Over de doden niets dan goeds, lijkt het credo. De eerste artikelen en reacties op de dood van de Israelische oud-premier Shamir zijn dan ook vooral feitelijk tot lovend, zoals de citaten hieronder die Elder of Ziyon verzamelde.

 

De Irgoen en de terreurgroep van Abraham Stern waar Yitzhak Shamir zich als jongeman bij aansloot, pleegden bomaanslagen op Arabische burgerdoelen en Britse functionarissen in de jaren '40, dat laatste mede onder Shamirs leiderschap. Als premier van Israel was hij onbuigzaam, tegen vredesonderhandelingen met de Palestijnen en voor het bouwen van Joodse nederzettingen in de bezette gebieden. Onder zware druk nam hij deel aan de vredesconferentie in Madrid in 1991, die niets opleverde buiten contacten waaruit onder de volgende regering het Oslo proces in gang werd gezet. Zijn steun voor het nederzettingenbeleid zette de verhouding met de VS zwaar onder druk, die hij eerder als minister van buitenlandse zaken juist had verbeterd.

Ontevredenheid over binnenlandse problemen bracht zijn regering tenslotte ten val, en maakte de weg vrij voor Rabin en 'Oslo'.

 

Het Reformatorisch Dagblad omschrijft het zo:

De leider van de rechtse Likudpartij had zich vervreemd van bijna iedereen, in Israël en daarbuiten. De relatie met oude westerse bondgenoten had averij opgelopen. In het bijzonder die met de Verenigde Staten. De koppige houding van Jeruzalem over het nederzettingenbeleid maakte duidelijk dat het idee van een Groot-Israël in rechtse kringen wortel schoot op de Westelijke Jordaanoever. De stijgende werkloosheid en de huisvestingsproblemen leidden er in Israël toe dat men na vijftien jaar Likud wel eens wat anders wilde. De socialisten onder leiding van Yitzhak Rabin kwamen aan de macht.

 

Wouter

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

Real Jerusalem Streets has an entire photo essay on Yitzchak Shamir's funeral today.

He notes:

In 1991, Prime Minister Shamir approved Operation Solomon which brought over 14,000 Ethiopian Jews to Israel. On the day of his funeral, Ethiopian community leaders were in the last group to leave the Knesset grounds.

Read the whole thing.

David G has a run down of tributes to Shamir:

Seth Lipsky at the New York Sun concludes:

 

One of our favorite facts is that history doesn't disclose her alternatives. The world will never know what would have happened had America and the other parties been held to the standards Shamir insisted on at Madrid. No doubt there are many who will scorn the very thought. But here we are a generation after Oslo, and the Iranians are building an a-bomb, the Arafat who was embraced at Oslo is gone without achievement, the Eyptians have just elected a president who will make it a priority to seek the release of the sheik who masterminded the first bombing of the World Trade Center, the Syrians are engulfed in a civil war, the Lebanese are victims of Iranian-based terror and tyranny, and the Europeans are more hostile to Israel than ever. So the world will miss this practical idealist who knew where he stood and wouldn't budge.

 

Daniel Gordis offers similar thoughts at Tablet (h/t Yair Rosenberg):

 

For all the misgivings many now have about Shamir's intransigence or his specific policies, part of his legacy is that Jews ought not to pretend not to know what, deep down, they know. Yitzhak Shamir knew what he had seen, both in Europe and then in the Arab world, and he knew what it meant. He was no less ambivalent about the Arabs than he was about the Poles and refused to vote for Begin's peace treaty with Egypt. Presumably in deference to Begin, he abstained, but he made it clear that he thought Israel was paying far too high a price. Today, three and a half decades later, with the Muslim Brotherhood's rise to power in Cairo and with Israel now missing the Sinai as a buffer, who was wiser? Was it the Nobel Prize-winning Begin who'd turned peacemaker, or Shamir, who had not? Will the sword devour forever? Yes, Shamir sadly believed, it will. Is it possible that he was right?

 

Emanuele Ottolenghi gives a unique perspective on Shamir:

Shamir did. He withdrew, like his predecessor Menachem Begin, and did not dispense wisdom or settle scores from the column of a magazine or the chairmanship of a foundation for the years he was out of office. And heaven knows he might still have had much to say. But he understood that a defeated statesman must acknowledge his loss and graciously withdraw from sight. His silence, for 20 years, is a testimony to the respect he had for the democratic process and his profoundly humbling recognition that his time as leader had passed.

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

Yitzhak Shamir (1915-2012): zionist in hart en nieren

·        http://joodsactueel.be/2012/07/02/yitzhak-shamir-1915-2012-zionist-in-hart-en-nieren/

·        Maandag 2 Juli 2012 22:13 

 

·        De Israëlische oud-premier Yitzhak Shamir is zaterdag op 96-jarige leeftijd overleden. Shamir diende na Ben Gurion het langst als premier van Israël. Shamir was een overtuigd zionist die weigerde compromissen te sluiten als hij overtuigd was van eigen gelijk. Hij gaf leiding aan het land in de Golfoorlog van 1991 en tijdens de massa-immigratie uit de Sovjet-Unie.

Shamir was premier van 1983 tot 1984 en van 1986 tot 1992. Hij was lid van de nationalistische partij Likud enverzette zich met tegen  het afstaan van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook aan de Palestijnen.

Shamir werd in 1915 geboren in Rushany, in wat nu Wit-Rusland is maar destijds Polen, hij studeerde rechten aan de universiteit van Warschau en emigreerde in 1935 naar Palestina. Hij studeerde verder aan de Hebreeuwse universiteit van Jeruzalem en sloot zich in 1937 aan bij de radicale Etzel-groep.

Toen in 1940 de leider van de groep, Avraham (Yair) Stern, de groep "Etzel in Israël of "Lehi" oprichtte, ging Shamir mee. De Britten spraken van de "Stern Gang", omdat deze verantwoordelijk was voor diverse aanslagen. In 1946 verbanden de Britten Shamir naar een kamp in Eritrea, waaruit hij wist te ontsnappen. Hij verbleef in Parijs totdat hij in mei 1948 naar Israël terugkeerde.

In 1955 trad hij toe tot de Mossad, waar hij tien jaar lang diende. In 1965 werd hij zakenman en spande zich tegelijkertijd in voor de Sovjet-Joden. Hij sloot zich aan bij de Herut (voorloper van de Likud) en werd gekozen tot voorzitter. In 1974 werd hij Knessetlid, waar hij drie jaar later voorzitter van werd.

Toen de Knesset in 1978 moest stemmen over het Camp David-akkoord, onthield hij zich van stemming. Toch moest hij zorgen voor de uitvoering van het verdrag tussen Israël en Egypte, nadat hij in 1980 minister van Buitenlandse Zaken was geworden.

In oktober 1983 volgde hij Menachem Begin op als premier, die aftrad wegens uitputting. Shamir was toen 68 en slechts twee jaar jonger dan zijn voorganger. Het was een moeilijke periode. Israël was verwikkeld in een oorlog in Libanon en het land ging gebukt onder hyperinflatie. Shamir wist 
de strategische samenwerking met de VS uit te bouwen en een vrijhandelsverdrag met dat land te sluiten.

In 1984 kreeg Israël een regering van nationale eenheid, samen met de Arbeidspartij van Shimon Peres. Eerst werd Peres twee jaar premier en Shamir minister van Buitenlandse Zaken en in 1986 draaiden ze de rollen om.

In 1988 werd hij opnieuw premier, maar de regering die was opgezet met de Arbeiderspartij kwam in 1990 ten val. Hij zag daarna echter kans een rechtse coalitie op te zetten.

In augustus 1990 viel Irak Koeweit binnen. De spanning in het Midden-Oosten steeg naar ongekende hoogten. In 1991, toen een coalitie van strijdmachten onder leiding van de VS Irak aanviel, schoot Irak Scudraketten op Israël af om dat land in de oorlog te betrekken. Shamir gaf gehoor aan de wens van de VS om zich afzijdig te houden.

Na de Golfoorlog voerden de VS de druk op om vredesbesprekingen te openen. Eind oktober 1991 begon in Madrid de vredesconferentie. Voor het eerst spraken Israël en een aantal Arabische landen met elkaar. Na deze conferentie verdubbelde het aantal landen dat diplomatieke betrekkingen aanging. Het overleg met Jordanië leidde in 1994 tot een vredesakkoord. Met de Palestijnen werd geen doorbraak bereikt. Shamir geloofde dat Israël de Westoever nodig had voor de huisvesting van immigranten.

Onder Shamir kwam ook de massale immigratie uit de voormalige Sovjet-Unie op gang. Deze immigratie was van cruciaal belang voor Israël, want het land werd er aanzienlijk door versterkt. In mei 1991 was Shamir de drijvende kracht achter Operatie Salomo. Tijdens een 36-urige luchtbrug tussen Tel Aviv en Addis Abeba werden bijna 15.000 Ethiopische Joden naar Israël gebracht.

Het roer in de relatie met de Palestijnen ging radicaal om nadat Yitzhak Rabin de verkiezingen in 1992 won. In 1993 werd het eerste Osloakkoord met de Palestijnen gesloten, dat leidde tot Palestijnse autonomie. Shamir was ertegen.

In 1996 trad Shamir af als Knessetlid. In 2004 bleek hij alzheimer te hebben. In zijn laatste jaren werd hij verpleegd. Vorig jaar overleed zijn vrouw Shulamit, met wie hij sinds 1944 was getrouwd. Yitzhak Shamir wordt maandagavond naast zijn vrouw op de berg Herzl in Jeruzalem begraven.

Bron: Reformatorisch Dagblad