Door Tjalling
In `Commentaar bij de tijd’ gaf Arjan Plaisier, scriba van de synode van de Protestantse Kerk, op 17 maart zijn visie op Israël en de boycot-, desinvesterings- en sanctiecampagne (BDS). Het ging vooral over de vraag hoe de Protestantse Kerk omgaat met de Palestijnse oproep tot boycot van Israël.
Die omgang is halfslachtig. De PKN spreekt zich namelijk niet voor maar ook niet tegen de BDS uit. Dat is omdat de PKN terughoudend is in officiële uitspraken over toepassen van politieke middelen. Volgens Plaisier zou de BDS wel uitdrukking geven aan het feit dat het Israëlische nederzettingenbeleid een ernstig obstakel is naar duurzame vrede. De BDS is echter in werkelijkheid gericht tegen het bestaansrecht van Israël, wat ook door de BDS leiders is toegegeven, en daarom al evenzeer een obstakel naar vrede.
De PKN respecteert dat het geweten van de leden van die kerk in deze zaak niet hetzelfde zegt. Plaisier: “De kerk is de ruimte waarin gewetens zich kunnen uitspreken en waarin gezocht wordt wat de wil van God is.“ Gelet op de houding van de christelijke kerken tegenover Israël in het verleden is het zeker niet passend om in dit verband te zoeken naar `wil van God. Theologische uitspraken over Israël hebben in het verleden immers dermate desastreuze gevolgen gehad dat uitspraken over de wil van God voortaan maar beter buiten elke vorm van kritiek van de PKN op Israël gelaten kan worden. Bovendien zijn alle uitspraken over Gods wil niet meer dan menselijke constructies.
Het was juist geweest als de PKN, als helder signaal naar de wereld, zich tegen de BDS zou hebben uitgesproken. Om hierbij aan de eigen achterban tegemoet te komen had zo’n uitspraak gepaard kunnen gaan met de opmerking dat elk individueel lid van de PKN overeenkomstig zijn of haar geweten de vrijheid heeft om zich voor de BDS uit te kunnen spreken.
http://www.pkn.nl/actueel/Nieuws/nieuwsoverzicht/Paginas/Commentaar-bij-de-tijd-Israel-en-BDS.aspx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten