Staatsuitroeping: Abbas is geen tweede Ben-Goerion
IMO Blog, 2011
Het is natuurlijk een mooi beeld voor sympathisanten van de Palestijnen. Abbas die daar voor de Algemene Vergadering van de VN staat en zijn verzoek tot een staat overhandigt aan Ban Ki-Moon. Het vervult zelfs tegenstanders van een tweestatenoplossing en van dit verzoek zoals Anja Meulenbelt met plaatsvervangende trots. Hij doet het toch maar, tegen de druk van de VS en Israel in. Die druk, die staat de laatste tijd ook in het NOS journaal centraal. Ook zaterdagavond weer een suggestief item over hoe de Joodse kiezer Obama de rug toekeert, en de Republikeinen handig gebruik maken van de onvrede van sommige Joodse kiezers met Obama's Midden-Oosten beleid, een beleid dat volgens het journaal niet veel verschilt van dat van voorganger Bush, een dubieuze uitspraak.
Maar is die druk wel zo extreem en zo verderfelijk? De Koerden en de Tibetanen hebben geen voorstel voor een eigen staat ingediend, evenmin als de Amazigh (Berbers) die op de bezette Westelijke Sahara leven. De reden? Niet dat ze geen onafhankelijkheid zouden willen, maar de druk is zo groot dat ze dat niet eens uit durven spreken, laat staan er een officieel verzoek toe indienen bij de VN. Abbas haalt een stunt uit, en hij weet dat hij de internationale opinie mee heeft. Je zou ook kunnen zeggen dat hij Israel, de VS en Europa (de vaste financiers van de Palestijnse Autoriteit) hiermee schoffeert. Steeds uit de onderhandelingen weglopen waartoe hij door al deze landen wordt opgeroepen, vredesvoorstellen van Israel afwijzen, eisen stellen, en als hij dan zijn in niet krijgt naar de VN stappen, wetende dat hij daar meer steun krijgt, van landen als Venezuela en Soedan en Cuba, die zelf geen cent betalen aan de Palestijnse instituties en vooral lekker ver weg liggen, maar het wel leuk vinden de VS in een lastig parket te brengen. Wat daar zo heroïsch aan is ontgaat me eigenlijk een beetje.
Abbas' aanvraag wordt door verschillende commentatoren en columnisten vergeleken met de eenzijdige uitroeping van Israels onafhankelijkheid in 1948. Voor die uitroeping was ook niet eerst de goedkeuring van de Arabische buurlanden, noch de Arabieren in Palestina, gevraagd, zo zeggen zij. Klopt, maar die hadden dan ook niet keer op keer aangeboden om de zaak via onderhandelingen op te lossen. De VN had in november 1947 deling voorgesteld, nadat de Britse machthebbers de zaak niet meer in de hand hadden en aan de VN hadden overgedragen. Een commissie, UNSCOP, was in Palestina en de Arabische staten gaan kijken en sprak met vertegenwoordigers van de verschillende partijen. De Joden bepleitten deling, de Arabieren een Arabisch Palestina waar alleen de Joden die er al voor 1917 woonden mochten blijven, en een immigratiestop.
Na aanname van het delingsplan waren de Arabieren in Palestina en de omliggende landen woest, en de leider van de Arabische Liga dreigde met een uitroeiingsoorlog. De maanden voor Israels onafhankelijkheid werd er hevig gevochten. Strijders van het Arabische Bevrijdingsleger en anderen overvielen Joodse konvooien en blokkeerden de wegen naar Jeruzalem, om de 100.000 Joden die daar woonden uit te hongeren. Er was geen sprake van dat de Arabieren ook maar enige vorm van Joodse onafhankelijkheid zouden accepteren. Tien jaar eerder hadden zij overigens een voor hen veel gunstiger delingsplan, met een Joodse staat die maar ca. 20% van het mandaatgebied Palestina omvatte, eveneens afgewezen. Het zionistische leiderschap toonde zich steeds weer bereid tot een compromis en tot samenwerking, terwijl de Arabieren in Palestina en ook de Arabische Liga steeds hetzelfde geluid lieten horen: geen Joodse staat, geen Joodse immigratie, geen vrede en geen onderhandelingen. Zie ook geschiedenis Israel op Israel Palestina Info en Israels onafhankelijkheidsoorlog.
Vergelijk dit met de Palestijnen nu. Israel bood hen vrede en onafhankelijkheid aan in 2000 en 2008, op bijna de gehele Westoever, de Gazastrook en delen van Oost-Jeruzalem. Israel roept keer op keer op te onderhandelen, maar de Palestijnen weigeren dit en stellen allerlei voorwaarden vooraf zoals een totale bouwstop, ook in Joodse wijken in Jeruzalem en de toezegging dat de pre-1967 wapenstilstandslijn de basis voor de grens zal worden. Ze weigeren daarvoor in ruil zelf bijvoorbeeld het recht van de Joden op een staat te erkennen of het 'recht' op terugkeer van meer dan vier miljoen nakomelingen van de vluchtelingen op te geven.
Ben-Goerion riep de onafhankelijkheid uit omdat er geen enkel zicht was op een vreedzame oplossing van het conflict. Men zat middenin een existentiële oorlog, en de Britten verlieten een dag eerder het gebied, dit overlatend aan chaos. Door de doortastendheid en standvastigheid van Ben-Goerion en andere leiders van de Joden in Palestina, werd een nieuwe ramp voorkomen en wisten zij zich te handhaven. Dit heeft terecht veel bewondering en respect afgedwongen, hoewel ook toen al het pro-Arabische sentiment sterk was. De Palestijnen hadden toen reeds een staat kunnen krijgen als zij zich bij het delingsplan hadden neergelegd. In plaats van in te zien dat men toen een kapitale fout heeft gemaakt door zich zo onverzoenlijk op te stellen en de Joden te blijven bevechten, rechtvaardigt men dit echter tot op de dag van vandaag. Ook de apologeten van de Palestijnen verdedigen deze afwijzing, en de weigering van de Arabische wereld en de Palestijnen om Joodse rechten in het land te erkennen. Geen woord van kritiek op de mufti, die Hitlers 'oplossing' van het 'Jodenprobleem' ook in Palestina wilde toepassen, geen woord van kritiek op de Arabische Liga die mede was opgericht om de stichting van Israel onmogelijk te maken, en geen woord van kritiek op Arafat, die in 2000 de vredesvoorstellen van Clinton en Barak afwees.
Het ontbreekt de Palestijnen en hun sympathisanten niet alleen aan zelfkritiek, alles wijst erop dat hun houding niet fundamenteel is veranderd. Goed, Abbas en de PLO hebben officieel de tweestatenoplossing geaccepteerd, maar geen twee staten voor twee volken, er mogen geen Joden in een Palestijnse staat wonen en alle nakomelingen van de vluchtelingen moeten naar Israel kunnen 'terugkeren'. Sterker nog, ze krijgen in het nieuwe Palestina geen staatsburgerschap, zelfs niet als ze nu op de Westoever of in Gaza wonen. De PA gebruikt in haar logo niet de Westoever en Gazastrook, maar het hele gebied van de rivier tot de zee. Ook Fatah en andere Palestijnse organisaties hebben het hele gebied in hun logo, net als Hamas. Op de officiële PA TV worden Haifa, Tiberias, Ashdod en Beersheva bezette Palestijnse steden genoemd, en wordt trots gemeld dat 'Palestina' grenst aan Libanon, Syrië, Jordanië en Egypte, en daarnaast grenst aan drie zeeën: de Middellandse Zee, de Rode Zee en de Dode Zee. De zogenaamde erkenning van Arafat en later Abbas van Israels bestaansrecht is dus in feite een leugen, een leugen die geloofd wordt door een groot deel van het Westen en de meeste VN lidstaten.
De aanvraag tot erkenning van Palestina als onafhankelijke staat is dan ook geen stap op weg naar onderhandelingen en vrede, zoals veelal voorgesteld, en zeker niet in het belang van Israel, zoals sommigen zelfs beweren. Abbas heeft - big surprise - de oproep van het Kwartet om direct te onderhandelen inmiddels alweer afgewezen. Netanyahu had in zijn speech tot de VN vrijdag nogmaals opgeroepen tot onderhandelingen. Ik ben zelf geen fan van Netanyahu, maar met de volgende woorden had hij wel gelijk:
"But the core of the conflict has always been and unfortunately remains the refusal of the Palestinians to recognize a Jewish state in any border. I think it's time that the Palestinian leadership recognizes what every serious international leader has recognized, from Lord Balfour and Lloyd George in 1917, to President Truman in 1948, to President Obama just two days ago right here: Israel is the Jewish state."
"President Abbas, stop walking around this issue. Recognize the Jewish state, and make peace with us. In such a genuine peace, Israel is prepared to make painful compromises. We believe that the Palestinians should be neither the citizens of Israel nor its subjects. They should live in a free state of their own. But they should be ready, like us, for compromise. And we will know that they're ready for compromise and for peace when they start taking Israel's security requirements seriously and when they stop denying our historical connection to our ancient homeland."
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten