Hieronder een reactie op een artikel uit Trouw van vorige week.
In De Verdieping van 29 december ging Ina Friedman in op de toenemende delegitimatie van Israël en de boycotcampagne (BDS) tegen Israël. De toegenomen populariteit daarvan schrijven de aanhangers met name toe aan de Gaza oorlog en het Gaza vloot incident afgelopen mei, waarbij negen doden vielen tijdens de entering van een Turks schip dat de blokkade van de Gazastrook wou doorbreken. De boycotcampagne heeft echter vooral baat gehad bij de eenzijdige berichtgeving in beide gevallen. Cruciale feiten kregen nauwelijks aandacht en het beeld werd gecreëerd van een meedogenloze bezetter tegenover hulpeloze slachtoffers. Zo las ik een paar dagen geleden voor het eerst dat aan de Gaza oorlog een expliciete oorlogsverklaring door Hamas voorafging. Op 24 december 2008 lanceerde Hamas operatie 'Olievlek'. Trots meldde zij in een etmaal 87 raketten en mortieren op Israël te hebben afgevuurd, en dreigde ze de operatie uit te breiden naar meer Israëlische steden. De Nederlandse (en internationale) media kwamen echter pas in actie toen Israël hard terugsloeg, en in twee dagen meer dan 250 mensen omkwamen, merendeels Hamas strijders. Het bericht over 'Olievlek', dat wel in Palestijnse kranten stond, werd genegeerd, net als de raketten.
Een ander bericht dat werd genegeerd was de verklaring van Hamas afgelopen november dat veel meer strijders waren omgekomen dan men aanvankelijk meldde. Had men het destijds over 48 strijders, nu gaf men toe dat 600 tot 700 strijders waren omgekomen, en meldde expliciet dat het merendeel van de politiemannen die de eerste dag omkwamen actief waren voor Hamas. Deze cijfers komen redelijk overeen met de Israëlische cijfers, waarin het aantal gedode strijders op 709 werd vastgesteld en het aantal burgers op 295, met 162 onbepaalde doden. Het Goldstone rapport, Amnesty International en tal van andere organisaties en politici beschuldigden Israël van het moedwillig doden van burgers en vernietigen van eigendom, en het plegen van oorlogsmisdaden. Daarbij werd steeds uitgegaan van de cijfers die Palestijnse bronnen gaven, volgens welke de meeste doden onschuldige burgers waren. De nieuwe cijfers van Hamas werpen hier een ander licht op. Waarom hebben de media die cijfers genegeerd, in plaats van zich af te vragen of de kritiek op Israël nog wel hout snijdt? En nam men niet wat te gemakkelijk de Palestijnse cijfers als waar over, terwijl die van Israël hoogstens als bewering werden vermeld?
Het is niet de eerste keer dat Palestijnse cijfers niet blijken te kloppen, of later op zijn minst twijfelachtig blijken. De dood van het jongetje Mohammed Al Dura (die niet door het Israëlische leger gedood blijkt te zijn), de aanvankelijke aantijging dat Israël zeker 500 burgers had gedood tijdens zware gevechten in Jenin in 2002 (het bleken er 52 te zijn, grotendeels strijders), en voorvallen waarbij zogenaamd dode Palestijnen van hun brancard sprongen nadat men dacht dat de camera's weg waren, maken dat duidelijk.
Ook de berichtgeving over het 'hulpkonvooi' voor Gaza en de Israëlische entering van het Turkse schip de Mavi Marmara was misleidend. Zo werd niet gemeld dat op dit schip helemaal geen hulpgoederen aanwezig waren, dat het merendeel van de opvarenden extremisten waren die door een organisatie waren geselecteerd die banden heeft met Hamas, en dat de hulpgoederen van de andere schepen weken aan de grens met Israël bleven liggen omdat Hamas ze weigerde in ontvangst te nemen. Uiteindelijk heeft de VN de hulp, bestaande uit o.a. ver over de datum zijnde geneesmiddelen en afgedragen schoenen, in ontvangst genomen. Het was allemaal in feite één groot theater gericht op delegitimatie van Israël, waarbij ook de activisten van de andere schepen geen enkel kritisch woord uitten over Hamas en deze beweging zo aan een propagandaoverwinning hielpen. Toch werden deze mensen algemeen als vredesactivisten en de schepen als 'humanitair konvooi' beschreven.
Ook de meeste extreme uitspraken van Hamas leiders ontgaan de Westerse media. Zo zei Hamas leider Machmoud Zahar in november dat de Joden terecht uit Europa zijn verdreven en weldra ook uit Palestina zullen worden verdreven. Hij voegde eraan toe dat ze niet lang meer te leven hadden. En onlangs nog zei een leider van de Qassam Brigades dat de strijd doorgaat zolang Israël bestaat en er nog zionisten in Palestina zijn. Hamas draagt deze boodschap ook uit naar de eigen bevolking en de jeugd, en zet haar kracht bij met tv-programma's, trainingskampen, zomerkampen en grootschalige wapensmokkel.
Israël is inderdaad bang voor een internationaal isolement, en maakt zich meer zorgen over de boycotbeweging dan de woordvoerder in Friedmans artikel wil toegeven. Dat een relatief kleine groep mensen die tegen Israëls bestaansrecht gekant zijn, zoveel succes hebben is echter mede te danken aan de eenzijdige berichtgeving van de laatste jaren. Alleen met de steun van Westerse media is de delegitimatie van Israël tot een reële bedreiging voor het land uitgegroeid. Zeker, het feit dat Lieberman minister van buitenlandse zaken is, het vele kolonistengeweld en racistische rabbijnen dragen daar ook aan bij. Maar ieder land heeft zo zijn portie fanaten en racisten, en in Israël worden deze uitwassen, in tegenstelling tot de Palestijnse gebieden, door een meerderheid van de bevolking en politici nadrukkelijk veroordeeld.
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten