IMO Blog
De BDS beweging (Boycot, Divestment and Sanctions) laat zich weer eens van zijn beste kant zien. Dit weekend trad tijdens het Red Sea Jazz festival in Eilat de bekende musicus Yuri Honing op met zijn kwartet. Hij speelde eerder in verschillende Arabische landen. NRC schrijft op haar site:
Honing speelde met zijn Yuri Honing Trio veel met Arabische musici en gaf concerten in onder andere Syrië, Libanon, Iran en Egypte. Met zijn benefietconcert in een Palestijns vluchtelingenkamp nabij Damascus haalde hij de wereldpers. Dat kamp werd in augustus gebombardeerd door de Syrische overheid.
Hij is nu het slachtoffer geworden van de BDS fanaten, die hem hebben bedreigd en geïntimideerd. De NRC weer:
Sinds weken worden hij en de bandleden van zijn Acoustic Quartet bestookt met intimiderende mails, tweets en nachtelijke telefoontjes – dwingende oproepen om af te zien van het door de Israëlische regering georganiseerde festival.
Twee andere buitenlandse muzikanten zijn onder de druk bezweken en besloten hun optredens te annuleren. Honing heeft dat niet gedaan, maar beseft wel dat zijn optreden het lastiger zal maken om in sommige andere landen op te treden. Ook heeft de Libanese zangeres Rima Khcheich, waarmee hij in het verleden optrad, gezegd niet meer met hem te zullen optreden als hij in Eilat optreedt.
Honing is overigens geen pro-Israel activist of sympathisant. Hij zegt:
"Ik lig op de pijnbank en ze wachten tot ik knap. Maar dat doe ik niet. Ik heb de standpunten van de Arabieren juist altijd verdedigd. Ik heb veel geld besteed aan concertseries in het Midden-Oosten. Het is zeer onterecht hoe ik nu de zwarte piet krijg toegespeeld."
Natuurlijk is het onterecht wat er gebeurt. Iedere boycot actie en oproep is onterecht, want er wordt gedaan alsof alleen Israel de boosdoener is, en op de knieën moet worden gedwongen om aan de Palestijnse eisen te voldoen. Een boycot is sowieso een uiterste middel, en dan nog kleven er veel nadelen aan. Zo tref je per definitie ook onschuldigen en zet je veel kwaad bloed, ook bij hen die zelf kritiek op het regime hebben. In Israel hebben critici van de bezetting zich fel uitgesproken tegen de BDS beweging en hun tactieken. Bovendien zijn er in Israel vele manieren waarop critici in eigen land dingen aan de kaak kunnen stellen, en dat gebeurt ook volop. Israel is een democratie met alle protestbewegingen, levendige discussies in de pers en vrije verkiezingen die daar bij horen. Palestijnen kunnen in Israel hun recht halen bij het Hooggerechtshof. Boycots kunnen een goed middel zijn wanneer de protestbeweging in eigen land met harde hand wordt aangepakt en er nauwelijks mogelijkheden zijn om dingen van binnenuit te veranderen.
Tegen verzoening
Het grootste probleem met de BDS beweging is dat ze niet voor maar tegen vrede en vreedzaam naast elkaar leven van Joden en Palestijnen zijn. De BDS beweging heeft al diverse initiatieven voor samenwerking en verzoening aangevallen en verijdeld. Daarbij lijkt alles geoorloofd. Concerten en andere voorstellingen worden verstoord, mensen bedreigd en gedwongen iets af te gelasten, mensen bestookt met haatmails en telefoontjes. In Nederland is eerder een theatergroep uit Rishon le Zion uitgejouwd, in Engeland is een concert van een strijkkwartet uit Jeruzalem verstoord, in Amerika is pro-Israel sprekers het spreken onmogelijk gemaakt. In Nederland is een bijeenkomst op het laatste moment afgelast omdat het hotel onder druk was gezet, en bij concerten van Tshahal, de Israelische legerband, staan steevast groepen luidruchtige anti-Israel activisten, soms gesteund door extreem-rechts, te demonstreren. In de Palestijnse gebieden is een bijeenkomst van One Voice niet door gegaan vanwege bedreigingen, en Palestijnen die zich inzetten voor vrede en samenwerking met Israel lopen altijd het gevaar het doelwit van een actie of intimidatie te worden.
Hoewel men naar de buitenwacht doet alsof men vreedzaam is en voor vrede, is men soms opvallend open over zijn doelen: een wereld zonder Israel, juist ja, net als Achmadinejad wil. Alle kontakt tussen Israel en de rest van de wereld moet daartoe worden ontmoedigd. Daarmee schaadt men ook Palestijnse belangen. Ook Palestijnen (misschien wel juist Palestijnen) hebben veel te winnen bij samenwerkingsprojecten met Israel. Er worden duizenden Palestijnen in Israelische ziekenhuizen behandeld en tijdens het noodweer vorige week hebben Israelische soldaten Palestijnen gered die dreigden te verdrinken. Last but not least, samenwerking leidt tot ontmoeting, uitwisseling en begrip voor de andere kant.
