Afshin Ellian neemt afscheid van NRC Handelsblad

 

Afshin Ellian stopt als columnist bij NRC Handelsblad. Daarmee verdwijnt de laatste kritische stem in een politiek correcte krant. De laatste jaren had ik steeds sterker het gevoel dat de NRC nog maar één mening toeliet, nog maar één visie uitdraagt, en discussies alleen binnen vantevoren streng ingekaderde marges mogen plaatsvinden. Artikelen die het opnemen voor de islam, Wilders aanvallen, andere critici van de islam aanvallen, Israel verantwoordelijk houden voor het uitblijven van vrede, ze zijn in overvloed te vinden in de NRC. Tegenartikelen bleven vaak uit; een enkele keer was er ruimte voor een voorzichtig tegenwoord, waarop steevast weer een tegenreactie werd geplaatst en/of meerdere kritische brieven. Ook op Ellians columns verschenen vaak twee of drie tegenbrieven, terwijl op columns die een tegengesteld standpunt innamen, zelden tegenbrieven werden geplaatst. Uit eigen ervaring en die van anderen weet ik dat die brieven en tegenartikelen wel degelijk werden geschreven, en de NRC er dus de beschikking over had. En had men bepaalde mensen erom verzocht, dan hadden zij ook graag hun bijdrage geleverd. Oftewel: de redactie heeft bewust een bepaalde visie uit de krant gehouden. Waarom? Omdat die haar niet aanstaat, omdat men arrogant is en meent dat die mening het niet waard is gehoord te worden, omdat men achter de mode aanloopt en het binnen 'denkend Nederland' niet in de mode is om je tezeer af te zetten tegen de radikale islam, Arabisch antisemitisme, Israelhaat? Mode komt helaas niet alleen in kleding voor, maar ook in meningen en dus de media, die tegenwoordig meer meningenfabrieken zijn dan dat zij ons van relevante feiten voorzien. En dat geldt helaas ook voor 'kwaliteitskrant' NRC Handelsblad.

 

RP

---------

 

Afshin Ellian stopt als columnist bij NRC Handelsblad

zaterdag 26 februari 2011 11:53

http://www.elsevier.nl/web/Nieuws/Cultuur-Televisie/290433/Afshin-Ellian-stopt-als-columnist-bij-NRC-Handelsblad.htm

Hoogleraar Afshin Ellian stopt als columnist bij NRC Handelsblad. Zaterdag is zijn laatste stuk verschenen in de avondkrant. 'Ik ben enorm teleurgesteld'

Ellian schreef sinds januari 2003 voor NRC Handelsblad, dat sinds kort een nieuwe hoofdredacteur heeft in de Belg Peter Vandermeersch. 

Aan elsevier.nl vertelt Ellian dat 'al een tijdje' duidelijk was dat hij met zijn anti-regentengeluid niet meer bij de krant paste. Hij zag dit bevestigd toen de ombudsman van NRC opschreef dat Ellian in staat was zijn critici te 'verketteren'.

Teleurgesteld
'Hij schreef het niet letterlijk, maar feitelijk zette hij me neer als een extremist,' zegt Ellian, die 'enorm teleurgesteld' is in de krant, vooral omdat de hoofdredactie volgens hem achter het artikel van de ombudsman staat.

Hij vertelt van oud-politici signalen te hebben ontvangen dat er vanuit het 'linkse establishment' vaak druk is uitgeoefend op de krant om hem weg te krijgen als columnist.

Politiek-correct
Ellian kreeg onlangs te horen dat zijn column aankomende zomer uit de krant verdwijnt. 'Toen dacht ik: willen ze mij niet, dan moet ik direct stoppen.' Vandaag verscheen zijn laatste bijdrage in het avondblad.

'Ik dacht dat ik perfect bij een liberale krant paste,' schrijft hij daarin. 'Maar ik heb de indruk dat scherpe kritiek en tegenspraak als ballast worden ervaren. Op pagina's vol politiek-correcte verhalen over de lieve islam, multiculturalisme en de verzorgingsstaat wordt mijn lastige, nogal kritische vrijheidsstem als te provocerend gezien.'

Elsevier
De opstelling van de krant in het islamdebat heeft hem negatief verrast. 'Het is verbazingwekkend dat een krant die kruistochten heeft gevoerd tegen het christendom, de islam zo met rust laat. Kritische boeken over de islam worden in recensies met de grond gelijk gemaakt. De islam geniet daar een speciale status.'

Ellian gaat door met zijn weblog op elsevier.nl. 'Ik ben vereerd dat ik bij Elsevier, een waar liberaal-conservatief medium, in alle vrijheid mag schrijven wat ik wil.'

 

 

-------------------------------

Mijn afscheid van NRC Handelsblad

http://www.elsevier.nl/web/Opinie/Afshin-Ellian/290438/Mijn-afscheid-van-NRC-Handelsblad.htm

zaterdag 26 februari 2011 12:22

Vandaag publiceerde NRC Handelsblad de afscheidscolumn van Afshin Ellian. Hieronder volgt de tekst. 'Ik ben maar een schrijvend legertje van één persoon.'

Vaarwel: al wie leest en blijft, is met mij

Wat heb ik op deze pagina's gedaan? Waarom ging ik soms zo tekeer tegen het establishment? Het begon toen ik dertien was. Samen met scholieren en familieleden nam ik deel aan een echte revolutie. De massa werd mijn vader. Ik was een straatkind geworden.

Tragedie
Toen heel Iran – het volk is o zo opportunistisch – het lied van de vrije lente zong, vroeg mijn moeder, die zeer gevoelig was voor macht en wat men nu de 'mainstream' noemt, of ik al lid was geworden van het revolutionaire comité van baardmannen. Nee, links is beter dan Hezbollah, vond ik. Hé, straatjochie, waarom moet je tegen de stroom in zwemmen? mopperde moeder. Links is vrijheid, dacht ik.

Ik was vaderloos geworden, toch had ik een vader. De Revolutie. Maar de vreugde daarover sloeg om in tragedie, en toen werd de tragedie mijn vader. Ik was een straatkind dat van de straat leerde het woord 'vrijheid!' te roepen zonder te weten wat dat woord betekende. Niet de vrijheid maar de angst werd mijn schaduw. Er verdwenen familieleden en vrienden in de eeuwig durende herfst van Perzië. Zo werd ik een onderduiker.

Massagraf
De eer viel mij ten deel om op een kerkhof te slapen; ik moest wel want niemand kon mij laten logeren. Het was een eer omdat ik ontdekte dat het kerkhof niet ver lag van een massagraf in ontwikkeling voor mensen zoals ik.

Aan de rand van Teheran heb ik de hel gezien: stenenbakkerijen waarin de verworpenen van Perzië, de straatkinderen van dertien, veertien, en eenzame mannen ver van huis, Afghanen, Koerden, Baluchi's, in een onmenselijk hitte werkten en in kartonnen dozen sliepen. Ik was nog geen achttien jaar maar had al een dubbele grens overschreden: die van mijn geboorteland en van het leven dat er niet meer was.

Optimistisch en vol van moed waren de kinderen van de revolutie. We moeten in de buurlanden blijven! Nee, we gaan terug! Toen het in Pakistan te gevaarlijk werd, brachten een paar Iraanse studenten, en mensen van Benazir Bhutto's partij, ons met behulp van smokkelaars naar Afghanistan.

Siavosh Kasrai
Nog steeds ben ik bang als ik een grens moet passeren. Ik werd zwaar ziek. Na een paar bewusteloze dagen, op een zonnige dag, werd ik, letterlijk, wakker in de armen van Siavosh Kasrai, de Perzische Pablo Neruda. De oeroude ziel van Perzië, de poëzie omhelsde mij:

Mijn leven is korter dan mijn zucht;
zelfs in deze halve adem
al wie leest en blijft, is met mij.

Niet lang daarna ontdekte ik dat links niet alleen uit helden maar ook uit Stalinisten bestaat.

Op een dag gaf Prins Wodka mij de moed om in den vreemde samen met een vriend de Stalinisten uit te schelden. Een dag later werden wij verhoord door een gevluchte Iraanse majoor.

In een notitieboekje met een zwarte kaft schreef hij onze misdaden op. Waar komt dit gedrag vandaan? We zeiden: hier is het benauwd, waarom hebben jullie volwassenen achter Khomeini aan gemarcheerd? De majoor strafte ons: voorlopig willen we jullie niet zien, ga studeren. Daarna hebben wij ook zonder Prins Wodka ruzie gemaakt met de Stalinisten. Totdat we ons van hen losmaakten. Wie is we?

Vlucht
Een vriend, ook een kind van de revolutie. Hij werd dichter. Afghanistan was een gevangenis ommuurd door bergen. Er waren twee uitgangen: naar de Sovjet-Unie, daarvoor moest men zich juist niet afscheiden van de Stalinisten, en naar het westen. Maar hoe?

Na lang onderzoek ontdekten wij dat een vlucht naar ambassades onmogelijk was. Dus vluchtten we naar het gebouw van de VN. Dat was in 1987. En omdat deze actie gelijk werd gesteld aan samenwerking met CIA, bleef ik met mijn echtgenote zes weken in het VN-gebouw totdat de Afghaanse regering schriftelijk de VN beloofde ons niets aan te doen. Het duurde niet lang voordat tientallen andere dissidenten hetzelfde ondernamen.

Er werd naar een tweede vaderland voor ons gezocht.

9/11
Leeg kwam ik in een oogverblindend groen land aan. Welkom zei een lieve ambtenaar. 'Welkom'? Wat is dat? Nog steeds vind ik dit ene woord een cruciaal moment in mijn leven: een nieuwe geboorte. Ik was welkom. Hier kon ik zoeken naar de betekenis van het woord Azadi, vrijheid. Ik was net drieëntwintig geworden. Zo jong. Leren, dat werd mijn leven. Dit alles leidde tot wie ik ben: ik ben een liberaal. Na 9/11 sloop de oude vijand mijn leven in. De jihadisten verklaarden het vrije westen de oorlog.

Folkert Jensma (oud-hoofdredacteur van deze krant) bood mij dit podium aan. In het licht van mijn levenservaring zag ik een taak voor mijn pen: kritisch schrijven over de macht. Waar geen kritiek is, is geen vrijheid. Teksten met 'enerzijds,/anderzijds', 'wellicht dit/wellicht dat' passen niet bij de kritische pen die de vrijheid als de grondslag van de menselijke waardigheid ziet.

Waardigheid
Ten aanzien van de vrijheid ben ik compromisloos. Ik meen dat zowel absolute armoede als de socialistische verzorgingsstaat de menselijke waardigheid aantasten. Hannah Arendt, die ik bewonder, leerde mij dat in een gelijkgeschakelde gemeenschap geen vrije samenleving mogelijk is.

Maar het establishment van links, inclusief de professionele regenten, ziet in vrijheid de afname van macht. Het establishment kreeg een beetje last van mij. Niet veel, want ik ben maar een schrijvend legertje van één persoon, maar toch.

Druk
Ik heb er nooit over geschreven, maar er werd druk op mij uitgeoefend. Ik kan niet capituleren. Ik dacht dat ik perfect bij een liberale krant paste. Maar ik heb de indruk dat scherpe kritiek en tegenspraak als ballast ervaren worden. Op pagina's vol politiek-correcte verhalen over de lieve islam, multiculturalisme en de verzorgingsstaat wordt mijn lastige, nogal kritische vrijheidsstem als te provocerend gezien.

Op deze plek (NRC Handelsblad) dooft mijn stem. Elders zal ik branden, onder meer bij het weekblad Elsevier, dat mij in de oeroude traditie van de Nederlanden een vrijplaats biedt. Lieve lezer, U en NRC ben ik dankbaar. Vaarwel.

Afshin Ellian