Het kwade daglicht

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/08/26/het-kwade-daglicht/

= IMO Blog =

Ik schreef in een eerdere blog dat er nauwelijks militair deskundigen worden geraadpleegd over het recente Israel-Gaza conflict. Ik had het nog niet geschreven of ik hoorde Chris Klep in Knevel en Van den Brink op bescheiden toon, ja, bijna verontschuldigend uitleggen dat Israel niet disproportioneel handelt. Het was een nuchter verhaal, dat bij de andere gasten niet onverdeeld in goede aarde viel. Rena Netjes kon haar – al zo vaak gehoorde – mening niet voor zich houden dat de bezetting het probleem is, dat de Westbank stap voor stap wordt geannexeerd, dat Israel de Palestijnen niks biedt waar zij hoop uit kunnen putten. En dus, zo kon je erachteraan denken, is het niet meer dan logisch dat zij zich tot raketten en explosieven hebben gewend, en dat zij – uit pure wanhoop uiteraard – blij zijn met iedere Israelische dode.

Het is hetzelfde verhaal dat Jaap Hamburger en Dries van Agt iedere oorlog weer een aantal keer mogen vertellen in de Volkskrant, Trouw, NRC en soms Nieuwsuur. De nuchtere analyse, zoals we die per uitzondering een minuut of tien in Knevel en Van den Brink konden horen, maakte weer snel plaats voor emotie, zoals ook in de kranten de weinige verstandige en nuchtere stukken worden overvleugeld door het drama, de emotie en vooral veel ongefundeerde meningen.

Sympathie voor de Duivel?

Palestijnen doden toch alleen uit wanhoop, en Israel in koelen bloede? Palestijnen strijden toch alleen tegen de bezetting, ook in de in 2005 geheel ontruimde Gazastrook? Waar emotie het wint van de ratio, roepen zelfs professionele organisaties als Amnesty International de gekste dingen. De Gazastrook is nog steeds bezet, want zie je, Israel controleert het luchtruim en de zee en de grens. Dat volgens de officiële definitie volgens de Haagse Conventie voor een bezetting sprake moet zijn van het uitoefenen van het gezag in het bezette gebied, dat wordt even vergeten in de emotie om wat Israel het arme Gaza aandoet. ‘Israel houdt Gaza in een wurggreep’, zeggen de intelligentste mensen, even vergetend dat het dagelijks honderden vrachtwagens met goederen doorlaat, dat Hamas blijkbaar aan genoeg bouwmateriaal kon komen voor tientallen tunnels en bunkers en aan spullen om vele duizenden raketten te maken. UNRWA voedselpakketten zijn gevonden in zo’n tunnel. Hamas leiders leven overigens ook in een weelderige luxe, zowel binnen als buiten de Gazastrook. Gaza telt 1200 miljonairs, waarvan de meesten lid zijn van Hamas.

Jaap Hamburger en anderen beweren dat Israel zonder enig bewijs Hamas verantwoordelijk hield voor de dood en ontvoering van die drie tieners in juni. Ja, Israel roept inderdaad vaak maar wat, over waar ze aanvallen en wat ze treffen, over wie achter een aanslag zit of over hoeveel doden er zijn gevallen bij een raketaanval. Quod non. Israel is juist erg terughoudend en onderzoekt de zaken grondig voordat ze met zulke beschuldigingen komt. Hamas roept vaak maar wat. Over het aantal gedode strijders, over wie ergens heeft aangevallen, over wat ze in Israel gaan aanvallen of willen aanvallen. Grootspraak, gemengd met het zaaien van verwarring, gemengd met een uitgekiende strategie om Israel maximaal in een kwaad daglicht te stellen.

Soms bijten die verschillende zaken elkaar: dan groeit de kritiek op Hamas, dat zelf zo weinig te lijden had onder de Israelische aanvallen, of dat niet meer doet tegen Israel, en dan geven ze toe ergens achter te zitten of toch meer strijders te hebben verloren. Tegen Westerse media zeggen ze dat ze tegen Israels bezetting en agressie strijden en het niet op onschuldige burgers gemunt hebben, tegen de Palestijnen dat ze de zionistische vijand willen verslaan en het hele land bevrijden. Ze hoeven niet bang te zijn dat de media ruimhartig rectificeren, of dat ze niet meer worden geloofd door de VN , Amnesty of de media. En die ontvoering, daar zaten ze dus wel degelijk achter, zo gaf men vorige week eindelijk toe en prees de daders (om een paar dagen te stellen dat het Hamas leiderschap niet vooraf op de hoogte was maar het begrijpelijk was dat enkele gefrustreerde leden zoiets deden).

