Palestine Papers: klopt het geschetste beeld?
Uit de 'Palestine Papers', de Midden-Oosten versie van Wikileaks, lijkt een beeld naar voren te komen van een zelfverzekerd Israel en buigende Palestijnse onderhandelaars, die voor een eigen staat zelfs bereid zouden zijn hun moeder te verkopen. De Palestijnen zouden ongekende concessies hebben willen doen. Klopt dat beeld wel?
Dat hangt in de eerste plaats af, of Al Jazeera en the Guardian alle documenten over de vredesonderhandelingen hebben vrijgegeven. Palestijnse zegslieden suggereren dat er een selectie is gemaakt en dat kan een verkeerde indruk geven. Bovendien zijn de 'Palestine Papers' gepubliceerd tegen een achtergrond van een opstandig Midden-Oosten, gestimuleerd door de machtswisseling in Tunesië. Zou de publicatie door beide media niet tevens een versluierde aansporing aan het Palestijnse volk zijn de oude leiders aan de kant te zetten? In elk geval hebben Abbas cs. op dit moment helemaal niet de sullige uitstraling die de 'Papers' suggereren. De Palestijnse eis dat Israel met bouwen in de nederzettingen moet stoppen, stagneert samen met het bouwen zelf, het vredesproces. Het Palestijnse streven om, zonder vrede met Israel, erkenning van de staat Palestina te zoeken, veroorzaakt hoofdbrekens bij de Israelische regering.
Uit de 'Palestine Papers' komt ook een heel ander beeld naar voren, namelijk van leiders die zich bewust zijn van hun grote historische verantwoordelijkheid en koortsachtig op zoek zijn naar vrede. Leiders die zich realiseren dat het verleden, waarin de andere partij werd genegeerd, alleen maar oorlog, ellende en onderdrukking heeft gebracht. Rust, tevredenheid en welzijn kunnen niet tot stand komen als je vasthoudt aan het onbuigzame standpunt dat Israel dient te verdwijnen, zoals Hamas voorstaat, of meent dat heel Judea en Samaria eeuwig aan het Joodse volk behoort, zoals vele kolonisten geloven. Er zijn compromissen nodig en daarom is het goed in de 'Palestine Papers' te lezen dat de Palestijnse onderhandelaars bereid waren het 'recht' op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen en hun nazaten te beperken tot 100.000 personen. Het was eveneens hoopvol te zien dat premier Ehud Olmert, die als burgemeester van Jeruzalem nog van de daken schreeuwde dat die stad Joods en ondeelbaar is, bereid was de Arabische wijken van de stad bij de staat Palestina te voegen en Jeruzalem daarmee ook de Palestijnse hoofdstad te maken.
Het is ontzettend jammer dat de vredesonderhandelingen stagneerden na de Israelische inval in Gaza en de Amerikaanse en Israelische regeringswisselingen. Als iets uit de 'Palestine Papers' blijkt is het dat vrede mogelijk is. Dat geeft hoop.
R.N.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten