Israel en de PVV: Met zulke vrienden... (Bert de Bruin)

 

Lang niet alle Israeli's zijn blij met de steun van Wilders, en de associatie van de PVV met Israel. Beide kanten hebben moeite de nuance te bewaren, volgens Bert de Bruin uit Haifa. Het is inderdaad zoeken met een zaklantaarn naar mensen en organisaties die een midden-positie innemen in het conflict.

 

Wouter

_____________

 

Wednesday, April 21, 2010

http://yonathanbert.blogspot.com/2010/04/het-volgende-artikel-staat-vandaag-in.htmlIsrael en de PVV ( Artikel FD )

Het volgende artikel staat vandaag in het Friesch Dagblad.

Met zulke vrienden...

Ronny Naftaniel had volkomen gelijk toen hij onlangs stelde dat de beslissing van CIDI-medewerker Wim Kortenoeven, om zich namens de PVV kandidaat te stellen voor de kamerverkiezingen, diens eigen keuze is, een keuze die Naftaniel en het CIDI respecteren: "Want we leven in een vrij en democratisch land. En de PVV is geen verboden partij". Wel rijst de vraag of de directeur van het Centrum Informatie en Documentatie Israël een juiste inschatting maakt als hij zegt dat de kandidatuur van Kortenoeven het centrum geen imagoschade zal toebrengen. De bijna vanzelfsprekende band PVV-Israël doet volgens mij Israël noch het CIDI goed.

 

Meermaals heb ik mijn medelijden met de Palestijnen betuigd omdat ze zulke waardeloze 'vrienden' hebben. Beklagenswaardig is het volk dat het moet hebben van steun en solidariteit van types als Kadafi, Nasrallah, Ahmadinejad, en Bin Laden. Dergelijke vrienden hebben de Palestijnen niets te bieden behalve meer dood, verderf, en uitzichtloosheid. Westerse supporters van de Palestijnse zaak – à la Duisenberg en Van Agt – munten vooral uit in anti-Israëlische – meer dan pro-Palestijnse – acties en uitspraken. Zelden zul je dergelijke personen openlijk horen praten over wat er allemaal mis is aan de Palestijnse kant van het conflict.

Helaas geldt dat laatste omgekeerd ook meer dan tevoren voor zogenaamd pro-Israëlische activisten in het Westen. Pro-Israël lijkt synoniem te zijn voor anti-Palestijns, anti-Arabisch, anti-moslim. Ook in Israël zelf is polarisatie troef. Wat is er zionistischer dan het zoeken naar een vreedzame uitkomst uit het conflict? Toch voelen vredelievende krachten in Israël zich de laatste jaren steeds meer in een hoek gedrukt. Organisaties als The New Israel Fund en Betselem, die helaas meestal volkomen gelijk hebben met hun kritiek op wat er in Israël en de Palestijnse gebieden gebeurt, worden in Israël en door Israël-aanhangers vaak als verraders en zelfhaters gezien. Israëls leiders lopen achter elders bepaalde feiten aan en doen vooral hun best te benadrukken hoe slecht, immoreel, corrupt, oorlogszuchtig, etc. 'de andere kant' is, om zo de status quo te rechtvaardigen en te conserveren. Immers, de tijd werkt in ons voordeel. Niet dus. De allesbehalve linkse Haaretz-journalist Ari Shavit schreef – terecht – in een open brief aan premier Nethanyahu ter gelegenheid van Israëls 62 Onafhankelijkheidsdag: "...dat de Palestijnen zich niet als een volwassen volk gedragen geeft ons niet het recht om net als zij te handelen ".

Als je sommige Israëlische politici – en hun klapvee en nagapers op websites met namen als De Dagelijkse Standaard, Israelfacts, etc. – moet geloven heeft dit land momenteel geen betere bondgenoten dan Gidi Markuszower en Sarah Palin, en geen grotere vijanden dan alles wat naar links riekt, inclusief Job Cohen en Obama's Amerika. Afgelopen zaterdag waren er bij een mager bezochte pro-Wilders demonstratie in, welja, Berlijn ook weer Israëlische vlaggen te zien. Israël koopt weinig voor dergelijke uitingen van sympathie, en voor de automatische assocatie met Europa's (Extreem-)Rechts. De PVV is geen vriend van Israël. De vijand-van-mijn-vijand-is-mijn-vriend redenering werkt tegen ons. Het gaat in 'het' conflict echt niet (alleen) om 'de' Islam tegen 'de' Joden. Israëls voortbestaan hangt af van zijn eigen kracht en diplomatiek inzicht, van onderhandelingen en territoriale compromissen, niet van PVV-wijsheden als "De Palestijnse staat heet Jordanië". Juist het collectieve beschuldigen waar Wilders en de zijnen – net als overigens veel nationalistisch-religieuze Palestijnen en Israëliërs, en hun buitenlandse supporters – in uitblinken schrikt veel Joden af en staat hen tegen. Wie Wilders stemt omdat hij tegen halal slachten ijvert, is net zo goed uit op een verbod op kosher slachten. De PVV steunt niet Israël als zodanig, maar vooral het compromisloze deel van dat land. Toen Geert Wilders hier zijn filmpje mocht vertonen, gebeurde dat op uitnodiging van Knessetlid Aryeh Eldad, bij wie vergeleken Israëls huidige minister van buitenlandse zaken een symbool van vredelievendheid en coëxistentie is. Ik heb de indruk dat in de ogen van Wilders – net als in die van Bush jr. en veel andere fundamentalistische christenen – Israël en de Joden slechts een opofferbaar middel zijn in de strijd tussen de krachten van het licht en die van de duisternis. God behoede ons voor zulke vrienden.

Gelukkig zijn er nog wel degelijk echte vrienden en vriendinnen van Israël. Zij zijn daadwerkelijk met het lot van dit land begaan, snappen dat voor het voortbestaan van de staat Israël het religieus-nationalistische autisme dat momenteel hoogtij viert in Jeruzalem funest is, en deinzen er niet voor terug ons desnoods met onze neus op hun interpretatie van de feiten te drukken. Twee jaar geleden zei André Rouvoet mij hierover in een interview: "Juist als vriend moet je ook kritisch durven zijn". Ik ruil het soort blinde en blindmakende vriendschap dat de PVV mij te bieden heeft dan ook graag in voor de kritische en confronterende maar oprechte vriendschap van mensen als André Rouvoet, Maxime Verhagen, Barack Obama, en Angela Merkel.