Nixon & Kissinger: Amerika is ook niet het beloofde land

 

Een paar dagen geleden stond dit opiniestuk van Paul Brill in de Volkskrant. Het laat (nog maar eens) zien dat ook de VS niet vrij is van antisemitisme, en dit zelfs in de allerhoogste regionen van het land voorkomt. Daaruit trekken ik en vele anderen de conclusie dat het dus wel meevalt met die zogenaamd zo oppermachtige zionistische lobby in de VS, die ervoor zou zorgen dat de regering naar de pijpen van de Joden en Israel danst. Antiziosemieten concluderen echter dat de Joden zoveel aversie oproepen, dat terwijl regeringsleiders braaf doen wat zij willen, ze achter de schermen weleens 'de waarheid' zeggen en hun terechte ongenoegen over de Joodse medemens uiten. Tsja. Zo kunnen mensen alles naar hun straatje praten. Feit is dat de uitlatingen van Nixon en Kissinger bepaald schokkend zijn en het laat zien dat antisemitisme overal voorkomt, zelfs in een land dat over het algemeen als vriendelijk voor Joden wordt gezien.

 

RP

------------

 

Amerika is ook niet het beloofde land

http://opinie.volkskrant.nl/artikel/show/id/7431/Amerika_is_ook_niet_het_beloofde_land

Paul Brill, 18-12-2010 10:25

Joden en hun invloed waren een obsessie voor Nixon.

Met de regelmaat van een IJslandse geiser blijft WikiLeaks geheime diplomatieke documenten uitspuwen. Met soms interessante, vaak saillante bijzonderheden over het reilen en zeilen van diverse regeringen en internationale instanties - of althans de kijk van Amerikaanse diplomaten daarop.

Maar daverende verrassingen zijn er eigenlijk niet bij. Neem de diplomatieke boodschap die Nederland deze week fifteen minutes of fame opleverde. Het is natuurlijk aardig om te weten dat de rapporteur van de Amerikaanse ambassade in Den Haag vorig jaar premier Balkenende omschreef als 'slim' en 'gewiekst'. Maar opzienbarend? Wie een beetje heeft opgelet de laatste jaren, weet dat Balkenende altijd beter stond aangeschreven in Brussel en Washington dan in Amsterdam en Den Haag.

Opnames
Nee, de opmerkelijkste onthulling kwam afgelopen week uit een andere, reguliere bron. De Nixon Presidential Library and Museum bracht een nieuwe serie opnames naar buiten van gesprekken die president Nixon in het Witte Huis voerde met zijn medewerkers. Dit materiaal bestaat omdat Tricky Dick heimelijk opnameapparatuur in zijn werkkamer in het Witte Huis had laten installeren, wat tijdens het Watergate-schandaal aan het licht kwam. De opnames die nu zijn vrijgegeven, komen vooral uit de eerste maanden van 1973 en beslaan maar liefst 265 uur.

Uit opnames die eerder openbaar werden gemaakt, was al gebleken dat de 37ste president van de Verenigde Staten behept was met een stevige argwaan jegens Joden en op dat punt van zijn hart geen moordkuil maakte. De nieuwe serie opnames maakt duidelijk dat zijn antisemitisme nog een forse stap verder ging: Joden en hun (vermeende) invloed op de Amerikaanse politiek vormden een ware obsessie voor hem.

Hatelijk
Bij herhaling begint Nixon erover. Bij een kritisch commentaar in de pers vermoedt hij al snel een joodse auteur. 'Joden zijn agressief en kwetsend, ze hebben een hatelijke persoonlijkheid', zegt hij op 13 februari 1973 tegen speciaal adviseur Charles Colson.

In hetzelfde gesprek uit hij twijfel over hun loyaliteit. Zo staat hij afkerig tegenover een amnestieregeling voor Amerikanen die naar Canada uitweken om uitzending naar Vietnam te voorkomen. Reden: er zijn zo veel Joden bij. Tegelijk valt hem op dat op de lijst van soldaten die met een eervolle vermelding terugkeren uit Vietnam, zo weinig 'Joodse namen' staan. 'Ik begrijp niet hoe ze er steeds weer onderuit weten te komen.'

Nu koesterde Nixon ook vooroordelen over andere etnische groepen, maar het anti-Joodse sentiment springt eruit. Tegen secretaresse Rose Mary Woods ventileert hij de opvatting dat de meeste Joden last hebben van onzekerheid, hetgeen ze zouden compenseren door opzichtig gedrag (behalve kennelijk tegenover de ronselaars van de strijdkrachten). Wanneer Golda Meir, premier van Israël, op bezoek komt, instrueert hij Woods om voor het officiële banket - het 'Joodse diner' in zijn woorden - uitsluitend Joden uit te nodigen die hem hebben gesteund bij de verkiezingen.

Topadviseur
De schijnbare paradox bij dit alles is dat de regering-Nixon een aantal prominente Joden telde, zoals economisch topadviseur Herbert Stein, tekstschrijver William Safire en bovenal Henry Kissinger, eerst nationaal veiligheidsadviseur, later minister van Buitenlandse Zaken. Maar het is uitgerekend Kissinger die de  schokkendste passage in de nieuwe serie opnames voor zijn rekening neemt, en wel kort na het bezoek van Meir.

Deze had er bij Nixon op aangedrongen om meer druk op Moskou uit te oefenen teneinde de emigratiemogelijkheden voor Sovjet-joden te verruimen. Zegt Kissinger tegen Nixon: 'De emigratie van joden is geen doelstelling van de Amerikaanse buitenlandse politiek. Als ze in de Sovjet-Unie Joden in de gaskamer willen stoppen, gaat dat de VS niet aan.' Nixon beaamt: 'Ik weet het. Daarvoor kunnen we de wereld niet opblazen.'

Abject
Een even bizarre als abjecte conversatie, die ik mede memoreer vanwege de discussie die is losgebarsten over de toename van antisemitische uitingen in Nederland (en Europa in het algemeen). Voor sommigen reden om Joodse landgenoten aan te raden hun heil maar in Israël of de VS te zoeken. Ik weet het: Nixon is al vele jaren dood en Kissinger hoogbejaard. Maar de vraag dringt zich toch op: is de situatie in de VS zo veel beter dan hier?

Zeker, de Joodse gemeenschap is er groter, rijker en beter georganiseerd. Maar numeriek - en dus electoraal - is ze alleen een serieuze factor van betekenis in de staten New York en New Jersey. Ook in de stad New York zijn orthodoxe joden niet gevrijwaard van etnisch-religieuze wrijvingen. Peilingen wijzen uit dat ruim 10 procent van de Amerikanen er nog altijd opvattingen à la Nixon op nahoudt. Ik zou zeggen: laten we de situatie hier niet zwarter en daar niet rooskleuriger voorstellen dan ze is.