Ratna was zondag deelneemster aan een debat bij de Liberaal Joodse Gemeente in Amsterdam. Ze heeft niet zo hoeven zweten als Emile Roemer enkele dagen eerder op een CIDI-avond, want in beide gevallen was het publiek overwegend Israel gunstig gezind.
Ik kon er helaas niet bij zijn, maar ze is er zelf nog over aan het bloggen, en ik ben benieuwd naar haar verslag. Hieronder dat van Frans Groenendijk.
Wouter
___________
Als Hans Moll ook aanschuift, komt de NRC-top niet
Naarmate mensen langer abonnee zijn van een krant valt het ze moeilijker om er afscheid van te nemen. Al is de koers drastisch gewijzigd en/of het niveau ernstig gezakt: het blijft een hele stap. Voor veel mensen is een dagblad 'iets meer' dan een willekeurige verzameling gedrukte artikelen. Dat de NRC vroeger door velen, zelfs van buiten hun lezerskring, beschouwd werd als 'slijpsteen van de geest', een krant voor de 'intelligentsia', maakt het opzeggen van die krant nog een tikje dramatischer. Vooral voor ouderen is het bijna ondenkbaar het abonnement op te zeggen wanneer ze niet weten welke andere krant dan te nemen.
Zondag 4 maart organiseerde het debatcafé van de Liberaal Joodse Gemeente een bijeenkomst over "Israël en de media". Ik vermoed dat de bijeenkomst enkele tientallen mensen over de streep getrokken heeft. Er waren drie sprekers die zich verdiept hebben in dit thema. In het kader van hoor en wederhoor was de top van de NRC ook uitgenodigd maar die wilde niet komen…
En dat terwijl twee van de drie sprekers zich zelfs meer specifiek verdiept hebben in het thema "De NRC en de strijd om Israël".
Ratna Pelle heeft dit het meest systematisch aangepakt. Het boek van Hans Moll, Hoe de nuance verdween uit een kwaliteitskrant (bol.com), heeft een andere opzet maar veroorzaakte meer commotie omdat hij ex-medewerker van de NRC is. [1]
Over of tegen Wilders?
De derde spreker, Joep Schaper, is medewerker bij een heel merkwaardig instituut: De Nederlandse Nieuwsmonitor.
Dit schrijven ze over zichzelf:
De Nederlandse Nieuwsmonitor (DNN) is het (sic) wetenschappelijk instituut voor de journalistiek. Sinds de start van het project in maart 2005 staat het transparant maken van het nieuwsproces voor een breed publiek voorop.Onthoud dat transparante. Direct op het eerste gezicht ontwaar je toch op z'n minst een spanningsveld. Wat weegt het zwaarst: de wetenschappelijke insteek of het bereiken van het grote publiek?
Een half uurtje neuzen op de webstek van deze organisatie maakt duidelijk dat de nadruk niet op de wetenschapsbeoefening ligt. Het snel in elkaar geflanste rapportje (pdf) over, of moet ik zeggen tegen?, het twitteroptreden van Geert Wilders laat daarover geen enkele twijfel bestaan.
In hun conclusie lezen we deze bizarre tekst:
De tweets zijn nieuwswaardig voor journalisten omdat dit de enige manier is (sic) waarop Wilders communiceert over prangende kwesties. Vanwege zijn belangrijke positie in politiek Den Haag zijn journalisten snel geneigd deze reacties over te nemen als bron van PVV‐standpunten over het issue dat op dat moment speelt. Journalisten dienen zich echter te realiseren dat zij hem op deze manier een luxepositie gunnen die een politicus normaal niet krijgt: Het doen van uitspraken zonder kritische bevraging of debat.
Het wetenschappelijke karakter spat ervan af, maar niet heus [2].
Op het zondag door Schaper toegelichte verhaal van De Nederlandse Nieuwsmonitor over Israël en de media, kwam flink wat kritiek.
Die spitste zich toe op drie kwesties. Schaper gaf de critici gelijk op het minst belangrijke van die drie. Dat ging erover dat men niet gekeken had naar de politieke kleur van door NRC, Volkskrant en Telegraaf geciteerde bronnen maar naar hun woonplaats. Alle Israëlische bronnen, tot en met die van 'Peace Now' of nog meer uitgesproken ondersteuners van de Palestijnse insteek, worden zo dus ingedeeld bij de categorie ondersteunend voor 'het' Israëlische standpunt…
Zeer ernstig, maar de andere kritiekpunten betroffen nog pijnlijker aspecten van deze vorm van 'wetenschapsbeoefening'.
De monitoristen drukken hun beoordeling van de kranten uit in getallen. Aan een groot aantal uitspraken geven ze zo een cijfermatige beoordeling en met die toegekende cijfers gaat men aan het rekenen. Dat levert cijfers op die nauwkeurigheid suggereren. De toekenning van de basiscijfers is echter volstrekt natte vingerwerk. Kwalitatieve zaken worden op volstekt niet transparante wijze omgezet in kwantitatieve.
Maar het werd nog erger.
Het gedoe met de getallen leverde een soort rangschikking op van de drie kranten met betrekking tot hun meer pro-Palestijnse of meer pro-Israëlische benadering. De makers van het rapport wilden ook nog een soort 'ijkpunt'. Behalve een verhaal van Amnesty International had men daarom ook nog gekeken naar de visie van de VN.
Dezelfde insteek die we bijvoorbeeld ook bij Roemer van de SP zien. De VN, -meer in het bijzonder de Algemene Vergadering en de mensenrechtencommissie ervan-, is een instrument in handen van een coalitie van landen met een uitgesproken anti-Israël agenda. Het is alsof je in Nederlandse verhoudingen de (on)partijdigheid van de media wilt ijken door te checken of de berichtgeving wel overeenkomt met de officiële standpunten van de zittende regering.
Twee spreekwoordelijke druppels in een emmer
De meeste van de aanwezigen waren al op de hoogte van veel van wat er aan de orde kwam, schat ik, maar er waren twee zaken die er nog wel uit sprongen. Vanwege die twee zaken denk ik dat NRC deze en volgende week weer tientallen abonnees kwijt raakt.
Duidelijk kwam naar voren hoe verschillend de NRC om is gegaan met de kritiek van Hans Moll in vergelijking met die van Ratna Pelle.
Tegenover Hans Moll is men stevig van leer getrokken. Hoofdredacteur Peter Vermeersch wijdde een uitgebreid stuk aan het verschijnen van het boek dat hij als volgt afsloot:
Dit boek is hoe dan ook een aansporing om onze berichtgeving over en uit het Midden-Oosten tegen het licht te blijven houden. Het debat daarover zullen we natuurlijk graag voeren. Maar feiten en argumenten moeten wel kloppen. Hans Moll is van harte uitgenodigd daaraan een constructieve bijdrage te leveren.Of die uitnodiging nu wel echt hartelijk was valt te betwijfelen, gezien het feit dat de NRC-top niet wenste te verschijnen op de bijeenkomst van de LJG.
Naast dit stuk van Vermeersch kwam er ook nog een recensie van het boek van Moll in de NRC van de hand van meneer Vasterman, die zelf niet rechtsstreeks verbonden is aan de krant.
Hij had heel harde kritiek op Moll, waarvan een deel zelfs hout lijkt te snijden.
Maar de strekking van dit verhaal keert als een boemerang terug naar de NRC. Vasterman besluit zijn verhaal namelijk met de aantijging dat Moll een pamflet in plaats van een gedegen onderzoek heeft geschreven en constateerde:
Dat is jammer, want deze discussie zou een keer verder moeten komen dan die verwijten over en weer van tendentieuze berichtgeving – dat is alleen maar preken voor eigen parochie.Het soort onderzoek waar volgens Vasterman meer behoefte aan was, is door Ratna Pelle gepleegd. De NRC ontving het rapport van dit onderzoek. Er is over gemaild en over gebeld maar een reactie bleef uit. Ook nu men het gesprek met haar aan kon gaan bij de LJG kwam men niet opdagen. Ratna Pelle behoort niet tot het circuit en wordt eenvoudigweg genegeerd. Kwaliteit doet er niet toe voor de kwaliteitskrant.
De tweede druppel was de oproep van hoofdredacteur Peter Vermeersch aan een kritische lezer. Die lezer was zeer volhardend in zijn kritiek en vertelde erover op de bijeenkomst. In zijn contact had hij laten doorschemeren dat hij mensen wilde organiseren tegen de anti-Israël koers van de NRC. Geërgerd had Vermeersch gereageerd met: "U moet niet dreigen, maar gewoon uw abonnement opzeggen". Daarin had Vermeersch natuurlijk het gelijk volledig aan zijn zijde: dat is de rationele benadering.
Mensen voor wie het opzeggen een emotionele kant heeft, krijgen zo het laatste duwtje.
Noten
1) Lees wanneer u tijd heeft beslist ook de 'recensie' van het georganiseerd bibliotheekwezen van het boek. Hier. Het is volkomen in lijn met de hier beschreven veranderde taakopvatting van de openbare bibliotheken: de lezers waarschuwen tegen poltiek incorrecte opvattingen.
2) De Monitor en haar 'begeleidingscommissie' zijn een apart stuk waard. Alvast een tipje van de sluier. Voorzitter van die commissie was de eerste jaren (misschien nog wel, dat heb ik niet zo snel kunnen achterhalen) Kees Schuyt. Ja, dezelfde als die van het College van Bestuur van de universiteit van Leiden en van de LOWI. Zie daarover aflevering 6 van het feuilleton over de sharia-charlatan.
Tenenkrommend is het stukje over dat voorzitterschap van de begeleidingscommissie dat aan te treffen is in het CV van Schuyt dat door hemzelf is opgesteld:
Dat schrijft de man dus over zich zelf onder een stukje waarin hij zijn vijf functies heeft weergegeven.7. Huidige nevenfuncties
betaald:
lid Spiegelgroep SBO (Stichting Arbeidsmarkt en Onderwijs)
bestuurslid Praemium Erasmianum
voorzitter begeleidingscommssie Nieuwsmonitor (vanwege Bedrijfsfonds voor de Pers)
onbetaald:
voorzitter Vereniging Het Spinozahuis, Rijnsburg
voorzitter wetenschappelijke begeleidingscommissie NIOD
N.B. Kees Schuyt streeft er naar nooit meer dan drie nevenfuncties tegelijk te hebben.
Ik probeer het wel maar het lukt me maar niet om minder nevenfuncties te hebben…
Hoe schrijf je regent?
Frans Groenendijk, 05-03-2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten