Job Cohen heeft in zijn nobel streven uitsluiting van onze moslimbroeders te voorkomen een blinde vlek gehad voor de steeds penibelere situatie waarin de twee grootste groepen slachtoffers van hatecrime zich bevinden. Amsterdam is als gay Walhalla al jaren verdrongen door Berlijn, Barcelona en Tel Aviv en Mokum is begraven. Dezelfde minderheden die in de jaren dertig door de Nazi's werden gemarginaliseerd en gediscrimineerd komen nu wederom in de verdrukking.
De blinde vlek van Job Cohen
Aan de ene kant bevinden zich miljoenen Nederlanders die in het fenomeen Wilders een verzetsleider herkennen die met gevaar voor eigen leven zijn vingertje in de dijk stopt, een democratische vrijheid strijder tegen een fascistoïde interpretatie van een religie die onze verworven vrijheden aantast, het (politiek) islamisme.
Paralellen
Aan de andere kant van het spectrum vinden zich miljoenen Nederlanders die in het populisme van de PVV parallellen zien met de opkomst van het Nationaal Socialisme, toen de Nazi propagandamachine de massa vergiftigde met het vijandsbeeld der "Ewige Jude". Aan beide zijden van deze scheidslijn wordt haat en angst voor de andere partij gezaaid.
Job Cohen behoort met zijn visie tot de tweede groep. Hij herkent in het archetypisch beeld dat de PVV van de islam schetst overeenkomsten met het vijandsbeeld dat in de jaren dertig op de Europese Joden werd geprojecteerd. Cohen is als kind van de Tweede Wereldoorlog getekend. "Nooit meer uitsluiting", vormt zijn drijfveer.
Tegen de pijn die zijn moeder voelde er plotseling "niet meer bij te horen" wil hij de Nederlandse moslims beschermen en dat is een goed streven. Na de Salafistische moord op Theo Van Gogh bekroop Burgemeester Cohen de angst dat hij "de boel" niet meer "bij elkaar" zou kunnen houden. Hij vond in A. Aboutaleb, A. Marcouch en F. Elatik trouwe bondgenoten die hem hielpen etnische escalaties te voorkomen.
Moedig
Zij staken moedig hun nek uit en werden hiervoor door Cohen n beloond met een snelle verticale opmars langs de PVDA partijladder. In zijn hoop religie als bindmiddel te kunnen gebruiken stak Cohen de grens van het secularisme vaak over door dure (en vaak vruchteloze) projecten te subsidiëren die op gespannen voet stonden met onze scheiding van kerk en staat. Het doel, moslims behoeden voor het pijnlijke gevoel van uitsluiting dat zijn moeder zo diep had getekend, heiligde de middelen.
Ondertussen nam in zijn stad hatecrime tegen herkenbare Joden en openlijke Gays schrikbarend toe. Voor lesbiennes die hun wijk uit werden gepest door Marokkaans-Nederlands straatschorem en met een keppel op werd een steeds groter deel van Amsterdam onveilig gebied. De Joodse Omroep legde de agressie vast waaraan een Joodse man met keppel wordt blootgesteld als hij zich in wijken vertoont waar islamitisch opgevoede jeugd het straatbeeld bepalen.
Incidenten
Naar aanleiding van incidenten op 4 mei waarbij Marokkaans-Nederlands jongens met herdenkingskransen voetbalden trokken Joodse vrijwilligers jaren geleden al langs scholen om hun traumatische WWII ervaringen met scholieren te delen in de hoop het tij te keren. Middelbare scholieren bezochten de vernietigingskampen. Desondanks moeten Synagogen, Joodse scholen, bejaardentehuizen, feesten en festivals vanaf de jaren '70 tot op heden doorlopend worden beveiligd. De agressie neemt niet af maar neemt helaas alleen maar toe.
Vorige week haalde Frits Bolkestein zich veel kritiek op de hals toen hij hierover de noodklok luidde. Nederlanders kijken weer de andere kant op, constateerde hij pessimistisch. Als hier niets aan wordt gedaan rest religieuze Joden niets anders dan emigratie naar Israel of naar de VS.
Deze week belichtte het TV programma "Help! Een homo voor de klas" de ervaringen van COC medewerkers die scholen bezoeken waar zij hun ziel en zaligheid blootleggen om zich vrijwillig te laten onderwerpen aan verbaal geweld in de hoop tolerantie te kweken onder kinderen die vergiftigd lijken door religieuze haat jegens homoseksuelen.
Laf
De soms laffe opportunistische reacties van schoolbesturen en de bijna middeleeuws aandoende uitspraken van sommige leerlingen weerspiegelen de onveilige situatie waarin homo's, lesbiennes en kinderen van gay ouders zich op Nederland' s grootstedelijke scholen anno 2010 bevinden. De emancipatorische verworvenheden lijken hier teniet gedaan onder druk van geïmporteerde intolerantie en zelfs de prijzenswaardige inzet van een gepassioneerde Ahmed Marcouch hier iets aan te veranderen lijkt tevergeefs.
Hatecrime tegen Joden, Homo' s, bedreiging van synagogen, dreigbrieven en een varkenskop bij moskeeën vormen zorgwekkende signalen van een verharding van de samenleving waaraan vanuit het perspectief van Cohen en miljoenen met hem de PVV in ruime mate heeft bijgedragen.
Twee visies: fenomeen Wilders als oorzaak versus fenomeen Wilders als gevolg.
Job Cohen heeft in zijn nobel streven uitsluiting van onze moslimbroeders te voorkomen een blinde vlek gehad voor de steeds penibelere situatie waarin de twee grootste groepen slachtoffers van hatecrime zich bevinden. Amsterdam is als gay Walhalla al jaren verdrongen door Berlijn, Barcelona en Tel Aviv en Mokum is begraven. Dezelfde minderheden die in de jaren dertig door de Nazi's werden gemarginaliseerd en gediscrimineerd komen nu wederom in de verdrukking.
Gays kunnen niet meer hand op straat en religieuze Joden moeten hun kippa verbergen onder een pet. Pijnlijk is het te moeten constateren dat deze twee groepen in toenemende mate lijden onder discriminatie en agressie van jonge leden van uitgerekend die minderheid waarop Cohen "de Joden van toen" projecteert. Door geen oog te hebben voor deze pijnlijke realiteit bagatelliseert Cohen onbedoeld de Jodenvervolging zoals die in de jaren dertig van de vorige eeuw gestalte kreeg in de rassenwetten en mede daardoor komt zijn scheve vergelijking nog harder aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten