Evenwichtiger internationale gemeenschap zou kans op vrede vergroten
IMO Blog
De Palestijnen worden door de internationale gemeenschap niet verantwoordelijk gehouden voor hun eigen situatie en alleen maar bevestigd in hun slachtofferrol, terwijl Israel zich steeds weer onfair bejegend ziet door een partijdige VN en ook EU. In beide gevallen leidt dit slachtoffergevoel niet tot bereidwilligheid om concessies te doen.
Het was te verwachten: de eerste geplande ontmoeting tussen Israelische en Palestijnse onderhandelaars werd door de Palestijnen onlangs uitgesteld. De reden: Israel zou de Palestijnse eis dat wordt gepraat op basis van de pre-1967 wapenstilstandslijnen niet hebben ingewilligd. Inmiddels schijnt er een bijeenkomst gepland te zijn voor aanstaande dinsdag, al is me niet duidelijk of Palestijnse en Israelische onderhandelaars elkaar daar zullen treffen of dat er eerst afzonderlijk wordt gepraat. De Palestijnen benadrukten de afgelopen weken voortdurend dat er pas onderhandeld kan worden als aan al hun voorwaarden is voldaan, en dat het zover nog niet was. Mocht het VS-minister John Kerry toch nog lukken om dit op te lossen, dan kunnen de eisen van de vrij te laten gevangenen alsnog roet in het eten gooien. Israel heeft toegezegd alle ruim 100 gevangenen die voor 1993 zijn opgepakt vrij te laten, ook 24 Israelische Arabieren die aanvankelijk niet zouden worden vrijgelaten. De gevangenen hebben echter gedreigd de vredesbesprekingen op te blazen als niet aan hun voorwaarden wordt voldaan. Ynet meldde een paar dagen geleden:
The prisoners threatened not to leave prison unless they are sure that a third party is carefully overseeing the release. “Should there be any manipulation on Israel’s part we will take unexpected steps that will stop the entire peace process,” they wrote.
De vrij te laten gevangenen, mensen die volgens Israel bashers al meer dan 20 jaar in mensonterende omstandigheden verkeren, dreigen om de gevangenis niet te verlaten, als Israel niet aan, alweer, een serie voorwaarden voldoet. In de eerste fase van de vrijlating moeten meer dan 50 gevangenen worden vrijgelaten. Dit moeten ook de mensen zijn die al het langst vastzitten. En er moet toezicht zijn van een voor de Palestijnen acceptabele derde partij. En als Israel daar niet aan voldoet, zo dreigt men, wordt het vredesproces, waarschijnlijk letterlijk, opgeblazen.
Het is voor Israel niet makkelijk deze gevangenen vrij te laten. Velen van hen waren betrokken bij dodelijke aanslagen op burgers, en de nabestaanden van slachtoffers hebben al van zich laten horen. Het p[aln zou in de kabinetszitting van vandaag (zondag 28 juli) worden besproken, maar de stemming is uitgesteld omdat er meer tegenstand was dan Netanyahu verwachtte. Leek hij gisteren nog van een meerderheid verzekerd, nu heeft hij tijd nodig om een deel van zijn eigen ministers te overtuigen voor te stemmen. Toch krijgt Netanyahu waarschijnlijk wel een meerderheid achter dit plan, aldus The Times of Israel. Of en in hoeverre daarbij aan de voorwaarden van de gevangenen zal worden voldaan, is niet duidelijk. Volgens sommige bronnen zou Kerry aan Abbas hebben beloofd dat alle gevangenen van voor de Oslo Akkoorden vrij zouden komen, inclusief israelische Arabieren en gevangenen uit Jeruzalem, met dank aan succesvol lobbywerk van Palestijnse kant. Vooralsnog staat er geen enkele Palestijnse concessie tegenover dit ruimhartige gebaar, en de kans is groot dat dit niet genoeg is voor de Palestijnen om echt te gaan onderhandelen.
Succesvol dwarsliggen
Deze mentaliteit van het continu voorwaarden vooraf stellen is een van de grootste obstakels voor het vredesproces. Daar kan geen nederzetting of etterende kolonist tegenop. De gevangenen worden, voor de duidelijkheid, vrij gelaten omdat dat een voorwaarde was van Abbas om terug te keren naar de onderhandelingstafel. Daarnaast zijn echter meer voorwaarden gesteld. Naast de bekende riedel van een totale bouwstop inclusief de oude stad van Jeruzalem, erkenning van de pre-1967 wapenstilstandslijnen en vrijlating van wisselende aantallen gevangenen, zijn daar onlangs nog hotels aan de Dode Zee en een vliegveld bijgekomen. Je moet een beetje creatief zijn om het vredesproces te blijven saboteren, met een taaie werker als Kerry tegenover je en een Israel dat zomaar opeens toch aan sommige van je voorwaarden blijkt te willen voldoen. Het is een tactiek die de Palestijnen al jaren toepassen en ze tot nu toe geen windeieren heeft gelegd: ze boeken het ene diplomatieke succes na het andere: van de VN status opwaardering tot een EU die steeds explicieter hun kant kiest en Israel onder druk zet, terwijl ook Amerika zich behoorlijk kritisch opstelt tegenover Israel. Diverse landen hebben de betrekkingen met de Palestijnen versterkt en hun diplomatieke status verhoogd. Hoe meer de Palestijnen dwars liggen, hoe meer erkenning ze krijgen, zo lijkt het wel. En met wat succes heeft, ga je door. Kijken hoe ver je kunt gaan.
Het is eigenlijk best logisch: als je je eisen ook zo ingewilligd kunt krijgen, waarom zou je dan concessies doen die moeilijk aan je volk te verkopen zijn? – een volk dat continu van het PA leiderschap zelf hoort dat men geen centimeter van het heilige bezette land zal opgeven en dat (zelfmoord)terroristen helden zijn en een voorbeeld voor de natie? Men weet heel goed dat Israel de schuld krijgt als de vredesbesprekingen wederom mislukken, dus dat zijn twee vliegen in een klap: men is voorlopig van die onderhandelingen af (die immers het risico met zich meebrengen dat men toch bepaalde toezeggingen doet en die vervolgens naar buiten komen, zoals gebeurde met de besprekingen die in 2009 gevoerd werden en via de zogenaamde Palestine Papers uitlekten, waarna de gedane concessies uiteraard snel werden ontkend). En het is gunstig wanneer Israel internationaal de zwarte piet krijgt, want dat levert extra goodwill en sympathie voor de Palestijnen op van de internationale gemeenschap. Het is daarbij zo verbluffend simpel, dat je geen goede diplomaat of sluw politicus hoeft te zijn om dit spel met succes te spelen.
Waar het andere volken die met en zonder geweld voor de ‘bevrijding’ van bepaalde gebieden strijden maar niet wil lukken om hun probleem voor het voetlicht te krijgen, het terroristenimago af te schudden en de sympathie van de internationale gemeenschap te winnen, hoeven de Palestijnen alleen maar ‘bouwstop’ te roepen en ’1967 grenzen’ en iedereen staat te klappen. Ik durf te wedden dat veel volken jaloers zijn op de Palestijnen en ook wel zo’n vijand willen: relatief humaan, democratisch, met ongekend veel organisaties en journalisten die het voor je opnemen, en alles wat het doet haalt de internationale media. Je kunt er naar de rechter stappen om je gelijk te halen, je kunt er je verhaal doen bij de media, en je wordt bovenal continu gehoord en gezien door een record aantal journalisten en hulporganisaties.
VN koos al lang partij voor Palestijnen
De arrogante houding van de Palestijnen, waarin zij de bovenliggende partij lijken die eisen en voorwaarden stelt, is dus een logisch gevolg van de totaal kritiekloze houding van de internationale gemeenschap. Die houding lijkt steeds extremere vormen aan te nemen, maar bestaat al sinds decennia. Zo kreeg Arafat in 1974 alle steun in de VN algemene vergadering toen hij daar een felle speech gaf en verwierf de PLO waarnemerstatus. Een jaar later werd zionisme als een vorm van racisme veroordeeld. Er werden talrijke speciale VN organen en instituties en regelingen speciaal voor de Palestijnen opgericht. Israel ondertussen werd als enige staat tot 2000 geweerd uit de regionale blokken en was daardoor uitgesloten van veel VN organen en besprekingen. Haar VN lidmaatschap is nog steeds aan beperkingen gebonden. Europa heeft altijd een halfzachte houding aangenomen, en bij de meest rabiate anti-Israel resoluties onthield men zich doorgaans van stemming. De Palestijnse opruiing op scholen, in media en in preken in de moskee is nooit serieus aan de orde gesteld en als obstakel benoemd.
Misschien even belangrijk: de instandhouding van het vluchtelingenprobleem door de UNRWA (met een eigen doelstelling, eigen definitie van wie een vluchteling is en een even groot budget als de UNHCR) wordt door met name de VS en de EU met miljarden gesteund. Nooit zijn deze zaken ter discussie gesteld, nooit zijn de UNRWA scholen, waar Palestijnen anti-Israel propaganda met de paplepel krijgen ingegoten, ter discussie gesteld, of de Arabische discriminatie van de Palestijnse vluchtelingen. Zo konden de Palestijnen en de Arabische landen de vluchtelingen tot een formidabel anti-Israel instrument laten uitgroeien, een instrument dat dankzij de absurde definitie van een vluchteling jaarlijks nog groeit met meer dan 100.000 personen.
De Palestijnen zijn nooit serieus publiekelijk aangesproken op de onhoudbare eis dat de vluchtelingen en hun miljoenen nakomelingen allemaal naar Israel moeten kunnen terugkeren, een eis die indruist tegen de idee van twee staten voor twee volken. Dat de Palestijnen dit idee overigens altijd hebben afgewezen, en dat ook altijd expliciet hebben gezegd, wordt niet opgemerkt. Alle aandacht is immers gericht op Israel en haar nederzettingen.
Sleutel voor vrede
Zolang de internationale gemeenschap deze Palestijnse houding en mentaliteit blijft ondersteunen en eenzijdig Israel onder druk zet, zal er geen vrede komen. Zelfs de meest linkse Israelische regering kan niet alle Palestijnse eisen inwilligen en de ogen sluiten voor zoveel internationale hypocrisie. Om serieuze concessies te doen zijn enige aanwijzingen nodig dat men ook gesteund zal worden als het vervolgens gigantisch misloopt, en enig vertrouwen dat de Palestijnen van goede wil zijn en een concessie met een tegengebaar wordt beantwoord. De sleutel voor vrede ligt dus voor een flink deel bij de internationale gemeenschap, en als belangrijk onderdeel daarvan de EU.
Met het huidige beleid wakkert men nationalisme in Israel aan en rejectionisme bij de Palestijnen. Men zet de partijen tegen elkaar op door de één te vertroetelen en de ander continu te kapittelen. Men kweekt aan beide kanten een slachtoffergevoel en -cultus. In Israel omdat men het in de ogen van de rest van de wereld toch nooit goed kan doen, men voelt zich de eeuwige gebeten hond, de ‘Jood onder de naties’. En bij de Palestijnen omdat ze zo totaal onkritisch worden bejegend en nooit ergens voor verantwoordelijk worden gehouden; alles ligt immers altijd aan de bezetting. Zolang dat niet verandert, hebben vredesbesprekingen, als het al lukt de partijen eventjes, heel eventjes maar, in hetzelfde gebouw te krijgen, dan ook geen enkele kans van slagen.
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten