http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/05/31/israelkritiek-schaduw-holocaust/
= IMO Blog =
In de laatste drie blogs heb ik geschreven over antisemitisme en Israelhaat binnen links. Naast enkele specifiek linkse thema’s vinden we het doorgaans ook erger wanneer Westerse (in onze beleving aan ons verwante) landen zich misdragen, dan wanneer landen die op heel andere waarden zijn gebaseerd (collectivistisch, op stammen gebaseerd etc.) dat doen.
Daarbij komt in het geval van Israel nog onze moeizame verhouding met de Joden. Hoe los je de schuld van de Tweede Wereldoorlog in? Hoe kun je een Jood na alles wat er toen is gebeurd nog recht in de ogen kijken en zelfs boos op hem worden als hij zich misdraagt of een eikel blijkt te zijn? Het gevoel continu collectief in de schuld te staan is bijna niet vol te houden. We willen dat Joden weer ‘gewone’ mensen worden, met dezelfde streken en tekortkomingen als wij, en dus vinden we het fijn als we kunnen laten zien dat dat land van hun, dat de eerste decennia zo werd bewierookt, nu toch ook zijn makken blijkt te hebben, en misschien zelfs niet principieel verschilt van wat de nazi’s deden. Vooral dat laatste helpt ons van ons schuldgevoel af.
Daders en slachtoffers
Vandaar dat geen enkel land zo veelvuldig met de nazi’s wordt vergeleken als Israel. De nazi’s staan voor het absolute kwaad, de absolute wreedheid en het totale morele failliet. Een land dat er dergelijke praktijken op na houdt verdient onze steun niet en heeft in feite geen bestaansrecht, dus het is een ideale manier voor haar vijanden om Israel in diskrediet te brengen. Het is voor de vergelijkers een steun in de rug dat ook Israeli’s bepaalde praktijken weleens met de nazi’s vergelijken, zoals onlangs nog een legergeneraal. Doorgaans bedoelen Israeli’s zelf het vooral als waarschuwing en niet om hun eigen land te demoniseren. Het is ook een krachtige symboliek en past in een algemener beeld: het idee dat de slachtoffers van toen de daders van nu zouden zijn, zoals ook mensen die mishandeld zijn zelf relatief vaker gewelddadig worden.
Soms leidt dit tot uitermate aanmatigende theorieën over hoe de Joden zo getraumatiseerd zijn dat zij zich nu verschansen achter hoge muren en onterecht in iedere Arabier een nazi zien. Als ze nu maar zouden begrijpen dat alles goed komt wanneer ze ophouden met het geweld en die hekken, wanneer ze de Palestijnen als hun medemensen gaan zien, dan staat de vrede voor de deur. Zo tragisch….
Sommige felle Israelcritici zeggen vroeger de Joodse staat gesteund te hebben maar teleurgesteld te zijn over de Israelische houding tegenover de Palestijnen en over schendingen van het internationaal recht en de mensenrechten. Men lijkt vroeger een geïdealiseerd beeld van Israel en Joden te hebben gehad, en zich persoonlijk verraden te voelen door de (huidige) realiteit. Daarbij heerst dan vaak het idiote idee dat kritiek op Israel nog steeds zo moeilijk ligt vanwege de Holocaust en daarmee een taboe wordt doorbroken.
Twee lessen
De verschrikkingen van de Holocaust hebben de Israeli’s twee belangrijke inzichten opgeleverd: we willen niet dat dit ons ooit nog eens kan overkomen, dus we moeten sterk zijn en kunnen niet op anderen vertrouwen voor onze veiligheid. En ten tweede: we willen zelf anderen niet aandoen wat ook maar in de verte zou kunnen lijken op deze verschrikkingen; we mogen ons morele kompas nooit verliezen en moeten de moral highground behouden, wat onze vijanden ook doen.
Een treffende illustratie van dat laatste beschreef ik in een recente blog n.a.v. de discussie over de soldaat die een gewonde terrorist doodschoot. Ter verdediging van de soldaat wezen sommige Israeli’s op een voorval meer dan 10 jaar geleden waarbij een soldaat gewond raakte en een officier werd gedood door een Palestijn met een bomvest aan. De soldaat had de man willen doodschieten, maar kreeg geen toestemming van de officier. Nabestaanden van de officier maakten bezwaar tegen het verdedigen van de soldaat in Hebron met verwijzing naar dit eerdere voorval. Zij wezen op de professionaliteit van officier Binamo en de moraliteit van zijn beslissing en vonden dat door deze vergelijking zijn gedachtegoed en morele erfenis geen recht wordt gedaan. Het gaat hier voor de duidelijkheid niet om radikale Israel critici van Betselem en Breaking the Silence en aanverwante clubs, die door de buitenwereld vaak als de enigen met een moreel kompas worden gezien in een steeds barbaarser land, maar om ‘gewone’ Israeli’s. Mensen die achter het leger staan en achter hun land en er (vaak) trots op zijn. Het zijn de mensen die Monique van Hoogstraten en Walther Derks nooit interviewen, omdat ze niet voldoen aan het plaatje van ofwel rechts-nationalistisch en anti-Arabisch, ofwel radikaal links en tegen bijna alles wat Israel doet.
Veel Israeli’s proberen beide elementen, de nadruk op veiligheid en de noodzaak van een moreel kompas, te combineren. Daarom klinken ze soms als een havik en houwdegen, om vervolgens hun land te waarschuwen omdat het nazi-achtige trekjes begint te vertonen. Juist veel mensen op hoge posities in het leger en de veiligheidsdiensten, die zich als geen ander voor het eerste hebben ingezet, benadrukken het belang van het tweede en laten zich soms bijzonder kritisch uit. Het is daarom erg goedkoop wanneer antizionisten hun waarschuwingen misbruiken om hun eigen gelijk proberen te halen.
De een z’n terrorist
Terug naar links. Velen binnen (radikaal)links hebben met name een probleem met het inzicht dat Joden zichzelf goed moeten kunnen verdedigen, en verdraaien dit tot dat de Joden alleen om zichzelf geven en ‘hun soort’ veilig willen stellen, ten koste van alles en iedereen. Anja Meulenbelt herhaalde deze valse aantijging onlangs nog in een blog ter verdediging van antiziosemiet Abu Jahjah: “Als mensen zeggen, ‘Nooit meer Auschwitz’, wat bedoelen ze dan? Dat mag ons joden nooit meer gebeuren, of, dat mag ons mensen nooit meer gebeuren, dat mag niemand overkomen?” Natuurlijk is volgens Meulenbelt alleen het laatste juist terwijl zionisten het eerste doen, en dus staat Hezbollah sympathisant Abu Jahjah, die heeft gezegd dat alle zionisten in Israel moeten oprotten of anders gedood zullen worden, en die met zijn AEL de meest walgelijke cartoons heeft gemaakt, aan de goede kant en alle zionisten aan de verkeerde.
Knappe omdraaiing. Zowel hij als Hezbollah leider Nasrallah hebben met zoveel woorden gezegd dat de Joden in Israel nog eens de vernietiging wacht als ze daar blijven. Abu Jahjah gaat daarmee verder dan de meeste rechtse zionisten die voor hem en voor Meulenbelt zo ongeveer het absolute kwaad belichamen. Helaas worden dergelijke valse aantijgingen vaak kritiekloos aangenomen of herhaald.
De kritische houding die links zo eigen is waar het ‘de macht’, grote bedrijven en machtige landen betreft, zou men ook tegenover radikale gewelddadige bewegingen en hun sympathisanten die zich onterecht op hogere waarden beroepen, moeten aannemen. De een z’n terrorist is niet altijd de ander z’n vrijheidsstrijder; soms is de een z’n terrorist gewoon een extremist die met recht bestreden wordt.
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten