IMO Blog, 2010
Wat moet je stemmen als je links van het midden staat maar ook Israël een warm hart toedraagt? Het is een tweejaarlijks terugkerend probleem (lokaal en provinciaal speelt het veel minder en stem ik ouderwets GroenLinks) voor een helaas electoraal niet interessante groep mensen. Omdat Israël (en het Midden-Oosten überhaupt) in de gewone debatten nauwelijks aandacht krijgt, hebben zowel het CIDI als Een Ander Joods Geluid speciale debatten georganiseerd. Ik was op het CIDI debat aanwezig en had daar al lang een verslag over willen schrijven, maar onder andere de 'Free Gaza' vloot gebeurtenissen kwamen ertussendoor en de (helaas voorspelbare) zeer eenzijdige en misleidende berichtgeving schreeuwde om een reactie.
De veroordelingen door allerhande politici, nog voordat duidelijk was wat er nou precies gebeurde en waarom, spreken boekdelen. Eerst Israël veroordelen en vervolgens om een onderzoek vragen is natuurlijk een beetje vreemd: waar is een onderzoek nog voor nodig als al duidelijk is dat Israël weer eens de boosdoener is? En natuurlijk komt er een onderzoek, ook zonder een enkele internationale veroordeling zou Israël de zaak grondig onderzoeken, omdat men wil weten hoe een dergelijk debacle een volgende keer te vermijden. Omdat men in de toekomst boten wil kunnen tegenhouden zonder dat zes soldaten gewond op het dek liggen, sommigen met steekwonden en levensgevaarlijk bedreigd, en zonder dat er doden bij vallen. Hoe harder de internationale veroordelingen, hoe kleiner het vertrouwen binnen Israël dat een internationaal onderzoek, internationale waarnemers of andere internationale bemoeienis met het onderzoek en met de Gazastrook, fair zal zijn en zal bijdragen aan de oplossing van het probleem, niet aan het voortbestaan ervan.
Met het probleem bedoel ik hier vooral hoe Israël om moet gaan met een entiteit die wordt bestuurd door een haar vijandig gezinde gewelddadige beweging, die in haar handvest heeft staan dat alle Joden dood moeten voordat het Einde der Tijden kan aanbreken, en die door Iran wordt bewapend om hun beider doel van een wereld zonder zionisme en Israël te kunnen verwezenlijken. De politici die het hardst roepen hoe schandalig Israëls gedrag is, zijn het stilst wat betreft dit probleem, en komen niet verder dan dat met Hamas gepraat moet worden, de grenzen met Gaza open moeten en Hamas erkend moet worden als legitieme beweging. Dit alles zonder enige voorwaarde te stellen natuurlijk. Hamas zonder voorwaarden zijn zin geven, zal er zeker toe leiden dat zij zich zal matigen en Israël erkennen, en de raketten die dan vrijelijk de Gazastrook in zullen stromen zullen worden gebruikt om bloemen in te kweken.
Sommigen pleiten voor verzoening tussen Hamas en Fatah, al dan niet onder de voorwaarde dat de nieuwe PA regering Israël zal erkennen, het geweld afzweren en de gesloten overeenkomsten tussen Israël en de PLO accepteert. De vorige eenheidsregering deed dat niet en het akkoord blonk uit in ambigue taal die moest verhullen dat Hamas zich nergens aan bond. Er is niet echt een reden om aan te nemen dat een nieuw akkoord, mocht het ooit zover komen, beter zal zijn. Integendeel, Hamas eist dat de regering op de Westoever alle samenwerking en besprekingen met Israël stopzet als voorwaarde voor verzoening. De PA stelt zich al bepaald niet coöperatief op tegenover Israël, stelt steeds nieuwe voorwaarden aan vredesbesprekingen zonder zelf ook maar een duimbreed toe te geven en verheerlijkt geweld tegen Israëlische burgers, maar voor Hamas zijn het evengoed collaborateurs, omdat zij uit puur pragmatisme de deur naar Israël niet helemaal dichtgooien. De vredesbesprekingen tussen Israël en de PA hebben geen kans van slagen zolang de PA bovendien zegt alleen met de VS te onderhandelen en Israël compleet negeert. Het weinige vertrouwen dat er in Israël is in de PA wordt zo verder ondermijnd, terwijl Israël voor vrede pijnlijke concessies zal moeten doen waarvoor vertrouwen absoluut noodzakelijk is.
Een reden dat de PA (en Fatah) zich zo star opstelt is dat zij ermee wegkomt. In tegenstelling tot Israël is de internationale kritiek op de PA voor maatregelen die het vertrouwen schaden of die tegen de Oslo Akkoorden of de Routekaart indruisen, mild of afwezig. De stennis en keiharde veroordelingen om de aankondiging van Israël om 1600 woningen te gaan bouwen in een Joodse woonwijk vlak over de groene lijn, staat in schril contrast met de stilte rond de vernoeming van allerhande zaken naar (zelfmoord)terroristen, het vasthouden aan de 'terugkeer' van miljoenen nakomelingen van de vluchtelingen, dreigementen eenzijdig een onafhankelijke staat uit te roepen en/of een nieuwe Intifada te beginnen, opruiende vrijdagdiensten die op de officiële PA TV worden uitgezonden, etc. Om Dries van Agt te parafraseren: 'Wat de PA ook doet, het is in de ogen van het Westen altijd welgedaan.' Dus is het wel begrijpelijk dat men geen aandrang voelt om zich te matigen en Israël tegemoet te komen. De keiharde wereldwijde veroordelingen van Israël en het veranderde klimaat in de VS leiden ertoe dat de PA veel van haar eisen wellicht kan binnenhalen zonder ook maar een haarbreed aan Israël te hoeven toegeven.
In dit klimaat zal verzoening met Hamas een oplossing van het conflict niet dichterbij brengen, integendeel. Wat nodig is, is dat westerse politici duidelijk maken dat wie er ook aan de macht is in de Palestijnse gebieden, erkenning van Israël als Joodse staat, en erkenning van het legitieme recht op zelfbeschikking van het Joodse volk, de absolute voorwaarde is voor vrede en dus ook voor westerse steun. Verheerlijking van geweld, opruiende uitspraken over Israël, en antisemitisme zijn daarmee in tegenspraak, net als het zogenaamde 'recht op terugkeer'. Ook de diplomatieke strijd tegen Israël in de VN en andere instituties (bijvoorbeeld de pogingen het OESO-lidmaatschap van Israël tegen te houden) dienen te worden veroordeeld. Alleen dan kan Israël er immers van worden overtuigd dat het gebieden en verantwoordelijkheden kan overdragen aan de PA zonder zichzelf in de voet te schieten.
De vraag is welke politieke partijen daartoe bereid zijn. Van de linkse partijen hebben we helaas weinig te verwachten. De eenzijdige veroordelingen, Kamervragen en Twitterberichten van parlementariërs van GroenLinks, de SP en de PvdA zijn niet bij te houden. D66 blijkt helaas niet echt een verbetering, en wordt door zowel pro-Israël als anti-Israël mensen als anti-Israël beschouwd. Bij de PVV en de SGP en ook de ChristenUnie zit je wat betreft kritiek op de Palestijnen en steun voor Israël goed, al is met name de PVV wel weer erg eenzijdig en voor haar kan Israël niet hard genoeg optreden tegen de Palestijnen. Het is verder jammer dat zowel de SGP als de CU hun steun voor Israël vooral op Bijbelse gronden baseren en pas daarna op het legitieme recht van de Joden op zelfbeschikking en hun ook seculiere verbondenheid met het land, al is de paragraaf van de CU over Israël zeker acceptabel. CDA en VVD nemen een middenpositie in, waarbij er signalen zijn dat de VVD met Nicolai wel wat kritischer is geworden wat betreft Israël. In hoeverre dat problematisch is of kan zijn, valt te bezien.
Met kritiek is op zichzelf niks mis, maar in het huidige anti-Israël klimaat is een duidelijk tegengeluid zeer noodzakelijk. In de volgende blog een verslag van het CIDI debat en meer details over de standpunten van de verschillende partijen. Er is dus nog hoop voor de zwevende kiezer.
Ratna Pelle
De veroordelingen door allerhande politici, nog voordat duidelijk was wat er nou precies gebeurde en waarom, spreken boekdelen. Eerst Israël veroordelen en vervolgens om een onderzoek vragen is natuurlijk een beetje vreemd: waar is een onderzoek nog voor nodig als al duidelijk is dat Israël weer eens de boosdoener is? En natuurlijk komt er een onderzoek, ook zonder een enkele internationale veroordeling zou Israël de zaak grondig onderzoeken, omdat men wil weten hoe een dergelijk debacle een volgende keer te vermijden. Omdat men in de toekomst boten wil kunnen tegenhouden zonder dat zes soldaten gewond op het dek liggen, sommigen met steekwonden en levensgevaarlijk bedreigd, en zonder dat er doden bij vallen. Hoe harder de internationale veroordelingen, hoe kleiner het vertrouwen binnen Israël dat een internationaal onderzoek, internationale waarnemers of andere internationale bemoeienis met het onderzoek en met de Gazastrook, fair zal zijn en zal bijdragen aan de oplossing van het probleem, niet aan het voortbestaan ervan.
Met het probleem bedoel ik hier vooral hoe Israël om moet gaan met een entiteit die wordt bestuurd door een haar vijandig gezinde gewelddadige beweging, die in haar handvest heeft staan dat alle Joden dood moeten voordat het Einde der Tijden kan aanbreken, en die door Iran wordt bewapend om hun beider doel van een wereld zonder zionisme en Israël te kunnen verwezenlijken. De politici die het hardst roepen hoe schandalig Israëls gedrag is, zijn het stilst wat betreft dit probleem, en komen niet verder dan dat met Hamas gepraat moet worden, de grenzen met Gaza open moeten en Hamas erkend moet worden als legitieme beweging. Dit alles zonder enige voorwaarde te stellen natuurlijk. Hamas zonder voorwaarden zijn zin geven, zal er zeker toe leiden dat zij zich zal matigen en Israël erkennen, en de raketten die dan vrijelijk de Gazastrook in zullen stromen zullen worden gebruikt om bloemen in te kweken.
Sommigen pleiten voor verzoening tussen Hamas en Fatah, al dan niet onder de voorwaarde dat de nieuwe PA regering Israël zal erkennen, het geweld afzweren en de gesloten overeenkomsten tussen Israël en de PLO accepteert. De vorige eenheidsregering deed dat niet en het akkoord blonk uit in ambigue taal die moest verhullen dat Hamas zich nergens aan bond. Er is niet echt een reden om aan te nemen dat een nieuw akkoord, mocht het ooit zover komen, beter zal zijn. Integendeel, Hamas eist dat de regering op de Westoever alle samenwerking en besprekingen met Israël stopzet als voorwaarde voor verzoening. De PA stelt zich al bepaald niet coöperatief op tegenover Israël, stelt steeds nieuwe voorwaarden aan vredesbesprekingen zonder zelf ook maar een duimbreed toe te geven en verheerlijkt geweld tegen Israëlische burgers, maar voor Hamas zijn het evengoed collaborateurs, omdat zij uit puur pragmatisme de deur naar Israël niet helemaal dichtgooien. De vredesbesprekingen tussen Israël en de PA hebben geen kans van slagen zolang de PA bovendien zegt alleen met de VS te onderhandelen en Israël compleet negeert. Het weinige vertrouwen dat er in Israël is in de PA wordt zo verder ondermijnd, terwijl Israël voor vrede pijnlijke concessies zal moeten doen waarvoor vertrouwen absoluut noodzakelijk is.
Een reden dat de PA (en Fatah) zich zo star opstelt is dat zij ermee wegkomt. In tegenstelling tot Israël is de internationale kritiek op de PA voor maatregelen die het vertrouwen schaden of die tegen de Oslo Akkoorden of de Routekaart indruisen, mild of afwezig. De stennis en keiharde veroordelingen om de aankondiging van Israël om 1600 woningen te gaan bouwen in een Joodse woonwijk vlak over de groene lijn, staat in schril contrast met de stilte rond de vernoeming van allerhande zaken naar (zelfmoord)terroristen, het vasthouden aan de 'terugkeer' van miljoenen nakomelingen van de vluchtelingen, dreigementen eenzijdig een onafhankelijke staat uit te roepen en/of een nieuwe Intifada te beginnen, opruiende vrijdagdiensten die op de officiële PA TV worden uitgezonden, etc. Om Dries van Agt te parafraseren: 'Wat de PA ook doet, het is in de ogen van het Westen altijd welgedaan.' Dus is het wel begrijpelijk dat men geen aandrang voelt om zich te matigen en Israël tegemoet te komen. De keiharde wereldwijde veroordelingen van Israël en het veranderde klimaat in de VS leiden ertoe dat de PA veel van haar eisen wellicht kan binnenhalen zonder ook maar een haarbreed aan Israël te hoeven toegeven.
In dit klimaat zal verzoening met Hamas een oplossing van het conflict niet dichterbij brengen, integendeel. Wat nodig is, is dat westerse politici duidelijk maken dat wie er ook aan de macht is in de Palestijnse gebieden, erkenning van Israël als Joodse staat, en erkenning van het legitieme recht op zelfbeschikking van het Joodse volk, de absolute voorwaarde is voor vrede en dus ook voor westerse steun. Verheerlijking van geweld, opruiende uitspraken over Israël, en antisemitisme zijn daarmee in tegenspraak, net als het zogenaamde 'recht op terugkeer'. Ook de diplomatieke strijd tegen Israël in de VN en andere instituties (bijvoorbeeld de pogingen het OESO-lidmaatschap van Israël tegen te houden) dienen te worden veroordeeld. Alleen dan kan Israël er immers van worden overtuigd dat het gebieden en verantwoordelijkheden kan overdragen aan de PA zonder zichzelf in de voet te schieten.
De vraag is welke politieke partijen daartoe bereid zijn. Van de linkse partijen hebben we helaas weinig te verwachten. De eenzijdige veroordelingen, Kamervragen en Twitterberichten van parlementariërs van GroenLinks, de SP en de PvdA zijn niet bij te houden. D66 blijkt helaas niet echt een verbetering, en wordt door zowel pro-Israël als anti-Israël mensen als anti-Israël beschouwd. Bij de PVV en de SGP en ook de ChristenUnie zit je wat betreft kritiek op de Palestijnen en steun voor Israël goed, al is met name de PVV wel weer erg eenzijdig en voor haar kan Israël niet hard genoeg optreden tegen de Palestijnen. Het is verder jammer dat zowel de SGP als de CU hun steun voor Israël vooral op Bijbelse gronden baseren en pas daarna op het legitieme recht van de Joden op zelfbeschikking en hun ook seculiere verbondenheid met het land, al is de paragraaf van de CU over Israël zeker acceptabel. CDA en VVD nemen een middenpositie in, waarbij er signalen zijn dat de VVD met Nicolai wel wat kritischer is geworden wat betreft Israël. In hoeverre dat problematisch is of kan zijn, valt te bezien.
Met kritiek is op zichzelf niks mis, maar in het huidige anti-Israël klimaat is een duidelijk tegengeluid zeer noodzakelijk. In de volgende blog een verslag van het CIDI debat en meer details over de standpunten van de verschillende partijen. Er is dus nog hoop voor de zwevende kiezer.
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten