Met dit NRC is eerlijke berichtgeving over Israel onmogelijk

 

Zie ook de reactie van Isser:

Waarom liegt de NRC over Israël?

 

Bij mijn weten is het enige weerwoord dat NRC plaatste een reactie van het CIDI, een zeer ingekorte versie van:

"Groot-Israel" is irrelevant in de Israelische politiek

 

Met dit NRC is eerlijke berichtgeving over Israel onmogelijk

IMO Blog, 2011

Onderstaand artikel had ik begin vorige week, in iets verkorte vorm, opgestuurd aan NRC Handelsblad als reactie op een opiniestuk van Jan Elshout ("Met dit Israel zijn twee staten onmogelijk", NRC 27/12/2010). Tot mij verbazing kreeg ik niet direct een afwijzing maar schreef men 'mijn artikel met belangstelling te hebben gelezen'. Men had echter geen ruimte voor een artikel, en of ik het in kon korten tot maximaal 250 woorden, dan zou men plaatsing 'overwegen'. Ik schreef terug dat ik het vreemd vond dat er op het stuk van Jan Elshout niet een gelijkwaardig tegenstuk kon worden geplaatst, waarop men kort uitlegde dat men reacties het liefst in briefvorm ziet zodat er meer ruimte over blijft voor nieuwe stukken. Daarop stelde ik voor een nieuw stuk voor de NRC te schrijven over de kwestie, maar daarop kwam geen reactie meer.... Men meldde overigens wel nog te hopen de indruk te hebben weggenomen dat er meer ruimte is voor anti-Israel stukken dan voor stukken van Israels kant, zoals ik had geschreven. Met tegenzin dus toch maar ingekort tot briefformaat, je wilt toch zoveel mogelijk doen om de onzin in zo'n stuk van Elshout te weerleggen, maar ook die werd afgewezen.

Het is de arrogantie van veel kranten: schrijvers krijgen geen enkele garantie, en op de vriendelijke vraag of je een keer in overleg kunt schrijven komt steevast geen antwoord. Vaak ook duurt het een week of langer voordat je überhaupt reactie krijgt op je stuk, en al die tijd kun je het niet ergens anders heen sturen. Men krijgt zoveel stukken over Israel-Palestina, dat men zich deze arrogantie kan permitteren, zo schreef Trouw me bijna letterlijk, nadat men eerst had uitgelegd pas na het weekend naar mijn stuk te kunnen kijken, omdat er al zoveel afgesproken stukken lagen.

Misschien moeten we wel met z'n allen afspreken niet meer op de bonnefooi in te sturen maar alleen in overleg waarbij we vantevoren afspraken willen over het stuk. De opinieredacties mogen blij zijn dat ze zoveel stukken helemaal gratis krijgen toegezonden, stukken die (in mijn geval) goed zijn afgeleverd en waar nauwelijks nog iets aan hoeft te worden gedaan. Of misschien moeten we wel niks meer insturen en zulke goede en professionele blogs en websites maken dat we evenveel of meer lezers trekken als de papieren media. Ik doe graag mee aan een nieuwe, professioneel opgezette groepsblog of website met nieuws en opinies over Israel, of, misschien nog beter, ik nodig u van allen hartelijk uit om Israel-Palestina Info te komen versterken en te helpen professionaliseren. Helaas kan ik geen geld bieden, alleen dankbaarheid.

Wat de NRC ertoe bracht een stuk dat bol staat van de onjuistheden te plaatsen, is me niet duidelijk, maar helaas is het niet echt opzienbarend. Dat men hierop nauwelijks weerwoord toestond, is eveneens niet opzienbarend. Ik wil hier nogmaals op mijn onderzoek naar de Israel-Palestina berichtgeving van NRC Handelsblad wijzen, waarin ik honderden artikelen uit de krant heb geanalyseerd. Uit dat onderzoek blijkt dat de NRC zeer gekleurd is en bijna alleen de Palestijnse kant laat zien. Men past geen hoor en wederhoor toe, geeft alleen context van Palestijnse kant, zet Palestijnse claims kritiekloos neer zonder enige relativering of afstand, en laat vooral Palestijnen of zeer kritische Israeli's aan het woord. Ik daag ook diegenen die het niet met me eens zijn uit om dit onderzoek te bestuderen en er eventueel over in discussie te gaan. Laat me maar eens zien wanneer de krant naar uw mening een pro-Israel stuk plaatste of juist te weinig aandacht had voor de Palestijnse kant. Ik ben benieuwd. En misschien helpt het als diegenen die het wel met me eens zijn ook naar de NRC hun ongenoegen laten blijken.

----------------------

Meerderheid Israel voor tweestatenoplossing

In de NRC van maandag 27 december betoogt Jan Elshout dat de meerderheid in Israel geen vrede en een tweestatenoplossing wil, inclusief 'vrijwel alle' politieke partijen. De Palestijnen daarentegen willen niets liever, en zelfs Hamas is bereid Israel binnen de pre-1967 grenzen te accepteren. Dit is aperte onzin. Hij betoogt dat het verkiezingsprogramma van de Likoed niet van een tweestatenoplossing en een Palestijnse staat spreekt. Dat klopt, maar Netanjahoe heeft sinds 2009 meermaals over de noodzaak van een tweestatenoplossing gesproken, en lijkt in te zien dat die onvermijdelijk is, al durft men zich nog niet voor een deling van Jeruzalem uit te spreken. Elshout neemt het Likoed verder kwalijk dat zij tegen de terugkeer van miljoenen (nakomelingen van) de vluchtelingen is. Dat is inderdaad een overtuigend bewijs tegen de tweestatenoplossing. Niet van Likoed, maar van Jan Elshout. De terugkeer van miljoenen nakomelingen van de vluchtelingen naar Israel druist immers in tegen het principe van twee staten voor twee volken.

Elshout hekelt vervolgens Yisrael Beiteinu dat voor 'zionistische principes' als de nederzettingen is. Ook Kadima en de Arbeidspartij willen volgens hem echter grote delen van de Westoever behouden, en volgens Kadima zou men zelfs recht hebben op geheel 'historisch Israel'. Shas en diverse oppositiepartijen willen het Joodse karakter van de staat versterken, aldus Elshout, maar dat spreekt een tweestatenoplossing niet tegen. Juist door Palestijns gebied af te staan versterkt men immers de claim op de rest van het land, zowel moreel als demografisch. Zowel Kadima als Labour hebben zich consequent voor een tweestatenoplossing uitgesproken, met een landruil voor de grote nederzettingenblokken. Over deling van Jeruzalem valt met deze partijen - in tegenstelling tot wat Elshout beweert - zeker te praten, maar men zal niet bereid zijn om de Klaagmuur en de Joodse wijk in de oude stad aan de Palestijnen te geven, zoals deze eisen. Het is opvallend dat Elshout het linkse Meretz niet noemt.

De vredesvoorstellen die Israel na het Annapolis vredesproces deed zouden volgens Elshout ook passen in de groot-Israel gedachte, want ook daarin zou Israel alle nederzettingen behouden, de Jordaanvallei en Oost Jeruzalem. Dit is wederom grote onzin. Olmert heeft Abbas echter een staat op 93% van de Westoever geboden met een landruil voor het overige gebied, inclusief een corridor tussen Gaza en de Westoever, en deling van Jeruzalem. Uiteraard zouden alle nederzettingen in de Palestijnse staat dan worden ontruimd.

Het is moeilijk te bevatten hoe iemand zoveel onwaarheden kan verkondigen. Een landruil van een paar procent gelijkstellen aan de groot-Israel gedachte, en partijen die consequent voor concessies hebben gepleit en risico's hebben genomen voor vrede, wegzetten als kolonistenpartijen: je komt er tegenwoordig moeiteloos mee in 'slands kwaliteitskrant en 'slijpsteen voor de geest'.

Elshout miskent dat een meerderheid van zowel de bevolking in Israel als de politiek van de bezetting af wil, en inziet dat men niet over een ander volk kan blijven heersen. Tegelijkertijd zoekt men naar veiligheidsgaranties om te voorkomen dat men vanuit de nieuwe Palestijnse staat met raketten bestookt zal worden, en de Knesset en het vliegveld onder vuur kunnen worden genomen. De Oslo Akkoorden, de terugtrekking uit de Gazastrook en uit Zuid-Libanon hebben Israel laten zien dat concessies helaas niet altijd tot vrede leiden, en je dus beter op het ergste voorbereid kunt zijn. Vandaar dat Israel tijdelijke 'early warning stations' in de Jordaanvallei wil en vindt dat de Palestijnse staat geen eigen leger mag hebben. Deze reële veiligheidsoverwegingen wegzetten als groot-Israel gedachte is een karikatuur, net als de bizarre idee dat er in Israel geen echte vrijheid van meningsuiting zou zijn, geen debat, geen ruimte voor kritiek op de bezetting.

Elshouts beschrijving van de Palestijnse positie is helaas niet realistischer dan die van Israel. Hij stelt, zonder enige onderbouwing, dat de Palestijnen de tweestatenoplossing wel accepteren en de regering, ook Hamas, zich er meermaals voor heeft uitgesproken. Abbas en andere als gematigd bekend staande PA leiders eisen echter consequent het recht op terugkeer van miljoenen nakomelingen van de Palestijnse vluchtelingen en weigeren enige Joodse rechten in het gebied te erkennen. Men ontkent zelfs de Joodse wortels van de Klaagmuur en de Joodse tempel, en men ontkent dat de Joden een volk zijn met nationale rechten. PA politici zeggen weliswaar in het Engels dat zij voor een tweestatenoplossing zijn, maar dat zijn geen Joodse en Arabische staat zoals in het oorspronkelijke delingsplan bedoeld. En in het Arabisch, op TV en in de media klinkt een heel ander verhaal. Daar heet Israel vaak de '1948 bezette gebieden' en worden Israelische steden als Jaffa, Tiberias en Haifa bezette Palestijnse steden genoemd. Bovendien hebben zowel Fatah als Hamas in hun handvest staan dat Israel vernietigd moet worden. Een vooraanstaand Hamas leider zei onlangs nog dat alle Joden uit heel Palestina moeten worden verdreven.

Elshout bepleit stevige druk op Israel omdat het nooit vrijwillig met een Palestijnse staat zal instemmen. Israel zal inderdaad niet met een staat instemmen die het, met reden, als gevaar voor de eigen veiligheid ziet. De PA boezemt niet bepaald vertrouwen in. Terwijl Israel consequent oproept tot onderhandelingen, probeert de PA haar buit binnen te halen via andere wegen, zodat zij er niet voor hoeft te betalen. Men hint al een tijdje op een eenzijdige uitroeping van een eigen staat, en is daarvoor in de rest van de wereld steun aan het verwerven. In de Oslo Akkoorden is echter afgesproken dat alleen directe onderhandelingen tussen de partijen de final status issues kunnen oplossen die tot een Palestijnse staat leiden, en dat geen van beide de juridische status quo eenzijdig mag veranderen. De EU en Nederland doen er dan ook verstandig aan om deze pogingen te verijdelen en de Palestijnen te manen tot onderhandelingen met Israel, de partij waarmee men tot vrede moet komen. Daarnaast is het van belang dat de Palestijnse ophitsing en verheerlijking van geweld stopt, zeker voor zover dit in media en moskeeën onder PA gezag gebeurt.

Niet in Israel, met zijn kritische en vrije media en liefst 80 mensenrechtenorganisaties, maar onder de PA wordt ieder dissident geluid onderdrukt en loop je gevaar als zogenaamde collaborateur van Israel te worden vastgezet en zelfs opgehangen. De Nederlandse regering financiert Palestijnse media en maatschappelijke organisaties en kan daarbij de eis stellen dat zij een boodschap van vrede en verzoening uitdragen. Uiteraard is die eis ook op zijn plaats aan Israelische organisaties die men steunt.

Ratna Pelle