Sinds de goedkeuring door de VN-Veiligheidsraad op 22 november 1967, heeft Resolutie 242 de context geleverd voor inspanningen om te trachten vrede te bereiken tussen Arabieren en Israëli's. Het legde de basis voor het eerste vredesverdrag ooit dat tussen Israël en een Arabisch land werd getekend, met name met Egypte in 1979, en het latere vredesverdrag dat met Jordanië werd getekend in 1994. Dat jaar werd als gevolg van de Oslo-akkoorden de Palestijnse Nationale Autoriteit [P.A.] opgericht met Yasser Arafat als eerste president – een vorm van Palestijns zelfbestuur – afgesloten tussen Israël en de PLO (Palestijnse Bevrijdings Organisatie), die vanaf dan de Arabische bevolking in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever zal besturen. Na de dood van Arafat op 11 november 2004 werd hij opgevolgd door Mahmoud Abbas.
De Palestijnse Autoriteit beweert dat Israël de eisen heeft geschonden om zich terug te trekken uit alle gebieden die het tijdens de Zesdaagse Oorlog in 1967 bezette, zoals vereist werd in de VN-resolutie 242, terwijl Israël beweert te hebben voldaan aan deze eisen en op haar beurt de PA beschuldigt van het schenden van de bepalingen van de resolutie. De tegenstanders [van het bestaansrecht] van de Joodse staat van Israël blijven hameren op de uitvoering van Resolutie 242 door Israël. Er zijn weinig resoluties die zoveel controversie hebben teweeg gebracht als deze. Wat is dan de betekenis van resolutie 242?
Resolutie 242 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties
22 november 1967The Security Council,
Expressing its continuing concern with the grave situation in the Middle East,
Emphasizing the inadmissibility of the acquisition of territory by war and the need to work for a just and lasting peace in which every State in the area can live in security,
Emphasizing further that all Member States in their acceptance of the Charter of the United Nations have undertaken a commitment to act in accordance with Article 2 of the Charter,
Affirms that the fulfillment of Charter principles requires the establishment of a just and lasting peace in the Middle East which should include the application of both the following principles:
Withdrawal of Israeli armed forces from territories occupied in the recent conflict;
Termination of all claims or states of belligerency and respect for and acknowledgement of the sovereignty, territorial integrity and political independence of every State in the area and their right to live in peace within secure and recognized boundaries free from threats or acts of force;
Affirms further the necessity
For guaranteeing freedom of navigation through international waterways in the area;
For achieving a just settlement of the refugee problem;
For guaranteeing the territorial inviolability and political independence of every State in the area, through measures including the establishment of demilitarized zones;
Requests the Secretary General to designate a Special Representative to proceed to the Middle East to establish and maintain contacts with the States concerned in order to promote agreement and assist efforts to achieve a peaceful and accepted settlement in accordance with the provisions and principles in this resolution;
Requests the Secretary-General to report to the Security Council on the progress of the efforts of the Special Representative as soon as possible.
De resolutie, die met algemene stemmen werd aangenomen door de VN-Veiligheidsraad op 22 november 1967, vormen de beginselen die de onderhandelingen moeten leiden naar 'een vreedzame oplossing en aanvaardbare regeling' (een Arabisch-Israëlisch vredesakkoord). Het vereist de instelling van 'een rechtvaardige en duurzame vrede in het Midden-Oosten' en riep op tot het volgende: 1) De 'terugtrekking van de Israëlische strijdkrachten uit de gebieden die het bezette in het recente conflict (1967),' en 2) de 'stopzetting van alle vorderingen van de oorlogvoerende staten' en de erkenning dat 'elke staat in het gebied het recht heeft om in vrede te leven binnen veilige en erkende grenzen, vrij van bedreigingen of daden van geweld:' Het uiteindelijke taalgebruik van de resolutie was het resultaat van de onderhandelingen tussen de twee partijen, zodat ze later niet verschillend zou worden geïnterpreteerd door elke betrokken partij.
Lees hier verder: Waarom zoveel controversie over Resolutie 242 van de Verenigde Naties?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten