– Door Tjalling –
De Wereldraad van Kerken (WCC, een in 1948 opgerichte koepelorganisatie van een groot aantal kerken) heeft onlangs een officiële klacht ingediend bij de Israëlische vertegenwoordiging in Genève. Enkele vertegenwoordigers van die Raad, onder wie een Nederlandse vrouw, werd namelijk begin mei de toegang tot Israël ontzegd. In de Volkskrant werd hierover gepubliceerd, waarbij echter belangrijke achtergrond informatie ontbrak, waardoor de lezer de indruk krijgt dat Israël een vertegenwoordiger van een goedwillende organisatie ernstig tekort heeft gedaan.
Misschien was er reden voor een klacht van de Raad. Iemand de toegang tot een democratisch land weigeren en een nacht laten doorbrengen in een ‘gevangenisachtige kamer’ is niet niks. Toch is het op z’n minst te begrijpen waarom Israël deze vertegenwoordigers de toegang ontzegde. De WCC stelt zich namelijk bepaald niet neutraal op in het Israëlisch-Palestijns conflict. De Raad bekritiseert Israël sterk terwijl ze Palestijnse wantoestanden niet benoemt. Het botert door die eenzijdige houding al jaren niet tussen Israël en de Wereldraad van Kerken. Nog dit jaar riep de Raad een periode van zeven weken uit tot weken voor ‘watergerechtigdheid’. Israël zou de Palestijnen volgens de WCC niet genoeg water leveren, maar in de praktijk is dit niet het geval, integendeel zelfs. Israël levert de Palestijnen meer water dan is overeengekomen in de Oslo Akkoorden.
De houding van de WCC ten aanzien van het conflict tussen Palestijnen en Israëli’s is bepaald niet reëel. Dit blijkt o.a. uit de Statement on Christian presence and witness in the Middle East uit 2013. In die verklaring staat bijvoorbeeld ‘dat de oplossing van het conflict tussen Israël en (beoogd Tj. T) Palestina enorm zou helpen bij het vinden van oplossingen van andere conflicten in het Midden Oosten’. Hier is dus weer sprake van die klassieke valkuil, namelijk het in verband brengen van alle ellende in en uit (!) het Midden Oosten met het conflict tussen Palestijnen en Israëli’s.
Jeruzalem
Ernstig is wat de Raad beweert over Jeruzalem: “Jerusalem today is an occupied city with a government which has adopted discriminatory policies against Christians and Muslims alike.”
Het oosten van Jeruzalem werd in 1980 geannexeerd door Israël. Als WCC kan en mag je dat betwisten, maar om geheel Jeruzalem ‘een bezette stad’ te noemen kan alleen maar voortvloeien uit een vooringenomen eenzijdig negatieve houding jegens Israël. Zelfs het Vaticaan is in dezen minder negatief jegens Israël. Het blijft namelijk wel Oost Jeruzalem als bezet zien maar West Jeruzalem als Israëlisch, dus niet bezet. De behandeling van de verschillende religies mag overigens niet optimaal zijn in Israël, maar Christenen en Moslims genieten er doorgaans meer rechten en vrijheden dan waar ook in het Midden Oosten.
In dezelfde verklaring van de WCC staat nog iets anders wat opvalt of zelfs een klein beetje ‘christendommelijk’ is uitgedrukt: “Jerusalem is the foundation of our vision and our entire life. She is the city to which God gave a particular importance in the history of humanity.” Uitspraken waarin God in direct verband wordt gebracht met eigen visie of wens zijn op zichzelf al riskant, echter wanneer vanuit niet Joodse kant Jeruzalem daarbij in het geding wordt gebracht, is het voor Israël nòg riskanter. Veel Christenen en Moslims claimen Jeruzalem namelijk als hùn heilige stad. Daar denken veel Israëli’s heel anders over, namelijk het – ongedeelde – Jeruzalem hoort gewoon bij Israël en dat is goed te begrijpen. Vanuit Israëlisch historisch perspectief bekeken is Jeruzalem immers de stad van Koning David en helemaal verweven met de Joodse cultuur en historie. De totaal verschillende visies omtrent Jeruzalem zouden moeten worden verwoord in toekomstige verklaringen van welk kerkgenootschap dan ook in tegenstelling tot de hier genoemde verklaring van de WCC waarin alleen de eigen visie daarvan wordt beschreven.
BDS
Het bedenkelijkste punt uit de houding van de WCC tegenover Israël is het feit dat de WCC al jaren steun geeft aan de BDS (Boycot, Desinvestering en Sancties) beweging tegen Israël. Formeel sprak de WCC zich in 2001 uit tegen een algehele boycot van Israël maar voor een boycot van producten uit Joodse nederzettingen en bedrijven die verbonden zouden zijn met de bezetting van Palestijns gebied. Via met name dochterorganisaties als EAPPI en ondersteuning van het Kairos Palestina Document worden nochtans regelmatig boycotacties gepromoot en ondersteunt die ook heel Israël betreffen, waaronder de academische en culturele boycotcampagnes. Enkele lidkerken van de WCC zoals de Presbyteriaanse Kerk liepen voorop bij desinvestering.
De BDS beweging beweert als doel te hebben: “Op te komen voor de rechten van het Palestijnse volk en zich te richten op de belangen van vluchtelingen, van de Palestijnen die leven onder militaire bezetting op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook, en op de Palestijnen woonachtig in Israël. De oproep dringt aan op verschillende vormen van boycot tegen Israël, zolang Israël haar verplichtingen volgens het internationaal recht niet nakomt”. Het doel van de BDS beweging lijkt oppervlakkig gezien onschuldiger dan je zou denken. De hardcore van de BDS beweging streeft namelijk naar ontmanteling van de Joodse staat. Het ligt voor de hand dat de WCC op de hoogte is van dit streven naar vernietiging en dan mag men van de kant van de WCC zeker een blijk van afkeuring daarover verwachten in plaats van sympathiseren.
Overigens, als er binnen de BDS beweging al sprake zou zijn van een soort van ‘softcore’, die zich dan enkel zou beperken tot labeling en boycot van producten uit de Palestijnse gebieden, dan nòg zou die beperking de Palestijns economie schaden. Zo zijn door het vertrek van de SodaStreamfabriek uit de Westbank, wat mede een gevolg was van toedoen van de BDS beweging Palestijnse werknemers hun banen kwijtgeraakt.
Uit de verhouding tussen Israël en de Wereldraad van Kerken blijkt hoezeer het Christendom wezenlijk verschilt van het Jodendom. Bij die laatste godsdienst horen nu eenmaal heel concreet een eigen land èn hoofdstad. Dialoog tussen de twee godsdiensten is niet vanzelfsprekend en ook dat laatste moet worden verdisconteerd in statements van de WCC. Zolang dat niet gebeurt preekt de WCC voor eigen parochie wat ook nog eens het bestaansrecht van de Joodse staat onder druk zet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten