Het infameuze idee van de 'zelfhatende Jood'....: bestaat hij echt, of is het een foefje om kritische Joden monddood te maken en af te serveren?
Helaas is het een feit dat hij bestaat. Een extreem voorbeeld is bijv. schaakkampioen Bobby Fisher, over wie ik pas hoorde toen hij in 2008 overleed. Bij hem vergeleken lijkt zelfs Gretta Duisenberg nog een filosemiet. De Joodse Lobby belicht het verschijnsel nader.
Wouter
____________
Is er zoiets als Joods antisemitisme?
Ron van der Wieken en Rosa van der Wieken-de Leeuw onderzoeken wat een Jood beweegt om zich tegen zijn eigen volk te keren.
NIW 19 maart
Het afwijkende van de Nazi-holocaust is niet de gebeurtenis zelf, maar de uitbuiting ervan door de joden, beweert Norman Finkelstein in in zijn boek 'The Holocaust Industry'. Finkelstein is het kind van twee joodse oorlogsgetroffenen. Wat beweegt mensen als hij om zich tegen het eigen volk te keren? De vraag is intrigerend doordat opvallend veel antisemitische organisaties geleid worden door joden of geïnspireerd worden door hun uitspraken. Niet-joden gebruiken bij voorkeur anti-joodse argumenten van joodse zijde als een legitimatie voor hun aanvallen. Al is het fenomeen van de joodse antisemiet van alle tijden, het lijkt zich vaker voor te doen dan vroeger. Bovendien heeft het joodse anti-joodse standpunt meer invloed door de toegenomen mediabelangstelling en door de onbeperkte publicatiemogelijkheden van Internet. Antisemitisme door niet-joden is zo oud als het Jodendom, en het laat zich door joods gedrag niet beïnvloeden. Het enige verweer dat een jood daartegen heeft is versterking van zijn fysieke en emotionele weerbaarheid. Maar als een jóód zich tegen het jodendom keert, maakt dat sterkere gevoelens los. Joden hebben in de verstrooiing altijd een zekere solidariteit met elkaar gevoeld en intensieve netwerken onderhouden. Het frappeert en verbijstert telkens weer als 'één van ons', zich tegen ons keert. Het wordt gevoeld als verraad en komt daardoor harder aan dan anti-joods gedrag van niet-joden. Beantwoording van de vraag waarom een Jood anti-joods gedrag vertoont, wordt bemoeilijkt door de grote verscheidenheid in etnische binding onder de Joden. Er zijn er die zich onlosmakelijk verbonden voelen met het volk en er zijn die slechts een zeer afstandelijke relatie met dat volk hebben, die het zien als een vage origine zonder veel persoonlijke betekenis. Toch zijn er in joods anti-joods gedrag vier mechanismen te onderkennen, die in verschillende combinaties kunnen voorkomen
Binnen het Jodendom bestaat weinig eenstemmigheid over welk onderwerp dan ook. Toch is het mogelijk om binnen brede grenzen een gemeenschappelijke joodse overtuiging te omschrijven. Als een jood zich daar niet langer mee willen associëren is dat een vrije keus. Voor sommigen is het onvoldoende om die relatie alleen intern af te zweren. Zij vinden het ook belangrijk om de buitenwereld duidelijk te maken dat ze niet langer geassocieerd willen worden met het Joodse volk. Dat gaat vaak gepaard met een zekere openlijke vijandigheid.
Een overtuigende manier is het overgaan tot een ander geloof. Het vroege christendom is een goede adstructie hoe dat kan leiden tot extreme vijandigheid. Toen in de eerste eeuw van de gewone jaartelling sommige joden gevoelig bleken te zijn voor het messiasschap van Jezus, waren dat in eerste instantie 'gewone' wetsgetrouwe joden . Allengs werd duidelijk dat de overgrote meerderheid van het joodse volk aan deze messiaanse verkondiging geen geloof hechtte en ontstonden tekenen van een schisma. Toen de bezettende Romeinen vanaf de verwoesting van de tempel (70 van de gewone jaartelling) tot aan de opstand van Bar Kochba (132-136) steeds hardhandiger met de Joden omsprongen, was het voor de vroegste christenen van levensbelang om niet voor joden aangezien te worden. Dat uitte zich in de vier evangeliën waarin 'de joden' regelmatig als schuldige worden aangewezen. Met de evangeliën sloegen ze twee vliegen in één klap: Het vroege christendom behoorde in Romeinse ogen niet langer tot het joodse gedachtegoed en de schuld aan onrecht en dood lag niet meer bij de Romeinen. De hier door joodse christenen ingezette anti-joodse toon werd met smaak opgepakt door de vroege kerkvaders en is tot op de dag van vandaag in de RK kerk niet uitgewoed.
Een hedendaags voorbeeld van een overtuiging die een jood buiten de grenzen van het Jodendom plaatst is anti-Israelisme. Voor de goede orde: legitieme kritiek op handel en wandel van de staat Israel valt daar niet onder. Anti-Israelisme is herkenbaar aan de selectiviteit van de verontwaardiging over het gedrag van Israel, waarbij voor Israel andere maatstaven worden gehanteerd dan voor de rest van de wereld. De ultieme vorm hiervan stelt het bestaansrecht van de staat ter discussie of wijst dat zelfs af. Israel, met al zijn echte en vermeende fouten, is de kurk waar het Joodse volk op drijft. Zonder een joodse staat zijn joden weer in een situatie zoals vóór WOII, waarbij uiteindelijk elke jood vogelvrij kan zijn. Dat betekent dat iedere jood die een bijl aan het bestaan van de staat Israel probeert te slaan, bereid is het voortbestaan van het Joodse volk op het spel te zetten. Hij is daarmee per definitie een antisemiet. Als de Neturei Karta in zijn extreem religieuze antizionisme gemene zaak maakt met Ahmadinejad van Iran, dan stelt die groep zich op tegen het joodse volk en is daarmee joods èn antisemiet.
> Lees verder op De Joodse Lobby <
Geen opmerkingen:
Een reactie posten