- Niet alle Arabieren zijn één pot nat: er zijn soenieten en shi'íten, druzen en alevieten, christenen, bedoeinen enz.. De Palestijnen onderscheiden zich enigermate zoals ook Nederlandse provincies zich onderscheiden: met verschillende tongval, wellicht wat lokale dialectwoorden en folkloristische eigenheid. En vooral de geschiedenis van de afgelopen 100 jaar, die in het teken stond van Britse overheersing en toenemende Joodse immigratie en de strijd daartegen. Zoals Nederland ook zijn identiteit mede onleende en nog ontleent aan de opstand tegen de Spanjaarden.
- Het recht op een staat is niet alleen gestoeld op de nationale eigenheid van de Palestijnen, maar ook op het grondgebied waar de meesten al generaties lang wonen, en waar ze (ondanks de Israelische nederzettingen) nog steeds de meerderheid vormen. Als groep (al ware het een groep willekeurige Arabieren) willen ze niet onder Israelisch (Joods) bestuur vallen, en de Israeli's willen in meerderheid hen ook niet als staatsburgers opnemen. Het lijkt mij legitiem dat zij soevereiniteit over dit gebied claimen, al zouden ze zich vervolgens samen met dit grondgebied bij een buurland als Jordanië of Syrië willen aansluiten. Zolang dit de veiligheid van Israel maar niet bedreigt.
- Op het verschil in internationaal ingrijpen tussen Lybië en Syrië wordt vaker gewezen, maar hiervoor zijn gewoon redelijke verklaringen te vinden: De opstandelingen tegen Kadhaffi hadden al een deel van het land veroverd/bevrijd toen ze internationale hulp kregen, en die was vrij makkelijk te geven zonder grote risico's; bovendien had Kadhaffi niet zulke machtige vrienden in de VN. De situatie in Syrië is vele malen complexer en zoals bekend houden Rusland en China Assad de hand boven het hoofd. Na het oprekken van het VN-mandaat in Lybië zijn deze twee veto-houders nog terughoudender geworden wat VN-Veiligheidsraad resoluties betreft. Ook de precaire situatie van de niet-soennietische minderheden (shi'íten, druzen, alevieten, christenen, Koerden) maakt dat vooral het Westen huiverig is om de opstandelingen te steunen.
COLUMN HARRIE VERBON
http://www.bd.nl/opinie/recht-in-het-midden-oosten-1.3981693
Afgelopen week zijn na jaren stagnatie weer vredesonderhandelingen tussen de Palestijnse Autoriteit en Israël op gang gekomen, dankzij bemiddeling van de VS. Er is weinig optimisme dat de partijen tot een akkoord zullen komen. De Palestijnen zijn onderling verdeeld en in Israël is het vertrouwen in een permanente vrede laag. De ontwikkelingen in de Arabische buurlanden maken bovendien ieder vredesakkoord een gok, omdat bij voorbaat niet duidelijk is of deze buurlanden zich er door gebonden voelen. Dat verhindert in Nederland mensen als Van Agt niet om precies te weten wat er moet gebeuren om het Midden-Oostenconflict op te lossen. Israël moet zich eindelijk eens houden aan het internationale recht en de onderdrukking van het Palestijnse volk staken.
Wie zich enigszins verdiept in wat 'internationaal recht' is, verliest al gauw de stelligheid van Van Agt. De ongeveer vijf miljoen Palestijnen die wonen op de Westoever en in de Gazastrook zijn gewoon Arabieren die ook in Irak of Syrië hadden kunnen wonen. De Palestijnen verschillen in niets van andere Arabieren.
Er is minstens vijfhonderd jaar geen Palestijnse staat geweest tot de Oslo-akkoorden van 1993. Toch hadden de Palestijnen voordien al van de internationale gemeenschap, verenigd in de VN, de status van een volk gekregen dat recht heeft op een staat. De Koerden, een etnisch onderscheiden groep van meer dan 30 miljoen mensen die een eigen taal spreken, in tegenstelling tot de Palestijnen, hebben dit geluk nooit mogen smaken. De VN heeft het 'zelfbeschikkingsrecht' van het Koerdische volk nooit erkend.
De rechten die aan de Palestijnen zijn toegekend, vloeiden voort uit decennia lang politiek opportunisme in de Arabische wereld waarbij Israël als bliksemafleider diende voor het falen van Arabische leiders. Van Agt c.s. hebben hier geen boodschap aan. Zij pretenderen dat als Israël zich houdt aan het internationale recht de vrede in het Midden-Oosten en de Arabische wereld zal terugkeren.
Voor de 'neutrale' waarnemer die ziet dat de besluiten van de VN gekenmerkt worden door willekeur en ongerijmdheden, is dit een op zijn minst naïeve gedachte. Zo besloot de VN in te grijpen in Libië toen daar een burgeroorlog dreigde met mogelijk vele slachtoffers als gevolg. Diezelfde gemeenschap besloot echter niet in te grijpen in Syrië toen ook daar een burgeroorlog dreigde. Die is inmiddels gaande, zoals we allemaal weten, met al meer dan 100.000 slachtoffers. Nu zelfs chemische wapens zijn ingezet op de bevolking, heeft de neutrale waarnemer nog meer reden cynisch te zijn over het karakter van het 'internationaal recht'. Zowel voorstanders als tegenstanders van militaire sancties tegen het Assad-regime beroepen zich op het internationale recht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten