Waarom BDS inspectieteams niet deugen (IMO)

 

 

Waarom BDS inspectieteams niet deugen

 Posted by Ratna  2. IMO Blog  Add comments  Edit

Jun012016

 

= IMO Blog = 

Het was vorige week weer raak: in diverse supermarkten werden inspecties uitgevoerd tegen producten die onder belabberde arbeidsomstandigheden worden gemaakt. Zo zijn er vragen over de herkomst van de spotgoedkope jeans en andere kleding die geregeld bij de Aldi en Lidl wordt aangeboden, de hazelnootpasta waarvoor de hazelnoten door kinderhandjes in Turkije worden geplukt (ja, dat gebeurt nog steeds), de bananenplantages waar werknemers bij de pluk worden blootgesteld aan grote hoeveelheden pesticiden, en de tabakproductie waar ook nogal eens kinderhanden aan te pas komen.

Werkelijk onrecht

Oh wacht, sorry, ik vergis me. De inspectieteams keken slechts naar de herkomst van bepaalde producten, en vonden het fout wanneer die uit bezet dan wel omstreden gebied komen, zoals de Westelijke Sahara, Cyprus, of Tibet. Hè, weer fout. De inspectieteams hadden een bepaald land op het oog, waarvan de producten niet zouden deugen. Het ging niet eens alleen om omstreden gebied, of je moet het hele land omstreden willen noemen – iets wat zij dus ook doen. De omstandigheden waaronder de producten zijn geproduceerd zijn ze worst, de status van het gebied is ook niet bepalend – het gaat alleen om een bepaald land, en eigenlijk volk. Want de ‘inspectieteams‘ van DocP, een organisatie die Israels bestaansrecht niet erkent en het hele land als bezet gebied beschouwd, hebben zeker geen problemen met producten die Arabieren in Israel hebben geproduceerd, zolang ze door Arabische firma’s worden verhandeld en je dus niet ‘de bezetter’ steunt.

Anderen hebben, feller dan ik zou willen doen, al gewezen op de onwelriekende geur die hier vanaf komt en de gelijkenis met de jaren ’30 en de oproep die de nazi’s toen deden om ‘niet bij Joden te kopen’. Ik hou niet zo van de nazivergelijking, en het erbij halen van de oorlog, en het uitmaken van mensen voor antisemiet wanneer men actievoert tegen Israel. Maar in dit geval is het moeilijk om steekhoudende argumenten tegen de vergelijking in te brengen. Israel is de enige Joodse staat, dat wil zeggen land waar Joden de meerderheid hebben en zichzelf besturen, zonder overigens niet-Joden uit te sluiten. Juist in de Arabische landen om Israel heen heerst ellende en onrecht en vallen vele doden, door toedoen van moslims, niet van Joden. Er zijn op allerlei gebied vele, vele, veel ergere misstanden waar je het middel van zo’n nep inspectieteam voor zou kunnen inzetten, zoals hierboven al aangehaald. Er is geen rechtvaardiging te verzinnen waarom men juist Israelische producten als ‘besmet’ detecteert, de winkelmanager oproept die uit de schappen te halen en het winkelend publiek indoctrineert met valse verhalen over hoe moreel verwerpelijk die producten zouden zijn. Met idealisme en het tegengaan van misstanden heeft het in elk geval niks te maken.

Er wordt uiteraard ook actie gevoerd tegen werkelijk onrecht en terecht opgeroepen om bepaalde producten niet te kopen. Wakker Dier voert actie tegen de plofkip, Greenpeace tegen pesticiden waaraan bijen doodgaan, de Schone Klerencampagne voor schadevergoeding aan de textielarbeidsters na de ramp van 2013 in Bangladesh. Meer nog dan actievoeren tegen producten komen mensen tegenwoordig met een schoner, beter, fairder alternatief. En zelden zijn de acties tegen een heel land en in feite volk gericht. Zelden ook zijn ze zo agressief in aard, en zo gedreven door haat. Echte idealisten dragen een positieve boodschap uit, ze staan voor een ideaal, en stellen zich niet intimiderend op naar buitenstaanders.

Nieuwe Joden

De BDS beweging richt zich expliciet op Israels bestaansrecht. Zo zei Omar Barghouti, een van de oprichters van de internationale BDS beweging:

A Jewish state in Palestine in any shape or form cannot but contravene the basic rights of the indigenous Palestinian… most definitely we oppose a Jewish state in any part of Palestine…. Ending the occupation doesn’t mean anything if it doesn’t mean upending the Jewish state itself.

BDS is tegen onderhandelingen, tegen vrede, tegen ‘normalisatie’ met Israel, ook als dat voor de Palestijnen juist goed is. Er zijn vaker dwarsverbanden tussen de BDS beweging en Hamas (en organisaties die Hamas steunen) aangetoond. BDS’ers hebben artiesten en andere prominenten onder druk gezet en geïntimideerd, en verstoren theater- of muziekvoorstellingen van Israelische artiesten.

Bart Schut schrijft op Jalta naar aanleiding van de ‘inspecties’:

Laat hen weten dat hun racisme niet gepikt zal worden. Net zoals wij het niet zouden pikken als groepen skinheads in de supermarkten halalprodukten zouden ‘controleren’. Nee, moslims zijn niet ‘nieuwe Joden’, Joden zijn de nieuwe Joden. Al verpakt dit tuig de antisemitische boodschap als ‘antizionisme’ en strijd tegen een verzonnen ‘koloniale uitbuiting’. We trappen er niet in. Wie denken deze idioten wie zij zijn dat zij in supermarkten ‘inspecties’ uitvoeren?

Laat zien dat Israel 100 procent bestaansrecht heeft als Joodse staat. Dat is onze verantwoordelijkheid, dat dit eeuwenlang ook door ons vervolgde volk eindelijk een thuis heeft waar het veilig is. Dat wie dat in twijfel trekt en ons probeert te intimideren met virtuele en verbale knokploegen, tegen een muur aanloopt. Wijs hen het gat van de deur.

Deze woede wordt breed gedeeld in Joodse en pro-Israel kringen. Joden voelen zich aangevallen, ook al gaat het ‘slechts’ om producten uit Israel. De grens tussen antizionisme en antisemitisme is immers al zo vaak overschreden, en ook deze actie stinkt. In mijn vorige blogs ging ik uitgebreid in op het linkse begrip voor antizionisme, zelfs als het eigenlijk antisemitisme is, met precies dezelfde vooroordelen en stereotypen. Ook tegenover de BDS beweging stelt men zich doorgaans mild op, en sommigen steunen haar zelfs. Onterecht heeft die het imago van links idealisme, de inzet voor een betere wereld en het opkomen voor de zwakkere medemens. De banden met radikale organisaties, de sympathie voor Hamas en geweld bij sommigen, de negativiteit, opruiing en extremistische positie – ze worden niet gezien.

Kamervragen

Minister Koenders oordeelde afgelopen week dat de ‘inspectieteams’ legaal zijn zolang ze geen schade toebrengen aan de producten. In de Tweede Kamer werd afgelopen donderdag gedebatteerd over de etikettering van producten uit de Westbank. Eerder werd een motie van Han ten Broeke bijna Kamerbreed aangenomen, die ervoor pleitte niet alleen producten uit de Westelijke Jordaanoever te etiketteren, maar dit pas in te voeren wanneer dat voor andere vergelijkbare gebieden ook gebeurt. Maar minister Koenders zei dat andere landen in de EU daar niet voor voelen. Koenders wil desondanks wel onderzoeken of de maatregel niet voor meer landen kan gelden, maar weersprak kritiek van de CU, SGP en PVV dat de maatregel discriminerend is zolang alleen Israel wordt aangepakt:

Koenders weersprak dat. „Er is geen enkele discriminatie vanuit de overheid.” In het specifieke geval van producten uit Judea en Samaria vragen bedrijven en consumenten volgens hem om meer duidelijkheid over de herkomst van die spullen. Het speciale etiket moet daarin voorzien.

Vreemd. Producten uit de Westbank worden zo immers wel degelijk anders behandeld dan die uit andere omstreden gebieden. Het is een beetje alsof de hoeveelheid suiker wel op koekjes moet staan maar niet op chocola. Met dergelijke informatie is de consument ook niet geholpen. Ook zei Koenders niet te willen onderzoeken of DocP de ANBI status kan worden ontnomen. Dat organisaties die actievoeren voor het einde van een bevriende staat, te boek staan als liefdadigheidsinstelling en belastingvoordeeltjes genieten, is onverteerbaar.

We kennen in Nederland vrijheid van meningsuiting, maar die hoeft niet extra te worden gesteund door de belasting. Overigens zijn boycots van Israel in o.a. Frankrijk, Canada en het VK in bepaalde gevallen illegaal verklaard. Dat Nederland dat voorlopig niet van plan is, wil niet zeggen dat men niks tegen de walgelijke ‘inspectieteams’ kan doen. Het CIDI heeft een aantal zaken op een rijtje gezet. Ook interessant mocht je zelf in een supermarkt werken of medewerkers erop willen attenderen.

Ratna Pelle

 

Israelkritiek in de schaduw van de Holocaust (IMO)

 

 

Israelkritiek in de schaduw van de Holocaust

http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/05/31/israelkritiek-schaduw-holocaust/

= IMO Blog = 

In de laatste drie blogs heb ik geschreven over antisemitisme en Israelhaat binnen links. Naast enkele specifiek linkse thema’s vinden we het doorgaans ook erger wanneer Westerse (in onze beleving aan ons verwante) landen zich misdragen, dan wanneer landen die op heel andere waarden zijn gebaseerd (collectivistisch, op stammen gebaseerd etc.) dat doen.

Daarbij komt in het geval van Israel nog onze moeizame verhouding met de Joden. Hoe los je de schuld van de Tweede Wereldoorlog in? Hoe kun je een Jood na alles wat er toen is gebeurd nog recht in de ogen kijken en zelfs boos op hem worden als hij zich misdraagt of een eikel blijkt te zijn? Het gevoel continu collectief in de schuld te staan is bijna niet vol te houden. We willen dat Joden weer ‘gewone’ mensen worden, met dezelfde streken en tekortkomingen als wij, en dus vinden we het fijn als we kunnen laten zien dat dat land van hun, dat de eerste decennia zo werd bewierookt, nu toch ook zijn makken blijkt te hebben, en misschien zelfs niet principieel verschilt van wat de nazi’s deden. Vooral dat laatste helpt ons van ons schuldgevoel af.

Daders en slachtoffers

Vandaar dat geen enkel land zo veelvuldig met de nazi’s wordt vergeleken als Israel. De nazi’s staan voor het absolute kwaad, de absolute wreedheid en het totale morele failliet. Een land dat er dergelijke praktijken op na houdt verdient onze steun niet en heeft in feite geen bestaansrecht, dus het is een ideale manier voor haar vijanden om Israel in diskrediet te brengen. Het is voor de vergelijkers een steun in de rug dat ook Israeli’s bepaalde praktijken weleens met de nazi’s vergelijken, zoals onlangs nog een legergeneraal. Doorgaans bedoelen Israeli’s zelf het vooral als waarschuwing en niet om hun eigen land te demoniseren. Het is ook een krachtige symboliek en past in een algemener beeld: het idee dat de slachtoffers van toen de daders van nu zouden zijn, zoals ook mensen die mishandeld zijn zelf relatief vaker gewelddadig worden.

Soms leidt dit tot uitermate aanmatigende theorieën over hoe de Joden zo getraumatiseerd zijn dat zij zich nu verschansen achter hoge muren en onterecht in iedere Arabier een nazi zien. Als ze nu maar zouden begrijpen dat alles goed komt wanneer ze ophouden met het geweld en die hekken, wanneer ze de Palestijnen als hun medemensen gaan zien, dan staat de vrede voor de deur. Zo tragisch….

Sommige felle Israelcritici zeggen vroeger de Joodse staat gesteund te hebben maar teleurgesteld te zijn over de Israelische houding tegenover de Palestijnen en over schendingen van het internationaal recht en de mensenrechten. Men lijkt vroeger een geïdealiseerd beeld van Israel en Joden te hebben gehad, en zich persoonlijk verraden te voelen door de (huidige) realiteit. Daarbij heerst dan vaak het idiote idee dat kritiek op Israel nog steeds zo moeilijk ligt vanwege de Holocaust en daarmee een taboe wordt doorbroken.

Twee lessen

De verschrikkingen van de Holocaust hebben de Israeli’s twee belangrijke inzichten opgeleverd: we willen niet dat dit ons ooit nog eens kan overkomen, dus we moeten sterk zijn en kunnen niet op anderen vertrouwen voor onze veiligheid. En ten tweede: we willen zelf anderen niet aandoen wat ook maar in de verte zou kunnen lijken op deze verschrikkingen; we mogen ons morele kompas nooit verliezen en moeten de moral highground behouden, wat onze vijanden ook doen.

Een treffende illustratie van dat laatste beschreef ik in een recente blog n.a.v. de discussie over de soldaat die een gewonde terrorist doodschoot. Ter verdediging van de soldaat wezen sommige Israeli’s op een voorval meer dan 10 jaar geleden waarbij een soldaat gewond raakte en een officier werd gedood door een Palestijn met een bomvest aan. De soldaat had de man willen doodschieten, maar kreeg geen toestemming van de officier. Nabestaanden van de officier maakten bezwaar tegen het verdedigen van de soldaat in Hebron met verwijzing naar dit eerdere voorval. Zij wezen op de professionaliteit van officier Binamo en de moraliteit van zijn beslissing en vonden dat door deze vergelijking zijn gedachtegoed en morele erfenis geen recht wordt gedaan. Het gaat hier voor de duidelijkheid niet om radikale Israel critici van Betselem en Breaking the Silence en aanverwante clubs, die door de buitenwereld vaak als de enigen met een moreel kompas worden gezien in een steeds barbaarser land, maar om ‘gewone’ Israeli’s. Mensen die achter het leger staan en achter hun land en er (vaak) trots op zijn. Het zijn de mensen die Monique van Hoogstraten en Walther Derks nooit interviewen, omdat ze niet voldoen aan het plaatje van ofwel rechts-nationalistisch en anti-Arabisch, ofwel radikaal links en tegen bijna alles wat Israel doet.

Veel Israeli’s proberen beide elementen, de nadruk op veiligheid en de noodzaak van een moreel kompas, te combineren. Daarom klinken ze soms als een havik en houwdegen, om vervolgens hun land te waarschuwen omdat het nazi-achtige trekjes begint te vertonen. Juist veel mensen op hoge posities in het leger en de veiligheidsdiensten, die zich als geen ander voor het eerste hebben ingezet, benadrukken het belang van het tweede en laten zich soms bijzonder kritisch uit. Het is daarom erg goedkoop wanneer antizionisten hun waarschuwingen misbruiken om hun eigen gelijk proberen te halen.

De een z’n terrorist

Terug naar links. Velen binnen (radikaal)links hebben met name een probleem met het inzicht dat Joden zichzelf goed moeten kunnen verdedigen, en verdraaien dit tot dat de Joden alleen om zichzelf geven en ‘hun soort’ veilig willen stellen, ten koste van alles en iedereen. Anja Meulenbelt herhaalde deze valse aantijging onlangs nog in een blog ter verdediging van antiziosemiet Abu Jahjah: “Als mensen zeggen, ‘Nooit meer Auschwitz’, wat bedoelen ze dan? Dat mag ons joden nooit meer gebeuren, of, dat mag ons mensen nooit meer gebeuren, dat mag niemand overkomen?” Natuurlijk is volgens Meulenbelt alleen het laatste juist terwijl zionisten het eerste doen, en dus staat Hezbollah sympathisant Abu Jahjah, die heeft gezegd dat alle zionisten in Israel moeten oprotten of anders gedood zullen worden, en die met zijn AEL de meest walgelijke cartoons heeft gemaakt, aan de goede kant en alle zionisten aan de verkeerde.

Knappe omdraaiing. Zowel hij als Hezbollah leider Nasrallah hebben met zoveel woorden gezegd dat de Joden in Israel nog eens de vernietiging wacht als ze daar blijven. Abu Jahjah gaat daarmee verder dan de meeste rechtse zionisten die voor hem en voor Meulenbelt zo ongeveer het absolute kwaad belichamen. Helaas worden dergelijke valse aantijgingen vaak kritiekloos aangenomen of herhaald.

De kritische houding die links zo eigen is waar het ‘de macht’, grote bedrijven en machtige landen betreft, zou men ook tegenover radikale gewelddadige bewegingen en hun sympathisanten die zich onterecht op hogere waarden beroepen, moeten aannemen. De een z’n terrorist is niet altijd de ander z’n vrijheidsstrijder; soms is de een z’n terrorist gewoon een extremist die met recht bestreden wordt.

Ratna Pelle

 

Links, de Joden en twee lobbies (IMO)

 

 

Links, de Joden en twee lobbies

http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/05/30/links-joden-en-twee-lobbies/  

= IMO Blog = 

In het vorige deel ging ik vooral in op het beeld binnen links van niet Westerse culturen en minderheden, die men enerzijds als slachtoffer ziet van de dominante cultuur en anderzijds ook wil emanciperen, zodat ze gelijkwaardig aan ons kunnen meedraaien en praten. Dat laatste streven steun ik van harte. Helaas ziet men de Palestijnen voornamelijk als slachtoffer zonder veel eigen verantwoordelijkheid, wat een van de redenen is van het eenzijdig negatieve beeld dat men van Israel heeft. Maar hoe kijkt men binnen links naar Joden?

De Joden vallen bij links een beetje buiten de kaart. Ze zijn weliswaar een minderheid en in het verleden zwaar onderdrukt, maar ze voldoen niet (meer) echt aan het plaatje dat bij een onderdrukte minderheid past. Een staat die de VS als belangrijkste bondgenoot heeft en die met het modernste wapentuig en een afscheidingshek met controle posten en metershoog prikkeldraad zijn veiligheid bewaakt, dat is op een of andere manier toch niet helemaal wat links zich bij een geëmancipeerde en mondige minderheid voorstelt. Ze zijn, kortom, te machtig geworden om nog als kwetsbare minderheid te worden gezien en op sympathie van de progressieve Europeaan te kunnen rekenen.

Tegelijkertijd voelen velen zich nog altijd ongemakkelijk over de oorlog en de dubieuze rol die ook Nederlandse organisaties als de NS en de politie daarin speelden. Soms wordt daarom een scherp onderscheid gemaakt tussen de Joden van toen, die net zo goed als andere minderheden toen en nu puur slachtoffer waren van een walgelijke op racisme gebaseerde ideologie, en de Joden van nu, waarbij de zaken wat ingewikkelder liggen. Volgens sommigen is de Jood van toen de moslim van nu, en deze visie klinkt door op bijvoorbeeld de alternatieve Kristallnachtherdenking, waar nauwelijks nog aandacht is voor wat de Joden toen overkwam en alle aandacht gaat naar wie nu wordt gediscrimineerd. Dat wil zeggen naar de moslims die nu worden gediscrimineerd, want voor hedendaags antisemitisme is opvallend genoeg geen aandacht. Wanneer daar ook nog eens felle anti-Israel retoriek bij komt krijgt het geheel een onaangename lucht.

Onderscheid

Om niet als antisemiet te worden gezien maakt men vaak een nogal kunstmatig onderscheid tussen Joden en zionisten. Zionisten zijn de Joden die in Israel de Palestijnen onderdrukken, die hechten aan hun leger en van slachtoffer dader zijn geworden. Over zionisten mag je vervolgens de meest vreselijke dingen zeggen, ze van de meest vreselijke zaken beschuldigen en ze verwensen. Het gaat dan immers niet om Joden, het gaat dan alleen om Joden die Israel steunen, en dat is heel wat anders. Dat de hier wonende Joden in grote meerderheid achter Israels bestaansrecht staan (waarmee ze volgens radikale antizionisten ook medeschuldig zijn aan al het kwaad dat de zionisten op deze wereld aanrichten), wordt voor het gemak genegeerd. Dit onderscheid en vooral ook de steun van enkele Joodse antizionisten, zoals Harry de Winter, Jaap Hamburger en radikale Israeli’s als Ayala Levinger, vrijwaart ze van de antisemitisme aantijging. Soms wordt de Nederlands-Joodse gemeenschap verweten dat ze zich niet sterker uitspreekt tegen Israel, en wordt dit als medeplichtigheid gezien.

Feit is dat veel Joden, ook zij die felle kritiek hebben, zich ook met Israel verbonden voelen, via familie en vrienden, religie, geschiedenis en cultuur, en velen hebben ooit in hun leven bewust nagedacht over de vraag waar men een leven en gezin wil opbouwen. Het bestaansrecht van Israel staat voor hen buiten kijf, hoe fel ze ook tegen bepaalde zaken kunnen ageren. In die zin zijn zij allemaal zionist, een klein groepje mensen daargelaten waarvoor Israel en alles wat het fout doet een ware obsessie is geworden. Juist deze mensen krijgen in de media geregeld een podium en worden gretig aangehaald door niet Joodse, veelal linkse Israel critici en antizionisten. Wanneer zij Israel bekritiseren is het niet langer vanzelfsprekend dat ze achter haar bestaansrecht staan. Hoewel de gewraakte uitspraken van Britse Labour kopstukken en parlementariërs bij ons ondenkbaar zouden zijn, wordt de kritiek ook hier feller en vooral eenzijdiger. Partijen als de PvdA en D66 zijn van een evenwichtig standpunt met kritiek en begrip voor beide kanten opgeschoven naar een eenzijdig Israel kritisch standpunt. De roep om eenzijdige maatregelen tegen en druk op Israel neemt binnen deze partijen toe. Palestijns geweld wordt weliswaar afgekeurd maar vooral gezien als reactie op de bezetting en op Israelisch onrecht. Met name binnen de PvdA is er een actieve en fanatieke pro-Palestina lobby actief die terrein wint. Ook de steeds belangrijker allochtone stem draagt hieraan bij.

Antisemitisme is links ook in het verleden niet geheel vreemd geweest. Zowel binnen links als rechts, religieus als seculier waren antisemitische noties gangbaar. Het antisemitisme van Maarten Luther heeft recent veel aandacht gekregen en de kerk heeft hier na de nodige worstelingen duidelijk afstand van genomen. Maar ook een groot denker als Erasmus kon er wat van, zo blijkt uit een nieuw boek van godsdienstgeleerde Hans Jansen. Ook Voltaire, die in zijn tijd als links werd beschouwd, deed de nodige antisemitische uitspraken. Er zijn veel meer voorbeelden van weldenkende, in hun tijd progressieve mensen die zich hier schuldig aan maakten.

Complottheorieën, populair binnen antisemitische kringen, heb je zowel in linkse als rechtse varianten en kun je moeiteloos aanpassen aan de gewenste politieke situatie. Door niet van Joden maar zionisten te spreken die teveel macht hebben, teveel geld, teveel connecties en de grootste misdaden plegen, voorkom je dat men je voor antisemiet uitmaakt. Je strijdt dan niet tegen Joden maar slechts tegen een staat waar heel toevallig de Joden in de meerderheid zijn en zichzelf besturen. Dat is althans de nogal doorzichtige smoes die helaas juist binnen links vaak makkelijk geaccepteerd wordt.

Lobby

Zo is er opvallend veel aandacht voor de zogenaamd zo invloedrijke en goed georganiseerde pro-Israellobby. Verschillende (vooral links georiënteerde) media besteden hier van tijd tot tijd aandacht aan. In 2003 had Zembla een walgelijke insinuerende uitzending over hoe slinks deze lobby te werk ging, en hoe zij ervoor zorgde dat alleen pro-Israel visies in de media werden gehoord. Kleine obscure brievenschrijfgroepjes werden als invloedrijke clubs neergezet. De trotse woorden van toenmalig directeur van het CIDI Ronny Naftaniel, dat men echt wel gehoord wordt in Den Haag, werden als bewijs gebruikt dat men met een zeer machtige lobby van doen had. Never mind dat iedere lobby- of belangengroep zoiets kan zeggen, never mind dat de pro-Palestina lobby minstens zo invloedrijk is, dat het CIDI weliswaar gehoord wordt maar men niettemin steeds minder naar de verstandige woorden van deze deskundige en zeer gematigde club luistert. Never mind dat Naftaniel steeds minder in de media kwam, ten voordele van het radikaal Israelkritische Een Ander Joods Geluid. En never mind dat de mediaberichtgeving en al het gefoeter op de Israellobby juist het ongelijk van deze bewering aantoont. Een echt invloedrijke lobby werkt immers achter de schermen en wordt niet opgemerkt.

Zoiets als de pro-Palestina lobby dus wellicht, die ons steeds weer voor voldongen feiten plaatst wanneer er weer een bedrijf ‘om’ is gegaan en zich terugtrekt uit Israel (er is als je het breed genoeg neemt altijd wel ergens een link met de bezetting te vinden, om zo de schijn te vermijden dat het je om Israel zelf is te doen). Ook de NRC kan er wat van. Zij pakte flink uit naar aanleiding van de directeurswisselingen bij het CIDI de laatste jaren, met steeds weer de centrale stelling dat het CIDI zeer invloedrijk en zeer pro-Israel (dat wil zeggen: ongenuanceerd en activistisch) zou zijn. Ook andere media besteden van tijd tot tijd aandacht aan de Israellobby in Nederland. Daarnaast krijgen ook Israelische campagnes om het eigen imago te verbeteren onevenredig veel aandacht. Hoewel zelden succesvol, wordt de indruk gewekt dat de Israelische regering professioneel en gewiekst te werk gaat om de berichtgeving in het buitenland te beïnvloeden en naar haar hand te zetten. In tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt, heeft de Israelische ambassade niet eens het personeel om de Nederlandse media fatsoenlijk bij te houden, laat staan erop te reageren of met journalisten aan te pappen.

Deze overtrokken aandacht voor de macht van de Israellobby leidt tot een vertekend beeld bij het publiek, dat het CIDI en ook de ambassade groter en rijker inschat dan het is. Pro-Israel activisme wordt daarom al snel in verband gebracht met deze zogenaamd zo machtige lobby terwijl anti-Israel activisme geldt als idealistisch en gedreven door linkse idealen van rechtvaardigheid en opkomen voor de zwakkere. De media zouden hierin een meer neutrale rol moeten spelen en activisme voor beide kanten op eenzelfde manier benaderen. Daarbij is het CIDI een stuk genuanceerder dan pro-Palestina organisaties als DocP, het Palestina Komite, Palestine Link of Een Ander Joods Geluid. Het CIDI pleit vaak voor vrede, voor twee staten en vraagt van beide partijen stappen daartoe; de pro-Palestina organisaties hebben enkel kritiek op Israel en wijzen haar bestaansrecht vaak (direct of indirect) af. Hoewel linkse partijen wat betreft hun officiële standpunt dus in feite dichterbij het CIDI staan dan bij de pro-Palestijnse clubs, hebben ze daar veel nauwere banden mee. Soms zijn leden van deze partijen zelfs aanwezig bij demonstraties waar Israels bestaansrecht expliciet wordt ontkend.

Ratna Pelle

 

Israël en de Wereldraad van Kerken (IPI)

Israël en de Wereldraad van Kerken

http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/05/29/israel-en-wereldraad-kerken/

– Door Tjalling –

De Wereldraad van Kerken (WCC, een in 1948 opgerichte koepelorganisatie van een groot aantal kerken) heeft onlangs een officiële klacht ingediend bij de Israëlische vertegenwoordiging in Genève. Enkele vertegenwoordigers van die Raad, onder wie een Nederlandse vrouw, werd namelijk begin mei de toegang tot Israël ontzegd. In de Volkskrant werd hierover gepubliceerd, waarbij echter belangrijke achtergrond informatie ontbrak, waardoor de lezer de indruk krijgt dat Israël een vertegenwoordiger van een goedwillende organisatie ernstig tekort heeft gedaan.

Misschien was er reden voor een klacht van de Raad. Iemand de toegang tot een democratisch land weigeren en een nacht laten doorbrengen in een ‘gevangenisachtige kamer’ is niet niks. Toch is het op z’n minst te begrijpen waarom Israël deze vertegenwoordigers de toegang ontzegde. De WCC stelt zich namelijk bepaald niet neutraal op in het Israëlisch-Palestijns conflict. De Raad bekritiseert Israël sterk terwijl ze Palestijnse wantoestanden niet benoemt. Het botert door die eenzijdige houding al jaren niet tussen Israël en de Wereldraad van Kerken. Nog dit jaar riep de Raad een periode van zeven weken uit tot weken voor ‘watergerechtigdheid’. Israël zou de Palestijnen volgens de WCC niet genoeg water leveren, maar in de praktijk is dit niet het geval, integendeel zelfs. Israël levert de Palestijnen meer water dan is overeengekomen in de Oslo Akkoorden.

De houding van de WCC ten aanzien van het conflict tussen Palestijnen en Israëli’s is bepaald niet reëel. Dit blijkt o.a. uit de Statement on Christian presence and witness in the Middle East uit 2013. In die verklaring staat bijvoorbeeld ‘dat de oplossing van het conflict tussen Israël en (beoogd Tj. T) Palestina enorm zou helpen bij het vinden van oplossingen van andere conflicten in het Midden Oosten’. Hier is dus weer sprake van die klassieke valkuil, namelijk het in verband brengen van alle ellende in en uit (!) het Midden Oosten met het conflict tussen Palestijnen en Israëli’s.

Jeruzalem

Ernstig is wat de Raad beweert over Jeruzalem: “Jerusalem today is an occupied city with a government which has adopted discriminatory policies against Christians and Muslims alike.”

Het oosten van Jeruzalem werd in 1980 geannexeerd door Israël. Als WCC kan en mag je dat betwisten, maar om geheel Jeruzalem ‘een bezette stad’ te noemen kan alleen maar voortvloeien uit een vooringenomen eenzijdig negatieve houding jegens Israël. Zelfs het Vaticaan is in dezen minder negatief jegens Israël. Het blijft namelijk wel Oost Jeruzalem als bezet zien maar West Jeruzalem als Israëlisch, dus niet bezet. De behandeling van de verschillende religies mag overigens niet optimaal zijn in Israël, maar Christenen en Moslims genieten er doorgaans meer rechten en vrijheden dan waar ook in het Midden Oosten.

In dezelfde verklaring van de WCC staat nog iets anders wat opvalt of zelfs een klein beetje ‘christendommelijk’ is uitgedrukt: “Jerusalem is the foundation of our vision and our entire life. She is the city to which God gave a particular importance in the history of humanity.” Uitspraken waarin God in direct verband wordt gebracht met eigen visie of wens zijn op zichzelf al riskant, echter wanneer vanuit niet Joodse kant Jeruzalem daarbij in het geding wordt gebracht, is het voor Israël nòg riskanter. Veel Christenen en Moslims claimen Jeruzalem namelijk als hùn heilige stad. Daar denken veel Israëli’s heel anders over, namelijk het – ongedeelde – Jeruzalem hoort gewoon bij Israël en dat is goed te begrijpen. Vanuit Israëlisch historisch perspectief bekeken is Jeruzalem immers de stad van Koning David en helemaal verweven met de Joodse cultuur en historie. De totaal verschillende visies omtrent Jeruzalem zouden moeten worden verwoord in toekomstige verklaringen van welk kerkgenootschap dan ook in tegenstelling tot de hier genoemde verklaring van de WCC waarin alleen de eigen visie daarvan wordt beschreven.

BDS

Het bedenkelijkste punt uit de houding van de WCC tegenover Israël is het feit dat de WCC al jaren steun geeft aan de BDS (Boycot, Desinvestering en Sancties) beweging tegen Israël. Formeel sprak de WCC zich in 2001 uit tegen een algehele boycot van Israël maar voor een boycot van producten uit Joodse nederzettingen en bedrijven die verbonden zouden zijn met de bezetting van Palestijns gebied. Via met name dochterorganisaties als EAPPI en ondersteuning van het Kairos Palestina Document worden nochtans regelmatig boycotacties gepromoot en ondersteunt die ook heel Israël betreffen, waaronder de academische en culturele boycotcampagnes. Enkele lidkerken van de WCC zoals de Presbyteriaanse Kerk liepen voorop bij desinvestering.

De BDS beweging beweert als doel te hebben: “Op te komen voor de rechten van het Palestijnse volk en zich te richten op de belangen van vluchtelingen, van de Palestijnen die leven onder militaire bezetting op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook, en op de Palestijnen woonachtig in Israël. De oproep dringt aan op verschillende vormen van boycot tegen Israël, zolang Israël haar verplichtingen volgens het internationaal recht niet nakomt”. Het doel van de BDS beweging lijkt oppervlakkig gezien onschuldiger dan je zou denken. De hardcore van de BDS beweging streeft namelijk naar ontmanteling van de Joodse staat. Het ligt voor de hand dat de WCC op de hoogte is van dit streven naar vernietiging en dan mag men van de kant van de WCC zeker een blijk van afkeuring daarover verwachten in plaats van sympathiseren.

Overigens, als er binnen de BDS beweging al sprake zou zijn van een soort van ‘softcore’, die zich dan enkel zou beperken tot labeling en boycot van producten uit de Palestijnse gebieden, dan nòg zou die beperking de Palestijns economie schaden. Zo zijn door het vertrek van de SodaStreamfabriek uit de Westbank, wat mede een gevolg was van toedoen van de BDS beweging  Palestijnse werknemers hun banen kwijtgeraakt.

Uit de verhouding tussen Israël en de Wereldraad van Kerken blijkt hoezeer het Christendom wezenlijk verschilt van het Jodendom. Bij die laatste godsdienst horen nu eenmaal heel concreet een eigen land èn hoofdstad. Dialoog tussen de twee godsdiensten is niet vanzelfsprekend en ook dat laatste moet worden verdisconteerd in statements van de WCC. Zolang dat niet gebeurt preekt de WCC voor eigen parochie wat ook nog eens het bestaansrecht van de Joodse staat onder druk zet.