vrijdag 13 februari 2015

Oud AP journalist Matti Friedman over eenzijdige Israel berichtgeving (IMO)

 

A rally in support of Islamic Jihad at Al-Quds University in East Jerusalem, in November 2013 (Courtesy of Matti Friedman)

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/02/13/oud-ap-journalist-matti-friedman-eenzijdige-israel-berichtgeving/  

= IMO Blog = 

Matti Friedman werd geboren in Canada en woont sinds 1995 in Israel. Hij werkte als journalist in verschillende landen, en was voor persbureau AP van 2006 tot 2011 verslaggever over religie en archeologie in Israel en de Palestijnse gebieden, waarna hij overstapte naar de Times of Israel. Afgelopen november publiceerde hij een kritisch artikel over de media-berichtgeving over Israel. Ik geef hieronder een aantal citaten die de problemen die ik in mijn vorige blog besprak wat betreft de verslaggeving over Israel verder verduidelijken en toelichten.

In “What the Media Gets Wrong About Israel” vertelt Friedman over een rally in 2013 ter ondersteuning van Islamitische Jihad op de Al Quds Universiteit in Jeruzalem. De Hitlergroet werd gebracht, en acteurs speelden dode Israelische soldaten. Het was een fotogenieke gebeurtenis, in de buurt van de kantoren en hotels van buitenlandse journalisten. AP was in het bezit van foto’s van de rally, maar besloot er niet over te berichten. Friedman:

The rally is interesting for the visual connection it makes between radical Islam here and elsewhere in the region; a picture like this could help explain why many perfectly rational Israelis fear withdrawing their military from East Jerusalem or the West Bank, even if they loathe the occupation and wish to live in peace with their Palestinian neighbors. The images from the demonstration were, as photo editors like to say, “strong.” The rally had, in other words, all the necessary elements of a powerful news story.

Wel nieuwswaardig was een bericht over een lichte verhoging van de Amerikaanse bijdrage aan de Palestijnse Autoriteit. Dit soort ideologisch gemotiveerde keuzes worden volgens hem voortdurend gemaakt:

To offer another illustration, the construction of 100 apartments in a Jewish settlement is always news; the smuggling of 100 rockets into Gaza by Hamas is, with rare exceptions, not news at all.

Een belangrijke oorzaak voor de gekleurde berichtgeving zijn de nauwe banden tussen journalisten, mensenrechtenorganisaties en (veelal door Europa gesubsidieerde) NGO’s en VN instituties:

This confusion is very much present in Israel and the Palestinian territories, where foreign activists are a notable feature of the landscape, and where international NGOs and numerous arms of the United Nations are among the most powerful players, wielding billions of dollars and employing many thousands of foreign and local employees. Their SUVs dominate sections of East Jerusalem and their expense accounts keep Ramallah afloat. They provide reporters with social circles, romantic partners, and alternative employment – a fact that is more important to reporters now than it has ever been, given the disintegration of many newspapers and the shoestring nature of their Internet successors.

In my time in the press corps, I learned that our relationship with these groups was not journalistic. My colleagues and I did not, that is, seek to analyze or criticize them. For many foreign journalists, these were not targets but sources and friends – fellow members, in a sense, of an informal alliance. This alliance consists of activists and international staffers from the UN and the NGOs; the Western diplomatic corps, particularly in East Jerusalem; and foreign reporters. (There is also a local component, consisting of a small number of Israeli human-rights activists who are themselves largely funded by European governments, and Palestinian staffers from the Palestinian Authority, the NGOs, and the UN.) 

In these circles, in my experience, a distaste for Israel has come to be something between an acceptable prejudice and a prerequisite for entry.

Journalisten werken soms ook freelance voor deze organisaties, of hebben er gewerkt voordat ze hun baan als correspondent kregen:

Confusion over the role of the press explains one of the strangest aspects of coverage here – namely, that while international organizations are among the most powerful actors in the Israel story, they are almost never reported on. Are they bloated, ineffective, or corrupt? Are they helping, or hurting? We don’t know, because these groups are to be quoted, not covered. Journalists cross from places like the BBC to organizations like Oxfam and back. The current spokesman at the UN agency for Palestinian refugees in Gaza, for example, is a former BBC man. A Palestinian woman who participated in protests against Israel and tweeted furiously about Israel a few years ago served at the same time as a spokesperson for a UN office, and was close friends with a few reporters I know. And so forth.

In een dergelijke constellatie is kritiek op NGO’s niet welkom, en een verhaal hierover van Friedman werd geweigerd. Maar de bias ging nog verder dan dat:

Around this time, a Jerusalem-based group called NGO Monitor was battling the international organizations condemning Israel after the Gaza conflict, and though the group was very much a pro-Israel outfit and by no means an objective observer, it could have offered some partisan counterpoint in our articles to charges by NGOs that Israel had committed “war crimes.” But the bureau’s explicit orders to reporters were to never quote the group or its director, an American-raised professor named Gerald Steinberg. In my time as an AP writer moving through the local conflict, with its myriad lunatics, bigots, and killers, the only person I ever saw subjected to an interview ban was this professor.

Het verhaal over Israel dat men naar buiten toe presenteert, is volgens Friedman in de kern het verhaal van Jewish moral failure. In dat verhaal passen geen berichten over nog erger Palestijns moreel falen, zoals die blijkt uit de verheerlijking van geweld tegen Israel, het virulente antisemitisme, de vele verijdelde aanslagen en hoe Hamas haar eigen burgers moedwillig aan gevaar blootstelt. Hamas maakt handig gebruik van deze vooringenomenheid:

Most consumers of the Israel story don’t understand how the story is manufactured. But Hamas does. Since assuming power in Gaza in 2007, the Islamic Resistance Movement has come to understand that many reporters are committed to a narrative wherein Israelis are oppressors and Palestinians passive victims with reasonable goals, and are uninterested in contradictory information. Recognizing this, certain Hamas spokesmen have taken to confiding to Western journalists, including some I know personally, that the group is in fact a secretly pragmatic outfit with bellicose rhetoric, and journalists – eager to believe the confession, and sometimes unwilling to credit locals with the smarts necessary to deceive them – have taken it as a scoop instead of as spin.

Een verwant probleem is dat westerse journalisten in bijvoorbeeld Gaza vaak gebruik maken van zogenaamde fixers, een soort gidsen die hen met de gewenste mensen in kontakt brengen, als tolk optreden etc. Deze mensen kunnen uiteraard alleen laten zien wat Hamas wil dat de internationale media zien. En hoewel de journalisten dat wel weten, wordt er bijzonder weinig bericht over de rol van Hamas en de onmogelijkheid om objectieve informatie te krijgen omdat bijna iedereen zich houdt aan de beperkingen die Hamas oplegt. Er is in Gaza geen vrijheid van meningsuiting; er mag alleen gefilmd worden wat in het belang is van Hamas. Vandaar dat het tijdens de Gaza oorlog leek alsof er alleen maar burgers werden getroffen door Israel. Pas na de oorlog kwam er mondjesmaat wat aandacht voor dergelijke problemen in de berichtgeving:

In previous rounds of Gaza fighting, Hamas learned that international coverage from the territory could be molded to its needs, a lesson it would implement in this summer’s war. Most of the press work in Gaza is done by local fixers, translators, and reporters, people who would understandably not dare cross Hamas, making it only rarely necessary for the group to threaten a Westerner. The organization’s armed forces could be made to disappear. The press could be trusted to play its role in the Hamas script, instead of reporting that there was such a script. Hamas strategy did not exist, according to Hamas—or, as reporters would say, was “not the story.” There was no Hamas charter blaming Jews for centuries of perfidy, or calling for their murder; this was not the story. The rockets falling on Israeli cities were quite harmless; they were not the story either.

Hamas understood that journalists would not only accept as fact the Hamas-reported civilian death toll – relayed through the UN or through something called the “Gaza Health Ministry,” an office controlled by Hamas – but would make those numbers the center of coverage. Hamas understood that reporters could be intimidated when necessary and that they would not report the intimidation; Western news organizations tend to see no ethical imperative to inform readers of the restrictions shaping their coverage in repressive states or other dangerous areas. In the war’s aftermath, the NGO-UN-media alliance could be depended upon to unleash the organs of the international community on Israel, and to leave the jihadist group alone.

Het wordt tijd dat kritische onderzoeksjournalisten hier eens achterheen gaan, en proberen meer concrete feiten en voorbeelden boven tafel te krijgen. Helaas besteden de zogenaamde kwaliteitsprogramma’s en kwaliteitsmedia alleen aandacht aan thema’s die binnen de door Friedman zo treffend geïllustreerde ideologie vallen, en is dit dus niet interessant. En rechtse media zijn doorgaans te druk met het roepen hoe fout de islam wel niet is, hoe arrogant links is, hoezeer we door Europa worden genaaid en hoezeer Wilders toch wel een punt heeft.

Ratna Pelle

PS: als je dat nog niet had gedaan, lees dan ook dit artikel van Friedman.

 

Oud-journalisten bevestigen eenzijdigheid media over Israel (IMO)

 

Oud-journalist Mark Lavie werkte 15 jaar voor AP en was correspondent in o.a. Jeruzalem en Cairo

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/02/12/oud-journalisten-bevestigen-eenzijdigheid-media-israel/  

= IMO Blog = 

In mijn vorige blog besprak ik het idiote idee van Herman Heinsbroek om Israel naar de VS te verplaatsen. Heinsbroek zei natuurlijk maar wat, zoals hij op meer gebieden deed en doet, maar wat hij zei past wel in een trend, een trend die steeds meer tot de mainstream doordringt. De vraag is natuurlijk hoe het zover kon komen dat we van de vele landen die in conflict zijn in de wereld, juist Israel steeds vaker als een onrechtmatig land zien. De zeer eenzijdige mediaberichtgeving draagt daar enorm aan bij, maar die wordt op zijn beurt ook weer ingegeven door de sentimenten die er in de samenleving leven. Vaak wordt gewezen op de invloed van moslim immigranten, maar dat is maar een deel van het verhaal. Ook links krijgt vaak de schuld, maar juist het feit dat na Dries van Agt nu ook Herman Heinsbroek dit soort onzin uitkraamt, laat zien dat dit niet het hele verhaal is.

Een factor van betekenis is de slimme manier waarop de anti-Israel beweging het speelt en hoe zij ook handig gebruik weet te maken van bepaalde (ook antisemitische) noties, zoals de idee dat de Israellobby invloedrijk en machtig is. De media zijn van oudsher geïnteresseerd in het kritisch volgen van de macht en richten al hun aandacht nu op deze lobby. De invloed, connecties en geld van diverse anti-Israel en Israel-kritische organisaties blijven buiten beeld, waardoor zij effectiever kunnen optreden. Ook wordt met succes een vergelijking gemaakt met Zuid-Afrika en de anti-apartheidsstrijd. Antiracisme, antikolonialisme, en een algemene notie dat wij in het Westen een grote verantwoordelijkheid hebben voor problemen elders in de wereld, leiden gemakkelijk tot sympathie met de Palestijnen en wantrouwen jegens de sterke Israeli’s met hun moderne technologie en wapentuig. We kiezen instinctief makkelijker de kant van de underdog dan die van de machtige.

En daarmee komen we bij de rol van beelden en dus ook weer bij de journalistiek en de media: sinds pakweg de jaren ’80 komen oorlogen via de TV met live beelden onze huiskamers binnen. De bombardementen van Israel op stellingen in Beiroet maakten indertijd diepe indruk op vriend en vijand. Zelden was een oorlog zo dichtbij gekomen. De beelden van verwoesting, zoals we die sindsdien nog veelvuldig te zien kregen, uit Libanon, uit Jenin, uit Gaza, vervulden mensen met afschuw en steeds vaker ook woede jegens Israel en haar zogenaamd morele leger dat dit allemaal op haar geweten had. Dat iedere oorlog zo lelijk is, dat de Palestijnen veel ergere dingen zouden doen indien zij over hetzelfde wapentuig beschikten, en dat Israel vaak bombardementen achterwege laat ook al leveren die militair gezien duidelijk winst op (en vergroot het hiermee de kans zelf doelwit te zijn), dat alles wordt niet gerapporteerd. Bij de vaak zeer heftige beelden wordt geen enkele context gegeven, integendeel. In de begeleidende teksten op het journaal komen vooral Palestijnse ooggetuigen aan het woord, of mensen van NGO’s die zich op Palestijnse bronnen baseren.

In geen enkel conflictland is het bovendien zo veilig voor journalisten als in Israel, alle verhalen over mensenrechtenschendingen ten spijt. Het is een Westerse democratie waar journalisten alle voorzieningen hebben die ze uit het Westen gewend zijn, in een uurtje per taxi het hele land door kunnen reizen, en in prima hotels overnachten en dineren. Restricties zijn relatief gezien zeer mild, mensen spreken Engels, en de kans dat je iets overkomt is over het algemeen zeer klein (hiermee wil ik het werk dat deze mensen doen niet bagatelliseren, wat je ziet en meemaakt heeft evengoed veel impact en je loopt ook altijd een zeker risico). In geen enkel land, buiten misschien de VS, zitten zoveel buitenlandse journalisten, en geen enkel land buiten de VS krijgt zoveel media aandacht, bijna uitsluitend negatief getint.

Daarbij is de achterliggende visie van veel, zo niet alle journalisten dat Israel de bezetter en dus dader is en de Palestijnen slachtoffer. Dit verhaal wordt al dan niet met enige nuance gebracht, maar nooit ter discussie gesteld, en feiten die er niet in passen worden doorgaans genegeerd. Dat dit geen Nederlands probleem is maar internationaal speelt, bewijzen niet alleen de vele Engelstalige mediawatchdogs, die geregeld wijzen op grove fouten en omissies in de berichtgeving. Onthullend zijn ook de verhalen van Matti Friedman en Mark Lavie, twee oud-journalisten van persbureau AP, die het bovenstaande bevestigen, verduidelijken en verklaren. In Nederland hebben we het enigszins vergelijkbare voorbeeld van oud NRC journalist Hans Moll, die nadat hij bij de krant weg was een boek schreef over de veranderende houding van de krant tegenover Israel en de (radikale) islam. Boeken die een visie uitdroegen die niet met die van de krant overeenkwam, werden niet besproken.  Het meest schokkende aan het verhaal van Matti Friedman en Mark Lavie is misschien wel hoe de berichtgeving over Olmerts vredesvoorstel uit 2008 werd tegengehouden. Lavie kwam enige tijd later achter dit voorstel, verbaasde zich dat er toentertijd niet over was gepubliceerd, en vond dit zo belangrijk dat hij er alsnog een stuk over schreef. Dit stuk werd vervolgens uit de krant gehouden. Meer informatie met een weerwoord van de verantwoordelijke eindredacteur is hier te vinden. Ik raad aan het artikel van Matti Friedman (“What the Media Gets Wrong About Israel“) en het interview met Mark Lavie (“Former AP Reporter: I Didn’t Leave Journalism, It Left Me“) geheel te lezen.

Over Mark Lavie:

More broadly and more deeply, Lavie is profoundly pessimistic about the quality of the work put out by AP and most sources of mainstream journalism today. Driven as they are by the Internet’s insatiable appetite for the latest flash, people who call themselves reporters are interested, he says, primarily if not exclusively in speed, not substance.

Perhaps even worse, Lavie provides direct testimony that journalists no longer even pretend that their job is to report facts. Instead, he’s been told by former colleagues, the job of the media is to advocate for those actors on the world stage that the journalists feel deserve support – to “speak truth to power.”

Lavie is geen rechtse zionist die alles goedpraat wat Israel doet:

Outsiders have long believed that the mainstream media is consistently and intentionally biased against Israel. Lavie confirms that view, and he does so with the credentials garnered by enduring a long-term sojourn in the belly of the beast. Lavie is also center-left, a supporter of the Geneva Initiative, a committed Two-Stater.

Lavie recalls with pride that his position used to be, and it was one accepted by all of his earlier employers: “I may not be first, but I will be right.” For Lavie, accuracy and completeness were paramount. Those two qualities are now held in far lower esteem.

Volgende keer een aantal citaten van Matti Friedman.

Ratna Pelle

 

zondag 8 februari 2015

Een Midden-Oosten zonder Israel? (IMO)

 

Israel in Noord-Amerika...

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/02/08/een-midden-oosten-zonder-israel/  

= IMO Blog = 

Twee weken terug stelde ex minister Herman Heinsbroek in de Quote voor om Israel op te doeken in het Midden-Oosten en de Joden 25 jaar de tijd te geven om hun staat naar de VS te verhuizen. Hij denkt dat er dan mogelijk vrede kan komen in de wereld. Het voorstel is al op diverse plaatsen belachelijk gemaakt, dus dat hoef ik niet meer te doen. Ook Heinsbroek zelf is al op de korrel genomen, en men wees fijntjes op het vele geruzie binnen de korte periode dat de LPF in het kabinet zat, en de andere idiote ideeën die Heinsbroek in het betreffende interview uitte. Altijd leuk om zo weer wat aandacht voor je nieuwe boek te genereren natuurlijk.

Maar wat Heinsbroek zei verschilt niet zo heel erg veel van wat een steeds grotere groep mensen denkt en zegt. Chris van der Heijden schreef een boek over Israel de ‘onherstelbare vergissing’, op de Dam werd van de zomer geroepen dat als we zoveel compassie met de Joden hebben we ze zelf maar een land moeten geven, een gangbare visie in de Arabische wereld, die met succes naar Europa is geëxporteerd.

Bestaansrecht

Er wordt openlijk aan het bestaansrecht van Israel getwijfeld, in het Midden-Oosten of überhaupt, waarbij een bekend cliché is dat de Israeli’s zelf nu net zo erg zijn als wat de nazi’s de Joden aandeden, en ze daarmee hun bestaansrecht hebben verspeeld. Ook veel gehoord: Israel zou de situatie voor de Joden alleen maar erger maken en het antisemitisme aanwakkeren met haar oorlogsmisdaden. Joden zouden daarom in feite beter af zijn zonder Israel, of in een binationale staat waar Joden en Arabieren gelijkwaardig aan elkaar de macht en soevereiniteit zouden delen. Afgelopen donderdag hield pro-Palestina activist Robert Soeterik nog een betoog tegen de tweestatenoplossing, en dus tegen het bestaan van Israel als staat waar de Joden zelfbeschikking hebben.

Dergelijke antizionistische ideeën zijn ouder dan de staat Israel zelf en worden, anders dan misschien doet vermoeden, dan ook niet veroorzaakt door Israels bezettingspolitiek of het vernielen van huizen of het bouwen van een afscheidingsbarrière. Van geen enkel ander land wordt het bestaansrecht in twijfel getrokken of ontkend omdat het onrechtvaardigheden zou begaan of een ander volk onderdrukken. Even los van het feit dat veel van wat Israel wordt verweten door antizionisten niet waar is of zeer zwaar overdreven en volkomen uit de kontekst gehaald, is het idee absurd en ongekend om landen die een ander volk onderdrukken hun bestaansrecht te ontzeggen.

Daar wordt tegenin gebracht dat Israel ten koste van een ander land gesticht zou zijn, en in feite een kunstmatig land is. Ook dat argument slaat nergens op, als je bijvoorbeeld kijkt naar hoe de grenzen in Afrika en het Midden-Oosten zijn getrokken en stukken grond aan een bepaalde koning of familie werden gegeven omdat die de betreffende koloniale macht goedgezind was. En veel landen, waaronder de VS en Australië, zijn veel eenduidiger ten koste van een ander volk gesticht, waarbij dat volk daadwerkelijk, en niet alleen in de fantasie van haters van deze landen, is gedecimeerd. Veel landen zijn door of na een bloedige oorlog gesticht, en konden overleven omdat ze betere connecties of dikkere kanonnen hadden. En veel volken zijn uitgestorven of uitgemoord, omdat ze niet sterk genoeg waren en geen eigen land hadden.

Moraal is vaak ver te zoeken in de geschiedenis. Om dan alleen bij Israel de morele lat zo hoog te leggen, om de minder fraaie kanten enorm uit te vergroten en dan op die grond te zeggen dat het geen bestaansrecht heeft, terwijl diverse landen om Israel heen minstens even ‘dubieus’ ter wereld kwamen, getuigt van een enorme eenzijdigheid en hypocrisie. Het ontstaan van Israel en de onafhankelijkheidsoorlog, de leugens van antizionisten als Ilan Pappé etc. zijn elders al uitvoerig besproken, maar als er één volk is dat een staat nodig had, met een leger en politieke macht om te kunnen overleven, dan waren het de Joden.

Succesverhaal

Ondanks de negatieve consequenties heeft Israel Joden wereldwijd enorm veel opgeleverd: een plaats waarvan men weet dat men erheen kan en welkom is, een land dat antisemitisme op de kaart zet en in internationale organen en via ambassades kontakt heeft met landen over de hele wereld. Maar ook een land waar de Joodse cultuur, religie en de Hebreeuwse taal bloeien en het Joodse leven zich vrijelijk kan ontwikkelen, een spiritueel thuis voor hen die daar behoefte aan hebben, en een bron van trots en zelfvertrouwen om wat men voor elkaar heeft gekregen en voor de wereld betekent. Het is voor sommigen, de media niet in de laatste plaats, een afgekloven cliché geworden, maar Israel is, ondanks hardnekkige problemen, grotendeels een succesverhaal dat vele verwachtingen overtrof. En Israel heeft in de periode tot 1967 en de Arabische boycot vele derde wereldlanden geholpen met kennis van moderne landbouw en irrigatietechnieken. Later heeft het vooral kennis en technologie op het medische vlak geëxporteerd, iets waarover je zelden in de media leest, net zo min als over de vele Palestijnen die in Israelische ziekenhuizen worden behandeld. Al deze zaken hebben Joden met een gevoel van trots en zelfvertrouwen vervuld dat voor die tijd ondenkbaar was, en dat is nog steeds zo. We zijn er tegenwoordig aan gewend dat het woord ‘Israel’ in een adem wordt genoemd met bezetting, conflict en mensenrechtenschendingen, en dat ook Joden zelf hier steeds meer moeite mee hebben, maar dat is maar een deel van het verhaal.

Midden-Oosten

Zou het weghalen van Israel uit het Midden-Oosten, even los van het morele aspect, de vrede niet dichterbij brengen? En is uiteindelijk iedereen daar niet beter mee af? Aangenomen dat de VS bereid zouden zijn een passend stuk land aan Israel af te staan, zouden de Joden in Amerika redelijk ongestoord kunnen leven en hun cultuur en religie naar hartelust uitleven en belijden. Maar ten eerste denk ik dat we, na alles wat de Joden is overkomen, niet over dit morele aspect heen mogen stappen.

Ten tweede denk ik niet dat het Midden-Oosten er vrediger op wordt. De Arabische opstanden, en de chaos en burgeroorlog die zij teweeg brachten, maken dat wel duidelijk. Tegenstellingen en rivaliteiten tussen soennieten en shi’ieten, verschillende stammen, etniciteiten en nationaliteiten gecombineerd met corruptie, religieuze intolerantie en rigiditeit, een overschot aan jonge mannen, gebrek aan werk, gebrek aan een middenklasse etc. etc. staan stabiliteit en vrede in de weg. Daar zijn die 5,5 miljoen Joden in Israel niet voor nodig en daar spelen zij ook geen enkele rol in. De voornaamste rol die zij spelen is die van gemeenschappelijke vijand die daardoor de tegenstellingen en onderlinge rivaliteit nog enigszins kan indammen. Maar ook die invloed is dus beperkt. Wanneer Israel er niet meer is zullen er andere zondebokken voor de problemen van de Arabische wereld worden gezocht, en waarschijnlijk zal men nog decennia naar het vroegere Israel wijzen als bron van problemen. En men zal zich bovendien aangemoedigd zien in vijandigheid en intolerantie ten opzicht van andere volken en geloven. Christenen, Koerden, Yezidi’s, Bahai, ze moeten allemaal maar vertrekken uit het Midden-Oosten.

Ratna Pelle

(Wordt vervolgd)