woensdag 18 augustus 2010

Waarom altijd Israël? Anja Meulenbelt en de focus op Israel

 
Sympathisanten van Israel wijzen er vaak op dat andere veel ergere conflicten en misdaden veel minder aandacht krijgen. Anja Meulenbelt vindt dit hypocriet, want er is altijd wel een conflict dat erger is dus dan hoef je je nergens meer druk om te maken. Daar gaat het natuurlijk niet om. Het gaat erom dat de focus op Israel en de woede die haar acties oproepen extreme vormen aannemen, en dat kun je goed inzichtelijk maken door ze te vergelijken met andere landen en conflicten. Dat hoeft niet eens zo ver weg te zijn. In buurland Libanon bijvoorbeeld worden Palestijnen gediscimineerd en hebben ze nauwelijks rechten, maar daar hoor je de 'apologeten van de Palestijnen' nooit over. Op mijn IMO blog een uitgebreide repliek op Meulenbelt.
 
RP
-------------
IMO Blog, 2010
 
Waarom altijd Israël? Op deze vraag gaat Anja Meulenbelt uitvoerig in in een tweedelig opiniestuk op Joop.nl. Ze reageert op een artikel van Ron en Rosa van der Wieken in Trouw, die meenden dat de eenzijdige focus op Israël een vorm van antisemitisme is, omdat de Joodse staat continu wordt veroordeeld terwijl veel ergere misdaden ongemerkt voorbijgaan. Er wordt dan immers met twee maten gemeten. Volgens Meulenbelt komen 'Israël-apologeten' nu met dit argument omdat zelfs zij niet meer kunnen volhouden dat Israël nooit iets fout doet. Je kunt immers altijd wel op iets wijzen dat erger is dan wat Israël doet, en daarmee zou dus de critici van Israël voorgoed de mond gesnoerd zijn. Zij vergelijkt dit met het jongetje in de zandbak dat zegt 'juf hij doet het ook'.

Ik weet niet wie vroeger beweerden dat Israël nooit wat fout deed, maar ik heb dat nooit gedaan. Ik ken verschillende mensen die Meulenbelt zeker in het pro-Israël kamp zou indelen, maar die op allerlei zaken in Israël kritiek hebben. Ze gebruiken dit argument niet omdat Israël niet op een andere manier te verdedigen is, maar omdat de kritiek vaak zo onredelijk is. Dat wordt vaak pas duidelijk als je die vergelijkt met kritiek op andere landen, met waar we ons bij andere landen wel en niet druk om maken. Daarover later meer.

Israëls bestaansrecht
Meulenbelt beweert dat ze niet tegen Israël is, en ze wil heus de Joden niet allemaal de zee indrijven. Ze zet echter wel degelijk allerlei vraagtekens bij Israëls bestaansrecht. Het had niet op andermans land gesticht mogen worden, en het mag ook geen Joodse staat zijn want dat is racistisch. Bovendien deugt het zionistische karakter van Israël niet. Het moet een multi-etnische democratie worden. Al eerder heeft ze ervoor gepleit dat alle vluchtelingen (en hun miljoenen nakomelingen) naar Israël moeten kunnen terugkeren, waarmee aan de Joodse meerderheid een einde zou komen, iets dat haar geen enkel probleem lijkt, integendeel. De idee dat Israël niet Joods mag zijn is onzinnig. Israël is gesticht door Joden omdat zij een eigen staat wilden, een plek waar ze niet een op zijn best getolereerde minderheid zijn die zich moet aanpassen en altijd het gevaar loopt te worden gediscrimineerd en erger, maar waar ze hun lot in eigen handen kunnen nemen, waar hun taal en tradities en religie dominant zijn. Dat is niet racistisch, het is juist racistisch dit recht van de Joden te ontkennen en hun nationale beweging als racistisch te delegitimeren. Het zionisme is net zo legitiem als ieder ander nationalisme, en de Joodse wens tot zelfbeschikking is net zo legitiem als die van andere volken. Juist het Joodse nationalisme in diskrediet brengen, nadat de Joden tweeduizend jaar zijn vervolgd, is bijzonder kwalijk. In een ideale wereld zouden er wellicht geen natie-staten zijn en zouden wij allen wereldburgers van de wereldstaat zijn waar iedereen altijd wordt gerespecteerd, maar in een wereld van natie-staten is een Joodse staat niet minder legitiem dan welke andere staat ook. Natuurlijk moeten Arabieren er gelijke rechten hebben, zoals dat ook geldt voor minderheden in andere landen, maar naar verhouding doet Israël het wat dat betreft helemaal niet slecht. Er zijn een paar restricties die vooral met de veiligheid te maken hebben, en er is veel wederzijdse animositeit als gevolg van het conflict, maar op bijna alle gebieden zijn Arabieren voor de wet gelijk en ze halen hun gelijk geregeld bij de rechter. In sommige opzichten doet Israël het zelfs beter dan Nederland of andere Europese landen. Zo is het daar doodnormaal dat Arabische vrouwen in hoofddoek of niqaab lopen, dat om vier uur 's nachts wordt opgeroepen tot het gebed en is Arabisch er een officiële taal.

Volgens Meulenbelt is het conflict pas op te lossen als Israël ophoudt Joods te zijn. Daarmee raakt ze inderdaad aan de kern van het conflict: zolang de Arabische wereld, gesteund door een steeds grotere groep 'mensenrechtenactivisten' en politici in Europa, blijft eisen dat Israël ophoudt Joods te zijn, en daarmee dus in feite ophoudt met Israël te zijn, kan het conflict niet worden opgelost. De essentie van een tweestatenoplossing is juist dat beide volken recht hebben op zelfbeschikking, en zoals de Palestijnse staat Arabisch mag zijn mag Israël Joods zijn. Het is overigens vreemd dat Meulenbelt er geen probleem mee lijkt te hebben dat de Arabische buurlanden van Israël allemaal niet alleen een grote Arabische meerderheid hebben, maar de islam er de dominante religie is met vaak aanzienlijke restricties en problemen voor niet-islamitische minderheden. Veel Europese landen zijn christelijk van karakter, en in sommige landen is het christendom de officiële godsdienst. Ook in sommige Europese landen bemoeit het christendom zich met allerlei zaken in het leven, van abortus tot echtscheiding tot je sexuele geaardheid en of homo's mogen trouwen. Of dat een ideale situatie is is een andere vraag, maar de invloed van de Joodse religie in Israël is niet zo uniek als Meulenbelt het doet voorkomen.

Twee maten
Meulenbelt zegt er erg voor te zijn dat ook onrecht elders aangepakt wordt en dat de normen van het internationaal recht op iedereen van toepassing zijn, en dat we daarom niet van Israël moeten goedvinden wat we van andere landen ook niet accepteren. Maar het is juist omgekeerd: we kijken weg wanneer China Tibetanen opsluit of uit hun huizen zet, wanneer Marokko de West Sahara inpikt en koloniseert en er een muur omheen zet, wanneer het leger van Sri Lanka de Tamil Tijgers een kopje kleiner maakt en daarbij tienduizenden burgers omkomen. We keken weg toen de Janjaweed honderdduizenden onschuldige burgers verkrachtte, doodde en hun huizen in brand stak en we keken weg toen in Kongo miljoenen mensen omkwamen bij een van de vreselijkste burgeroorlogen. Of beter gezegd, we keken er van een veilige afstand naar en zeiden tegen elkaar: 't is toch wat, hoe men elkaar daar afmaakt. We accepteren dus in feite juist veel meer van andere landen, of vinden in elk geval dat ze het zelf maar moeten uitzoeken.
Meulenbelt zegt terecht dat we ons niet met alles tegelijk kunnen bezighouden, en dat je je soms op één zaak moet focussen om iets te bereiken, maar het is wel erg opvallend hoeveel mensen zich juist op Israël focussen in verhouding tot de vele veel schrijnendere conflicten. Problematischer is echter de eendimensionale manier waarop ze dat doen, waardoor men olie op het vuur gooit.
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten