Een goeie column van Paul Brill. Jammer dat hij niet de eigen huiscartoonist van de Volkskrant Jos Collingnon hekelt die ook al meermaals over de schreef is gegaan.
RP
---------
Paul Brill: 'Antisemitisme wordt in meer gevallen bedekt met de mantel der liefde'
31/03/12, 05:00
Van alle verkiezingen die dit jaar worden gehouden, is de slag om het burgemeesterschap van Londen op 3 mei niet bepaald het grootste spektakelstuk, schrijft Paul Brill in zijn wekelijkse column in de Volkskrant.
Van alle verkiezingen die dit jaar worden gehouden, is de slag om het burgemeesterschap van Londen op 3 mei niet bepaald het grootste spektakelstuk. Maar er speelt rond die verkiezing een controverse die er toch een bredere betekenis aan geeft. Labour-kandidaat Ken Livingstone, die vier jaar geleden door de Conservatief Boris Johnson uit het gemeentehuis is verdreven en nu probeert een comeback te maken, is namelijk in ernstige aanvaring gekomen met de Britse Jewish Leadership Council. Na bemiddeling van partijleider Ed Miliband heeft hij excuses aangeboden voor opmerkingen die hij begin deze maand maakte in een gesprek met Joodse partijleden, dat juist was bedoeld om de lucht wat te klaren.
Of met die excuses de zaak is afgedaan, valt te betwijfelen. Columnist Jonathan Freedland van The Guardian - de krant die zeer dicht bij Labour staat - gaat in elk geval niet meer op Livingstone stemmen. Freedland was aanwezig bij het 'verzoeningsgesprek' en werd zeer onaangenaam getroffen door de minachting die Livingstone toonde voor de kritiek van zijn Joodse partijgenoten. Bovendien vindt Freedland het bezwaarlijk dat de oud-burgemeester in dienst is getreden van de door Iran gecontroleerde televisiezender Press TV en daarvoor programma's is blijven presenteren toen hij zich opnieuw kandidaat had gesteld voor City Hall.
Waarom moest tussen Livingstone en zijn Joodse partijgenoten de lucht worden geklaard? Omdat er een lange geschiedenis is van dubieuze uitspraken door de voormalige burgemeester. In zijn felle kritiek op Israël wijst hij afwisselend de Israëli's, de zionisten en de Joden als boosdoeners aan. In 2005, nog geen twee weken na de terroristische aanslagen op de Londense metro, noemde hij Palestijnse zelfmoordaanslagen gerechtvaardigd omdat de Palestijnen nu eenmaal niet beschikken over tanks en vliegtuigen. Kort erop ontving hij de Egyptische religieuze leider Yusuf al-Qaradawi, naar wiens oordeel aanslagen op Israëlische burgers een gepast strijdmiddel zijn.
In het gesprek met zijn Joodse partijgenoten wees Livingstone elke kritiek op zijn optreden van de hand. Ook zei hij niet veel waarde te hechten aan hun bezwaren omdat hij ervan overtuigd is dat een uitgesproken linkse kandidaat als hij het moet hebben van de lagere inkomensgroepen, terwijl Joden overwegend gefortuneerd zijn.
Dit gaat natuurlijk verder dan dubieus. Hier is sprake van een prominent politicus en kandidaat voor een belangrijk ambt die, bewust dan wel onbewust, gebruik maakt van antisemitische stereotypen. En het geeft te denken dat zijn partijleider slechts bemiddelt en geen afstand neemt; integendeel, Miliband heeft Livingstone voluit geprezen.
Het is dezer dagen niet het enige geval waarin antisemitisme met de mantel der liefde wordt bedekt. Of in elk geval zo veel mogelijk uit beeld wordt gehouden. Ik doel op de nasleep van het terreurdrama in Toulouse en de opvallende tendens in diverse commentaren om het antisemitische karakter van de aanslag op een Joodse school weg te poetsen. Een tendens ook om de terreurdaad van Mohamed Merah minder zorgwekkend te vinden dan de mogelijke populistische reactie erop of het politieke profijt dat Nicolas Sarkozy eruit zou kunnen trekken - alsof het voor de president een optie zou zijn om bij zo'n schokkende gebeurtenis niets van zich te laten horen.
Illustratief was de analyse van islamoloog Tariq Ramadan - Nausicaa Marbe schreef er al over in haar Volkskrant-column van gisteren. Voor Ramadan staat vast: religie speelde geen rol bij de terreuraanslag. Merah werd niet gedreven door racisme en antisemitisme, 'zijn politieke denken is dat van een jonge man die op drift is geraakt'. En waarom is hij op drift geraakt? Omdat de Franse staat hem en miljoenen andere immigranten geen perspectief biedt en 'veroordeelt tot een marginaal bestaan'. De Franse staat is dus de ware schuldige.
De Britse Stop the War Coalition - waarvan Labour-veteraan Tony Benn de bekendste vaandeldrager is - volgde dezelfde lijn, met nog wat extra retorisch geweld. Dat Merah welbewust een Joodse school uitkoos als een van de doelen van zijn wraakoefening, die notie ontbreekt ten ene male in dit soort commentaren.
Natuurlijk kan het geen kwaad om bij een tragedie als in Toulouse te waarschuwen tegen een overreactie. Maar allereerst dienen de dingen bij hun naam te worden genoemd: deze terreurdaad is gevoed door antisemitisme. Tevens moet onder ogen worden gezien dat antisemitisme geen uitzonderlijk verschijnsel is in islamitische kringen. Het is van het grootste belang dat daartegen actie wordt ondernomen. Geen eenvoudige opgave, ik heb er geen handzaam stappenplan voor. Maar ik weet wel wat niet helpt: antisemitische uitingen verdoezelen en individuele verantwoordelijkheid wegstrepen tegen de tekortkomingen van de overheid.
Paul Brill is columnist van de Volkskrant
Geen opmerkingen:
Een reactie posten