Abbas benadrukt belang eigen staat tijdens bezoek aan Nederland
http://trouwisrael.blogspot.com/2011/07/abbas-benadrukt-belang-eigen-staat.html
De president van de Palestijnse Autoriteit Mahmoud Abbas brengt deze week een bezoek aan Nederland. Ongetwijfeld zal het plan om unilateraal via de VN een eigen Palestijnse staat uit te roepen dan hoog op de agenda staan.
Sommige pro Palestijnse organisaties zoals "Een Ander Joodse Geluid" en het Inter Kerkelijk Vredesberaad (IKV) organiseren zelfs een symposium dat uitdrukking moet geven aan de support voor dit plan.
Het plan betekent echter feitelijk het opzeggen van de Oslo akkoorden waarin duidelijk werd afgesproken dat alle openstaande kwesties via bilaterale onderhandelingen zouden worden opgelost. Acceptatie van het plan zal er dus voor zorgen dat er een Palestijnse staat komt zonder een vredesakkoord, en dat zal uiteindelijk uitmonden in een nieuwe oorlog.
Een ieder die dus vanuit Nederland de vrede in het Midden-Oosten wil dienen doet er goed aan om het plan af te wijzen.
Introductie unilaterale spoor
Het idee van het uitroepen van een unilaterale staat werd al twee jaar geleden door premier Fayad geïntroduceerd. Hij koppelde deze aankondiging aan de Israëlische weigering om een bouwstop in te voeren op de West Bank. Met andere woorden het plan voor het uitroepen van een Palestijnse staat zou het gevolg zijn van Israëlische obstructie in het vredesproces.
Maar een aantal maanden later kondigde de Israëlische regering een moratorium op de bouw in de West Bank af. De Palestijnse leiders bleven echter weg van de onderhandelingstafel.
Na het aflopen van het eenzijdige bouwmoratorium heeft het Palestijnse leiderschap geen mogelijkheid onbenut gelaten om nieuwe obstakels voor de hervatting van de vredesbesprekingen te creëren.
Waslijst
Inmiddels hanteert de PA een kleine waslijst met voorwaarden die men stelt aan hervatting van het vredesoverleg.
PA onderhandelaar Saeb Arekat vertelde de Saoedische krant Al Watan vorige week dat er nu vier voorwaarden zijn.
De PA eist van Israel een complete stop op de bouw in Joodse gemeenschappen op de West Bank en dat het land de onverdedigbare 1948 bestandslijnen als basis accepteert voor besprekingen. Daar bovenop stelt de PA nu echter ook eisen aan de EU via het Quartet.
De EU moet volgens Arekat de nationale eenheid tussen Fatah en Hamas gaan steunen (!) en moet ook het plan voor de unilaterale Palestijnse staat adopteren en steunen bij de stemming in de VN in september aanstaande.
Toegeven aan dergelijke eisen voorafgaand aan vredesonderhandelingen zou een unicum zijn in de wereldgeschiedenis. Zeker als men in aanmerking neemt dat de Arabieren de verliezende partij waren in de Zes Daagse oorlog, die leidde tot de verovering van de West-Bank en Gaza.
Deze voorwaarden zijn dan ook slechts bedoeld om iedere mogelijke hervatting van de vredesbesprekingen voor september te saboteren.
Een ander bewijs dat Abbas niet geïnteresseerd is in vredesoverleg, werd afgelopen zondag geleverd. Hij gaf toen aan dat hij het eenheidsakkoord met Hamas belangrijker vond dan de terugkeer naar vredesbesprekingen met Israel.
Strategie
In feite is de tactiek die de PA nu volgt, in overeenstemming met de strategie die vooral op voorspraak van Abbas na de Yom Kippoer oorlog in 1973 werd ontwikkeld. Het plan omvatte een combinatie van diplomatieke actie, psychologische oorlogsvoering en media- en opiniebeïnvloeding.
Deze strategie die tot doel had om via een uitputtingsoorlog een einde te maken aan Israel, werd voor het eerst beschreven in een intern PLO document uit juli 1968. De strategie en het document worden uitvoering besproken in het boek " Israel Aangeklaagd – De cognitieve oorlog tegen de Joodse staat", dat in september a.s. in Nederland zal worden gepubliceerd.
Na de Yom Kippoer oorlog kwam ook de PLO tot de conclusie dat door conventionele oorlogsvoering en terrorisme de strijd tegen Israel niet gewonnen kon worden.
Vooral Abbas keerde zich in toenemende mate, en om zuiver strategische redenen, tegen het gebruik van terreur.
Dit bleek ook uit zijn verklaringen tijdens en na de Tweede Intifada.
In 2008 bijvoorbeeld, zei hij tegen de Jordaanse krant Al Dustour dat hij voorlopig om tactische redenen tegen gewapend verzet was.
Het proefschrift " De geheime relatie tussen Zionisme en Nazisme" dat Abbas in 1983 schreef, is een goed voorbeeld van het type oorlogsvoering dat Abbas voor ogen stond.
In dat boek schreef hij bijvoorbeeld dat de Holocaust een Zionistische fantasie was.
Ook schreef hij dat de Zionisten bewust het aantal Joden dat werd door de Nazi's werd vermoord schromelijk hadden overdreven, om zo sympathie voor de stichting van een Joodse staat te verkrijgen.
Het gebruik van dit soort mythes is kenmerkend voor de wijze waarop Abbas omgaat met de Joodse geschiedenis in de cognitieve oorlogsvoering tegen Israel.
In een toespraak die op 15 mei dit jaar uit naam van de PA president in Gaza werd gehouden door zijn adviseur Abdalla Al-Infranji, claimde de PA president dat de Palestijnen een 9000 jaar oude geschiedenis hebben in Israel. Ook ontkende hij opnieuw de Joodse geschiedenis in het land.
In een artikel in The New York Times loog Abbas opnieuw over de geschiedenis toen hij beweerde dat hij als kleine jongen door Joden uit zijn toenmalige woonplaats Safed was verdreven. Dit werd later aangetoond door de historici Ephraim Karsh en Benny Morris. In het zelfde artikel gaf hij toe dat de VN erkenning van een Palestijnse staat slechts bedoeld is om de strijd tegen Israel op andere niveaus voort te zetten.
Extreme posities
Het ontkennen van de geschiedenis is echter maar een van de vele bewijzen van Abbas' extreme posities. In 2000 na het mislukken van de Camp David besprekingen over een final status akkoord zei hij dat vrede nooit bereikt kon worden zonder dat de Palestijnse vluchtelingen hun 'heilige recht op terugkeer' zouden krijgen. Een opvatting die hij tot op de dag van vandaag handhaaft.
In juli 2002 zei hij dat Oslo de grootste fout was die Israel ooit gemaakt had. Juist deze week werd bovendien bekend dat de PA de Oslo akkoorden in feite is gaan zien als een historische tragedie.
Toen hij in 2005 tot president werd gekozen verklaarde Abbas dat 'de kleine Jihad nu beëindigd was en dat de grote Jihad zou beginnen'.
In een TV toespraak in mei 2005, op de dag dat Israel haar onafhankelijkheid vierde, omschreef Abbas de stichting van de staat Israel als een historisch onrecht en verklaarde dat hij zich nooit bij dit 'onrecht' zou neerleggen.
In december 2005 rapporteerde 'The Weekly Standard' dat Abbas 2200 dollar (per familie) aan de nabestaanden van zelfmoordterroristen had uitgekeerd.
In een reactie op de verkiezingstoespraak van de Israëlische premier Netanyahu in april 2009, dreef hij de spot met het idee van een Joodse staat en zei dat Israel zichzelf zo kan noemen maar dat hij het nooit zou accepteren. Ook deze positie heeft hij consequent gehandhaafd.
Op 17 januari 2010 werd bekend dat Abbas achter het eren van de Palestijnse terroriste Dalal Mughrabi zat. Een plein in Ramallah werd toen naar deze terroriste vernoemd, die verantwoordelijk was voor de meest dodelijk aanslag op Israëlische burgers ooit.
Op 20 mei jl. publiceerde Palestinian Media Watch een artikel waarin melding werd gemaakt van een nieuwe wet die door Abbas was geratificeerd en voorzag in de betaling van salarissen van terroristen die in Israel gevangen zitten.
Uit deze en andere uitspraken en daden blijkt dat Abbas niet veel is veranderd sinds hij in 1972 de financiering van de terroristische aanslag op de Israëlische delegatie tijdens de Olympische Spelen in München regelde. Benny Morris vatte het in zijn boek 'One state Two states' goed samen, toen hij stelde dat 'correcte kleding en de juiste geluiden vis a vis het Westen', Abbas niet hebben veranderd in een vredesduif.
Het wordt daarom hoog tijd dat de Europese Unie de paternalistische houding ten opzichte van Israel inwisselt voor een kritische politiek tegenover Abbas en de PA.
Een goed begin zou kunnen zijn om in navolging van het Nederlandse parlement de uitroeping van een Palestijnse staat via de VN unaniem af te wijzen. Het verbinden van voorwaarden aan het verstrekken aan de niet geringe financiële hulp is een ander middel waarmee de EU de PA kan dwingen terug te keren naar de onderhandelingstafel.
Dat zijn stappen waarmee Europeanen de vrede werkelijk zouden kunnen dienen.
Yochanan Visser
directeur Missing Peace Informatie
Jeruzalem Israel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten