Vragen over ruil Shalit zijn strikvragen om Israël te beschadigen

 

Velen menen dat uit de zeer ongelijke (disproportionele zo je wilt) ruil blijkt dat voor Israel een Joods leven veel meer waard is dan een Palestijns. Nausicaa Marbe rekent met die redenering genadeloos af. Israel had niet de keuze om Shalit voor minder vrij te krijgen, en het was niet Israel dat bepaalde hoeveel Palestijnen het daar wel voor vrij wou laten.

De inzet van de historische onderhandelingen tussen Israël en Hamas bij deze vrijlating was niet het wegen van de waarde van mensenlevens, waarbij de Israëlische partij het zich kon permitteren arrogant en veel- eisend te doen. De Israëlische inzet was de vrijlating van Gilad Shalit. Daar hing Hamas een peperduur prijskaartje aan.

 

Er is geen sprake van morele gelijkwaardigheid tussen de partijen in deze ruil, evenmin gaat het om een herstel van rechtvaardigheid. Israël krijgt een ontvoerde onschuldige terug die gekidnapt werd als middel voor chantage. Een praktijk die herhaald zal worden, zo weerklinkt het vanuit Gaza. Hamas eist daarvoor de vrijlating van gevangenen die op beschuldiging van terrorisme vastzitten, onder wie plegers van aanslagen en moorden. Dit is een afgedwongen, onverdiende massale gratieverlening. Er rammelt van alles aan deze scheve deal, en dat komt niet door Israël.

Oke, Israel had het ook niet kunnen doen. Maar het was duidelijk dat Israel Shalit vrij wou krijgen en men het niet kon verkroppen dat hij onder de grond van Gaza zou blijven rotten. En hij is niks te vroeg vrijgekomen, zo bleek toen een sterk vermagerde en lijkbleke Shalit tevoorschijn kwam. Vergelijk dat met de sterke en zelfverzekerde Hamas mannen die uit de gevangenissen in Israel kwamen, waar ze volgens de Palestijnen zo beroerd zouden zijn behandeld (na een staking mogen de gevangenen nog steeds hele kippen kopen, zij het dat ze die niet zelf mogen snijden).

 

RP

-----------

 

'Vragen over ruil Shalit zijn strikvragen om Israël te beschadigen'

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/2980400/2011/10/21/Shalit-en-de-strikvraag-over-Israel.dhtml

Nausicaa Marbe − 21/10/11, 09:07 

 

De vraag is of een Joods en een Palestijns leven evenveel waard is geen gewetensvraag, stelt Nausicaa Marbe.  

Is Israël bij een gevangenenruil betrokken, dan steekt de vraag naar de proportionaliteit van de ruil de kop op. Hoeveel Palestijnen heeft Israël over voor een dode of levende Israëlische soldaat? Ook bij de ruil van 1.027 Palestijnse gevangenen voor Gilad Shalit klonk het suggestieve gezanik: kijk eens aan, een Israëli is meer waard dan duizend Palestijnen.

Minachting
Dat is een vraag met vuige implicaties. Omdat het antisemitische antwoord er al in besloten ligt: zie je wel, voor Joden is een Joods leven meer waard dan dat van duizend Arabieren. De bewuste oppervlakkigheid van deze redenering is niet gering. Alsof Israël de keus had om één op één te ruilen. Alsof dat land uit zichzelf aanbood nog 1.026 Palestijnen vrij te laten, als blijk van minachting.

De inzet van de historische onderhandelingen tussen Israël en Hamas bij deze vrijlating was niet het wegen van de waarde van mensenlevens, waarbij de Israëlische partij het zich kon permitteren arrogant en veel- eisend te doen. De Israëlische inzet was de vrijlating van Gilad Shalit. Daar hing Hamas een peperduur prijskaartje aan.

Er is geen sprake van morele gelijkwaardigheid tussen de partijen in deze ruil, evenmin gaat het om een herstel van rechtvaardigheid. Israël krijgt een ontvoerde onschuldige terug die gekidnapt werd als middel voor chantage. Een praktijk die herhaald zal worden, zo weerklinkt het vanuit Gaza. Hamas eist daarvoor de vrijlating van gevangenen die op beschuldiging van terrorisme vastzitten, onder wie plegers van aanslagen en moorden. Dit is een afgedwongen, onverdiende massale gratieverlening. Er rammelt van alles aan deze scheve deal, en dat komt niet door Israël.

Strijdbroeders
Vijf jaar heeft Shalit doorgebracht in inhumane isolatie. Hij ging als twintigjarige het Palestijnse cachot in en kwam eruit met het gestel van een uitgemergelde honderdjarige die nog net niet de geest geeft. Jawel, als de overlevende van een concentratiekamp. Zo weinig is een Joods leven kennelijk voor Hamas waard, zelfs als het perfecte pasmunt vormt om veel strijdbroeders vrij te krijgen. Uit de Israëlische gevangenissen komt ook een groep mannen en vrouwen in blakende gezondheid naar buiten die zich erop verheugt terroristische activiteiten te hervatten. Dit is de disproportionaliteit die telt. En die heeft niets te maken met het turven van Joden tegen Palestijnen, maar met te verwachten aanslagen op burgers, nieuwe veiligheidsrisico's en geweldsescalatie in de regio.

Al met al heeft het klem gezette Israël, na lange onderhandelingen, een enorme knieval gedaan voor de onredelijke eisen van Hamas. Zelf zou deze terroristische organisatie nooit bereid zijn 1.027 Israëli's voor een eigen strijder in te leveren. Rijst de vraag hoeveel een Palestijns leven waard is voor de machthebber in Gaza. Bitter weinig helaas, dat is bekend.

Geweldsverheerlijking
Ook de vrijlatingsvreugde bij beide partijen spreekt boekdelen. Israël wil een zoon teruggeven aan zijn ouders. De humane overweging overwon de hardheid waarmee Netanyahu ooit het ruilen van gevangenen afwees. Er zal zonder twijfel een boek komen als Shalit is aangesterkt, maar zijn verhaal eindigt vermoedelijk hier. Hij wordt niet ter vergelding gehesen in een bommenwerper richting Gaza. Hamas daarentegen verwelkomt toekomstige martelaren en ontvoerders van nieuwe Israëlische soldaten. Over al die emotionele Palestijnse omhelzingen valt de schaduw van geweldsverheerlijking. Feest, want de terroristen zijn back in business. Rest de hoop dat het goedwillende Palestijnen zal lukken hun vrijgelaten naasten aan de greep van het terrorisme te ontfutselen.

Aan Israëlische kant brandt de vraag of deze historische ruil geen historische vergissing zal blijken. Hoeveel levens staan op het spel, hoe groot is het risico op een aanslagengolf, hoe ontwrichtend kan de onvrede met deze ruil blijken als de vreugde over de thuiskomst van Shalit wegebt? Ziehier de werkelijke prijs die Israël voor deze vrijlating betaalt. Niet zomaar een leger Palestijnen voor één soldaat. Dit land zet juist veel levens van eigen burgers op het spel. Terwijl Hamas onverdiend vergiffenis krijgt, komt met Shalit ook de angst voor aangekondigd geweld mee naar huis.

In deze context is de vraag of een Joods en een Palestijns leven evenveel waard zijn geen gewetensvraag maar een strikvraag om Israël te beschadigen. Toepasselijker zou zijn die te stellen aan al die partijen in de regio die zich inzetten voor de vernietiging van Israël en zijn Joodse inwoners.

^{Nausicaa Marbe is schrijfster}