Eva Ludemann geeft Palestijnen mediatips in De Pers

 

Eva Ludemann geeft Palestijnen mediatips in De Pers

IMO Blog, 2011

http://www.zionism-israel.com/blog/archives/00000531.html

Naar een eigen staat kunnen de Palestijnen wel fluiten, Israël heeft hen een worst voorgehouden. Dat staat in documenten die zondag naar buiten zijn gebracht door Al-Jazeera en de Britse krant The Guardian. De Palestijnse reactie is knullig, de Israëlische gewiekst.
'De hele wereld ziet nu dat wij ons uiterste best hebben gedaan het conflict met Israël op te lossen. We hebben Israël álles aangeboden, maar het wil geen vredesverdrag tekenen.'
Dat had het Palestijnse Gezag maandag kunnen zeggen. In plaats daarvan riepen de Palestijnse president Abbas en zijn onderhandelaars: 'Leugens, verzinsels, grote onzin.'

Aldus "Palestijnen, ga toch 's op mediatraining" door Eva Ludemann, altijd goed voor een pittig anti-Israel artikel in De Pers. In werkelijkheid hoeft het Palestijnse gezag bovenstaande helemaal niet te zeggen, want de Westerse media zeggen het wel voor hun. En Israel kan dan 'gewiekst' reageren, daar heeft men weinig aan als Westerse journalisten elkaar blijven napapegaaien dat de Palestijnen het zielige slachtoffer zijn en de slinkse Joodse lobby ervoor zal zorgen dat dat zo blijft. Overigens is mij geen gewiekste Israelische reactie opgevallen op de Palestine Papers, net zo min als op andere kwesties en problemen. Voor zover ik weet heeft men op de Palestine Papers nauwelijks gereageerd, en ziet men dit vooral als een interne Palestijnse aangelegenheid. Dus Eva Ludemann speldt ons wat op de mouw.


Ze gaat door met:

Public relations en de Palestijnen, ze gaan niet goed samen. Denk aan het moment dat de vredesbesprekingen mislukten tussen de Israëlische oud-premier en wijlen Yasser Arafat, toen de leider van de Palestijnen. Het was het jaar 2000, oud-president Clinton had beide mannen uitgenodigd in Camp David om hen te helpen een overeenkomst te bereiken. Het mislukte en Israël beschuldigde Arafat er snel van dat hij geen concessies had willen doen. Vrijwel alle media namen de Israëlische verklaring over, want de Palestijnen stonden met hun mond vol tanden of ratelden over onnavolgbare percentages land waarvan ze afstand hadden willen doen. Achteraf bleek dat Barak had geweigerd echte compromissen te sluiten, maar de damage was done.

Hoeveel mensen menen tegenwoordig nog dat de onderhandelingen in Camp David stukliepen op Palestijnse onwil? Hoeveel mensen weten dat de Tweede Intifada was voorbereid, en deze maanden vantevoren door Palestijnse leiders werd aangekondigd? Ik ben dat nog nooit in de krant tegengekomen, ondanks het feit dat het waar is. Men houdt het er doorgaans op dat Sharons bezoek aan de Tempelberg de aanleiding was, en frustratie over de bezetting en voortgaande bouw in de nederzettingen de oorzaak. De kranten melden dus liever de Palestijnse versie, zoals Ludemann hierboven. De concessies van Barak zijn bekend en makkelijk te vinden voor wie wil, inclusief Eva Ludemann, en dan kun je zien dat Barak de Palestijnen een aaneengesloten staat aanbood met delen van Oost Jeruzalem. Later stemde Barak in met Clintons voorstellen die nog verder gingen. Ik ben overigens wel benieuwd naar de 'onnavolgbare percentages' waarvan de Palestijnen volgens Ludemann repten. heeft ze een paar voorbeelden? Of is dit uit haar grote duim gezogen?

Onderbroek
Door hun onhandige optreden gooien de Palestijnen vaak hun eigen glazen in. Het begint al op microniveau, heeft deze journalist regelmatig ervaren. Wil je een interview met de minister van Binnenlandse Zaken? Good luck. Op je zoveelste aanvraag wordt wéér niet gereageerd: de onderminister geeft je verzoeken niet door uit jaloezie dat hij zelf niet wordt geïnterviewd. Of je hebt het interview eindelijk geregeld en dan vraagt de minister: 'Zeg, welke kleur onderbroek heb jij eigenlijk aan?' Het resultaat: je hebt voor je verhaal alleen citaten van Israëlische woordvoerders en je hebt geen zin die seksistische minister ooit nog te spreken.

Ook op Palestijnse persconferenties is het geregeld een chaos. Persverklaringen zijn eindeloze monologen in hoogdravend, klassiek Arabisch. Als de Palestijnse woordvoerder Engels spreekt, sputtert hij zinnen vol al dan niet terechte beschuldigingen aan Israëls adres die totaal niet aankomen bij de lezer, luisteraar of kijker. Van de 'sound bite' hebben de Palestijnen nog nooit gehoord.

Die klacht hoor ik over Israel ook vaak. De burocratie is er vreselijk, het veiligheidspersoneel onbeschoft, en het Engels van mensen als Barak houdt ook niet over. Waar het om gaat is hoe de journalisten hiermee omgaan: Israelische onwil en onbeschoftheid wordt tegen Israel gebruikt, niet als bewijs dat het met de 'gelikte hasbara' wel meevalt, maar als bewijs van arrogantie en minachting van de rest van de wereld. En Palestijnse onwil en onbeschoftheid? Juist ja, die ligt eraan dat ze zo zielig en amateuristisch zijn, en nou eenmaal geen dure mediatrainingen en pr experts kunnen inhuren. Het machtige Israel daarentegen....

Ludemann besluit:

Politieke munt
Het is hoog tijd voor een intensieve mediatraining voor de Palestijnen. En ze moeten minder aandacht besteden aan interne politieke intriges. Die ondermijnen de onderhandelingspositie tegenover Israël.
Op zich is het logisch. Het impopulaire Palestijnse Gezag noemt de Papers leugens, omdat aartsvijand Hamas politieke munt uit de situatie kan slaan: het Palestijnse volk is op zijn zachtst gezegd niet blij dat het op geen enkele wijze is geconsulteerd over de vergaande concessies die Abbas aan Israël zou hebben gedaan. 'Abbas heult met de bezetter', surfte Hamas in de Gazastrook direct mee op de woede onder het volk.
Maar waarom komt Abbas niet met een geloofwaardiger verklaring, eentje die de aandacht van de media én het volk meer vestigt op de inhoud van de Papers? Als Israël én de VS de Palestijnen inderdaad jarenlang voor de gek hebben gehouden, wekt dat internationale verontwaardiging waarmee het Palestijnse Gezag zijn voordeel zou kunnen doen.

Nou wordt-ie helemaal mooi: 'als Israel en de VS de Palestijnen voor de gek hebben gehouden'? Het zijn toch echt de Palestijnse leiders die hun volk voor de gek hebben gehouden, door in het openbaar steeds te verklaren geen enkele concessie te zullen doen, geen 'Palestijnse rechten' te zullen verkwanselen en niet toe te geven. Bovendien worden in door de PA gecontroleerde media terroristen verheerlijkt als Dalal Mughrabi, die tientallen onschuldige burgers en kinderen op hun geweten hebben. Ook dragen de media en het schoolmateriaal uit dat heel het land eigenlijk van de Palestijnen is, en wordt Israel 'bezet Palestina' genoemd. Zo liggen Jaffa, Akko en Haifa volgens kwissen en kinderprogramma's in bezet Palestina, en ligt Palestina aan zowel de Middellandse, de Dode als de Rode Zee, en is de grootste woestijn van Palestina de Negev (Naqab). Al Quds is uiteraard heilig en er mag geen millimeter van worden opgeofferd.

En dan blijkt na jaren opeens dat de Palestijnse leiders dat wel wilden doen, compromissen wilden sluiten en van alles aan de Joden geven? Het is logisch dat mensen dat niet begrijpen, en natuurlijk slaat Hamas daar munt uit.

Maar volgens Ludemann ligt dat allemaal weer op de een of andere manier aan Israel, alsof Israel verantwoordelijk is voor de concessies van de Palestijnen. Stel dat er wel een akkoord was gekomen? Dan hadden Abbas, Erekat en Qurei jaren geleden aan het volk moeten verklaren dat er een akkoord is, en dan was dezelfde woede over ze heen gekomen als nu, en had Hamas er even hard munt uit geslagen. Sommigen zouden misschien wat minder boos zijn omdat ze ook opgelucht waren dat er een akkoord is en er een Palestijnse staat kon komen, maar anderen zouden des te bozer zijn omdat men nu daadwerkelijk een aantal claims moet opgeven. Hamas en vele Palestijnse organisaties die tegen een tweestatenoplossing zijn, zouden een nieuwe grote campagne beginnen. Het vertrouwen dat de deal ook zou gaan werken en geen truuk is van Israel om de Palestijnen zand in de ogen te strooien, zou klein zijn en het wantrouwen, ook in de eigen leiders, groot. Israel had de PA vast allerlei voordeeltjes beloofd als men hieraan mee zou doen, etc. Een Palestijns leiderschap dat zo weinig vertrouwen geniet onder haar eigen volk kan moeilijk dit soort belangrijke en moeilijke beslissingen nemen.

Waarom de Palestijnse leiders niet met een inhoudelijker verklaring over die papers komen, vraagt Ludemann zich af. Omdat het volk nou juist zo boos is over de inhoud van die papers. Naar buiten toe zou het natuurlijk verstandiger zijn als men zou zeggen dat uit de papers blijkt dat men zo compromisbereid was en Israel daar niet op inging, al is met name dat laatste niet waar. Maar dat gaat een beetje moeilijk, nadat men intern altijd het tegenovergestelde heeft gezegd en bovendien nauwelijks nog gezag heeft en vertrouwen geniet onder de bevolking. En uiteindelijk zijn zij wel de leiders van hun volk, ook al worden ze door het westen gesteund en in het zadel gehouden.

Ratna Pelle