Dit artikel is geschreven als opiniestuk voor De Dagelijkse Standaard, waar het morgen wordt geplaatst.
Hamas viert 25 jaar terreur
De vaderlandse media waren bijna eensgezind in de mening dat Nederland in de Verenigde Naties voor de statusverhoging van de Palestijnen had moeten stemmen. De (indirecte) erkenning van 'Palestina' als staat werd algemeen gezien als een versterking van de positie van president Abbas, en daarmee van de gematigde Palestijnse krachten tegenover de extremisten van Hamas. Ook werd de statusverhoging als een stem voor de tweestatenoplossing uitgelegd, die Abbas immers officieel voorstaat. Volgens de Volkskrant lost de VN hiermee eindelijk haar belofte van 1947 in, toen zij voor twee staten stemde. Dat is onjuist. Juist de Palestijnen en de Arabische landen waren tegen het delingsplan van de VN, en deden vervolgens alles wat in hun vermogen lag om dit te dwarsbomen. Men begon een oorlog en verloor die, en Jordanië en Egypte veroverden de Westoever respectievelijk de Gazastrook, en voorkwamen vervolgens dat daar een Palestijnse staat werd gesticht. De VN heeft zich nadien meermaals ingezet voor de Palestijnse zaak, middels resoluties, speciale instituties zoals vluchtelingenorganisatie UNRWA en diverse, vaak eenzijdige onderzoeken naar mensenrechtenschendingen en speciale mensenrechtenrapporteurs voor het gebied.
De Arabische agressie en principiële weigering om vrede te sluiten met Israël werden in de media volkomen genegeerd. Ook Abbas' felle woorden voor de Algemene Vergadering, zowel bij de aanvraag voor erkenning als staat als twee maanden eerder, bleven onopgemerkt. Hetzelfde geldt (in iets mindere mate) voor Hamas en de oorlogszuchtige taal van Hamas leider Meshaal afgelopen weekend in Gaza. Dat hij uit een grote raket kwam en 'het verzet' uitgebreid prees kon men bijna niet negeren, maar zijn speech was een stuk radikaler dan ik uit de berichten in diverse kranten en vooral het NOS journaal kon opmaken. Zo zei hij niet alleen dat men Israël nooit zou erkennen, maar riep hij meermaals heel duidelijk op om het hele land met geweld te bevrijden. Hij riep ook op tot verzoening met Fatah, om samen dit doel te verwezenlijken. Juist deze positie heeft er in de eerste plaats voor gezorgd dat de Palestijnen nog geen staat hebben en gedeeltelijk onder een bezetting leven. De VN heeft deze positie, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de nederzettingen, nauwelijks bekritiseerd.
De VN staat dan ook niet bekend om haar evenwichtigheid wat betreft het Israëlisch-Palestijns conflict. Op de jaarlijkse Algemene Vergadering is het met ruime meerderheden aannemen van diverse anti-Israël resoluties routine. Ook veel VN instituties zijn eenzijdig anti-Israël, en er zijn zelfs speciale organisaties alleen voor de Palestijnen, zoals de Divisie voor Palestijnse rechten, de CEIRPP (Comité voor het Uitoefenen van de Onvervreemdbare Rechten van het Palestijnse Volk) en de SCIIHRP (Speciale Comité tot Onderzoek van Israëlische Praktijken Betreffende de Mensenrechten van het Palestijnse Volk en Andere Arabieren van de Bezette Gebieden). En dan hebben we het nog niet over de VN Mensenrechtenraad, een raad die wordt gedomineerd door (islamitische) dictaturen en zich daarom bijna uitsluitend op Israël richt in haar kritiek. De statusverhoging van Palestina moet daarom niet worden gezien als een late inlossing van een oude belofte, maar als een logische stap in een lange geschiedenis van anti-Israël beleid. Waar komt deze vooringenomenheid vandaan en waarom wordt ze niet gezien door de media?
De Verenigde Naties zijn een samenraapsel van landen met verschillende opvattingen, die daarom in allerlei conflicten naar een compromis moeten zoeken dat op een meerderheid kan rekenen. In de Algemene Vergadering geldt het getalsmatige overwicht van veelal ondemocratische staten in de Arabisch-islamitische wereld en voormalige koloniën, maar in de Veiligheidsraad hebben enkele grootmachten een permanent lidmaatschap en veto-recht, terwijl tweederde van de leden rouleren en geen veto hebben. Het getalsmatige overwicht van ondemocratische staten ontstond na de dekolonisaties in de jaren '60 en '70, en sindsdien is er een anti-Israël meerderheid in de VN die zich op talloze manieren laat gelden. Zoals de Palestijnse toelating tot de UNESCO vorig jaar en haar eenzijdige veroordelingen van Israël, terwijl opgravingen en het doen verdwijnen van kostbare Joodse relikwieën door de islamitische WAQF werden genegeerd. Zoals de vele eenzijdige onderzoeken naar Israëlische mensenrechtenschendingen op de Westoever en de veroordeling van de afscheidingsbarrière door het Internationaal Gerechtshof in 2004, waarbij de vele terroristische aanslagen volkomen werden genegeerd.
Een ander probleem voor Israël is dat de VN is georganiseerd via regionale blokken die lidstaten aandragen voor lichamen zoals de Veiligheidsraad, en Israël wordt door het Aziatische blok geboycot. Daarom is het sinds 2002 lid van het Westerse blok, maar daaraan zijn wel beperkingen verbonden die niet gelden voor de andere lidstaten. Hierdoor kan Israël bijvoorbeeld geen roulerend lid worden van de Veiligheidsraad, en ook andere belangrijke of politiek gevoelige organen liggen moeilijk. Arabische landen kunnen dat uiteraard wel, en gebruiken die lichamen veelvuldig om Israël te bashen en de voet dwars te zetten.
Sympathisanten van Israël zijn om die reden al lang geleden opgehouden met het serieus nemen van de VN met betrekking tot Israël, en verbazen zich er vervolgens regelmatig over dat dit instituut nog steeds zo'n hoog aanzien geniet. De VN is echter, ondanks deze problemen, ook het enige wat we hebben op wereldschaal en bevordert op ander gebied wel degelijk de samenwerking en vrede, al is het met kleine stapjes en veel vallen en opstaan.
Het ziet er niet naar uit dat de statusverhoging de gematigde krachten onder de Palestijnen zal versterken. De Palestijnen zien de VN stemming als overwinning, zoals ze ook de afloop van de escalatie tussen Israël en Hamas de week ervoor als overwinning zagen. De opruiing in Palestijnse media is volgens een Israëlisch onderzoek de laatste maanden erger geworden. Zo stond op een facebookpagina van een school op de Westoever een portret van Hitler met daaronder de tekst: "Ik had alle Joden kunnen doden maar besloot er een paar over te laten zodat jullie kunnen zien waarom ik ze doodde". Op een andere pagina stond in 16 talen 'ik haat Israël' geschreven.
Hoewel Hamas aanvankelijk tegen het plan van Abbas voor de VN stemming was, toonde men zich na de positieve uitkomst een voorstander. Gaf Hamas al direct na stemming aan de gewapende strijd, gericht op de bevrijding van het gehele land tussen de rivier en de zee, voort te zullen zetten, afgelopen weekend heeft men dat in Gaza nog eens zeer duidelijk bevestigd. Hamas gaf daarbij aan dat het gewapende verzet ondersteund kan worden door andere vormen van actie, waaronder diplomatie. De statusverhoging wordt gezien als Palestijnse overwinning, niet als stap op weg naar vrede. Om dezelfde reden hebben een aantal landen die Israël helemaal niet erkennen voor de resolutie gestemd; niet omdat het vrede en een tweestatenoplossing dichterbij zou brengen, maar omdat het de Palestijnen sterker maakt tegenover Israël. Deze video op Palestine Today, maakt dit algemene gevoel van overwinning duidelijk. Beelden van raketten op Israël, heroïsche Hamas strijders met geweren, panische Israëli's in schuilkelders, slachtoffers van de busaanslag in Tel Aviv, Abbas bij de VN, Arafat en dode Palestijnse kinderen worden allemaal door elkaar heen getoond, met een opzwepende tekst over de overwinning die men heeft behaald.
De Palestijnen hebben gedreigd naar het Internationaal Strafhof te stappen wanneer Israël de bouwplannen in het omstreden E-1 gebied doorzet. De aankondiging extra huizen te bouwen en het inhouden van belastinggeld (om er een Palestijnse schuld mee af te lossen bij de Israëlische elektriciteitsmaatschappij) en de aankondiging van 3000 woningen in het omstreden E-1 gebied, zijn kinderachtig maar in dezelfde geest als de stap van de Palestijnen: niet met elkaar praten of rekening houden met elkaar maar lekker je eigen zin doordrijven. Opvallend is daarbij de felle veroordeling van Israëls 'strafmaatregelen' en de welwillende houding tegenover de Palestijnse unilaterale stappen. Nederland had dan ook zeker niet voor moeten stemmen, maar een tegenstem moeten laten horen. Juist dat was een stem voor vrede geweest.
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten