.

US, European and Israeli laws designate Hamas as a terror group.  Hamas's hate-filled Charter advocates genocide, or in its words:  "Israel will exist and will continue to exist until Islam will obliterate it…The Day of Judgment will not come about until Muslims fight the Jews (killing the Jews)…"   The organization is pursuing that goal on a daily basis.

Nevertheless, the Council published a formal UN "Bulletin" – with the Council's name splashed across the top and a formal UN symbol number – containing the following message.  Anyone wanting to catch a lecture by a Hamas human rights authority should head off to Meeting Room XXVII in the UN's Palais des Nations from 10 to 12 Monday morning.
 

RP

--------- 

Hamas welcomed at UN headquarters in Geneva

http://www.jpost.com/Opinion/Op-EdContributors/Article.aspx?id=262666

By ANNE BAYEFSKY

03/20/2012 18:56

Only the United Nations could twist the security threat so that the terrorist front man became the victim.

On March 19, 2012 the UN Human Rights Council and its UN staff in Geneva advertised and facilitated an event featuring a representative of the terrorist organization Hamas.  Facing an immediate outcry, a massive misinformation campaign is now underway to protect the already discredited UN body. But there is no avoiding the facts:  the UN handed a UN entrance pass and a UN microphone, in a UN room, to Hamas's own Ismail al-Ashqar.

US, European and Israeli laws designate Hamas as a terror group.  Hamas's hate-filled Charter advocates genocide, or in its words:  "Israel will exist and will continue to exist until Islam will obliterate it…The Day of Judgment will not come about until Muslims fight the Jews (killing the Jews)…"   The organization is pursuing that goal on a daily basis.

Nevertheless, the Council published a formal UN "Bulletin" – with the Council's name splashed across the top and a formal UN symbol number – containing the following message.  Anyone wanting to catch a lecture by a Hamas human rights authority should head off to Meeting Room XXVII in the UN's Palais des Nations from 10 to 12 Monday morning.

Or in more formal UN-eze "Human Rights Council, Nineteenth session, Geneva, Bulletin of informal meetings, Held in parallel to the session, Monday, 19 March 2012…Subject: Arrest of parliamentarians, Public. A/HRC/19/BI/16."

Sent out to face the subsequent barrage of criticism, Director of the United Nations Information Service in Geneva Corinne Momal-Vanian told AP that the meeting was "on the sides of the Human Rights Council session" and any UN-accredited group "can organize side events and invite speakers of its choice." 

Indeed, the event featuring the Hamas member of the Palestinian Legislative Council was organized by the UN-accredited NGO "Maarij Foundation for Peace and Development."  But here are a few facts Momal-Vanian managed to leave out. 

UN facilities would only have been available to a non-governmental organization that had been awarded UN accreditation and then only after they had requested the services from the UN secretariat.  Though the UN bulletin carries a standard disclaimer for what may or may not be said during such events, the application to hold the meeting in the first place must have been vetted and approved by UN staff.

Moreover, locating meetings on the "side" of the Human Rights Council's regular session – which is now in full swing – is a deliberate attempt to influence information flow to Council participants.  And while in theory any UN group can ask permission to hold a side event, it is no accident that approval is actually granted to a raft of Israel-bashing NGOs.

This week alone radical organizations with extreme ideologies are scheduled to hold two more two-hour sessions on UN premises: "Human rights in Palestine" and "Follow-up to the Goldstone Report."  The organizing NGOs, including Al Haq, BADIL Resource Center for Palestinian Residency and Refugee Rights, and Mouvement contre le racisme et pour l'amitié entre les peuples, all hold official UN accreditation.  Standard fare is to claim that Israel's creation was a catastrophe that has to be walked back; Israel is an apartheid state; Israelis are foreigners transplanted onto Arab land; Israel should be subject to debilitating sanctions.  BADIL's website and activities, for example, are studded with antisemitic images and rants.  

The controversy comes at an inopportune moment for the Obama administration, which is in the middle of a drive to renew its three-year term on the Human Rights Council.  So somehow a twitter campaign joined Monday's effort to ward off the public relations disaster of a terrorist UN human rights buff.  

Some examples. Tweet: "NGOs can invite people without the UN being aware or responsible."  In fact, no person can get through UN security at the Palais des Nations without their name being provided to UN officials in advance; officials must then grant access and issue a UN pass.  Even the UN spokesperson has not alleged that al-Ashqar evaded security and snuck in.

Then there was this tweet: "Hamas representative invited by NGO is distraction."  Welcoming a terrorist into the midst of a facility supposedly dedicated to human rights is indeed a distraction – from the UN's raison d'etre.  Another read: "Contrary to Hamas boast, its representative spoke to empty room."   Photos of the audience posted on the web contradicted that tweet.  And then there was the bleat: "Invited not by UN but Sudanese group." Except that the Sudanese group was not just any bunch of hate-mongers, but UN-accredited, and nothing would have prevented UN staff from turning al-Ashqar away at the door.

According to Momal-Vanian, however, what worried the UN most about the Hamas agent's visit was this:  "the global body assessed the possibility of security threats in connection with the event and allowed it to go ahead." 

A perversion from beginning to end.  Only the UN could twist the security threat so that the terrorist front man became the victim.

The writer is director of the Touro Institute on Human Rights and the Holocaust.

 

Hamas lid beraamde bomaanslag en ontvoering soldaat

 

Hamas hield zich afzijdig in de recente Gaza escalatie, zo melden verschillende media, omdat zij geen belang had bij nieuwe schermutselingen met Israel. En, zo werd daar door bijvoorbeeld de NRC aan toegevoegd, omdat zij een staakt het vuren met Israel in acht neemt. In werkelijkheid lukt het Hamas niet om aanslagen te plegen of soldaten te ontvoeren en van een staakt het vuren is in die zin geen sprake. Verijdelde aanslagen halen zelden het nieuws, maar laten wel zien wat er zou gebeuren als Israel minder goed op zou letten en de grenzen met Gaza zou openen. 

 

RP

-------

 

Hamas man 'plotted bombing, soldier kidnapping'

http://www.jpost.com/NationalNews/Article.aspx?id=262813

By JOANNA PARASZCZUK, YAAKOV LAPPIN

03/21/2012 17:26 

 

State Attorney's Office says resident of Gaza caught trying to enter Israel had planned attacks in Eilat area.

 

A resident of Gaza caught trying to enter Israel was on a terrorism mission aimed at launching a suicide bombing attack in the Eilat area, the State Attorney's Office revealed on Wednesday.

Mohammed Hassin Awad Abu Adareh, 20, of Rafah, Gaza, is alleged to be a member of Hamas's military wing, the Izz ad-Din Qassam Brigades. 

Prosecutors say he also planned to kidnap an IDF soldier, which Hamas has been threatening to do repeatedly since the release of former captive soldier Gilad Schalit.

The charges provide a detailed account of continued Hamas attempts to murder Israelis, and underline how fragile the current 'ceasefire' between Israel and Gazan terror groups is.

The Southern District Attorney filed an indictment on Monday against Aderah.

According to the indictment, Adareh joined Hamas's Qassam Brigades last summer, after moving to Sinai from Gaza.

His first tasks involved gathering information on IDF forces stationed on the Egypt-Israel border and near Eilat, including photographing them for a senior Qassam Brigades agent, Yunus Abu Shaluf, the indictment said.

Shortly afterward, another Qassam Brigades member, Rushdi Abu Aderah, met Adareh in a mosque in Rafah. Rushdi, who acted as Aderah's handler, gave him a GPS device, a video camera and a handgun.

Adareh traveled to the Taba border crossing on the Egyptian-Israeli border, where he filmed IDF positions.

Adareh also filmed videos of Eilat and gathered GPS coordinates on the Red Sea city and its surrounding area, including its airport and an IDF base near the border, the indictment said.

Shortly afterward, a member of Israel's security forces made telephone contact with Adareh, who immediately hung up the phone.

However, Rushdi told him to answer the next call, and find out how much the Israeli authorities knew about them, the indictment said, so when the man called again, Adareh told him he was only involved in drug-running.

Adareh then returned to Gaza, where he, Abu Sharef and Rushdi traveled to the Qassam Brigades headquarters and turned over the photographs and information they gathered to a man named Al-Atar, a senior agent of that terrorist group responsible for the southern part of the Gaza Strip, the indictment said.

Al-Atar told Adareh to gather more information about Eilat, and Adareh realized that he was being asked to help carry out a plan to kidnap a soldier, the indictment charges.

Allegedly, Abu Shaluf then instructed Adareh to scout out more IDF locations on the Sinai border, and told him that in addition to the plan to kidnap a soldier, the Qassam Brigades were also plotting a suicide bombing attack.

Adareh then allegedly photographed locations around the Kerem Shalom border crossing on the Israel-Gaza-Egypt border, including several IDF locations across the border from al-Qasimia in Sinai.

However, shortly afterward, Adareh began to suspect that one of his colleagues was a Shin Bet (Israel Security Agency) agent, the indictment said, and as a result he returned to Gaza where he told Abu Sharef his suspicions.

During that meeting, Abu Sharef told Adareh that he had prepared a car in Sinai, and Adareh agreed to drive suicide bombers from Egypt into Israel, so that they could perform reconnaissance missions in the area, the indictment said.

Adareh said that since the IDF used the road from Egypt to Israel to transport soldiers, he could shoot at IDF vehicles with an RPG, the indictment charges.

Adareh also allegedly suggested placing rocket launchers in Sinai and firing projectiles at Eilat, but Abu Sharef turned him down, saying that Israeli security forces knew about all Hamas's activities in Sinai, and that Egypt had told them to stop their actions in the region.

On February 20th, Adareh was arrested after infiltrating into Israel with two other men, Saddam Abu Adareh and Ashraf al-Zufi.

 

Joden Toulouse hadden nooit problemen

 

De vreselijke schietpartij in Toulouse heeft voor heftige emoties gezorgd, en het sentiment dat Joden in Europa niet meer veilig zijn versterkt. Na iedere aanslag of incident steekt dat de kop weer op, en begrijpelijk. Toch is het aantal incidenten waarin Joden worden gedood of zwaar mishandeld niet groot, mede omdat men zelf vaak zorgt voor een goede beveiliging, en ook omdat veel Joden zich op bepaalde plaatsen al niet meer herkenbaar als Jood vertonen. Israel riep toeristen en andere Israeli's in het buitenland onlangs op om extra voorzichtig te zijn vanwege de voortdurende dreiging van terroristische groeperingen om Israeli's ook buiten Israel te treffen. Het is een oude taktiek: eind jaren '60 al begon de PLO en later haar mantelorganisatie Black September met vliegtuigkapingen en andere aanslagen in Europa omdat het in Israel steeds moeilijker lukte, en ook om daarmee de aandacht op het lot van de Palestijnen te vestigen. En dat werkte. Ook nu heeft de dader gezegd dat voor hem het belangrijkste motief het lijden van de Palestijnen is. Er moet alles aan gedaan worden om dit soort aanslagen te voorkomen (overheden moeten bijvoorbeeld zonder meer bereid zijn om te betalen voor de beveiliging van Joodse instellingen) en de daders mag ook op geen enkele manier het idee worden gegeven dat hun 'boodschap' enig effect heeft en dat ze ergens, ondanks de foute methode, wel een punt hebben. 

 

RP

--------- 

 

"Joden Toulouse hadden nooit problemen"

http://www.refdag.nl/nieuws/buitenland/joden_toulouse_hadden_nooit_problemen_1_631497

22-03-2012 12:00 | Buitenlandredactie 

 

APELDOORN – Tijdens de begrafenis van de slachtoffers van de schietpartij in Toulouse, woensdag in Jeruzalem, hebben enkele sprekers de Franse Joden opgeroepen hun land te verlaten. Toch is de trend in Frankrijk dat het aantal anti­semitische incidenten afneemt. 

 

In Frankrijk werden vorig jaar minder antisemitische incidenten gemeld dan in 2010 en bovendien zijn de meeste gevallen niet gericht tegen personen, maar betreft het vernielingen. Er kwamen vorig jaar 389 mel­dingen binnen bij de Dienst voor de Bescherming van de Joodse gemeenschap, tegen 466 in 2010. 

 

Hoewel Frankrijk een weinig verheffende traditie van antisemitisme kent, is het lang geleden dat er dodelijke aanslagen tegen Franse Joden waren. De laatste vergelijkbare aanslag met die in Toulouse was in 1982, toen zes mensen omkwamen bij een granaataanslag in de Rue des Rosiers in Parijs, het hart van de Joodse gemeenschap in de hoofdstad. In de jaren 70 en 80 waren er zeer geregeld aanslagen tegen Joodse doelen in Frankrijk, die meestal het werk waren van pro-Palestijnse groeperingen. De meeste antisemitische incidenten in Frankrijk doen zich voor in Parijs. „We hebben nooit problemen gehad met integratie of veiligheid", liet de Joodse leider Bouaz Gasto uit Toulouse tegenover persbureau AP weten. „Daarom dachten we altijd dat zoiets hier nooit zou gebeuren." 

 

De Franse terrorisme-expert Jean-François Daguzan zei woensdag tegenover de krant Le Monde dat de radicaalislamitische cellen zich „vanouds" inderdaad met name in steden als Parijs, Lille en Lyon bevonden. „Al-Qaida zet sinds enkele jaren echter steeds vaker vrijwel geheel zelfstandige terroristen in. Die kiezen vaak hun geboorteplaats uit voor aanslagen, omdat zij die plek goed kennen." 

 

Frankrijk ontmantelde volgens Daguzan het afgelopen decennium één tot drie terreurnet­werken per jaar. „Het frustrerende van antiterrorismewerk is echter dat een terrorist door de mazen van het net kan glippen."

 

 

woensdag 21 maart 2012

Dader aanslag op Joodse school in Toulouse blijkt jihadist

 

Terwijl sommige media er snel bij waren met beweringen dat antisemitisme vast geen motief was voor de schietpartij in een Joodse school in Toulouse, blijkt de dader een radikale moslim te zijn die zegt met Al Qaida verbonden te zijn en Palestijnse kinderen te willen wreken. 

 

RP

----------- 

 

'Toulouse gunman shows no remorse'

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4206161,00.html

French authorities say psychological profiling of prime suspect in Toulouse Jewish school shooting suggests he has history of violence, mental illness

News agencies

Latest Update: 

03.21.12, 20:29

"He regrets nothing. He wishes he had a chance to kill more people – bring France down to its knees" – that is how French Prosecutor Francois Molins described Mohammed Merah, a Muslim Frenchman, who is the prime suspect in several terror attacks in the country.

 

Merah, a 23-year-old man of Algerian origin, is believed to be the gunman who perpetrated Monday's terror attack on Ozar Hatorah Jewish School in Toulouse, as well as in the killing of three French paratroopers last week.

 

Related stories:

 

He refuses to surrender to authorities and his home has been the scene of a dramatic standoff with police since 2 am Wednesday. 

 

 

"He claims to be a jihadist and says he belongs to al-Qaeda," French Interior Minister Claude Gueant told reporters in Toulouse. "He wanted to avenge the Palestinian children and take revenge on the French army because of its foreign interventions."

 

Paris Prosecutor Francois Molins said that Merah's radical views were known to authorities, and that "he has been under surveillance by French intelligence for a couple of years."

 

Merah's psychological profiling suggested that he has a history of violence and that he has been suffering from mental illness since his youth, Molins added.

 

Authorities had intelligence suggesting that Merah planned to kill another soldier imminently.

 

Security forces sieging his Toulouse residence have so far refrained from storming the premises, because they do not have accurate information as to the type and amount of munitions he may have, he said.

 

The French prosecutor added that Merah had been to Afghanistan twice, and had trained in the Pakistani militant stronghold of Waziristan.

 

Gueant added: "The main concern is to arrest him, and to arrest him in conditions by which we can present him to judicial officials… We want to "take him alive ... It is imperative for us."

 

Still, Merah's friends paint a different portrait of his than Molins. French newspaper Le Figaro quoted several of his friends as saying that Merah was "a gentle person. Everyone loves him."

 

"This man, who always strived for a better future, was never perceived as a Jihadist, as someone capable of murdering a child… He was never a violent person," one friend, who spoke anonymously, told the newspaper.

 

Roi Simyoni contributed to this report

 

Ahmed Qurei wil eenstatenoplossing weer in overweging nemen

 
Qurei wil de "eenstatenoplossing" op tafel leggen voor discussie. Dat kan hij oprecht als optie zien, of hij wil Israel onder druk zetten, of misschien wil hij zelfs de eigen Palestijnse bevolking tot nadenken stemmen over hun wensen en eisen. Wie weet komen ze dan toch tot inzicht dat ze liever een staat krijgen waar zij in de meerderheid zijn, en dat dit ook niet rijmt met het recht op terugkeer?
 
Radikale Joden zowel als Palestijnen willen één staat, maar wel eentje waarin zij de meerderheid zijn en dus de dienst uitmaken. Dat sluit elkaar nogal uit.
 
Wouter
____________
 
Qurei calls for reconsidering one-state solution

http://www.jpost.com/MiddleEast/Article.aspx?id=262231

By KHALED ABU TOAMEH

03/17/2012 19:57

Former PA PM says two-state solution lost momentum, one-state solution should be considered despite "endless problems."

 

Former Palestinian Authority prime minister Ahmed Qurei, who was one of the architects of the Oslo Accords, Saturday called on Palestinians to consider a one-state solution for Palestinians and Israelis instead of a two-state solution.

Voicing frustration and disappointment with the peace process, Qurei, who played a major role in secret and public negotiations with Israel over the past two decades, said that the "one-state solution, despite the endless problems it embraces, is one of the solutions that we should be contemplating through an internal dialogue." 

He said that the Palestinians should be talking publicly about the one-state solution, putting it on the table as an option and throwing in the face of Israel as "burning embers."

Qurei's call for a one-state solution came in an article he published Saturday in the pan-Arab London-based Al-Quds Al-Arabi newspaper.

Qurei said that the two-state solution, which was first endorsed by the Palestine National Council [the PLO's parliament-in-exile] in 1988, has lost its momentum.

Qurei blamed Israel for "burying" the two-state solution by building settlements and creating new facts on the ground in the West Bank and east Jerusalem.

He said that the two-state solution was relevant "before Israeli bulldozers buried this project."

Qurei likened efforts to achieve a two-state solution to "plowing the sea and a long political comedy."

Israel, he charged, has managed to "decapitate" the two state solution through its actions and measures in Jerusalem and the West Bank.

Qurei accused the US and Western countries of failing to fulfill their promises to help the Palestinians achieve statehood. He also blamed the Arab world for being preoccupied with other matters instead of focusing on the Palestinian issue.

Some Palestinians and political factions have begun talking seriously about the one-state solution, Qurei added.

PA President Mahmoud Abbas has come out against the one-state solution, emphasizing over and again that the two-state solution remains the first and last option for the Palestinians.

Qurei's call for a one-state solution for Israelis and Palestinians came shortly after large posters promoting the idea appeared on billboards in various parts of the West Bank.

It was not clear who was behind the posters favoring a one-state solution. However, Fatah activists were quick to remove the posters.