Cineast Sluizer zegt dat hij met eigen ogen zag hoe Sharon in 1982 twee kinderen vermoordde. Waarom zolang gezwegen?
In aanwezigheid van coryfeeën als Gretta Duisenberg en Dries van Agt ging afgelopen zaterdag op het IDFA de anti-Israëlische documentaire Homeland van George Sluizer in première. Naar aanleiding van zijn film heeft Sluizer de afgelopen weken opmerkelijke uitspraken gedaan in interviews met onder meer de Volkskrant (bijlage IDFA).
Daarin vertelde hij dat hij met eigen ogen heeft gezien hoe in 1982 Ariel Sharon bij Sabra en Shatila twee kinderen doodschoot. In de Volkskrant zei Sluizer: 'Ik had een vergunning nodig om naar Israël te kunnen gaan. Israëlische officieren durfden die niet te geven, dus brachten ze me naar Sharon. Die stond bij een van de ingangen van Sabra en Shatila. Er was niemand, er speelden alleen een paar Palestijnse kindertjes, van twee, drie jaar oud. Plotseling pakte hij zijn pistool en schoot hij ze dood. Alsof het om konijnen ging.'
Getuige
Het is inmiddels 28 jaar geleden dat Sluizer getuige was van deze verschrikkelijke moorden. Waarom hij heeft er zo lang over gezwegen? En waarom heeft Sharon, in die tijd de omstreden minister van Defensie van Israël, Sluizer na de moorden ongehinderd laten vertrekken? Sluizer heeft gewoon zijn inreisvergunning gekregen – kennelijk vond Sharon het best dat Sluizer (en zijn cameraman Fred van Kuijk) de wereld ging vertellen dat hij twee Palestijnse kindjes had gedood, zomaar, voor de lol, omdat het kon. Het gekke is: Sluizer hield zijn mond. Hij had alle journalistieke en filmprijzen in de wereld gekregen als hij er verslag van had gedaan. Niks.
Bloedbad
En ook is het jammer dat Sluizer niet wat preciezer is geweest in zijn huidige verslag van de moordpartij. Hoe keek Sharon hem na het afvuren van de kogels aan? Tevreden? Triomfantelijk? Waarover praatten ze? Over de inreisvergunning? En waarover hadden ze voor het bloedbad met elkaar gesproken? Jammer – je voelt hier een groots filmidee. Eenieder die Sluizers verhaal leest, voelt dat hij iets weglaat. Het is ondenkbaar dat Sharon Sluizer zomaar heeft laten gaan.
Sharon is een moordenaar, dat weet iedereen, en voor het omleggen van twee kaaskoppen die net op het verkeerde moment met hem hebben staan praten en bij toeval de moord op twee Palestijnse kinderen hebben gadegeslagen (hoeveel had Sharon er die dag alleen al eigenhandig vermoord?), draait de killer Sharon zijn hand niet om. Hoe is George daar weggekomen? Waarom heeft hij 28jaar lang gezwegen? Het kan niet anders dan dat Sharon Sluizer ernstig heeft bedreigd. Want wie houdt zo'n tragedie 28jaar achter?
Over zijn lange zwijgen wordt Sluizer in Haaretz geciteerd: 'Ik was druk bezig met andere dingen, toen, films afmaken en door de Sovjet-Unie reizen en door andere landen.'
Waarheid
Ja, dat is veel werk, maar kan een man als Sluizer vergeten dat hij van nabij de wrede dood van twee kindjes heeft gezien, veroorzaakt door de meest verguisde man van 1982? Nee. Wat moet hij onder die kennis al die jaren hebben geleden, onze George. Sluizer verzwijgt een deel van de waarheid, dat is duidelijk.
In 1983, vlak na Sabra en Shatila, werkte ik met George samen. Hij produceerde Bastille, een speelfilm naar mijn roman, en nooit heeft hij te kennen gegeven dat hij getraumatiseerd was door de aanblik van Sharons moordpartij. Geen kik. Geen komma. Ik was in die tijd nog niet de zionistische oorlogshitser die ik nu ben, dus hij had het gewoon kunnen vertellen. Ik zou onthutst geweest zijn en erelid zijn geworden van het Palestina Comité.
Twijfelen
Ik denk dat Sharon George heeft gezegd dat hij zijn kinderen zou vermoorden als hij zou praten. Dit is de enige verklaring voor het lange, lange zwijgen van George. Want twijfelen aan zijn verhaal? Nee, dat kan ik niet.
O, ja, toch nog een klein puntje van kritiek. In zijn film richt Sluizer zich denkbeeldig tot Sharon en zegt: 'Ik denk dat de wereld, allereerst de Palestijnen, en ikzelf, beter af zouden zijn geweest als u in Auschwitz was gestorven, zoals de meesten van mijn Hollandse familie.'
Palestijnse jood
Sluizer vindt het dus jammer dat Sharon niet in Auschwitz in bijvoorbeeld 1943 is vermoord (Sharon was toen een jongen van vijftien – beetje lullig dat ik moet denken aan mijn schoonvader G. L. Durlacher, ook uit 1928, die zo'n jongetje in Auschwitz was). Alleen, George, dat kon qua geografie niet. Sharon is in 1928 in het toenmalige Britse mandaatgebied geboren als Ariel Scheinermann en was dus volledig een Palestijnse jood – met de term Palestijn werden toen joden bedoeld.
Pogroms
Misschien had Sluizer moeten zeggen: jammer dat uw ouders niet zijn vermoord ten tijde van de Russische pogroms voordat ze konden vluchten (jodinnetjes werden eerst groepsverkracht en daarna vermoord, en de joodjes werden als het even kon aan paarden vastgebonden en uit elkaar gescheurd; de schedels van de jodenkindjes werden gewoon tegen een muur of met een geweerkolf verbrijzeld).
Dit klopt historisch wat beter, George; Sharons ouders waren linkse Russische joden. George had zich dus wat netter aan de feiten gehouden als hij had gezegd: 'De wereld was beter af geweest wanneer uw moeder in Rusland was verkracht en vermoord en uw vader gevierendeeld.'
Gaskamer
Het gaat uiteindelijk om de feiten, ook wanneer je iemand de dood in een gaskamer toewenst, toch? Geen redacteur bij de Volkskrant of Vrij Nederland heeft gedacht: oef, deze man moeten we een beetje tegen zichzelf in bescherming nemen, dit is wel heel erge wartaal – gelukkig maar, anders hadden we nooit geweten wat George Sluizer met zijn eigen ogen heeft gezien.
Na de première heeft Gretta hem gezoend. Ook Dries was heel blij met de film.
==========
Leon de Winter is schrijver. 'In 1983 produceerde George Sluizer Bastille, een speelfilm naar mijn roman, en nooit heeft hij te kennen gegeven dat hij getraumatiseerd was door de aanblik van Sharons moordpartij.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten