= IMO Blog =
Er is al het nodige over geschreven: de stoet bobo’s die vorige week zondag meeliep in de demonstratie uit solidariteit met Charlie Hebdo. Niet alleen Europese leiders wilden hun solidariteit betuigen met de Fransen na de vreselijke aanslag, ook leiders uit landen als Mali, Turkije, Rusland, Saudi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, Jordanië en Egypte waren van de partij. In deze landen is het met de persvrijheid droevig gesteld. Zo werd in Saudi-Arabië een kritische blogger veroordeeld tot 1000 zweepslagen, waarvan hij de eerste 50 afgelopen vrijdag incasseerde. De meeste ophef was er echter niet om hem, om de Turkse premier Davutoglu of de Russische minister voor buitenlandse zaken Lavrov, maar om premier Netanyahu, die, evenals Abbas, ook van de partij was. Netanyahu was gevraagd thuis te blijven, zo meldden diverse media, en was dat aanvankelijk ook van plan, tot hij hoorde dat de ministers Lieberman en Bennett zouden gaan. Toen Frankrijk dat vernam werd Abbas, in verband met het evenwicht, ook nog snel gevraagd. Het verzoek aan Netanyahu is opvallend als je kijkt naar de andere aanwezigen, waarvan niet bekend is dat ze een dergelijk verzoek kregen. De vrees was dat Netanyahu’s komst de spanningen tussen moslims en Joden verder zou doen oplopen, en de aandacht zou afleiden naar het Israelisch-Palestijns conflict.
Het is jammer dat wat begon als een spontane uiting van solidariteit met Charlie Hebdo, door regeringsleiders van over de hele wereld werd gebruikt als pr stunt. Niet alleen Netanyahu leidde de aandacht af, dat deden ze in feite allemaal. Bovendien had Netanyahu’s bezoek nog een extra dimensie vanwege de schietpartij in een koosjere supermarkt waarbij vier Joden omkwamen. Deze moordpartij past in een reeks antisemitische incidenten en gewelddadigheden, waaronder die op een school in Toulouse in 2012 en in Brussel vorig jaar. De schrik zit er bij de Franse Joden goed in, en voor het eerst sinds de oorlog werden vorige week vrijdag alle sabbath diensten geannuleerd. Duizenden Joden hebben aangegeven naar Israel te willen emigreren. Netanyahu kwam dan ook niet alleen voor de mars voor Charlie Hebdo, maar bezocht de Joodse supermarkt en hield een toespraak in de Grote Synagoge van Parijs, waar hij o.a. de islamitische medewerker van de supermarkt Lassana Bathily bedankte, die mensen had gered door ze in de koelruimte te verstoppen. Je kunt over Netanyahu denken hoe je wilt, maar hij hoorde hier meer thuis dan de staatshoofden en ministers uit Midden-Oosterse landen waar bloggers en journalisten in gevangenissen wegkwijnen.
Netanyahu’s komst was niet alleen omstreden omdat hij voor verdeeldheid zou zorgen. Ook wordt hem in o.a. De Volkskrant verweten dat Israel zelf in de Gaza oorlog nog diverse journalisten heeft gedood, en journalisten op de Westbank arresteert. Elder of Ziyon gaat in op deze aantijging, die ook in de Haaretz verscheen (middels een cartoon waarin Israel nota bene werd vergeleken en op een lijn gesteld met de daders van de aanslag op Charlie Hebdo). Elder schrijft:
Other “journalists,” like Khaled Riad Mohammed Hamad, weren’t journalists in any real sense. They worked for terrorist media outlets, where journalistic ethics are nonexistent – they were propagandists paid by Hamas or Islamic Jihad. If the IFJ wants to consider them part of their profession, that’s fine, but it really waters down the definition of “journalist.” International law definitely distinguishes between legitimate media and propaganda outlets that could contribute to the war.
Other journalists killed in Gaza were not killed by Israeli bombings. At least three were killed when Gaza “bomb disposal experts” took them to see them work – and they did not distance the journalists far enough, nor did they give them any protective gear, as the munitions exploded. Yet they are also often listed as being killed by Israel by the haters.
UNESCO only counts 8 journalists killed that fit their criteria. Two of them (Simone Camilli and Ali Shehda Abu Afash, a translator) were killed by munitions that exploded while supposedly being disarmed. They counted at least three “journalists” for Hamas media (Khaled Riad Mohammed Hamad, Sameh al-Aryan and Mohamed Daher.) One of the remaining was a driver, not a journalist.
Het is inmiddels bekend dat Hamas de aantallen gedode burgers veel hoger voorstelde aan Westerse media, en talloze strijders onterecht als burgerdoden werden genoteerd. Ook is bekend dat buitenlandse journalisten werden bedreigd en lastig gevallen wanneer zij dingen opschreven die Hamas niet uitkwamen. De Volkskrant geeft geen bron voor de bewering over Netanyahu.
Een opvallende gast was de Turkse premier Ahmet Davutoglu. Hij loofde, aldus Trouw, de sterke boodschap tegen terrorisme die Parijs de wereld had ingestuurd, maar voegde toe dat hij het op prijs zou stellen indien er gelijkaardige reacties zouden komen bij aanslagen ‘tegen moskeeën’ of islamofobie.
Ook zei hij:
De slachting in Parijs door de terroristen is een misdaad tegen de menselijkheid, aldus Davutoglu. Hij vindt dat Netanyahu zich aan dezelfde misdrijven schuldig maakt door ‘kinderen te vermoorden met bombardementen terwijl ze op het strand van Gaza spelen.’
Davutoglu heeft zich ook negatief uitgesproken over de jongste editie van het satirische blad Charlie Hebdo, waar de profeet Mohammed op de voorpagina prijkt. ‘Persvrijheid betekent niet vrijheid van belediging’, meent hij. ‘In ons land accepteren we geen belediging van de heilige profeet.’
Je vraagt je af waarom Hollande, uiteraard op de hoogte van de ideeën van zijn geëerde Turkse collega’s, Turkije niet vriendelijk verzocht heeft om thuis te blijven. Naast Netanyahu werd ook aan Marine Le Pen te kennen gegeven niet welkom te zijn. Hoewel ik daar wel enig begrip voor kan opbrengen, komt het ietwat vreemd over om in een mars van ‘nationale eenheid’ zo’n grote partij niet uit te nodigen. Daarbij zal het haar slechts in de kaart spelen. Een en ander komt ook vreemd over gezien de buitenlandse gasten die wel welkom waren.
Niet alleen Davotoglu, maar ook president Erdogan liet zich vreemd uit. Elsevier meldde:
Hij liep niet mee in Parijs, en nu weten we waarom. De Turkse president Recep Tayyip Erdogan vindt dat de schuld van de aanslagen in Parijs niet bij de radicale islam ligt, maar bij de westerse wereld die de aanslagen heeft uitgelokt.
Uiteraard vonden Erdogan en Davotoglu dat Netanyahu niet mee had mogen lopen, omdat hij staatsterrorisme zou bedrijven tegen de Palestijnen.
Ook Hamas is nogal dubbelhartig in zijn houding tegenover de terreurdaden. Na de aanslagen in Parijs aanvankelijk te hebben geprezen, volgde een paar dagen later toch een veroordeling in het Engels, aldus Israel Hayom. Net als Erdogan legde men de oorzaak niet bij de terroristen of de radikale islam. Nee, de regering van Netanyahu zou verantwoordelijk zijn. Daar achteraan werden de Franse Joden die naar Israel willen emigreren nog eens bedreigd. Het verzet zou ze allemaal doden. Misschien mag premier Haniyeh wel meelopen in de volgende solidariteitsmars tegen terrorisme. Hand in hand met Angela Merkel en François Hollande. Mooi, die verbroedering.
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten