Wat Israël de Palestijnen aandoet, is onvergelijkbaar met wat Peking in Tibet doet

 

Ik moest wel lachen om die Chinese journalist, al is Tibet natuurlijk een dramatische en tragische kwestie, en wellicht hopelozer dan de Palestijnse, want wie kan China onder druk zetten? Angstvallig wordt de Dalai Lama al niet meer officieel de hand geschud omdat China met sancties dreigt. In de winkels hier is nauwelijks nog iets te vinden dat NIET uit China komt (althans niets goedkoops).

 

Bos vertelt er helaas niet bij wie de journalisten deze Israel-kritische propaganda-trip heeft aangeboden. En dat terwijl het afkraken van de pro-Israelische hasbarah een vast nummer is voor correspondenten en commentatoren.

 

De kleine professor heeft op zich natuurlijk gelijk, dat een democratisch land niet langdurig een ander volk en grondgebied kan bezetten. Helaas werken sterke krachten tegen het beëindigen van die bezetting. Daar zijn de krachten binnen Israel zelf en (vooral joods-conservatieve en christelijk-conservatieve) sympatisanten die geen afstand willen doen van Gods belofte of historisch Joodse grond. Maar minstens zo zeer het Arabische nationalisme en islamitische extremisme die weigeren om één Joodse staat te erkennen temidden van tientallen Arabische en islamitische staten. Dat straalt geen vertrouwen uit naar de Israeli's dat ze zich veilig kunnen terugtrekken uit de Westoever.

Als de Palestijnen een Dalai Lama als leider hadden gehad, dan weet ik zeker dat ze al lang een eigen staat hadden. Maar de Tibetanen hebben dan ook nooit gestreefd naar het opheffen van China. Dat maakt de Tibetanen en de Palestijnen onvergelijkbaar.

 

Wouter

__________

 

'Wat Israël de Palestijnen aandoet, is onvergelijkbaar met wat Peking in Tibet doet'

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/9766/Buitenland/article/detail/3234788/2012/04/02/Wat-Israel-de-Palestijnen-aandoet-is-onvergelijkbaar-met-wat-Peking-in-Tibet-doet.dhtml   

Rolf Bos − 02/04/12, 14:08

 

VK WEBLOG Een kritische Israëlische geleerde kent geen ander democratisch land dat een ander volk in een ander land zo lang bezet houdt als de Israëliërs de Palestijnen. Maar dan weet de bus vol journalisten nog wel een paar voorbeelden, schrijft correspondent Rolf Bos.

Professor Ma'oz leidt een groepje buitenlandse journalisten in een bus over de Westbank en de Golanhoogte. De kleine Israëlische geleerde, kenner van de islam en het Midden-Oosten, is kritisch over de almaar voortdurende Israëlische bezetting van de gebieden. 

Je kunt, zegt hij, als democratisch land natuurlijk niet al te lang een ander volk onder de duim houden, en hun land bezet houden. Uiteindelijk gaat dat dan ten koste van de democratie in je eigen land. Ik ken geen ander land in de moderne geschiedenis, vervolgt de geleerde, dat een ander volk in een ander land zo lang bezet houdt.

De Britse journalist naast me mompelt 'Ierland', maar corrigeert zichzelf. 'Die geschiedenis hebben we godzijdank achter ons.' Een Spaanse journalist roept iets over de Spaanse enclaves in Noord-Afrika, een Fransman roept olijk: 'Guadeloupe'.  

Ik blijf nog even in die Caraïbische hoek hangen en denk: Aruba, Sint Maarten, Curaçao, maar zeg dat niet hardop, want elke vergelijking met de Palestijnen gaat hier natuurlijk volledig mank. 
De Duitse journalist achter me is meer alert, hij zegt: 'What about Tibet?'
 
Bezetting
Natuurlijk, Tibet! Hoe had ik het kunnen vergeten. Een paar dagen eerder had er immers een foto op de voorpagina's van vele kranten gestaan waarop een Tibetaan zichzelf in brand had gestoken, als protest tegen de Chinese bezetting van zijn land.

Jaja, zegt professor Ma'oz in de bus, Tibet, dat is natuurlijk ook een ergerlijke bezetting. Er zijn verschillen, maar de Palestijnen kun je natuurlijk goed met de Tibetanen vergelijken. In Lhasa ziet de autochtone bevolking al die Chinezen natuurlijk ook het liefst verdwijnen.

Voorin de bus gaat iemand staan. Het is de collega uit China. In hakkelend Engels zegt hij dat de vergelijking tussen Palestina en Tibet hoogst ongepast is. De Tibetanen hebben niets te klagen, zegt hij, in tegenstelling tot de Palestijnen. Wat Israël de Palestijnen aandoet, is onvergelijkbaar met wat Peking in Tibet doet. 'Ik eis dat u uw excuses aanbiedt', zegt hij tegen de professor.

Ongepast
Ma'oz, een kleine lieve man, aarzelt geen moment. 'Excuses, ik had de vergelijking niet mogen maken. Hij was ongepast. Palestina is geen Tibet.' De collega uit China gaat weer zitten, content zegt hij iets tegen zijn fotograaf die in de rij achter hem zit. 

Dan kijkt de Chinees naar de Duitser achter mij, en zegt: 'Ik wil dat jij ook je excuses aanbiedt over je opmerking over Tibet.' De Duitser zegt dat hij dat van z'n lang zal z'n leven niet gaat doen. Er zijn ongetwijfeld grote verschillen tussen het lot van de Palestijnen en dat van de Tibetanen, zegt hij, maar er is ook achter de Himalaja wel degelijk sprake van een bezetting. 

De collega uit China kijkt de Duitser vuil aan. Hij kijkt op de deelnemerslijst van deze persreis en schrijft iets in zijn opschrijfboekje. 

Ik vrees dat de handelsbetrekkingen tussen China en Duitsland binnenkort wat krasjes gaan oplopen.

_{Rolf Bos is correspondent in Jeruzalem voor de Volkskrant}