De media als derde partij in het conflict

 

Door de eenzijdige berichtgeving worden de media steeds meer zelf partij in het conflict in plaats van de buitenstaander die slechts waarneemt en verslag doet van wat er gebeurt. Dit viel mij in de berichtgeving van NRC Handelsblad ook al heel sterk op, en Joris Luyendijk is hierover in zijn boek vrij open: hij wil opkomen voor de zwakkeren, en was er zo van overtuigd dat de Palestijnen niet alleen de oorlog op de grond maar ook de propaganda oorlog aan het verliezen zijn, dat hij ze juist als journalist ook een stem wilde geven. Waarbij hij ook wel weer erkende dat je hiermee moet oppassen en anders beter activist voor hun zaak kunt worden.

 

Andere journalisten zijn minder eerlijk, en ontkennen glashard partij te heben gekozen of geven het slechts tussen de regels toe, zoals Sander van Hoorn van het NOS Journaal. Yochanan gaat in onderstaand artikel in het verlengde hiervan ook in op het verschijnsel 'Pallywood', oftewel het in scene zetten van zaken voor de westerse journalist, met als doel om Israel toch maar zo wreed mogelijk af te beelden. Voorbeelden hiervan zijn naast de gelinkte YouTube fimpjes ook te vinden in een nieuwe studie door Wim Kortenoeven over de rol van de media.

 

Het lastige en cynische is dat dit natuurlijk niks afdoet aan het werkelijke leed, aan de vele doden en gewonden tijdens bijvoorbeeld de Gaza oorlog en de artsen die dag en nacht in het Shiva ziekenhuis werkten om levens te redden. Het laat wel zien dat de media altijd een bepaalde afstand moeten bewaren, kritisch moeten zijn naar beide partijen en zich ervan bewust moeten zijn dat beide kanten niet alleen een oorlog in het veld uitvechten, maar ook via de media.

 

RP

----------------

 

Israël en de derde partij in het conflict

http://www.dagelijksestandaard.nl/2010/01/18/israel-en-de-derde-partij-in-het-conflict/

Jan 18th 2010

YochananOpen Podium premium

De rol van het NOS Journaal en andere media in Nederland bij het vormen van de publieke opinie.

Een onderwerp dat de laatste weken in het nieuws is in Nederland, is de rol van de media in het Arabisch Israëlische conflict. De PVV kende onlangs Sander van Hoorn de "Maartje van Weegen-bokaal" toe voor de meest bevooroordeelde verslaggeving in 2009.

Wim Kortenoeven, die als onderzoeker verbonden is aan het CIDI, publiceerde een rapport over de rol van de media in het Arabisch-Israëlische conflict. Uit dat rapport komt sterk naar voren dat de media een de facto partij zijn in het conflict. Sommigen, zoals ARD journalist Esther Shapira, gaan nog verder en zeggen dat de media een oorlog tegen Israel voeren die in feite, qua effecten, belangrijker is geworden, dan het militaire conflict.

Kortenoeven die de auteur is van een van de beste boeken die ooit over het conflict geschreven zijn (De kern van de zaak- ISBN 90-5911-349-7) toont aan dat alle partijen in het conflict het nieuws over het conflict beïnvloeden. De publieke opinie beïnvloedt de beslissingen van de politiek, en de opinie wordt gevormd door de media. Hij schrijft dat waarnemers (correspondenten – YV) normaliter een marginale positie hebben in conflicten. Maar wanneer zij, al dan niet bewust, in staat blijken de tactische en/of strategische belangen van een der conflictpartijen te schaden, er geen sprake meer kan zijn van waarnemerschap. Dan worden zij de facto bondgenoot van een de partijen in het conflict.

Een NOS Journaal-reportage op 29 december 2009 was zo'n voorbeeld waar Kortenoeven op doelt.

NOS verslaggever Sander van Hoorn blikte met zijn ingehuurde Palestijnse cameraman Mahmoed Al Jahrami terug op de Gaza-oorlog. Uit de reportage kwamen twee zaken duidelijk naar voren: Van Hoorn heeft een politieke visie op de partijen in het conflict en hij bewaart geen afstand tot een der partijen in het conflict. Hij doet daar overigens niet eens geheimzinnig over, getuige zijn uitlatingen in een EO-reportage over de verslaggevers in de Gaza-oorlog (de bewuste uitlatingen vindt u aan het eind van het programma).

Van Hoorn zei in die reportage dat wanneer hij in Gaza had kunnen zijn tijdens de oorlog en het "fosforbombardement" op de VN-school had kunnen verslaan, dat dan de Tweede Kamer anders had geoordeeld over de houding van minister Verhagen. Deze weigerde het woord disproportioneel in mond te nemen ( NB. Er was dus geen fosfor "bombardement" op de VN-school). Van Hoorn huurde dus een Palestijnse cameraploeg in, maar het inhuren van Palestijnse cameraploegen is controversieel. Van Hoorn was zich daar goed van bewust, dat bleek uit een reportage uit het begin van de Gaza-oorlog toen hij uitlegde waarom hij een Palestijnse cameraploeg had ingehuurd. Van Hoorn gebruikte de woorden "neiging tot toneelspel" toen hij de werkwijze van Palestijnse tv-ploegen omschreef. Als we Van Hoorn mochten geloven bestond zijn ploeg echter uit koele professionals.

Kritiek op deze opmerkingen van van Hoorn kwam onlangs ook uit pro-Palestijnse hoek. Die gooide er zelfs een YouTube tegenaan om te "bewijzen" dat NOS-reporter Sander van Hoorn een "agent" voor Israël zou zijn door zijn opmerking over toneelspel van Palestijnen.

http://www.youtube.com:80/watch?v=kfcQfNcxyZ

Beelden uit het Shifa-ziekenhuis die slachtoffers van de oorlog vertoonden moesten bewijzen dat van Hoorn onder een hoedje speelt met Israël. Los van het demagogische gehalte van deze YouTube-video, rijst de vraag wat echt en niet echt is en wat waar en niet waar is.

Hieronder drie video's die gaan over "Pallywood", het toneelspel waar van Hoorn het over had. Een daarvan is een film die geschoten is in het zelfde Shifa-ziekenhuis als waar de beelden van YouTube NOS Journaal video geschoten zijn. http://littlegreenfootballs.com/article/32393_A_Staged_Scene_in_a_Gaza_Hospital_-_Update-_CNN_Yanks_Video

Uit het commentaar van een arts die de film beoordeelde bleek dat ook tijdens de Gaza-oorlog in het Shifa-ziekenhuis, beelden gemanipuleerd werden. De NOS is zich goed bewust van het manipulatieve karakter van het werk van Palestijnense tv-ploegen. Tijdens een gesprek dat wij met de NOS Journaal-redactie hadden over het rapport "NOS Journaal-berichtgeving over de Gaza-oorlog", bleek men hypergevoelig voor kritiek op dit onderwerp. De reportage over de Palestijnse cameraman was echter een nieuw bewijs dat NOS niets leerde van de fouten die men eerder maakte. Sterker nog, de reportage had alle ingrediënten van een nieuwe Pallywood-productie, deze keer onder de regie van Sander van Hoorn.

Het is te hopen dat het rapport van Wim Kortenoeven en de recente onthullingen over NOS journaal zullen leiden tot een openbaar debat over de rol van de Nederlandse media in de opinievorming over het Arabisch- Israëlische conflict.

Bijlages:
YouTube-filmpje 1
YouTube-filmpje 2

Hieronder de video uit de Gaza-oorlog waarin een jongen te zien zou zijn die sterft onder de handen van zijn doktoren. Een van hen de Noorse arts Mads Gilbert, een radicale marxist die Hamas openlijk steunt en werkzaam was tijdens de oorlog in het Shifa-ziekenhuis in Gaza. Onder de video het commentaar van een arts die reageerde op de beelden zoals die te zien waren. De arts legt uit dat de reanimatie die te zien is in scene is gezet. De hartmassage wordt verkeerd uitgevoerd en beademing ontbreekt. Ook deze film is dus zeer waarschijnlijk een hoax.

Commentaar arts op de CNN-video op de LGF-site:

LGF reader "Last Mohican," a doctor, makes a strong case that this is an obvious fake.
I'm no military expert, but I am a doctor, and this video is bullsh-t. The chest compressions that were being performed at the beginning of this video were absolutely, positively fake. The large man in the white coat was NOT performing CPR on that child. He was just sort of tapping on the child's sternum a little bit with his fingers. You can't make blood flow like that. Furthermore, there's no point in doing chest compressions if you're not also ventilating the patient somehow. In this video, I can't tell for sure if the patient has an endotracheal tube in place, but you can see that there is nobody bag-ventilating him (a bag is actually hanging by the head of the bed), and there is no ventilator attached to the patient. In a hospital, during a code on a ventilated patient, somebody would probably be bagging the patient during the chest compressions. And they also would have moved the bed away from the wall, so that somebody could get back there to intubate the patient and/or bag him. In short, the "resuscitation scene" at the beginning is fake, and it's a pretty lame fake at that.

So the question is, were they re-enacting the resuscitation scene by repeating their actions on a corpse, because the child had died earlier? It's likely that the answer is no, that child is still alive, and is just an actor pretending to be a child who was killed. Why do I say that? Because the big guy in the white coat, if he's really a doctor, nurse, nurse's aid, EMT, or any sort of health care provider at all would be entirely aware that tickling the boy's sternum doesn't really look like actual chest compressions. If the boy was dead, the man would have done a more convincing job in compressing the chest. The taps on the chest that he's doing are the sort of thing you see in bad TV dramas, when you don't want to make the poor actor playing the victim uncomfortable by really pushing on his chest. I think the man in the white coat knows this child is actually alive, and is making the simulated chest compressions gentle so as not to hurt the child. My guess is that he assumed the videographer, like those on better TV shows, would have been smart enough not to film as far down as the man's hands on the chest.