Waar komt die neiging toch vandaan om steeds Hamas te verexcuseren, te verharmlosen, en te geloven? Waarom kan Netjes niet gewoon naar een nuchter verhaal luisteren dat eens een andere invalshoek heeft dan de bekende tirades tegen Israel? Waarom gelooft Hamburger dat Hamas vrede wil (het zou een heel redelijk tienpuntenplan hebben voorgesteld) en Israel niet? Waarom geloven zoveel linkse mensen dat Hamas eigenlijk best meevalt en Israel juist heel erg en fascistoïde en expansief is? Het heeft te maken met misplaatste sympathie voor de underdog en de zwakkere, iets waar de vorige keer al aangehaalde Martin Sommer ook op wees: “Macht deugt niet, autoriteiten zijn slecht en wij journalisten kiezen vanzelf de kant van de gedupeerden.”

Boeman of bescheidenheid?

Maar wie is er precies gedupeerd en waar zit de macht? Hamas wordt door o.a. Qatar en Iran gesteund met miljoenen en professionele trainingen en apparatuur. Israel wordt gesteund door de VS, maar tot op zekere hoogte, want aan al dat geld zitten vaak niet zulke gunstige voorwaarden vast. En de VS steunt ook Saudi-Arabië en de Golfstaten. Feit is, zoals eveneens Sommer opmerkte, dat de VS tegelijkertijd boeman is en als redder wordt gezien die ons uit de brand moet helpen en allerlei vreselijke dingen niet zomaar mag laten gebeuren. Oftewel: de eisen aan machtige landen kunnen behoorlijk tegenstrijdig zijn. Dat geldt op een ander niveau ook voor Israel. Mensen als Hamburger vinden dat het moreler moet handelen dan andere landen, omdat juist Joden van de geschiedenis moeten hebben geleerd. Het feit dat Joden meer dan welk ander volk aan vervolging en discriminatie blootgesteld zijn geweest, maakt dat ze nu een extra verantwoordelijkheid hebben. Zij weten immers wat het is. Het is een kronkelredenering, alsof de Holocaust een soort les bevatte, alsof het een verzwarende omstandigheid is.

Normaal gesproken worden negatieve en traumatische gebeurtenissen eerder als verzachtende omstandigheid gezien, maar bij Joden werkt dat blijkbaar precies andersom. Daarom worden aan Israel zoveel eisen gesteld: het mag niet nationalistisch zijn (want jullie weten waar dat toe kan leiden), het mag geen geweld gebruiken en vooral niet de minste indruk wekken Joden voor te trekken. Want dat alles is de opmaat naar fascisme en genocide. Dat ieder land de eigen bevolking wel in zekere mate voortrekt, dat natie-staten daar ook tot op zekere hoogte op gebaseerd zijn, dat je soms hele nare vijanden alleen met naar geweld kunt bestrijden, dat wordt alles vergeten.

Ondertussen eisen de inwoners van Israel terecht veiligheid. In hun eigen land zou men eindelijk verlost zijn van de antisemieten en niet meer bang hoeven zijn; de tijd dat men zijn hoofd moest buigen voor de eisen van hen die op je vernietiging uit zijn, was immers eindelijk voorbij. Niet meer weg hoeven rennen, niet meer je verborgen hoeven houden, niet meer liegen over je afkomst, maar met opgeheven hoofd en vol trots je Joods zijn vieren. Dat staat op gespannen voet met de bescheiden houding die de wereld eist van de Joden, en dit wordt vaak aangezien voor arrogantie en zich verheven voelen. De eis dat Joden vanwege wat hun is overkomen extra bescheiden moeten zijn is absurd en welhaast lachwekkend. Juist de daders van toen zouden bescheiden moeten zijn, zeker in hun eisen tegenover de Joden en hun staat, die hun, ondanks alles, een mate van bescherming en zelfexpressie biedt die zij eerder niet of slechts tijdelijk en voorwaardelijk kenden.

Ratna Pelle