http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/05/11/de-radikale-agenda-achter-de-nakba-herdenkingen/
= IMO Blog =
In de besprekingen van de ‘nakba herdenking’ in De Balie op 3 mei, die op The Post Online en in een column in Trouw werden gepubliceerd, hadden de beide commentatoren geen aandacht voor de (radikale) achtergronden van de sprekers en organisatoren. Zo schrijft spreker Ben White voor het antizionistische Electronic Intifada en is voorstander van de eenstatenoplossing. Hij beschuldigt Israel geregeld van etnische zuiveringen en vergelijkt het land met de nazi’s. Hij verdedigde Achmadinejad in 2006 en beweerde dat die de Holocaust niet ontkent. Verder schreef hij in dat artikel:
Even more relevantly, given the use of the Holocaust and anti-Semitism as a propaganda tool of Zionist apologists, historian Richard Slotkin has described the process whereby historical events become ‘myth’ thus:
Stories drawn from a society’s history that have acquired through persistent usage the power of symbolizing that society’s ideology and of dramatizing its moral consciousness- with all the complexities and contradictions that consciousness may contain.
This is extremely pertinent to the use of the Holocaust, not only in terms of the Western consciousness and relations with Israel, but also in relation to Israel’s national identity. The Holocaust comes to symbolize the intrinsic anti-Jewish racism of ‘Gentile’ societies, and therefore proving the need for a Jewish state. More disturbingly perhaps, the Holocaust acts as a standard for human depravity set so high, that any treatment of the Palestinians is justifiable, as long as it falls short of what was experienced by the Jews in Nazi Europe.
Elders liet hij weten te begrijpen waarom sommige mensen antisemiet zijn: dat zou vooral komen door Israel en de pro-Israel media, in combinatie met het historische Europese antisemitisme.
Ik schreef eerder al over Al Awda:
Al Awda is een zeer radikale organisatie die terrorisme tegen Israël steunt en tegen vrede en een tweestatenoplossing gekant is. Men vindt Israël een racistische entiteit, waarvan de naam consequent met aanhalingstekens wordt geschreven. Uit de ‘points of unity’:
Al-Awda, the Palestine Right to Return Coalition affirms that the Palestinian Arab people, regardless of their religious affiliation, are indigenous to Palestine. Therefore, they are entitled to live anywhere in Palestine which encompasses present-day “Israel”, the West Bank and Gaza Strip. Al-Awda regards the “Israeli” definition of Jewish nationals, granting exclusive rights to citizenship and land to any Jew from anywhere in the world, as part of the racism and discrimination inherent in Zionist ideology which underlies the policies and laws of the settler state of “Israel”.
http://www.al-awda.org/pou.html
Op door Al Awda (mede) georganiseerde demonstraties in de VS zijn meermaals antisemitische en opruiende leuzen geroepen, zoals:
Palestine is our country!
And the Jews are our dogs!
Black, red, brown, white!
We support Hezbollah’s fight!
Black, red, green, blue!
We support Hamas too!
Zie hier meer leuzen en een fotoreportage van een demonstratie tijdens de Tweede Libanon Oorlog, die duidelijk maken dat men hier niet voor vrede en tegen de bezetting van de Westoever demonstreert: Protest at the Israeli Consulate in San Francisco, July 13, 2006 en Al-Awda: “Jews are our dogs”
Op haar jaarlijkse conventies in de VS spreken geregeld controversiële personen zoals de Brit George Galloway en Palestijnse shariadeskundige sjeik Tayseer Al Tamimi, van wie de hier geciteerde fraaie verwensing over de Joden afkomstig is.
Het is niet helemaal duidelijk in hoeverre Al Awda in Nederland gelinkt is aan de internationale organisatie met dezelfde naam en doelstellingen, die vooral in de VS aktief is. Maar ook de Nederlandse Al Awda is behoorlijk radikaal. Het RD schreef in 2011:
Zo opereert het Al Awda Netwerk Palestina, dat wil dat miljoenen Palestijnen terugkeren naar Israël, vanuit Vlaardingen. Voorman is Ibrahim al-Baz, geboren op de Westelijke Jordaanoever en voormalig lid van de Palestijnse beweging Fatah. Als jongeman vecht hij in Jordanië en Libanon. In 1979 wordt hij op een luchthaven in Parijs opgepakt met zo’n 5 kilo aan explosieven, bedoeld voor zijn Palestijnse broeders. In 1991 wil Nederland Al-Baz uitzetten, maar die beslissing wordt teruggedraaid. Sindsdien woont Al-Baz in Vlaardingen. In 2007 organiseert hij de omstreden pro-Palestijnse manifestatie in de Rotterdamse Doelen, een bijeenkomst waarvoor hij ook grootmoefti Ikrema Sabri van Jeruzalem –bekend om zijn felle antisemitische uitlatingen– uitnodigt.
Al Awda was ook betrokken bij de Free Gaza flottielje van enkele jaren geleden, dat samen met Turkse jihadisten probeerde het isolement van Hamas in Gaza te doorbreken.
Met dit soort clubs en mensen werkt het Palestina Komitee dus samen, en wordt een bijeenkomst in het gerenommeerde De Balie georganiseerd. Het hele nakba narratief ademt de radikale sfeer van organisaties die iets te vaak banden lijken te hebben met Hamas sympathisanten of andere extremisten, die iets te vaak zelf een terroristisch verleden blijken te hebben, en die iets te vaak de grens met antisemitisme over gaan. In het nakba narratief is er geen ruimte voor enige Joodse zelfbeschikking; het hele land behoort de Palestijnen toe. Israel wordt als een genocidaal land neergezet en veelvuldig met de nazi’s vergeleken. Verontrustend is dat dit narratief in een soort light-versie ook is doorgedrongen in de mainstream media en cultuur. Een nakba bijeenkomst waar hardcore antizionisten Israel als schurkenstaat wegzetten die etnische zuiveringen heeft gepleegd al la Milosovic, daar kijkt tegenwoordig niemand van op en er verschijnt een keurig verslag door Ewout Klei van op The Post Online.
In Trouw wordt vervolgens – in iets mildere bewoordingen – de mythe nog eens opgelepeld dat Israel een apartheidsstaat is. Een paar jaar geleden haalde de nakba, compleet met zielige-vluchtelingenverhalen, het NOS journaal. Het Tropenmuseum had een tentoonstelling waarin de Palestijnse vluchtelingen centraal stonden. Bij dit alles was er geen aandacht voor hun eigen aandeel, nazi-collaborateur Al Husseini, de Arabische oorlogsverklaringen. Het niet gehoorde verhaal over Israel-Palestina, beweren velen. Ook Klei heeft het in een comment onder zijn verslag over ‘een kant van het verhaal die verteld moet worden’.
Dit verhaal is inmiddels al duizenden keren verteld. Het wordt er niet waarder op. De Israelische kant, die vroeger misschien wat te eenzijdig werd gebracht en geloofd, is naar de achtergrond verdrongen. Je zou verwachten dat er, nadat beide kanten een tijdje eenzijdig op onze sympathie konden rekenen, meer aandacht zou komen voor de complexiteit van het conflict, voor mensen en initiatieven die werkelijk vrede nastreven, en naar elkaar willen luisteren. Maar dat lijkt vooralsnog ijdele hoop. Voordat onze politici en allerhande deskundologen en ‘mensenrechtenactivisten’ weer eens ter plekke of in de krant komen vertellen wat vooral Israel moet doen om vrede dichterbij te brengen, is het misschien raadzaam om hier eens naar elkaar te luisteren, en radikale geluiden die alleen maar tot meer polarisatie leiden, geen aandacht meer te geven.
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten