Een goed artikel dat laat zien hoezeer een miljoen Israeli’s in angst leefden in een week dat er meer dan 300 raketten en mortieren op het zuiden van Israel werden afgevuurd. Dat er niet meer Israelische slachtoffers vielen lag er onder andere aan dat er met het luchtalarm en de schuilkelders en het nieuwe Iron Dome raketafweer systeem alles aan wordt gedaan slachtoffers te voorkomen.
Ook in Ashkelon, tien kilometer van Gaza, gaat de hele dag het luchtalarm af en ook daar hebben ze slechts vijftien seconden om in een veilige ruimte te komen. In de kinderkliniek is het druk. „De ouders en kinderen zijn gespannen. Iedereen wil zo snel mogelijk geholpen worden om weer snel naar huis te kunnen,” zegt kinderarts Elisheva Ronen-Luurs. Ze ziet er moe uit. „Ik heb al twee nachten niet geslapen door dat stomme luchtalarm.” Ze vertelt dat vooral de kinderen heel bang zijn en zo dicht mogelijk bij hun ouders willen zijn. „Alle luchtbedden zijn uitverkocht in de stad, iedereen wil bij elkaar slapen en het liefst in de mamad, de veiligheidskamer. Weten dat je maar vijftien seconden hebt als het alarm afgaat maakt zo onzeker dat de kinderen er een trauma van oplopen. Veel huilen, niets meer durven en alleen maar zeuren, dat hoor je hier vaak. Een veel voorkomende klacht is obstipatie. Een kind zit niet rustig op de wc want het alarm kan zo weer af gaan. Of ze hebben van de zenuwen buikloop. Hun hele systeem is in de war. Ik had vanmorgen een jongetje van zes met overal pijn, zelfs achter zijn oor en bij zijn grote teen. Tijdens het lichamelijk onderzoek bleek hij een hartslag van honderd te hebben. Het kind was in de stress maar weet niet hoe hij dat moeten benoemen. Net had ik hier een moeder met twee jonge kinderen. Mijn mobiel ging en de kleintjes zaten meteen onder tafel. Ze dachten dat het het alarm was.” Plots horen we een enorme knal maar er is geen alarm. „Ja, dat gebeurt ook weleens,” zegt Elisheva lachend. Maar dan gaat toch het alarm en we rennen met zijn allen naar een veilige hoek in de kliniek. Een paar minuten later, terug in haar kamer, belt haar zoon Chaim. Hij woont in Ashdod. Naast zijn huis is net een raket ingeslagen, in het winkelcentrum. Hij is helemaal overstuur. „Sorry, ik moet naar hem toe.”
Als ik terugrijd naar het noorden realiseer ik me dat ik vandaag met niemand over politiek heb gesproken. Dan belt Elisheva. „Het is een godswonder dat niemand zwaargewond is geraakt in Ashdod. Vijftig meter rondom de inslag was alles doorzeefd met kleine kogeltjes die in de raket zitten.” Eenmaal thuis schrik ik van een deur die dichtvalt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten