Wil de echte mythe over de Joodse staat nu opstaan?

 

Iemand vroeg per e-mail wat wij van onderstaande collumn van Marcel Hulspas vonden. Daar wil ik best wel mijn mening over geven.

 

Allereerst lijkt me "Israel is doodsbang" (voor erkenning van de Palestijnse staat) een zwaar overtrokken karakterisering.

Eerder zullen velen wel benauwd zijn over de wankelende Arabische buren. Dat waren doorgaans geen vrienden, maar men wist wat men eraan had, en na meerdere verloren oorlogen lieten lui als Assad het wel uit hun hoofd om Israel nog eens aan te vallen. Met landen als Turkije en Egypte vielen redelijk afspraken te maken en handel te drijven, Jordanië, en wellicht Turkije, konden wel als bevriende naties gekaraktiseerd worden (de regeringen althans). Er dreigt nu chaos aan de grenzen, die terroristen meer bewegingsruimte geeft (zie de recente aanval bij Eilat), en de nieuwe heersers zullen meer rekening gaan houden met de volksgevoelens van de lokale Henks en Ingrids, die bv. het vredesverdrag van Egypte en Israel willen zien verdwijnen en ambassadeurs het land uitjagen.

 

Maar ik dwaal af.

Een derde intifada lijkt mij niet echt waarschijnlijk, daarvoor hebben Israel en de PA teveel controle op de Westoever, tenzij de PA natuurlijk meedoet met een intifada, maar Abbas zegt steeds het geweld te hebben afgezworen.

 

Ik ben het niet eens dat Israel gewoonlijk 'met een overdaad aan geweld' reageert. Bij de tweede intifada was men aanvankelijk juist zeer terughoudend, en ook andere keren vond ik het gebruikte geweld grotendeels te rechtvaardigen (vermeend fosforgebruik, clusterbommen en zich misdragende soldaten daargelaten).

 

Of 'veel' Israeli's vinden dat er geen Palestijns volk bestaat en de aanwezige Arabieren grotendeels import zijn die maar elders heen moeten gaan, betwijfel ik sterk. Citaten van radicale kolonisten doen het altijd goed in de media, maar lijken me bepaald niet representatief. Je kunt evengoed (sorry voor de vergelijking!) een Hamasmilitant de mening van 'veel' Palestijnen laten verkondigen (en zit dan waarschijnlijk nog dichter bij de waarheid).

 

De 'mythe' van het Palestijnse volk wordt inderdaad nog regelmatig verkondigd door Israeli's en hun sympatisanten, maar er zit dan ook een kern van waarheid in: pas gedurende de 20ste eeuw gingen de Palestijnse Arabieren zich geleidelijk (grotendeels als reactie op het zionisme) als volk definiëren, en ze hadden ook maar beperkte afwijkende kenmerken van de omringende Arabische stammen; zoiets als pakweg Utrechtenaren.

De zionisten hebben verder nooit beweerd dat Palestina leeg was, dat is een mythe op zich, en dat het gebied in de late 19de en vroege 20ste eeuw relatief dun bevolkt (400.000 tot 700.000 inwoners) en verwaarloosd (door de Ottomaanse heersers) was is een feit.

Los daarvan is een meerderheid van de Israeli's van mening dat Israel afstand moet doen van het grootste deel van de Westoever; of dat via een onafhankelijke staat, een autonome regio of hereniging met Jordanië moet, is vooral een inschatting van hoe de stabiliteit en veiligheid van Israel het beste gewaarborgd is.

 

Met de bewering dat juist de Joden geen volk zijn maar een religie, liegt Hulspas gewoon. In de diaspora zijn grotere verschillen ontstaan tussen verschillende Joodse groepen en stammen, en vond uiteraard ook vermenging plaats met niet-Joden. De religie fungeerde eeuwenlang als bindmiddel en drager van de Joodse cultuur, taal en geschiedenis, meer dan bij andere volken, maar ze zijn altijd als volk beschouwd door henzelf en door de volken waartussen zij leefden. Pas na de Franse revolutie ging men hen als individuele burgers met een toevallig andere religie behandelen. 

 

In hoeverre de Joden door de Romeinen zijn verjaagd of weggevoerd is door gebrek aan bronnen moeilijk te bepalen. Duidelijk is dat eerder al Joodse gemeenschappen waren gevestigd in diverse uithoeken van het Romeinse Rijk, maar die moeten toch gesticht zijn door groepen Joden die uit het land van Israel kwamen, waarschijnlijk handelaren en ambachtslieden, die deels lokale bruiden kozen en die in het Jodendom opnamen. Op veel grotere -en gewelddagige- schaal hebben de Arabieren de Arabische cultuur, religie en 'etniciteit' verbreid buiten het aanvankelijke schiereiland, en de Spanjaarden en Portugezen Latijns-Amerika gekoloniseerd.

Even duidelijk of aannemelijk als de Joodse vermenging in de diaspora, is dat er Joden in Palestina achterbleven of na relatief korte tijd terugkeerden, en dat deze zich deels in de loop der eeuwen, gedwongen dan wel vrijwillig, bekeerden tot het christendom en later de islam. Genetisch DNA-onderzoek lijkt dit grotendeels te bevestigen: de meeste Joodse gemeenschappen (en ook Palestijnse Arabieren) vertonen een redelijke verwantschap met elkaar.

Hulspas beschouwt de Palestijnse Arabieren als de 'etnische Joden' van het oude Israel, maar 'etniciteit' is niet zozeer verwantschap op DNA-niveau, maar vooral (Wikipedia) 'een sociaal-culturele identiteit, die een bepaalde groep mensen of een aantal bevolkingsgroepen verbindt'. Overigens is het bizar te doen alsof de Arabieren in Palestina (notabene het kruispunt van 3 continenten!) zich niet vermengd zouden hebben met tal van nieuwe immigranten uit alle windstreken.

 

Dat de Romeinen nooit volken verstrooiden of verbanden is niet waar. Het is bekend dat volken die tegen Rome in opstand waren gekomen in slavernij werden weggevoerd, voor zover ze niet uitgemoord werden, zoals de Eburonen in deze streek (Limburg). Caesar zou vervolgens (nogmaals Wikipedia) Germanen uit de omgeving van de Rijn naar hier 'uitgenodigd' hebben om hun woongebieden opnieuw te bevolken. Hoe vrijwillig dat werkelijk gebeurde is wat mij betreft de vraag. Bij zijn navolger Tiberius wordt ook op Wikipedia gerept over gedwongen verplaatsingen van stammen.

 

Het zionisme werd overigens voor een groot deel opgebouwd door niet-religieuze Joden die er een socialistische staat wilden vestigen. Velen moeten niets hebben van de religieuze conventies en claims, maar definiëren zich toch als Joods. Zowel voor de Joden als de Palestijnen geldt voor het overige dat het aan henzelf is of en hoe ze zich als volk definiëren, en niet aan de heer Hulspas.

 

Marcel Hulspas neemt klakkeloos en schaamteloos de Arabische propaganda en mythes over, en lijkt ook het boek van Schlomo Sand voor zoete koek te hebben geslikt, en dat vind ik verbijsterend, want ik heb meerdere interessante stukken van de man gelezen, en hield hem voor intelligent en kritisch. Dit opiniestuk verkondigt niet alleen andere mythes dan die hij meent te bestrijden, maar het vertelt ook leugens.

 

Wouter

____________

 

Wil de echte Joodse staat nu opstaan?

http://www.depers.nl/buitenland/597393/Wil-de-Joodse-staat-opstaan.html

Door: Marcel Hulspas
Gepubliceerd: gisteren 17:20 (20-9-2011)
Update: gisteren 17:28

Israël is doodsbang. Komende vrijdag zal Mahmoud Abbas de Algemene Vergadering van de VN vragen om Palestina te erkennen als staat. Als een echt land.

De Vergadering zal daar ongetwijfeld mee instemmen, maar daarna moet het Palestijnse verzoek om VN-lid te worden voorgelegd aan de Veiligheidsraad, en de VS hebben al aangekondigd een veto uit te spreken. Palestina wordt straks dus als staat door de VN erkend, maar wordt geen lid. Alle reden dus voor een feestje én een demonstratie. Israël vreest dus een nieuwe aflevering van de Arabische Lente, alleen dit keer in bezet gebied. Oftewel de derde Intifada. Het zal daarop op de gebruikelijke wijze reageren: met een overdaad aan geweld. Net als Ghadaffi; net als Assad. En het land heeft al bijna geen vrienden meer.

Een Palestijnse staat is in de ogen van veel Israëli's een grap, een pure provocatie. Het Palestijnse volk bestaat helemaal niet, roepen ze. Het zijn gewoon Arabieren; ze kunnen overal wonen. Aldus een joodse kolonist, in de Volkskrant van 16 september: 'Dat gedoe nu bij de VN, dat is de schuld van Europa. Jullie blijven de Arabieren hoop bieden op een eigen staat. Die Arabieren zijn import, die komen niet van hier.'

Ziedaar in volle glorie de historische mythe geschapen door het zionisme. De mythe waar we even doorheen moeten prikken, om ons dan af te vragen: welke staat is nu écht de Joodse staat?

De Palestijnen vormen geen volk, aldus deel één van de mythe. Palestina was weliswaar niet leeg (dat hebben zionisten overigens ook geruime tijd beweerd), maar de mensen die er woonden vormen geen volk. Het was allemaal import. Alles bij elkaar is dat een fraai voorbeeld van wat in de psychoanalyse projectie heet: je slechte eigenschappen aan een ander toewijzen. Uiteraard zijn juist de joden de import, en uiteraard vormden juist die joden géén volk, maar een samenraapsel uit alle hoeken van de wereld, van mensen die toevallig dezelfde religie hadden. Toen in 1948 de staat Israël werd uitgeroepen, woonden daar zo'n 630.000 import-joden, en 900.000 Palestijnen. Van die laatste groep zijn er direct daarna 730.000 op de vlucht geslagen, dan wel het land uitgejaagd. De import verjoeg het grootste deel van het volk.

Vormen de Israëli's geen volk? Staatsrechtelijk gezien uiteraard wel. Maar etnisch gezien is het een samenraapsel – en dan heb ik het niet alleen over een Arabische, dan wel Joodse achtergrond. Die Joodse achtergrond is namelijk een mythe. Het idee dat al die joden (gelovigen) die in de loop van de twintigste eeuw naar Palestina kwamen, allemaal Joden (lid van 'het Joodse volk') zouden zijn, is een ander deel van de zionistische mythe. De joden van nu hebben helemaal geen gemeenschappelijke etnische achtergrond.

De mythe van het teruggekeerde 'Joodse volk' is gebaseerd op de mythe dat de Joden (inwoners van Palestina, met hun eigen geloof) in de eerste eeuw na Christus door de Romeinen uit hun land zouden zijn verjaagd, en dat ze zich vervolgens over de wereld zouden hebben verspreid. En al die tijd zouden ze, dankzij hun unieke geloof, hun etnische zuiverheid hebben bewaard. En uiteindelijk zouden ze weer als 'het Joodse volk' teruggekeerd zijn naar Palestina. Maar helaas, er is geen enkel bewijs dat de Romeinen de Joden uit Palestina zouden hebben verjaagd. Die monotheïstische dwarsliggers mochten op een gegeven moment niet meer in Jeruzalem komen, that's all. Nergens, niemand, geen enkele geschiedschrijver of Schriftgeleerde heeft het over de verbanning en verstrooiing van de Joden uit hun land. Zoiets deden de Romeinen trouwens nooit (en ze hebben in hun tijd toch heel wat lastposten met geweld onderdrukt).

Wat historici wél zien, is dat er in de eeuwen rond het jaar nul op veel plaatsen in het Romeinse Rijk joodse gemeenschappen ontstaan. Behoorlijk grote gemeenschappen; het jodendom zat toen, net als enkele andere exotische religies, 'in de lift'. Dat waren dus géén gemeenschappen van gevluchte Joden (al zal een kleine minderheid van de leden oorspronkelijk afkomstig zijn geweest uit Palestina, denk aan handelaren). Die gemeenschappen bestonden grotendeels uit leden van de lokale bevolking die zich aangetrokken voelden tot het joodse geloof. Geen etnische Joden dus, maar (bekeerde) joden. En deze niet-etnisch-Joodse gemeenschappen, van Spanje tot in Jemen, tot in Rusland, vormden de basis voor de latere verspreiding van het jodendom. Het zijn hún nazaten die in de afgelopen eeuw 'teruggekeerd' zijn naar Palestina, in de fraaie romantische (doch onjuiste) veronderstelling dat ze gezamenlijk één oeroud volk zouden vormen (en in de hoop om daar een menswaardig bestaan op te bouwen, uiteraard).

En de echte etnische Joden? De enige redelijke conclusie is dat ze nooit uit Palestina zijn verdreven, en dat de etnische Joden daar nog woonden toen de islamitische krijgsheren het land na 630 veroverden. Daarna gingen die Joden, net als de grote aantallen christenen in de regio, geleidelijk aan over naar de islam. Dat was slim. Dan hoefde je geen extra belasting te betalen, en je kon carrière maken. Anno 1900 woonden hun nazaten daar nog steeds. En hún nazaten kloppen nu bij de VN aan om hun land (die schamele stukjes die de Israëli's hen gunnen) erkend te krijgen. De joodse staat, dat is Israël. Maar wie op zoek gaat naar de etnische Joodse staat, naar de echte, biologische nazaten van dat Joodse volk, komt hoogstwaarschijnlijk eerder uit in de buurt van Mahmoud Abbas.

Dit is het persoonlijke blog van Marcel Hulspas, wetenschapsredacteur en columnist van De Pers en DePers.nl.