Geef 'ander' niet de schuld
Het is zonder meer redelijk om de halsstarrige houding van de huidige Israëlische regering zeer kritisch te benaderen, te veroordelen en wellicht te ontmoedigen.
Schuld
Toch valt het steeds weer op dat mensen als Dries van Agt, Thomas von der Dunk, Martijn van Dam en Jack van Ham Israël vrijwel exclusief de schuld toeschrijven. Op een enkele gratuite veroordeling van terreur na, zul je hen zelden of nooit horen toegeven dat niet alleen maar Israël fout bezig is en moet worden terechtgewezen.
Dergelijke artikelen worden dan weer gevolgd door een Pavlov-stuk (op zijn site gebruikt hij zelf de veelzeggende term 'tegenartikel') van 'huiscolumnist' Yochanan Visser, wiens opinie zich niet zelden rechts van de officiële Israëlische lijn bevindt.
Visser probeert aan te tonen hoezeer Van Agt, Van Dam en Van Ham het bij het verkeerde eind hebben, hoe goed de bedoelingen van Israël en hoe slecht de bedoelingen van de Palestijnen zijn, en dat niet Israël, maar de Palestijnen schuldig zijn aan de eeuwige voortduring van het conflict.
Na het lezen van Vissers stukken zou ik soms bijna denken dat de bezetting van de Westoever een zegening is, zo niet voor de gehele mensheid dan toch zeker voor de Palestijnen.
De commentaren bij al deze artikelen – die steevast op honderden reacties kunnen rekenen – laten zien dat de vaste feedbackers vaak nog grotere oogkleppen op hebben dan de schrijvers van de artikelen. Voor zowel de activisten als de online commentatoren geldt: wie bij dit conflict eenmaal partij heeft gekozen, lijkt zich totaal blind te staren op de schuld van de 'andere' partij en het slachtofferschap van zijn 'eigen' kant.
Niemand lijkt in staat of bereid te zijn om in te zien dat zijn 'eigen' partij – Israël dan wel de Palestijnen en/of de Arabische landen (en Iran) – medeschuldig is, grove fouten maakt, mensenrechten schendt, en liters water bij de wijn moet doen om tot een leefbare, vreedzame, onderhandelde oplossing van het conflict te komen.
Lijden
Deze eenogige, fanatieke blindheid wordt helemaal duidelijk zodra er woorden als 'proportionaliteit' vallen.
Zoals zoveel oorlogen is ook dit conflict er een van absolute waarheden, van absolute schuld, van ultieme daders tegenover ultieme slachtoffers. Het gelijk van de één schijnt automatisch het ongelijk van de ander te betekenen. Was het allemaal maar zo simpel.
Fout
Natuurlijk, de bezetting en het nederzettingenbeleid zijn fout en onverkoopbaar. De huidige Israëlische regering probeert krampachtig zichzelf en haar bevolking wijs te maken dat de wereld het nederzettingenbeleid uiteindelijk wel zal accepteren. Diezelfde regering negeert en stimuleert, door zich in dat beleid vast te bijten, veel buiten- en binnenlandse gevaren die Israël werkelijk bedreigen.
Dit alles betekent echter niet dat de nederzettingen het enige obstakel op de lange weg naar vrede zijn (de bezetting is voor veel Israëlhaters slechts een excuus, niet de hoofdoorzaak van hun haat), en evenmin dat Israël de enige versjteerder in de regio is. Ook aan de kant van de Palestijnen – en van hun Arabische en Iraanse 'broeders' en broodheren – moet veel veranderen voordat vrede en een Palestijnse staat binnen handbereik komen.
Ik heb het idee dat van alle betrokken buitenstaanders Barack Obama momenteel als een van de weinigen begrijpt dat waar twee al zolang kijven de eeuwige schuldvraag minder belangrijk is dan het vinden van een oplossing waar beide partijen letterlijk mee kunnen leven. Amerikaanse en Europese betrokkenheid is van levensbelang voor wat er over is van het vredesproces.
Queeste
De basis voor zo'n oplossing is er in principe, iedereen weet hoe zo'n oplossing er uiteindelijk zal uitzien. De zogenaamde supporters van deze of gene partij in het conflict kunnen hun 'eigen' partij geen betere dienst bewijzen dan door de zinloze queeste naar absolute schuld, volkomen rechtvaardigheid en perfecte oplossingen op te geven, door in te zien en uit te dragen dat beide volken recht hebben op rust en vrede binnen twee naast elkaar levende staten, en door hun contactpersonen binnen hun 'eigen' partij ervan te overtuigen dat compromissen onvermijdelijk zijn, en dat het gelijk en de rechten van de één niet per se de schuld, het onrecht en het ongelijk van de ander hoeft te betekenen.
Zolang te veel buitenstaanders eerder worden geleid door antipathieën dan door sympathieën, voelen de fanatieke Palestijnen en Israëliërs zich in hun gelijk gesterkt en worden de gematigde geluiden – van hen die inzien dat de juiste weg die van dialoog en imperfecte compromissen is – gesmoord.
=============
Geen opmerkingen:
Een reactie posten