De publicitaire schipbreuk van de Nederlandse Gazaboot

 

Carel Brendel zet fraai op een rijtje wat er allemaal fout ging en hoe de Gaza flotilla tot een formidabel fiasco en flop werd. 

In sommige commentaren lijkt de invloed die Israel op één en ander had wat veel aangedikt, zowel bij sympatisanten van Israel die zich verkneukelen over de mislukking, als bij sympatisanten van de flottielje, die de grote machtige zionistische samenzwering de schuld geven van de mislukking, die ze desondanks als overwinning betitelen (vraag niet, ik snap het ook niet!).

 

Het hielp misschien dat zelfs een VN commissie de Israelische zeeblokkade als legitiem kwalificeerde, en Ban ki Moon en de UNRWA de vloot afkeurden, maar volgens mij hadden de diverse regeringen en andere betrokken instanties en bedrijven ook gewoon geen trek in een herhaling van de ophef van vorig jaar en hadden ze wel wat belangrijkers aan hun hoofd, zoals een economische en financiele crisis, een Arabische opstand die voor genoeg onrust en onzekerheid zorgt, enzovoorts, terwijl de situatie in de Gazastrook juist een stuk minder nijpend lijkt geworden. En dan natuurlijk de ook in de media flink geslonken geloofwaardigheid van de vloot als vreedzame activisten die hulp gaan brengen aan een volk in de verdukking (door Israel, niet door Hamas..?)

 

Wouter

_____________ 

 

 

De publicitaire schipbreuk van de Nederlandse Gazaboot

http://www.carelbrendel.nl/2011/07/09/de-publicitaire-schipbreuk-van-de-nederlandse-gazaboot/

Door Carel Brendel, 9 juli 2011

Terug van een wandelvakantie in de Pyreneeën werd ik verrast door het bericht dat de Nederlandse Gaza-activisten al weer thuiszaten. De opvarenden gaven gistermiddag een persconferentie. Daarin beweerden ze dat de doelstellingen van de actie ruimschoots waren gehaald. 'We zijn sterker uit de strijd gekomen,' kopt Socialisme.nu, de website van de Internationale Socialisten, geheel in trotskistische stijl. Het klinkt als de roemruchte Britse vakbondsleider Arthur Scargill na een verloren mijnstaking. Tientallen mijnen gaan dicht, duizenden vakbondsleden zijn hun baan kwijt, de verslagen stakers zijn nog jaren aan de bedelstaf en bezig om hun schulden af te betalen. Desondanks beweert hun voorman dat we 'sterker uit de strijd' zijn gekomen.

Het eerste Freedom Flotilla van 2010 bereikte Gaza niet. De actie van vorig jaar eindigde niettemin in een grote morele overwinning voor de activisten. Israël had zich volledig laten verrassen door de campagne. De buitenwacht hield de Joodse Staat verantwoordelijk voor de dood van negen militante opvarenden van de Mavi Marmara, het schip van de Turkse hulporganisatie IHH. Israël was na het publicitaire debacle van 2010 niet van plan nog eens een actievloot in de wateren van Gaza te dulden. In een vroeg stadium probeerde het westerse landen zo ver te krijgen om geen enkele steun aan de onderneming te verlenen. Deze strategie werkte. Zo kon 'onze' minister van Buitenlandse Zaken Uri Rosenthal de deelname van Nederlandse activisten niet verhinderen. Wel zorgde hij ervoor dat gesubsidieerde hulporganisaties zich afzijdig hielden van de Gaza-coalitie.

In de loop van juni boekte de regering-Netanyahu een doorslaggevend succes. Dankzij diplomatiek touwtrekken achter de schermen trok de Turkse regering haar handen af van Freedom Flotilla 2. Onder zware pressie van de eigen regering trok IHH zich terug, zogenaamd vanwege 'technische problemen' met de Mavi Marmara. Met het thuisblijven van dit vlaggenschip was de angel uit de tweede Gazavloot getrokken. De activisten verzamelden zich nu in Griekenland om zich in te schepen in een mini-Armada van 'drijvende roestbakken'.

In de tussentijd was ook meer bekend geworden over de intensieve bemoeienis van Hamas en de Moslimbroederschap met de internationale Gazavaart. Ook na het wegvallen van hun mantelorganisatie IHH bleven de Moslimbroeders aan de touwtjes trekken. Veelzeggend was een interview van de Britse Hamas-voorman Mohammad Sawalha voor Press TV, de Iraanse tv-zender die in ons land bekend is dankzij de medewerking van 'bruggenbouwer' Tariq Ramadan. Sawalha sprak hier als coördinator van de European Campaign to End the Siege of Gaza (ECESG), een van de drijvende krachten achter beide Gazavloten. Tegen deze achtergrond was VN-generaal-secretaris Ban Ki-moon niet bereid om het tweede flotilla te steunen. Zelfs de Organisatie van Islamitische Dictaturen OIC liet via haar Turkse zegsman Ekmeleddin Ihsanoglu weten dat er andere wegen zijn om de benarde Gazanen van hulpgoederen te voorzien. Na dat alles was het voor de Griekse premier Georges Papandreou nog een kleine stap om de stekker uit de Gazavloot te trekken door het vertrek van de hulpschepen op alle mogelijke manieren te dwarsbomen. 

 

Nog voor deze doodklap was de Nederlandse Gaza-actie in een publicitaire schipbreuk geëindigd. De aanloop was al weinig gunstig. In mei lekten de notulen van de stichting Nederland-Gaza uit naar de Telegraaf. Daaruit bleek dat Hamas-fondsenwerver en ECESG-oprichter Amin Abou Rashed een hoofdrol speelde in de organisatie. Kort voor het vertrek naar Griekenland meldde deze website dat de Moslimbroederschap voor de financiering van de Nederlands/Italiaanse boot verantwoordelijk was. Nog intensiever achtervolgde collega-blogger Keesjemaduraatje de organisatie met vervelende feiten. 

 

Stichting Nederland-Gaza stelde er weinig tegenover. Bekende Nederlanders wilden niet aanmonsteren. Wel kwam er een steuncomité van getrouwe activisten, aangevuld met enkele 'nuttige idioten' zoals de ex-ministers Jan Pronk en Laurens Jan Brinkhorst. Niemand kon duidelijk maken waarom een boot van 290.000 euro nodig was om enkele tientallen dozen met hulpgoederen naar Gaza te vervoeren. Tot overmaat van ramp bleken de participerende journalisten op verzamelpunt Corfu niet meer bereid om de beweringen van Nederland-Gaza voor zoete koek te slikken. Trouw-reporter Wilfred van de Poll besloot als eerste af te haken omdat onafhankelijke nieuwsvoorziening voor zijn krant niet mogelijk was. Eric Beauchemin van Radio Nederland Wereldomroep verloor eveneens alle vertrouwen in de organisatie. De ijverige Van der Poll ontdekte vervolgens dat Abou Rashed op het Griekse eiland volop actief was bij alle voorbereidingen. Nu werd het zelfs Joop-redacteur Hasna al Maroudi, die zich als 'activist' had aangesloten, te gortig. Ook zij besloot niet mee te varen ondanks de bezweringen van activiste Anne de Jonge dat Abou Rashed 'een vreselijk lieve man is, die zich met ongelooflijk veel liefde inzet voor de Palestijnen'. 

 

"Ook hij wordt gelinkt met de Moslimbroederschap. Wat hiervan waar is, weet ik niet," schreef El Maroudi op 29 juni op de Vara-site. Beter gezegd: wat hiervan waar is, wilde de Joop-medewerkster niet weten ondanks de alom aanwezige bewijzen van Amins rol als Hamas-fondsenwerver. Wellicht kreeg ze een dag later zekerheid bij het opslaan van de Telegraaf. De krant publiceerde een foto, waarop 'Abou Eenarm' in het directe gezelschap verkeert van Yusuf al-Qaradawi, de geestelijk leider van de internationale Moslimbroederschap. 

 

Of theoloog Antoine Bodar zich door deze foto laat overtuigen van de bemoeienis van de Moslimbroeders – bij Knevel & Van den Brink nog een dwingende reden om te vertrekken? Het blijft verbazingwekkend dat de priester nog steeds deel uitmaakt van het steuncomité van Nederland-Gaza. De wegen van Rome zijn net zo ondoorgrondelijk als de stemmingswisselingen van Al-Qaradawi. 

 

·           Deel dit artikel op Twitter of Facebook.