De BDS beweging en andere radikale anti-Israel acties versterken juist nationalistische sentimenten in Israel. Hoewel de boycotacties tot nu toe de economie weinig schade hebben berokkend, wordt het gevoel van isolement en er alleen voor te staan sterker met iedere artiest die afziet van een optreden in Israel, en ieder incident waarbij Israeli's, zomaar en puur op hun afkomst, worden uitgesloten. Op dat gevoel drijven mensen als de populaire Naftali Bennett en Avigdor Lieberman, die vinden dat Israel zich niks meer van het buitenland moet aantrekken.
Ziekmakend
Tegelijkertijd met de haatmails aan Honing werd een klacht tegen een Belgische arts behandeld door het medische tuchtcollege. De arts had zijn patiënten opgeroepen geen Israelische geneesmiddelen te gebruiken, ook al waren ze beter of goedkoper. Ook weigerde hij deze voor te schrijven. Je moet immers wel de juiste prioriteiten stellen, en de gezondheid van zijn patiënten is uiteraard ondergeschikt aan 'de zaak'. Guido Joris van Joods Actueel meende dat hij daarmee het neutraliteitsprincipe schendt:
Als hij zelf aan Alzheimer zou leiden en liever dement wordt dan een pilletje 'Made in Israël' te slikken, dan is dat zijn zaak, maar zijn patiënten mogen daarvan niet de dupe worden!
Ook als er morgen een Israëlische patiënt in zijn wachtkamer zit dan mag hij die geen behandeling weigeren omdat die zijn legerdienst vervuld heeft of belastingen betaalt in Israël. Want tot nader order is er geen enkele officiële Europese of Belgische boycot tegen Israël, integendeel.
De uitspraak volgt over een paar weken. Voor de poorten van het Medisch Tuchtcollege demonstreerden ca. 100 anti-Israel activisten. Zij vinden blijkbaar allemaal dat de gezondheid van zijn patiënten ondergeschikt is aan de Israelhaat van deze man, en zelf zullen ze met alle plezier geneesmiddelen en behandelingen weigeren als die uit Israel komen of mede in Israel zijn ontwikkeld. Dit is letterlijk een ziekmakende haat.
Sympathisanten?
De BDS beweging richt zich alleen op Israel. Andere landen die Palestijnen onderdrukken of doden, gaan vrijuit. Zo zijn er in Syrië al meer dan 800 Palestijnen gedood sinds de burgeroorlog begon, en velen zijn gevlucht. Zij worden door buurland Jordanië in tegenstelling tot andere Syrische vluchtelingen niet meer binnen gelaten. Racisme, zou je zeggen, maar men roept niet op tot boycots van Syrië of Jordanië en musici, wetenschappers, studenten of wie dan ook uit die landen worden niet vanwege hun afkomst uitgesloten of uitgejouwd. De BDS beweging richt zich op het enige land in het Midden-Oosten waar Arabieren aan vrije verkiezingen kunnen deelnemen en de overheid kunnen aanklagen bij een onafhankelijke rechtbank. Ze mogen er tegen de regering demonstreren, kritisch over de regering schrijven, facebookgroepen oprichten en actievoeren. Er doen drie Arabische partijen mee aan de verkiezingen van aanstaande dinsdag, en die partijen zijn soms openlijk antizionistisch. Natuurlijk is de Israelische democratie verre van perfect, en er worden de laatste jaren wetten voorgesteld en soms ook aangenomen die bepaalde beperkingen opleggen.
Als het je te doen is om het welzijn en de toekomst van Israel en al haar bewoners, wil je het land niet isoleren en geen schade toebrengen, maar van binnenuit veranderen. Je kiest dan geen partij voor Israels vijanden zoals veel BDS'ers openlijk doen en je stelt Israel niet voor als een schurkenstaat die er nazi praktijken op na houdt. Als het je te doen is om het welzijn van Palestijnen dan zou je protesteren tegen een ieder die hun schade toebrengt, ook Arabische landen en hun eigen leiders. Je zou ijveren voor betere voorzieningen voor Palestijnen in Jeruzalem, die in ruime meerderheid bij Israel willen blijven. Je zou je zorgen maken om de groeiende populariteit van Hamas, zoals veel sympathisanten van Israel zich zorgen maken over de populariteit van iemand als Bennett. Je zou ijveren voor een ander mandaat van de UNRWA waarbij vluchtelingen, net zoals de UNHCR doet, worden geherhuisvest en een nieuw leven elders kunnen opbouwen, in plaats van tot in de eeuwigheid in kampen te zitten. Je zou eisen dat de Arabische landen ophouden deze mensen als pionnen tegen Israel te gebruiken maar als broeders opnemen, zoals Israel heeft gedaan met de vele Joodse vluchtelingen uit Arabische landen. De mensen die bekend staan als Palestina sympathisanten doen dit alles niet. Zij fulmineren slechts tegen Israel, tegen het zionisme, en soms ook tegen Joden (de zogenaamd zo oppermachtige Joodse lobby, Joden zouden zichzelf zien als het uitverkoren volk maar helemaal niet van de oude Israelieten afstammen, ze zouden hun trauma's van de Holocaust op anderen afreageren etc. etc.). Daarom moeten we ophouden hun te zien als sympathisanten van de Palestijnen, want dat zijn ze niet. Het zijn Israelhaters en tegenstanders van iedere samenwerking en compromis.
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten