http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/05/11/de-nakba-herdacht-de-balie/
= IMO Blog =
De ‘nakba’ herdenkingen vielen vroeg dit jaar. De nakba, zoals de Palestijnen het verlies noemen van de door henzelf begonnen burgeroorlog tegen de Joden in Palestina, wordt doorgaans herdacht rond 14 mei, de dag van de stichting van Israel. De nakba herdenking van Bewust Moslim in Hilversum werd opzettelijk op 4 mei gepland om in te haken op onze Nationale Dodenherdenking. Die link werd niet expliciet gelegd bij het evenement op 3 mei in De Balie, waar het Nederlands Palestina Komitee in samenwerking met Al Awda Netwerk Palestina en de Palestijnse Gemeenschap Nederland haar jaarlijkse nakba bijeenkomst hield met circa 100 deelnemers. Vanwege de Joodse kalender viel Israels onafhankelijkheidsdag dit jaar op 4 en 5 mei, maar de Palestijnen en hun sympathisanten hanteren toch echt de Westerse jaartelling bij hun herdenkingen. Ook hier lijkt de datum dus gekozen om indirect een verband te leggen met de Dodenherdenking en de Holocaust.
De bijeenkomst in De Balie werd door Ewout Klei op de Post Online mild besproken. Het thema van de herdenking was in hoeverre Israel een apartheidsstaat is. Over de radikale achtergrond van sprekers en organisaties repte Klei niet, zijn enige kritiek was dat de bijeenkomst wel erg incrowd was. Alle sprekers waren het er dan ook zonder discussie over eens dat Israel een apartheidsstaat is, die uiteraard geboycot moet worden (en, maar dat schreef Klei er niet bij, zwart gemaakt moet worden, op alle mogelijke manieren bestreden, en waar geen onderhandelingen mee gevoerd, laat staan compromissen mee gesloten moeten worden).
Uit het verslag:
Een Nakba-bijeenkomst in Hilversum, die op 4 mei was gepland, werd op last van de burgemeester afgelast, omdat deze bijeenkomst samen zou vallen met de dodenherdenking. Het herdenken van de Palestijnen op precies hetzelfde moment als de joodse slachtoffers van de Holocaust wordt door het Centrum Informatie en Communicatie Israël (CIDI) als een provocatie beschouwd. Volgens Hassan zouden de joodse slachtoffers van de Holocaust, die stierven in de gaskamers, zich nu echter schamen voor de misdaden die Israël tegen de Palestijnen pleegt. Ze ergert zich aan degenen die uit de tragedie van de Holocaust politieke munt willen slaan, om het racisme van Israël te rechtvaardigen. Een exclusieve focus op de joodse slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog ontneemt volgens haar ook het zicht op de andere oorlogsslachtoffers, zoals de zigeuners: ‘De joden die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn vermoord waren niet het slachtoffer van antisemitisme, maar van racisme.’
De bijeenkomst werd niet afgelast, maar een andere locatie gezocht, maar dat terzijde. Hassan doet hier precies hetzelfde als wat zij haar tegenstanders verwijt: politieke munt slaan uit de Holocaust. Hoe weet zij nou of de slachtoffers zich zouden schamen? Misschien zouden ze wel beretrots zijn als ze zagen dat er een succesvolle, levensvatbare, economisch en militair krachtige Joodse staat is. Op de Joodse 4 mei herdenking in de Hollandsche Schouwburg werd spontaan het Hatikva ingezet, hoewel dat eigenlijk niet de bedoeling is en normaal alleen het Wilhelmus wordt gezongen. Dit was geen zionistische indoctrinatie, maar een spontaan gevoel en gebeuren van de aanwezigen. De Joden die zeggen zich te schamen, zoals bij Een Ander Joods Geluid, vormen een minderheid. Een veel geknuffelde minderheid, van Joden die, in de ogen van veel progressieven en natuurlijk sympathisanten van de Palestijnen, aan de ‘goede kant’ staan. Zelf slachtoffer geweest van antisemitisme en het dan nu opnemen voor de slachtoffers van Israel, mooier kan toch niet?
Veel mensen smullen daarvan, maar juist dat verraadt een politieke agenda, waarbij de Holocaust tegen de Joden zelf wordt ingezet. Omdat zij toen zo hebben geleden, moeten ze zich nu extra moreel gedragen. Waar andere landen opstandelingen en terroristen met veel meer geweld en wreedheid aanpakken, wordt Israel iedere mogelijk niet geheel correcte of ethisch verantwoorde legeroperatie verweten. Waar landen ongegeneerd aan machtspolitiek doen en hun eigen minderheden onderdrukken, opsluiten en intimideren, wordt de roep om een boycot van het relatief beschaafde en vrije Israel steeds luider.
Hassan en al haar fans bij wie deze woorden erin gingen als koek moesten zich schamen. Nee, het ene leed maakt het andere niet ongedaan, maar als je zo schaamteloos selectief bent in je verontwaardiging verlies je alle morele grond. Daarbij suggereert ze ook dat de aandacht voor de Joden in de oorlog ertoe leidt dat anderen te weinig aan bod komen. Dat is een grove aantijging. De Joden hebben ontegenzeggelijk het ergste geleden, en de nazi’s wilden voorgoed met hen afrekenen. Daarbij is het absurd te doen alsof Joden het slachtoffer zijn van dezelfde sentimenten en vooroordelen als homo’s, zwarten of zigeuners. Er zijn uiteraard raakvlakken, maar antisemitisme heeft ook specifieke kenmerken. Het is een eeuwenoud verschijnsel dat al voorkwam bij de oude Grieken.
Vorig jaar moest Hassan naar Sicilië, om 53 Palestijnse vluchtelingen te identificeren die waren verdronken toen hun boot was omgeslagen. Ze houdt Israël verantwoordelijk voor elke Palestijnse dode. Als Israël in 1948 de Palestijnen niet massaal had verdreven dan hadden al deze mensen nog geleefd. Maar er is hoop: ‘We zullen ooit terugkeren, snel’.
Je zou haast zeggen: ‘dream on’. Nee, de vluchtelingen en hun miljoenen nakomelingen zullen niet terugkeren, niet snel en niet langzaam. Volgens de definitie van de UNHCR zou het merendeel ook helemaal geen vluchteling zijn, bijvoorbeeld omdat zij elders het staatsburgerschap hebben en al decennia wonen. Het is absurd om de ellende die (de nakomelingen van) de vluchtelingen in Syrië of Egypte overkomt Israel te verwijten. Als de Palestijnen het delingsplan hadden geaccepteerd, was er geen oorlog geweest en hadden deze mensen ook nog geleefd. Maar de Palestijnen wilden, net als waarschijnlijk Hassan en de andere aanwezigen die middag, helemaal geen compromissen sluiten. Ze wilden alles voor zichzelf. Wat in Europa met de Joden gebeurde kon hen geen zak schelen. Sterker nog: het merendeel van de Palestijnen sympathiseerde, net als de grootmoefti van Jeruzalem, met de nazi’s. Bij rellen in de jaren ’20 en ’30 in het mandaatgebied Palestina werd geregeld ‘Dood aan de Joden!’ gescandeerd en daarna in de praktijk gebracht. En uitgerekend (pro-)Palestijnen moeten de Joden komen vertellen welke lessen zij uit de Holocaust moeten trekken. Om het plat te zeggen: mag ik een teiltje?
Hassan en met haar zowat alle Palestijnen die je er in het openbaar over hoort, ontkennen de zwarte bladzijden van de Palestijnen, extremistische leiders, foute beslissingen, geweld en racisme, en stellen zich op als de zielige en machteloze slachtoffers van een meedogenloze vijand. Het frappeert mij telkens weer dat veel weldenkende, progressieve idealisten (waar ik mijzelf overigens ook toe reken) zich zo kritiekloos opstellen tegenover de Palestijnen. En met hun meehuilen dat het allemaal de schuld is van dat vreselijke Israel. Wat de Palestijnen ook doen, hoe hard bijvoorbeeld Hamas steeds weer roept dat het geen vrede wil, en door zal gaan met de jihad, hoeveel smakeloze filmpjes en uitspraken er ook worden gedaan, hoe zeer de kinderen worden opgehitst de Joden te haten, en hoeveel raketten er ook worden afgevuurd, het maakt niet uit. Hun mythes worden niet doorgeprikt, noch hun extremisten gehekeld, hun opportunisme duidelijk gemaakt. Niet alleen op zo’n bijeenkomst onder sympathisanten, ook in de mainstream media worden de Palestijnen met fluwelen handschoenen aangepakt. Eindeloos worden dezelfde (vermeende) Israelische mythes en taboes doorbroken, wordt de (vermeende) propaganda blootgelegd en weerlegd, en telkens gaan de Palestijnen vrijuit.
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten