Waarom Palestina (niet) erkennen

(overgenomen van: http://israel-in-de-media.blogspot.nl/2014/11/waarom-palestina-niet-erkennen.html )

De EU kan het nog niet eens worden, de VN reageert zoals altijd alleen pro-Palestijns.

Zoals de Huffington Post schrijft: Europa worstelt met een onbalans tussen cognitieve en emotionele overwegingen als het Israelisch-Palestijns conflict aan de orde is.  Aan de ene kant  ziet Europa het belang van Israel als de enige volwaardige democratie in het Midden-Oosten met een belangrijke inbreng op economisch, commercieel en technologisch gebied. Aan de andere kant wordt het gevoel aangesproken en de onzekerheid over wat te doen als burgers zich slachtoffer voelen van bezetting, voortdurende armoede, bombardementen en brute destructie.

Noodzakelijk voor  onafhankelijkheid  is dat een staat in geografische en politieke zin bestaat. Er moet dus een gedefinieerd gebied met internationaal geaccepteerde grenzen zijn en een geaccepteerde regering die de staat effectief runt.  Dat laatste is zeer problematisch waar het de eenheidsregering van Hamas en Fatah betreft. Wat we zien is dat er nog steeds twee regeringen opereren, een in Gaza en een op de Westbank. Bovendien delen deze regeringen een zaak als profuse corruptie: Miljarden aan internationale hulp die bedoeld waren voor opbouw en infrastructuur, zijn in de zakken van leiders aan beide zijden terecht gekomen. Daarnaast valt er op het democratisch karakter ook het een en ander aan te merken. Sinds 2006 zijn er geen verkiezingen meer geweest voor een fatah-regering. Hamas kwam door een coup in 2007 aan de macht in Gaza. Er zijn schendingen van basale mensenrechten zowel op de Westbank als in Gaza, gewapende groepen gaan nog steeds hun eigen gang. Daarnaast wordt ethnische zuivering, zeker in Gaza, maar ook op de Westbank, gepropageerd. Want hoewel  in Israel 20 % van de bevolking Palestijns is is het streven van de Palestijnse regering Palestina “Joden-vrij” te maken. Daarnaast hangt Hamas een ideologie aan die nog het dichtst komt bij de ideologie van de Islamitische Staat, compleet met het doel tot een groot ( wereldwijd) Kalifaat te komen. Daarnaast is de eenheidsregering ver van stabiel: Hamas heeft onlangs nog een couppoging tegen Abbas ondernomen en vaart een geheel eigen koers met luide propaganda tot geweld en terreur. Toezicht van Fatah op bouwwerkzaamheden in Gaza wordt door Hamas categorisch afgewezen.

Kan een staat die op een dergelijke leest geschoeid is ooit succesvol worden of wordt hier weer een “Falende”staat gecreeerd? Wordt er op deze manier een stuk spanning in de regio weggehaald, of zal die spanning alleen maar toenemen als Palestina niet funtioneert en allerlei subversieve krachten hun kans grijpen?

Een Europeaan die dat ook begrijpt is Merkel. Haar minister van Buitenlandse Zaken Steinmeier was onlangs in Ramalla en hij verklaarde dat hij hoopte dat vredesbesprekingen tussen Israel en de Palestijnse Autoriteit zo spoedig mogelijk opnieuw opgepakt zouden worden. Dat de situatie als voor de laatste Gaza-oorlog niet voldoet, maar dat eenzijdige erkenning van Palestina niet zal werken en een echte oplossing niet dichterbij zal brengen. Alleen onderhandelingen die concessies aan beide zijden vergen kunnen dit conflict oplossen en veiligheid en vrede bevorderen.

Intussen probeert Abbas een situatie te creeren zonder vrede.

Op de dag van de “international Day of Solidarity with the Palestinian People” , 24 november  bij de VN  pleitte Abbas er weer voor dat, eenzijdig, zonder verdere te onderhandeling, De VN-Veiligheidsraad een resolutie moet aannemen waarin staat dat  Israel zich november 2016  totaal achter de grenzen van 1967 moet hebben teruggetrokken. Een staat dus, maar zeker geen vrede en waarschijnlijk een zeer instabiele , niet functionerende staat.

http://www.timesofisrael.com/pm-eu-calls-to-recognize-palestine-push-peace-away/

set to submit a draft resolution to the UN Security Council

Ban Kimoon vertolkte tijdens die bijeenkomst de frustratie van de internationael gemeenschap die niet in staat bleek dit conflict op te lossen. Hij ging zo ver dat hij overwoog een eenzijdige erkenning aan te bevelen. Intussen ging iedereen voorbij aan de onwenselijkheid van weer een instabiele staat erbij en ook nog eens zonder vrede. Alleen de Israelische ambassadeur bij de VN Prosor verweet de gemeenschap hypocrisie door op geen van de nadelen van zo een daad te wijzen en Israel met de problemen op te zadelen. Hij gebruikte de term “J`accuse” van Zola uit het Dreyfus proces om de internationale gemeenschap aan te klagen en aan te geven dat Israelische belangen van veiligheid alleen met de mond beleden werden, maar dat er in werkelijkheid geen aandacht voor was

Intussen hebben in Europa de landen binnen de EU hun beslissing over eenzijdige erkenning een paar weken uitgesteld omdat er heel verschillend in de diverse landen over gedacht wordt.

MS