De goede oude tijd voordat er vrede was
De Britse journalist Peter Hitchens publiceerde onlangs een artikel over zijn bezoek aan Gaza en de West Bank. In dat artikel schreef hij het volgende: 'In feite is de werkelijke situatie in de Gazastrook en de West Bank zo vol met paradoxen en verrassingen dat de meeste berichtgeving zich gemakshalve concentreert op het vanzelfsprekende en de lastige delen weglaat'.
Het was een spaarzaam eerlijk artikel over het Midden Oosten conflict. De strekking van het artikel werd volledig bevestigd door drie persoonlijke ervaringen die ik deze week had.
Het eerste was een gesprek met de Palestijnse correspondent van The Jerusalem Post, Khaled Abu Toameh en bevestigde wat mij betreft Hitchens' woorden. Wanneer het om nieuws gaat dat niet vanuit een anti-Israël hoek kan worden gerapporteerd zwijgen de media, aldus Toameh.
De bekende Palestijnse journalist gaf zijn visie op het Midden-Oosten conflict. Hij werkte een aanzienlijk deel van zijn leven voor de PLO, maar besloot later dat hij "een echte journalist" wilde zijn.
Hij schrijft nu voor de Jerusalem Post, maar werkt ook voor een aantal buitenlandse media.
Hij begon zijn betoog met de opmerking dat de huidige puinhoop te danken is aan de Oslo akkoorden. De ideeën waren leuk maar de wijze waarop ze uitgevoerd werden was een drama, zei hij.
Als voorbeeld noemde hij de wijze waarop de PA met geld en wapens werd ondersteund door de VS en de EU. Men had volgens hem kunnen weten dat Arafat dat geld niet aan de opbouw van een staat zou besteden en de wapens uiteindelijk zou gebruiken om een oorlog tegen Israël te beginnen.
Tweede Intifada
De Tweede Intifada was een doordachte poging om de aandacht af te leiden van de groeiende kritiek op de PA onder de Palestijnse bevolking, aldus Toameh.
Corruptie en de ophitsingcampagne die de PA tegen Israël voerde, zorgden er uiteindelijk voor dat de Palestijnen in 2006 kozen voor Hamas. Hamas ging met een programma van hervormingen de verkiezingen in want de organisatie wist heel goed wat er leeft onder de Palestijnse bevolking.
De PA heeft mu geen enkel mandaat om de onderhandelingen met Israel te voeren, zei hij. Als er al een akkoord voortkomt uit die besprekingen, dan zal de PA dat akkoord niet kunnen en willen uitvoeren. Volgens Toameh is de enige reden dat de clan van Abu Mazen vanuit Ramallah kan regeren, de aanwezigheid van Israël op de West Bank.
Terugtrekking van de IDF uit de West Bank zal ontaarden in een tweede burgeroorlog onder de Palestijnen.
Wanneer het gaat over de strijd tussen Hamas en Fatah kun je slechts spreken over "bad guys and bad guys", aldus Taomeh.
Internationale media
Toameh zei verder dat hij uitermate teleurgesteld is in de wijze waarop de internationale media verslag doen over het conflict. Hij noemde de berichtgeving "niet fair". Angst voor intimidatie door de PA bij de buitenlandse correspondenten, was een van de redenen die hij aanvoerde voor dit gedrag. Een andere reden was hypocrisie. Hij wees op het feit dat de buitenlandse correspondenten bijna allemaal in Tel Aviv wonen, waar ze genieten van onbeperkte vrijheid. Dezelfde journalisten beschuldigen Israel bijna dagelijks van het schenden van vrijheden en doen hun ogen dicht voor wat het Palestijnse leiderschap doet met haar eigen onderdanen.
Tot slot gaf hij commentaar op de situatie in Gaza. Hij merkte op dat tijdens de coup door Hamas in 2007, Israël het enige land in de regio was dat Fatah leden hielp tijdens de moordpartijen. Egypte hield de grens toen dicht.
Het land speelt ook op ander gebied een kwalijke rol. Hij noemde de smokkel van wapens naar Gaza, die wordt mogelijk gemaakt door corruptie in de Egyptische overheid.
Hij wees op de gebeurtenissen in Gaza na de Israëlische terugtrekking in 2005 en waarschuwde dat een eventuele Israëlische terugtrekking uit de West Bank opnieuw tot chaos en bloedbaden onder de Palestijnen zal leiden.
Verder merkte hij op dat de humanitaire situatie in Gaza beter is dan in vele andere landen in het Midden Oosten en Afrika, en zei dat in Gaza meer hulporganisaties werkzaam zijn dan in tien Afrikaanse probleemlanden samen.
Pro feiten
Toameh omschreef zichzelf als Arabisch Israëlische Palestijnse moslim en zei dat hij niet pro Israel is maar pro feiten. Vanwege deze opstelling moet hij vrezen voor zijn leven als hij in de West Bank werkt en kan om de zelfde reden niet naar de meeste Arabische landen. Hij had kritiek op de behandeling van Arabieren in Israel, maar voegde daaraan toe dat de meeste Arabieren in Israel niet onder Arabisch bestuur willen leven.
Het gevolg is een verwrongen beeldvorming over Israel.
Emigratie naar Nederland
Maar de eerste keer dat Hitchens artikel in herinnering kwam, was tijdens een gesprek met een bevriende Palestijnse ondernemer in de buurt van Bethlehem. De man informeerde naar de mogelijkheid om naar Nederland te emigreren. Mijn eerste gedachte was dat hij wilde vertrekken vanwege het stuklopen van de onlangs gestarte vredesbesprekingen. Maar dit bleek niet het geval. En dus dat er geen uitzicht was op een eigen staat.
De werkelijke reden waren de maffiapraktijken die de Palestijnse elite in de West Bank er op na houdt, vertelde hij. Middenstanders en beginnende bedrijven worden door deze elite, waaronder Fatah bonzen, zodanig afgeknepen dat overleven het maximaal haalbare blijkt.
Een poos geleden vertelde hij een soortgelijk verhaal over de betaling van ziekenhuisbehandeling in Israel voor gewone Palestijnen. Die wordt bijna altijd door de Palestijnse Autoriteit geweigerd terwijl dat niet het geval is bij de families van deze elite.
Het emigratie idee liet hij overigens snel vallen nadat ik hem had geïnformeerd over de problemen met moslims in Nederland en het klimaat daar.
Precious Life
De film Precious Life die ik deze week zag in Jeruzalem, gaat over dezelfde paradoxen in het leven van Palestijnen en Israëli's. De film begint met een soortgelijk verhaal over de wijze waarop de PA zelf de humanitaire noden van haar onderdanen negeert.
Een Palestijns gezin in Gaza heeft een kind dat aan een dodelijke erfelijke ziekte lijdt. Het echtpaar vertelt dat twee oudere kinderen al stierven aan de ziekte en dat de PA weigerde de behandeling in Israel van een derde kind te betalen.
Uiteindelijk wordt de behandeling betaald door een anonieme Joods Israëlische donor die slechts meldde dat hij een kind had verloren in een recente oorlog.
De film laat vervolgens zien hoe vooral de moeder van het kind worstelt met haar beeld over Israel. De "kindermoordenaars" die zij zag op Hamas TV blijken opeens te vechten voor het leven van haar kind.
De meest dramatische scene in de film is echter de dialoog tussen Shlomi Eldar (maker van de film) en de Palestijnse moeder over het verschil tussen de cultuur van de dood in Gaza en die van het leven in Israel.
De moeder zegt dat de waarde die Israëli's hechten aan het leven een zwakheid is.
Zij verklaart uiteindelijk dat haar zieke kind martelaar (shahid) moet worden voor de strijd om Jeruzalem. Eldar vertelde later dat hij toen overwoog het werk aan de film te staken.
Het kind keert uiteindelijk gezond naar Gaza terug.
Deze drie ervaringen deden me opnieuw denken aan het artikel van Hitckens. Daarin citeert hij een Arabische Israëli die met heimwee terugkeek op" de goede oude tijd voordat er vrede was".
Yochanan Visser woont en werkt in Israël.
Likoed_Nederland schreef op 27-10-2010 22:59
BeantwoordenVerwijderenJa, de goede tijd voordat er vrede was. Wat minder bekende feiten:
Voor de Oslo-akkoorden van 1993 waren de Palestijnse gebieden relatief welvarend, ten opzichte van de Arabische landen in het algemeen. Alleen enkele kleine oliestaatjes waren beter af gerekend per hoofd van de bevolking.
De meeste vooruitgang is juist geboekt in de periode sinds 1967, toen Israel er het bewind had. Bijvoorbeeld zijn er toen zeven universiteiten en hogescholen gesticht, daarvoor was er geen een. De Palestijnse bevolking kreeg daarmee een relatief hoge opleiding.
Er werd elektriciteit en waterleiding aangelegd en de gezondheidszorg werd beter.
De levensverwachting van de Arabieren werd daardoor hoger (en is dat nog) dan die van de Arabieren in omliggende landen, zelfs hoger dan die van Arabieren in Europa. Palestijnen konden vrij reizen en in Israel komen werken. Het inkomen per hoofd van de bevolking steeg buitengewoon, ver boven dat van de Arabieren in de omliggende landen: van circa $ 450 in 1967 tot circa $ 2250 in 1993, zelfs gecorrigeerd voor inflatie en ondanks de grote bevolkingsgroei.
Nadat de Palestijnen autonomie kregen waardoor Arafat het bewind kreeg, ging het economisch snel achteruit (meer dan 50%), door de corruptie en terreur.