De woede over Israel
Hoe ongerust zou ik moeten zijn als ik als deugdzaam vredesactivist aan boord zou gaan van een schip met hulpgoederen voor Gaza, wetende dat er zich onder mijn medepassagiers allicht een paar bevinden die minder deugdzaam van aard zijn en voor wie een provocatie wel in hun straatje past? Na de Israëlische actie tegen de Freedom Flotilla – die duidelijk maakte dat in Jeruzalem een onbehouwen afweging van politieke kosten en militaire baten opgeld doet en dat er weinig nodig is om zelfs elitetroepen uit hun evenwicht te brengen – zou ik zeggen: behoorlijk ongerust.
Ahmadi
Maar nog altijd beduidend minder angstig dan een gemiddelde bezoeker van een Ahmadi-moskee in Lahore, Pakistan, waar Talibanstrijders een week geleden meer dan negentig aanhangers van deze islamitische stroming, die door fundamentalisten als ketters wordt beschouwd, overhoop schoten.
Ook veel minder angstig dan een oppositionele demonstrant in Teheran of een Bahai, behorend tot een minderheid die door het Iraanse regime permanent wordt bedreigd en vervolgd. Om maar te zwijgen van de Tamils in Sri Lanka die toevallig op een verkeerde plek wonen, zoals de ongelukkigen die ruim een jaar geleden ingeklemd raakten tussen het oprukkende leger en de Tamil Tijgers, hetgeen vele duizenden noodlottig werd.
Spoedzitting
Niet alleen zijn hun overlevingskansen stukken slechter, maar ook kunnen ze zich niet troosten met de gedachte dat de internationale gemeenschap in elk geval groot alarm zal slaan als hun iets overkomt. De leden van de Veiligheidsraad zullen niet in spoedzitting bijeenkomen en een krachtige veroordeling uitspreken. In de Mensenrechtencommissie van de Verenigde Naties zullen de representanten van landen die niet bepaald bekend staan om hun diepe eerbied voor de rechten van de mens, zoals China, Cuba, Libië en Saoedi-Arabië, verhinderen dat klachten tegen bevriende regimes serieus in behandeling worden genomen. (Zo sprong de Chinese delegatie vorig jaar in de bres voor Sri Lanka.) De Gretta Duisenbergs van deze wereld zullen niet in de hoogste boom klimmen, maar onbekommerd een vorkje prikken met de ambassadeur van Iran of een andere gezworen vijand van Israël.
Ik zeg dit niet omdat ik het Israëlische optreden tegen het hulpkonvooi naar Gaza wil goedpraten. Het was een ondoordachte en vooral slecht voorbereide actie. En ik weet ook wel dat het incident extra scherpte ontleent aan het feit dat het plaatsvond in internationale wateren.
Opvallend
Dat neemt niet weg dat het opvallend is hoe snel een groot deel van de wereld in grote woede ontsteekt wanneer Israël iets fout doet, terwijl andere, vaak veel kwalijkere gevallen van onrecht en gewelddadigheid welhaast als een natuurgegeven worden geaccepteerd of zelfs nauwelijks opgemerkt.
Turkije
Het ziet ernaar uit dat ook Turkije, lange tijd een bijzondere bondgenoot voor Israël, steeds meer tot die vijandige omgeving gaat behoren. Ook hierbij geldt: dit heeft Israël deels aan zichzelf te wijten. Alleen al om strategische redenen had de Israëlische marine met extra behoedzaamheid moeten opereren tegen een konvooi waarvan zo veel Turken deel uitmaakten.
Maar Turkije treft ook blaam. Om te beginnen is er de legitieme vraag of de regering de organisatie van het konvooi niet veel scherper had moeten controleren en eventueel had moeten proberen de tocht in deze provocatieve vorm af te blazen. Per slot van rekening is de betrokken Turkse hulporganisatie een zeer dubieuze club, die in het verleden werd verdacht van banden met terroristische groepen en die grossiert in martelaarsretoriek.
Ahmadinejad
Over retoriek gesproken: vervolgens heeft premier Erdogan een briesende toon aangeslagen die doorgaans is voorbehouden aan president Ahmadinejad & Co. Natuurlijk was, vanwege het verlies van Turkse mensenlevens, een ernstige schrobbering geboden, maar de relatie met Israël dreigt nu geheel naar de knoppen te gaan. Dat is uiteindelijk niet in het voordeel van Ankara, dat zegt een 'zero problem'-politiek richting alle buren te willen voeren. Want het voorlopige resultaat is dat Turkije nul problemen heeft met het repressieve regime in Iran en de autocraat Assad van Syrië, maar een dijk van een probleem met Israël.
Dit valt niet te verenigen met de ambitie om de rol van 'eerzame makelaar' te spelen in de regio. En het maakt Turkije weer wat minder aantrekkelijk voor Europa, dat baat heeft bij een bruggenbouwer op het grensvlak van het Midden-Oosten, maar niet bij een aannemer van Teheran en Damascus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten