Terreur in de straten

http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/11/28/terreur-in-de-straten/

= IMO Blog =

Het komt nauwelijks meer op het nieuws, maar dagelijks vinden er in Israel steekincidenten plaats, of wordt zo’n incident, vaak op het allerlaatst, verijdeld. In twee maanden tijd waren er bijna 60 aanvallen met messen, 67 waarbij stenen werden gegooid, 13 waarbij auto’s op onschuldige burgers inreden en 7 schietincidenten (cijfers van 25 november). Daarbij werden 22 mensen gedood en meer dan 200 raakten gewond. Het Israelische Rode Kruis, Magen David Adom, meldt:

MDA forces treated a total of 203 wounded victims from car, stabbing and shooting attacks, including 21 seriously wounded, five moderately to seriously wounded, 28 moderately wounded, three lightly to moderately wounded, and 146 lightly wounded victims.

Daarnaast zijn veel aanslagen verijdeld, en zijn veel aanvallers snel uitgeschakeld voordat zij meer doden en gewonden konden maken. Laatst las ik dat iemand in Israel zijn leven riskeerde om de aanvaller te stoppen. Hij voorkwam dat die een synagoge binnendrong om meer mensen te doden:

Earlier today I received a text message from my best friend who said: Her brother has been stabbed in the Panorama Building in Tel Aviv while trying to stop a terrorist who killed two Jews and tried to enter a synagogue and kill more.
David was stabbed in the neck and other parts of his body luckily the stabber missed the main arteries. After intense struggle his cousin managed to kick the knife out of the terrorist’s hand and tie him with a belt until police arrived. He was rushed to Ichilov hospital in critical condition.
Pray for his speedy recovery!

Dit gebeurt vaker, en zonder zoveel moedige mensen en ook bewapende mensen in de buurt zouden er een veelvoud aan slachtoffers zijn gevallen. Het spreekt voor zich dat dit alles een zware wissel trekt op het dagelijkse leven in Israel. Iedereen kent mensen die zijn gedood door terreuraanvallen of in het leger, vaak beide, en is zelf soms (bijna) slachtoffer geweest. Wat ons zo schokte bij de aanslagen in Parijs van eerder deze maand (het kan ons allemaal overkomen, wat als ik daar toevallig op dat moment was, of mijn beste vriend?) is in Israel al decennia realiteit. En wat in Brussel gebeurde, waar het openbare leven een paar dagen stil lag omdat men op zoek was naar een voortvluchtige terrorist, evenzeer, en soms voor langere tijd. Israel heeft gelukkig betere inlichtingen dan België, en niet te maken met soms gebrekkige communicatie tussen de veiligheidsdiensten in verschillende landen, anders kon daar nooit een kind naar school en zou er geen tram meer rijden in Jeruzalem. Israeli’s zijn min of meer gewend geraakt aan deze toestand, en leven hun leven, waarbij er een grote bereidheid is om zich op te offeren voor de bestrijding van terreur. Burgers doen dat, maar ook het vele veiligheidspersoneel dat gewapend rondloopt.

Israel wordt vaak fel bekritiseerd om haar anti-terreur maatregelen. Het land zou sowieso te militaristisch zijn en geweld zou nooit de oplossing zijn en terreur niet kunnen verslaan, omdat we daarmee de ‘echte’ oorzaken niet aanpakken. Ondertussen weet Israel redelijk te overleven met een dreigingsniveau waarvoor in Brussel het hele openbare leven werd platgelegd. In Israel lopen continu potentiële terroristen rond. Bijna de helft van de Palestijnen staat volgens een recente peiling achter het gebruik van geweld waaronder messen, en vanuit Oost Jeruzalem kunnen Arabieren probleemloos naar het Joodse deel van de stad, en van daaruit verder Israel in. Tussen de honderdduizenden Arabieren in Jeruzalem lopen er genoeg rond die hiertoe bereid zijn; vandaar ook de vele aanvallen in Jeruzalem. Met goede inlichtingen, een grote alertheid van het publiek en relatief veel bewakers en soldaten op straat weet men het aantal slachtoffers dat terroristen proberen te maken redelijk te beperken. Dit heeft de onbedoelde bijwerking dat er buiten Israel weinig oog en begrip is voor de ernst van de situatie. De media negeren de huidige ‘messenintifada’ grotendeels en als er al over wordt bericht dan worden gedode Palestijnse daders vaak als eerste slachtoffer genoemd en pas later vermeld dat er eerst Israeli’s werden neergestoken.

Bij geweld in Israel roepen we al snel dat beide partijen moeten ophouden en dat tegengeweld nooit de oplossing is. Ook is er vaak scepsis over het doodschieten van de daders. De daders zouden moeten worden berecht, en hooguit in de benen geschoten, als het echt niet anders kan. Ik weet niet zeker hoe diezelfde mensen denken over de daders in Parijs, en of die ook beter berecht hadden kunnen worden, maar ik heb zo’n vermoeden dat het dan opeens iets anders ligt. Ook de media behandelen terreur in Israel en terreur in Europa als twee volstrekt verschillende zaken. Hoewel ook bij terreur in Europa de artikelen je om de oren vliegen waarin de daders ook als slachtoffers worden gezien (uitzichtloze situatie in de banlieus, discriminatie, armoede etc. etc.) is er nauwelijks discussie over het feit dat het om terrorisme gaat. Op genuanceerde toon wordt gepraat over hoe we radikalisering onder moslimjongeren in achterstandswijken kunnen tegengaan, sneller opmerken, de netwerken van deze jongeren beter in de gaten houden etc. Er is daarbij ook erg veel aandacht voor de dreiging en voor wat dit voor ons dagelijks leven betekent. En de behoefte aan ‘wraak’, aan militaire actie tegen IS, wordt niet veroordeeld zoals bij Israel altijd het geval is. Wederom wordt op redelijk genuanceerde toon gepraat over of en hoe IS te verslaan is, zonder dat Frankrijk, dat begrijpelijkerwijze IS nu hard wil aanpakken, in de beklaagdenbank wordt gezet.

Hoe anders is dat bij Israel. Israelische tegenmaatregelen worden altijd, zonder uitzondering, veroordeeld als averechts en leidend tot meer geweld. Alle nuance is weg. Voor ‘geradikaliseerde Palestijnen’ (ca. 50% of nog meer) is geen aandacht. Zij strijden tegen de bezetting en hun terrorisme wordt daarom gezien als geweld dat nou eenmaal bij het conflict hoort. En daarbij leidt meer geweld van een partij bijna automatisch tot meer geweld van de ander, waarbij vooral Israel als de ‘sterkere partij’ de wijste moet zijn en geweld met concessies in plaats van tegengeweld moet beantwoorden.

In werkelijkheid zijn de verschillen niet zo groot. Natuurlijk, Israel en de Palestijnen hebben een territoriaal conflict, wat bij ons geen rol speelt bij terrorisme. De Arabieren in Palestina maar ook de omliggende landen zagen Israel vanaf het begin niet zitten en hebben zich vanaf het begin tegen de vestiging van Joden en de stichting van de staat gekeerd, vaak met grof geweld. Daarom is het ook twijfelachtig in hoeverre meer concessies zouden helpen, omdat die per definitie nooit ver genoeg kunnen gaan.

Er is echter een grote overeenkomst tussen islamitisch gefundeerd terrorisme in Europa, in Afrika en in het Midden-Oosten. De ideologie van waaruit de aanslagen worden gepleegd, een extreme vorm van de islam waarbij de rest van de wereld moet worden onderworpen, is vaak nagenoeg gelijk. Soms worden daar lokale punten of eisen aan toegevoegd, of wil men zich wreken voor eerdere aanvallen op de eigen groep. Ook het doel en de methode vertonen veel overeenkomsten: door angst en terreur te zaaien onder de bevolking wil men een politiek doel bereiken, de vijand verzwakken, tot concessies bewegen. Die concessies kunnen op het eerste gezicht redelijk lijken: het Westen moet zich niet meer met het Midden-Oosten bemoeien en er zijn belangen najagen, de Palestijnen hebben recht op een eigen staat naast Israel, zonder muur en checkpoints. Maar daar blijft het niet bij. Palestijnse leiders hebben redelijke vredesvoorstellen verworpen en braken onderhandelingen af. Terrorisme nam toe wanneer er uitzicht was op vrede en er een gematigde regering zat in Israel. IS zal ook niet stoppen wanneer wij ophouden met bombarderen, men kan hooguit tijdelijk zijn terrein verleggen.

Alleen geweld is inderdaad niet de oplossing. Vandaar dat de vraag naar de oorzaken en hoe zo’n organisatie wordt gevoed, qua ideologie maar ook in materieel opzicht, zeer relevant is. Maar repressie, goede inlichtingen, scherpe controles etc. helpen wel om de dreiging te verminderen. Ondertussen blijkt dat de inlichtingen waardoor vorige week een aanslag in Hannover is vermeden, van Israel afkomstig waren. Het zou mooi zijn wanneer we, juist nu we zelf met de dreiging van terreur worden geconfronteerd, wat meer begrip zouden opbrengen voor Israel. Want ook dat zouden wij allemaal kunnen zijn, wanneer we er met vakantie zijn en een terrasje pakken in Tel Aviv of met de tram gaan in Jeruzalem. Er zijn eerder Nederlanders gedood bij terreuraanslagen in Israel. En de kans is groot dat het niet de laatsten zijn.

Ratna Pelle